Χθες και σήμερα συνόδευσα τη μαμά μου στο Οφθαλμιατρείο Αθηνών. Σήμερα θα έκανε εγχείρηση καταρράκτη και χθες είχε τις προκαταρκτικές της εξετάσεις.
Χθες ήμασταν πολλές ώρες εκεί και ανησυχούσε ότι με καθυστερεί από τη δουλειά μου.
Οφθαλμιατρείο Αθηνών
«Μαμά ξεχνάς;» τη ρώτησα. «Εσύ δε με πήγαινες στον γιατρό όταν ήμουν μικρή; Εσύ δεν ήρθες στη Γαλλία μαζί μου για την εγχείρηση στο γόνατό μου;»
Έγνεψε χαμογελώντας. Είναι συγκινητικό να μπορείς να επιστρέψεις στους γονείς σου, έστω και το 1% από αυτά που σου έχουν προσφέρει.
Κι όμως, νιώθω ότι ούτε το 1% δεν έχω επιστρέψει. Οι γονείς μου όχι απλά είναι πάντα δίπλα μου και μου προσφέρουν πάντα απλόχερα, αλλά ούτε καν με έχουν «κατά λάθος ταλαιπωρήσει» με δικές τους περιπέτειες υγείας. Τις κάποιες περιπέτειες υγείας που είχαν ως τώρα, τις έχουν ξεπεράσει με τον πιο ανώδυνο τρόπο.
Αγαπημένοι μου γονείς, σας ευχαριστώ και τους δύο. Υπόσχομαι το 99% που σας χρωστάω, να το προσφέρω στα παιδιά μου.
«Το χρέος της ευγνωμοσύνης που οφείλουμε στη μητέρα και στον πατέρα μας μετατίθεται προς τα μπροστά, όχι προς τα πίσω. Όσα οφείλουμε να ξεπληρώσουμε στους γονείς μας, είναι ο λογαριασμός που μας παρουσιάζουν τα παιδιά μας.»
– Nancy Friday
Με συγκίνησες πολύ! Η φράση που σε ενεπνευσε και γενικά το κείμενο σου μου έδωσε μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων και σε ευχαριστώ για αυτο! Θα το θυμάμαι και θα προσπαθήσω να το εφαρμόσω!
Κι εγώ σε ευχαριστώ πολύ που μου το γράφεις! Να είσαι καλά!
Αγαπημενη μου Ασπα με εκφραζει απολυτα αυτο που γραφεις!!!
Μια ζωή σερνω τους γονεις μου (οχι με τη θεληση μου φυσικά) στα νοσοκομεια και παντα ειναι διπλα μου σε ολα! Σε ολα , και υλικά και συναισθηματικα και σε ολα!Ευχομαι πραγματικα να μπορεσω να τους ανταποδώσω έστω τα μισα απο οσα εχουν κανει για μενα….
Μαρία μου σε ευχαριστώ. Να τους χαίρεσαι και να τους χαίρομαι. Να είναι καλά και πάντα δίπλα μας!