Οι συγκινήσεις διαδέχονται η μία την άλλη τις τελευταίες μέρες και η Παρασκευή ήταν μία από τις μέρες που ξεχείλιζε συναισθήματα. Την Παρασκευή το βράδυ έγινε το πάρτυ αποφοίτησης της Έκτης. Είναι μία ακόμα από τις «παραδόσεις» του σχολείου μας, όπου στήνεται μία ξεχωριστή γιορτή προς τιμή των παιδιών που αποφοιτούν, στο προαύλιο κάτω από τα άστρα.
Η βραδιά ξεκίνησε με τα παιδιά να φοράνε τα καπέλα αποφοίτησης που είχαν φτιάξει μόνα τους στις τάξεις και να παραλαμβάνουν τα δωράκια τους και το φωτογραφικό λεύκωμα αποφοίτησης. Στη συνέχεια ακολούθησε φαγητό και χορός μέχρι τις δύο το βράδυ.
Στο προαύλιο είχαν στηθεί μεγάλα στρογγυλά τραπέζια και καρέκλες, υπήρχε κέτερινγκ αλλά και d.j. Ο χώρος ήταν γεμάτος τραπέζια, αλλά ένα από τα τραπέζια είχε για μένα ιδιαίτερη αξία. Μπορεί να φαντάζεστε ότι εννοώ το τραπέζι που καθόταν το δικό μου Εκτάκι. Αλλά όχι, δεν εννοώ αυτό. Εννοώ το το τραπέζι των δασκάλων της. Το τραπέζι που κάθονταν οι άνθρωποι που παρέλαβαν την κόρη μου όταν ήταν ένα τόσο δα μικρό πρωτάκι και μου την παρέδωσαν ένα ώριμο, δυναμικό και ανεξάρτητο παιδί έξι χρόνια αργότερα. Φυσικά δεν είναι μόνο οι δάσκαλοι που συντελούν στο να γίνει ένα παιδί «ώριμο, δυναμικό και ανεξάρτητο», οι δάσκαλοι όμως βρίσκονται με τα παιδιά από τις 8 το πρωί ως τις 2, τις 3 ή τις 4 το απόγευμα. Ο Henry Brooks Adams είχε πει: «Ο δάσκαλος επηρεάζει την αιωνιότητα. Κανείς δεν ξέρει πού σταματάει η επιρροή του».
Ήταν λοιπόν εκεί η δασκάλα της της Πρώτης δημοτικού, που πήρε σύνταξη αμέσως μετά το τέλος εκείνης της χρονιάς και έτσι όλα αυτά τα χρόνια την είχαμε χάσει. Μου το είχε πει η Εβελίνα ότι είχε προσκληθεί, αλλά δεν ήξερα αν θα τα καταφέρει να έρθει. Μόλις την είδα έτρεξα αμέσως να της μιλήσω. Στο Πριν χτυπήσει το κουδούνι που έγραψα το 2009 περιέγραφα την πρώτη μου συνάντηση μαζί της και τι μου έλεγε για την Εβελίνα. Η Εβελίνα, ακόμα και στην ηλικία των έξι, ήταν πολύ προσεκτική στις σχέσεις της με τους ανθρώπους. Προσέφερε την αγάπη της και τον σεβασμό της μόνο σε όσους τα είχαν κερδίσει. Η κυρία Ζωή ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους. Και σίγουρα δε θα την ξεχάσει ποτέ.
Όπως δε θα ξεχάσει και τη φετινή της δασκάλα, την κυρία Μαριλένα, με την οποία πέρασε μια καταπληκτική χρονιά. Δεν ήταν μόνο ότι απέκτησε ακαδημαϊκές γνώσεις. Ήταν ότι μπορούσε να συζητήσει μαζί της οτιδήποτε την απασχολούσε, αισθανόταν άνετα να είναι ο εαυτός της και… απλά πέρασε τέλεια! Δε θα ξεχάσει ποτέ τα hot-dog που έψησαν στην τάξη την Τσικνοπέμπτη, το παγωτό που έφτιαξαν την προηγούμενη εβδομάδα, τις εκδρομές, τις συζητήσεις… Πέρασε τόσο καλά που από τη μία προσπαθεί να πείσει την κυρία Μαριλένα να πάρει του χρόνου την τάξη της Εβίτας και από την άλλη συμβουλεύει την Εβίτα να πάει να την παρακαλέσει να τους πάρει: «Αν ήμουν στη θέση σου Εβίτα, θα πήγαινα να παρακαλέσω».
