Η πληρωμή της μαμάς

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, τα κορίτσια έκαναν κάποιες μέρες διακοπές με τον παππού και τη γιαγιά. Φέτος πολύ λιγότερες μέρες απ’ όσες συνήθως, για τους λόγους που έγραφα στο τελευταίο post, ότι δηλαδή η Εβίτα αρρώστησε και τα σχέδια άλλαξαν εντελώς.

Η στιγμή που επιστρέφουν από τις διακοπές είναι πάντα μία από τις αγαπημένες μου. Έχω τη λαχτάρα να τις δω και να τις σφίξω στην αγκαλιά μου, το ίδιο βέβαια κι εκείνες. Φέτος ήμουν στο μπαλκόνι όταν τις είδα να πλησιάζουν με το αυτοκίνητο. Με είδαν κι εκείνες και με χαιρέτησαν από μακριά. Κατέβηκαν κι άρχισαν να τρέχουν για να ανέβουν. Η αλήθεια είναι ότι νόμιζα ότι θα μου είχαν στήσει καμιά φάρσα. Η Εβελίνα μια χρονιά έτρεχε με τα χέρια ανοιχτά προς την αγκαλιά μου, την οποία προσπέρασε την τελευταία στιγμή σκύβοντας για να κατευθυνθεί προς το Wii. «Μου έλειψες! Μου έλειψες!» έλεγε στο Wii για να με πειράξει και για να ξεκαρδιστεί στη συνέχεια με την έκφρασή μου.

Φέτος ανέβηκε πρώτα η Εβίτα. Είχα βγει στο κεφαλόσκαλο, είχα σκύψει και την έβλεπα να ανεβαίνει. Μόλις με είδε, άνοιξε τα χέρια της και χώθηκε στην αγκαλιά μου.  Και αυτή η ζεστή αγκαλιά ήταν η πληρωμή μου. Ήταν τόσο βαθιά συναισθηματική, που άρχισε να τρέμει στην αγκαλιά μου. Έτρεμε για ώρα. Δε λέγαμε τίποτα. Ήταν μία από τις φορές που τα λόγια περιττεύουν.

Η Εβελίνα ανέβηκε λίγα λεπτά αργότερα. Αυτή τη φορά δεν πήγε στο Wii, απλά  άρχισε να μιλάει ακατάπαυστα και να μου λέει τα νέα. Προσπάθησα να της κάνω εγώ πλάκα, λέγοντάς της ότι έχω αλλάξει τον κωδικό του Wi Fi αλλά δε φάνηκε να το πιστεύει. Σε χρόνο dt άνοιξε το laptop της και διαπίστωσε ότι συνδέθηκε κανονικά.

Η πληρωμή μου από πλευράς Εβελίνας, ήρθε την άλλη μέρα. Το πρωί που ξύπνησε άρχισε να με ακολουθεί παντού, σε σημείο που μου θύμισε την εποχή που ήταν 2-3 χρονών. Ήθελε να μιλάμε συνέχεια. Κάποια στιγμή μου έκανε την υπέρτατη ερώτηση: «Θα μου πιάσεις τα μαλλιά μαμά;» Και αυτή δεν είναι μια απλή ερώτηση. Όπως είχα γράψει στο παλαιότερο post Τα μικρά πράγματα το χτένισμα των μαλλιών είναι η δική μας μικρή ιεροτελεστία. Που την ξεκινήσαμε από τότε που ήταν ένα τόσο δα μικρό κορίτσι, όταν καμιά φορά χωνόταν μέσα στο κρεβάτι μου το πρωί με τα λαστιχάκια για να τη χτενίσω και τη συνεχίζουμε περιστασιακά μέχρι και τώρα, παρόλο που που ξέρει πολύ καλά πώς να κάνει μόνη της την αλογοουρά της. Απλά μερικές φορές θέλουμε να θυμηθούμε τα παλιά. Τη χτένισα λοιπόν αλλά δεν χόρτασε «αλληλεπίδραση με μαμά» και συνέχισε να με ακολουθεί παντού. Εκείνη την ώρα ετοιμαζόμουν για μία συνάντηση και είχα μπει στο μπάνιο να βαφτώ. Και τότε ακολούθησε ένας σύντομος διάλογος που θα τον έλεγες και «η απότομη προσγείωση και ο ακαριαίος θάνατος της μάνας».

Εβελίνα: Πρέπει να βάλουμε μια καρέκλα εδώ να κάθομαι.
Εγώ: Έλα βρε Εβελίνα. Γιατί θες να με παρακολουθείς στο μπάνιο; Για μάθεις κι εσύ να βάφεσαι;
Εβελίνα: Μην ανησυχείς δε θα χρειαστεί να μάθω να βάφομαι.
Εγώ: Γιατί έτσι;
Εβελίνα: Είμαι φυσικά όμορφη εγώ. 

(Oh so Evelina!)

Εγώ πάλι είμαι φυσικά πλούσια. Πληρώνομαι με αγκαλιές, τρυφερότητα, αγάπη και ατάκες. Οι κόρες μου, οι θησαυροί μου.

Photo by Porsche Brosseau

Σχετικά posts:

Νευριάζω. Στεναχωριέμαι. Χαμογελάω. Άρωμα μαμάς Μη συγκινηθείς, μαμά