Οι δύο μαμάδες που κρύβονται μέσα μου στο τέλος της σχολικής χρονιάς

Το τέλος της σχολικής χρονιάς πλησιάζει και μέσα μου παλεύουν δύο διαφορετικές μαμάδες. Και οι δύο μαμάδες ανυπομονούν να καμαρώσουν τα παιδιά τους στη γιορτή λήξης του σχολείου, να τα αγκαλιάσουν και να συγκινηθούν με την πρόοδό τους. Παράλληλα και οι δύο μαμάδες αισθάνονται κουρασμένες και εξαντλημένες… Έχουν όμως μεταξύ τους και κάποιες διαφορές. Ποια μαμά θα επικρατήσει άραγε;

Για διαβάστε… Μπορεί να αναγνωρίσετε τον εαυτό σας στις περιγραφές μου. Ή μήπως να πω… τους εαυτούς σας;

 

Μαμά Νο 1

Κάθε χρόνο λίγο πριν το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς, ξεκινάω την αντίστροφη μέτρηση για το πόσες μέρες, πόσες ώρες, πόσα λεπτά και πόσα δευτερόλεπτα μένουν μέχρι να χτυπήσει το πρώτο κουδούνι. Συχνά υπερβάλω για το πόσο ανυπομονώ για αυτό το πρώτο κουδούνι, αλλά υπάρχει μεγάλη δόση αλήθειας μέσα σε αυτή την υπερβολή. Και η αλήθεια είναι ότι θέλω τα παιδιά να επιστρέψουν σε ένα πρόγραμμα, να βρουν τους ρυθμούς τους, να ασχοληθούν με δημιουργικά πράγματα, να ξαναβρούν τους φίλους τους και να επιστρέψω βέβαια κι εγώ με μεγαλύτερη δέσμευση στη δουλειά μου και τις υποχρεώσεις μου.

Το παράδοξο όμως είναι ότι κάθε χρόνο πριν τέλος της σχολικής χρονιάς, ξεκινάω και πάλι την αντίστροφη μέτρηση για το πόσες μέρες, πόσες ώρες, πόσα λεπτά και πόσα δευτερόλεπτα μένουν μέχρι να χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι. Θέλω το σχολείο να τελειώσει γιατί… έχω κουραστεί. Νιώθω ότι δεν μπορώ πια να ανταποκριθώ… Ακούω το ξυπνητήρι να χτυπάει το πρωί και δίνω κουράγιο στον εαυτό μου. «Έλα λίγες μέρες έμειναν…»

Γιατί προς το τέλος της σχολικής χρονιάς, εκτός του ότι η κούραση έχει συσσωρευτεί, προστίθενται και ένα σωρό άλλες υποχρεώσεις. Μπαίνουν γιορτές, μπαίνουν τελευταία πάρτυ, μπαίνουν πρόβες, μπαίνουν ακόμα και εγγραφές για την επόμενη χρονιά. Παράλληλα ο καιρός έχει ανοίξει και τα παιδιά δεν τα χωράει το σπίτι τα απογεύματα. Θέλουν να βγαίνουν με κάθε ευκαιρία και τις καταλαβαίνω.

– Μαμά μπορούμε να πάμε πάρκο;
– Έχετε διαβάσει;
– Ναι!

Και ανήκουστο, αλλά το «ναι» αυτή την περίοδο, μου αρκεί. Το χειμώνα, το «ναι» δε μου αρκούσε. Μετά το «ναι» έλεγα πάντα, «για φέρτε τα να μου τα δείξετε!». Τώρα οι δυνάμεις μου με έχουν εγκαταλείψει. Βέβαια για να λέμε και την αλήθεια δεν έχω ακούσει ποτέ παράπονο από τις δασκάλες τους και από όσο ξέρω είναι πάντα εντάξει με τις υποχρεώσεις τους. Οπότε είναι ακόμα πιο εύκολο να αποδεχτώ το «ναι» ή το εξίσου δημοφιλές «δε μας έβαλε». Και ο διάλογος τελειώνει εκεί και ξεκινάμε για το πάρκο.

