Το συνηθισμένο

Το Σάββατο το πρωί είχα κλείσει ραντεβού στην Εβελίνα για να κόψει τα μαλλιά της. Είχαν μακρύνει πολύ και την είχαν κουράσει. Η Εβίτα δε θα ερχόταν. Τα δικά της μαλλιά ήταν λίγο πιο κάτω από τους ώμους, όχι πολύ μακριά δηλαδή, αλλά στο ιδανικό μήκος για να τα πιάνει. Κάθε καλοκαίρι βέβαια, όταν κλείνει το σχολείο, τα κόβει κοντά – ένα πολύ κοντό καρέ. Γιατί όταν ζεστάνει ο καιρός δεν κρατιέται. Νιώθει ότι τη βαραίνουν και τη ζεσταίνουν.

Αλλά ακόμα δε χρειαζόταν κούρεμα. Για καλό και για κακό, πριν να κλείσω το ραντεβού στην Εβελίνα, την είχα ρωτήσει αν θέλει να τα κόψει και είχε πει όχι. Έτσι είχα κλείσει ένα ραντεβού και η Εβίτα θα καθόταν σπίτι. Τελικά όμως τα σχέδια άλλαξαν και ήρθε μαζί μας. Στο δρόμο μου το ξεφούρνισε. Μου ζήτησε να της κλείσω κι εκείνης ραντεβού μέσα στην εβδομάδα, γιατί είχε αποφασίσει να τα κόψει τώρα. Προσπάθησα να τη μεταπείσω, γιατί ήξερα ότι της είχε μπει στο μυαλό να τα κόψει πάλι κοντά. Έχει πολύ όμορφα μαλλιά, δεν ήθελα να τα κόψει! Αλλά σκέφτηκα ότι μέχρι να πάμε στο ραντεβού μέσα στην εβδομάδα, θα της είχα αλλάξει γνώμη για το μήκος. Τελικά όμως όταν φτάσαμε, η κομμώτρια είπε ότι προλάβαινε να της τα κόψει κι εκείνης μετά της Εβελίνας, για να μην ξαναπηγαίνουμε δεύτερη φορά.

Κουρεύτηκε λοιπόν πρώτα η Εβελίνα και μετά ήρθε η σειρά της Εβίτας. Κάθισε στην καρέκλα.

«Τι θα κάνουμε;» τη ρωτάει η κομμώτρια.

«Το συνηθισμένο» απαντάει η Εβίτα.

Η κομμώτρια είχε καταλάβει ότι εγώ δεν ήθελα «το συνηθισμένο» δηλαδή να τα κόψει κοντά και με κοίταξε για να δει τι θα πω. Λέω εγώ: «Εβίτα… Μπορείς να ακούσεις τις διάφορες επιλογές; Και μετά να αποφασίσεις; Γιατί στο τένις χρειάζεται να μπορείς να πιάνεις τα μαλλιά σου, το ίδιο και στη γιορτή της λήξης. Αν τα έχεις κόψει κοντά δε θα μπορείς». «Στο τένις μπορώ να φοράω κορδέλα και η κυρία είπε ότι στη γιορτή μπορούμε απλά να βάλουμε ένα κοκαλάκι για να μην πέφτουν τα μαλλιά στα μάτια. Δεν είναι ανάγκη να τα πιάσουμε αλογοουρά» απάντησε. Η Εβελίνα πετάχτηκε προς υποστήριξη της αδελφής της και μου το επιβεβαίωσε.
«Εβίτα, εσύ θα αποφασίσεις, αλλά μπορείς να ακούσεις τις προτάσεις;»
«Ναι μπορώ.»

Η κομμώτρια της λέει διάφορες επιλογές για το πώς θα μπορούσε να της τα κόψει. Μία, δύο, τρεις επιλογές. Εκείνη ακούει προσεκτικά. Και μετά απαντάει: «Το συνηθισμένο».
Η κομμώτρια με κοιτάζει.
Κουνάω καταφατικά το κεφάλι.

Της τα κόβει «το συνηθισμένο». Εκείνη χαμογελάει με ικανοποίηση. Εγώ φυσάω και ξεφυσάω που βλέπω τα πανέμορφα καστανόξανθα μαλλιά της στο πάτωμα. Η αλήθεια όμως είναι… ότι είμαι κι εγώ ικανοποιημένη! Μπορεί να μη συμφωνούσα μαζί της, αλλά εκτίμησα το γεγονός ότι έμεινε σταθερή στην επιλογή της. Δε θέλω να αλλάζει εύκολα γνώμη. Δε θέλω να παρασύρεται από τους άλλους. Δε θέλω να υποκύπτει στις πιέσεις! Ούτε θέλω να είναι ένα αναποφάσιστο παιδί που περιμένει πάντα από εμένα να της πω τι να κάνει. Σήμερα από μένα, αύριο από τους φίλους, μεθαύριο από το σύντροφό της. Πολύ μακριά το πήγα το ξέρω. Αλλά το βλέπω να συμβαίνει συνέχεια γύρω μου. Όλα ξεκινάνε από κάπου. Και αν στην Εβίτα αρέσει το συνηθισμένο, δικά της είναι τα μαλλιά!

Δεν έχω ένα, έχω δύο ασυνήθιστα κορίτσια. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω καλά στο μεγάλωμά τους, αλλά προσπαθώ κάθε μέρα. Σκέφτομαι, αξιολογώ, διαβάζω, εκπαιδεύομαι και μοιράζομαι τις σκέψεις μου ώστε το δύσκολο και «ασυνήθιστο» αυτό ταξίδι της μητρότητας να φανεί χρήσιμο και σε άλλους.

Όλοι έχουμε ασυνήθιστα παιδιά. Ας μην τα αναγκάσουμε να γίνουν συνηθισμένα.