Ήταν εκεί και οι περισσότερες από τις υπόλοιπες δασκάλες της, η κυρία Ανδριάνα που ήταν η μοναδική δασκάλα που είχε τα παιδιά δύο χρόνια, οι δασκάλες της φυσικής αγωγής, η διευθύντρια του σχολείου. Όλοι οι εκπαιδευτικοί του σχολείου, ακόμα κι εκείνοι που έκαναν τις ειδικότητες (λίγες ώρες δηλαδή την εβδομάδα), συνέβαλαν ώστε να τα παιδιά να περάσουν έξι αξέχαστα χρόνια.
Στο λεύκωμα της Έκτης, κάθε μία από τις δασκάλες έχει γράψει το προσωπικό της μήνυμα για τα παιδιά. Με άγγιξαν όλα πολύ. Επέλεξα και σας παρουσιάζω μια-δυο φράσεις που ξεχώρισα περισσότερο από τα μηνύματά τους.
Α1, Κυρία Ζωή
Αγαπημένα μου πρωτάκια! Υπήρξατε για μένα ένα πολύ όμορφο δώρο! Σας ευχαριστώ!
Β1, Κυρία Γιώτα
Εύχομαι να περάσετε υπέροχα τα επόμενα μαθητικά σας χρόνια και έπειτα να βγείτε στη ζωή με γνώση και όρεξη ν’ αλλάξετε τον κόσμο. Όμορφη που είναι η ζωή… Πιείτε τη στο ποτήρι.
Γ1-Δ1, Κυρία Ανδριάνα
Να μη φοβάστε τα λάθη και τις δυσκολίες γιατί αυτά θα σας κάνουν να μάθετε. Είμαι περήφανη που σας είχα μαθητές.
Ε1, Κυρία Γεωργία
Καλή τύχη στο δρόμο που ανοίγεται μπροστά σας.
Στ1, Κυρία Μαριλένα
Γιατί πραγματικά για μένα αυτή ήταν μια χρονιά όμορφη και ζωντανή στη διάρκεια της οποίας έμαθα πολλά πράγματα από εσάς – γιατί και οι μεγάλοι μαθαίνουν από τα παιδιά αλλά αυτό θα το καταλάβετε μεγαλώνοντας – και το να δουλεύουμε μαζί ήταν μια πολύ ευχάριστη και ενδιαφέρουσα καθημερινή «περιπέτεια». Αισθάνομαι τυχερή που σας γνώρισα.
Φυσική Αγωγή, Κυρία Κατερίνα
Και σιγά σιγά μεγαλώσατε… Στέκεστε με αυτοπεποίθηση στα όμορφα πόδια σας, κοιτάτε κατάματα μπροστά με τα όμορφα μάτια σας, είστε ωριμότερα, με ευγένεια, γνώσεις, ικανότητες και τις αγωνίες φυσικά νέου τύπου… εφηβικές… Να είστε γερά και τυχερά στη ζωή σας.
Φυσική Αγωγή, Κυρία Φάλυ
Με οργάνωση μεθοδικότητα και τόλμη να προσπαθείτε πάντα για το καλύτερο. Να μην αποφεύγετε τα δύσκολα, είσαστε μαχητές με πολλές ικανότητες. Μόνο να κοιτάτε εκεί που θέλετε να πάτε, γιατί αλλιώς θα πάτε εκεί που κοιτάτε. Να θυμάστε ότι σε κάθε αγώνα πάντα επιτρέπεται να πέσεις, αυτό που επιβάλλεται είναι να ΣΗΚΩΘΕΙΣ.
Διευθύντρια, Κυρία Ελένη
Όλοι έχετε ξεχωριστά ταλέντα, μοναδικά χαρίσματα. Αξίζει να τα τιμήσετε και να τα αξιοποιήσετε. Πώς; Αναρωτηθείτε: Τι εξάπτει την περιέργειά σας, τι κινητοποιεί τη φαντασία σας, τι κάνει το χρόνο σας να πετά; Αφουγκραστείτε την καρδιά σας. Εκεί γεννιέται η ευτυχία σας. Εκεί ανθίζει το μεγαλείο σας. Εκεί βρίσκεται ο πραγματικός σας πλούτος. Ανακαλύψτε τον και χαράξτε τις δικές σας πτήσεις…
Ευτυχώς που η Εβίτα έχει δύο ακόμα χρόνια δημοτικό και έτσι αυτό εδώ το post δεν είναι ένα αντίο. Είναι απλά ένα τεράστιο ευχαριστώ στους ανθρώπους που επηρεάζουν την αιωνιότητα.
Ραντεβού το Σεπτέμβριο!
Αφήστε μια απάντηση