Και τι να πω πια για το τρέξιμο των τελευταίων ημερών; Εκτός των υπόλοιπων κανονικών υποχρεώσεων, τρέχουμε επίσης να αγοράσουμε διάφορα: καλοκαιρινά (τα περσινά δεν τους κάνουν), παπούτσια για την παράσταση (από το Μοναστηράκι), ένα τζην (γιατί θα φορεθεί σε ένα χορευτικό και το παλιό δεν μπαίνει), μπλοκ χαρτογραφίας (τελείωσε λίγο πριν το τέλος της χρονιάς αλλά δεν έχει φτιάξει ακόμα την Κρήτη και άλλα δύο μέρη της Ελλάδας), δώρα (τα πάρτυ των συμμαθητών συνεχίζονται).

Τις προάλλες κατά τις 8.30 το βράδυ που επιστρέψαμε από τα Αγγλικά μέτρησα ότι ήταν η 8η φορά που γύριζα σπίτι εκείνη την ημέρα. Είχα φύγει 8 φορές από το σπίτι και είχα επιστρέψει άλλες 8, από τις 8 το πρωί ως τις 8 το βράδυ.

Εντωμεταξύ πάντα έχω κάτι να κάνω:

– Μαμά πρέπει να υπογράψεις για την ολοήμερη.
– Μαμά πρέπει να πάρεις τηλέφωνο και να πεις πόσα άτομα θα πάμε στο πάρτυ αποφοίτησης.
– Μαμά πρέπει να συμπληρώσεις την αίτηση για τον φωτογράφο.

Τα email από το συλλόγο έρχονται non-stop για διάφορα θέματα. Πρέπει να συνεννοηθούμε για το λεύκωμα αποφοίτησης, για τα δώρα των δασκάλων, για το μεγάλο πάρτυ των παιδιών της Έκτης.

Εννοείται βέβαια ότι αισθάνομαι σαν τον Al Bundy στο «Παντρεμένοι με παιδιά», που καθόταν στον καναπέ με εκείνο το απλανές βήμα και έδινε λεφτά. Το θυμάστε; (Θυμηθείτε το, στο 2.02).
Τι άλλο; Πόσο;
Τι άλλο; Πόσο;
Τι άλλο; Πόσο;

Και τι να πω για τις σκέψεις; Ξεπηδούν συνέχεια, ακόμα και μέσα στον ύπνο μου: «Αμάν. Έχω να γράψω την Εβελίνα στο Γυμνάσιο! Να πάρω την Μαρία να ρωτήσω πότε είναι. Λες να ζητήσουν και χαρτιά από γιατρό και να πρέπει να τρέχουμε και για αυτό;»
«Πω πω… έχουμε κλείσει το ραντεβού στον παιδοδοντίατρο και πρέπει να θυμηθώ να πάμε πρώτα για την πανοραμική στόματος!»
«Καλά ε… Πρέπει να πάω και για τα μάτια μου. Δεν πάει άλλο…»

Και αυτή είναι η Μαμά Νο 1 μέσα μου. Η μαμά που τα έχει παίξει και δεν μπορεί άλλο. Η μαμά που ανυπομονεί να κλείσουν τα σχολεία.

 

Μαμά Νο 2

Η μαμά Νο 2 κάνει κι εκείνη τη δική της αντίστροφη μέτρηση:

«Σε 10 μέρες κλείνουν τα σχολεία. Σε 10 μέρες κλείνουν τα σχολεία. ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΘΕΙΤΕ. ΤΩΡΑ. Τι στο καλό θα κάνω τρεις μήνες με τα παιδιά; Ήρθε το τέλος της δουλειάς μου. Ήρθε το τέλος της ζωής μου. Ήρθε το τέλος του κόσμου. ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Η ΧΡΟΝΙΑ!»

Συνοψίζουμε λοιπόν:
Μαμά Νο 1: Θέλω να τελειώσει η χρονιά τώρα.
Μαμά Νο 2: Δε θέλω να τελειώσει η χρονιά ποτέ.

Και οι δύο μαμάδες, αγαπούν τα παιδιά τους απεριόριστα. Αλλά και οι δύο μαμάδες μετρούν η κάθε μία για τους δικούς της λόγους αντίστροφα για το τέλος της σχολικής χρονιάς.

Μένουν ακόμα: 14 μέρες. 2 ώρες. 30 λεπτά. 51 δευτερόλεπτα.

 

Photo by Aspa Online, Joe Parks