Στο σχολείο των κοριτσιών υπάρχει ένας φράχτης που χωρίζει το Νηπιαγωγείο από το Δημοτικό. Είναι ένας κοντός ξύλινος φράχτης. Έχει πορτάκι για να περνάς από τη μία πλευρά στην άλλη, αλλά το χαμηλό του ύψος επιτρέπει στα παιδιά να πηδάνε από πάνω. Οριοθετεί στην ουσία τα δύο σχολεία, αλλά η πρόσβαση από τη μία πλευρά στην άλλη είναι ελεύθερη.
Photo by Anne Hornyak
Παρ’ όλα αυτά στα μάτια της Εβίτας ο φράχτης είναι θεόρατος. Δεν είναι το ύψος του, είναι αυτό που αντιπροσωπεύει. Από την άλλη πλευρά του φράχτη βρίσκονται τα μεγάλα παιδιά. Τα παιδιά του Δημοτικού. Εκείνη για μια ολόκληρη χρονιά βρισκόταν από την πλευρά των μικρών. Στα διαλείμματα, δίνανε ραντεβού με την αδελφή της στον φράχτη και λέγανε τα νέα τους. Όταν πήγαινα το μεσημέρι να τις πάρω, ήταν πλήρως ενημερωμένες η μία για τη μέρα της άλλης. Η Εβελίνα, της έφερνε καμιά φορά προμήθειες από το κυλικείο (που είναι ακόμα ένα αποκλειστικό προνόμιο των μεγάλων παιδιών). Συνήθως οι προμήθειες ήταν… μια τσίχλα ή κάτι τέτοιο, μια και τους δίνω πάντα φαγητό από το σπίτι.
Ο φράχτης αντιπροσωπεύει όμως για την Εβίτα μια νέα ζωή. Μία ζωή την οποία ετοιμάζεται να ζήσει από Σεπτέμβριο. Αλλά αντιπροσωπεύει και για εμένα μια νέα ζωή. Θα έχω πια δυο παιδιά από την άλλη πλευρά του φράχτη. Πότε ήταν που πήγα την Εβίτα για πρώτη φορά σχολείο; Και καθόμουν και έγραφα τις σκέψεις μου σε αυτό το blog; Και δάκρια κυλούσαν από τα μάτια μου;
Αύριο είναι η αποχαιρετιστήρια γιορτή του Νηπιαγωγείου. Τα παιδιά θα παρουσιάσουν τις Όρνιθες του Αριστοφάνη σε διασκευή για παιδικό θέατρο. Η Εβίτα θα κάνει την αφήγηση, φορώντας ένα λευκό αέρινο φόρεμα. Θα την απολαύσουμε, θα γελάσουμε, θα κλάψουμε. Και μετά θα πάμε να τη φωτογραφίσουμε στο φράχτη.
Ένα κεφάλαιο κλείνει, ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει.
Η πόρτα του φράχτη ανοίγει, η πόρτα του φράχτη κλείνει.
Και θα έχω πια δυο κόρες, από την άλλη πλευρά του φράχτη.
Ήρθε και για εμάς η ώρα να περάσουμε από την άλλη πλευρά του φράχτη και για τη μικρή μας. Δυο παιδιά πια από την ίδια πλευρά και τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα…κυρίως όμως συγκίνηση γιατί για κάποιο μαγικό λόγο η μικρή είναι ακόμα στα μάτια μου το μωρό μου και ίσως αρνούμαι να συνειδητοποιήσω πόσο μεγάλωσε…Καλή αρχή σε όλα τα παιδάκια και καλό καλοκαίρι!
Ανάλογες ήταν και οι δικές μου σκέψεις… Με το καλό Ειρήνη. Καλή αρχή! Αλλά μέχρι τότε… πολλές ευχές για ένα ξεκούραστο και διασκεδαστικό καλοκαίρι!
Τι συγκινητικό…αυτό ακριβώς ζούμε εμείς φέτος…Ο Γιώργος ετοιμάζεται να περάσει το φράχτη!!!
Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις το παιδί σου να περνάει το φράχτη. Πολύ έντονα τα συναισθήματα!
Με το καλό Κατερίνα!
“Οι φράχτες είναι εκεί για να τους περνάμε” Randy Pausch. Μακάρι να περνάει πάντα στη ζωή της όλους τους “φράχτες” που θα συναντήσει με την ίδια επιτυχία!
Randy Pausch, πολύ αγαπημένα όλα όσα είπε και άφησε για εμάς… 🙂
Πολύ ωραία ανάρτηση Άσπα! Από του χρόνου οι δύο αδελφούλες θα περνάνε ακόμα περισσότερο χρόνο μαζί αφού θα βρίσκονται από την ίδια μεριά του φράχτη!
Είναι αλήθεια ότι όταν είσαι μικρός τα πράγματα τα βλέπεις πολύ μεγαλύτερα! Θυμάμαι όταν ήμουν στο λύκειο πήγαμε επίσκεψη με τους δικούς μου στο νηπιαγωγείο μου και στην αυλή είχε σ’ένα συγκεκριμένο σημείο ένα μικρό χαντάκι για να περνάει το νερό και τότε το’βλεπα σαν ποτάμι που πηδούσα από τη μια μεριά στην άλλη! Ενώ ως μεγάλη δυσκολεύτηκα ακόμα και να το εντοπίσω! 🙂
Πολύ σωστό αυτό που περιγράφεις με το μέγεθος των πραγμάτων. Το έχω ζήσει κι εγώ!
Πολύ σωστό αυτό που περιγράφεις με το μέγεθος των πραγμάτων. Το έχω ζήσει κι εγώ!
Αχ!! Πόσο συγκινητικό!!!
Άντε με το καλό!Έτσι και αλλιώς κάθε τέλος είναι μια καινούρια αρχή! Έτσι πρέπει να το βιώνουν και τα παιδιά αυτό…
Κ’ εγω θυμάμαι την πρώτη μέρα στο δημοτικό… Φοβερή εμπειρία.. 🙂
Φιλιά πολλά!
Εγώ προσπαθώ να θυμηθώ τη δική μου πρώτη μέρα στο δημοτικό, αλλά δεν την θυμάμαι!
Φιλιά Πωλίνα, ευχαριστούμε για τις ευχές!
Καλή αρχή στα 6 από τα πιο σημαντικά χρόνια της ζωής της! Ας τα απολαύσουν όσο μπορούν και ας έχουν τις πιο όμορφες εμπειρίες! Φαντάσου ότι εμείς οι δάσκαλοι το βιώνουμε αυτό κάθε χρόνο. Πρωτάκια έρχονται, εκτάκια φεύγουν, από μια σπιθαμή, τα βλέπεις στην προ εφηβεία να έχουν άλλες πλέον ανησυχίες. Είναι μια απώλεια κάθε χρόνο… Πολύ όμορφη η περιγραφή με το φράχτη! Δεν ξέρω, αλλά δεν είναι λίγο ανακουφιστικό που είναι τώρα και οι δύο στο ίδιο περιβάλλον και θα μοιράζονται κοινές εμπειρίες και θα έχουν η μια την άλλη;; Θα έχουν ακόμη περισσότερους λόγους να δένονται όλο και περισσότερο. 🙂
Εμένα πάντως το ότι θα είναι στο ίδιο περιβάλλον με γεμίζει με γλυκά συναισθήματα. Κι εκείνες το περιμένουν πώς και πώς!
Ζείτε κι εσείς συγκινητικές στιγμές κάθε χρόνο, πράγματι… Πέρσι στη γιορτή ζήσαμε όλοι μαζί και μια άλλη φοβερά έντονη στιγμή: Τα παιδιά να αποχαιρετούν έναν πολύ αγαπημένο δάσκαλο που έβγαινε σε σύνταξη. Πω πω, τι να σου λέω. Απερίγραπτο…
Τα καλύτερα έρχονται ! Κρατήστε τις υπέροχες αναμνήσεις σας την καρδιά, το μυαλό (και το blog σας!).
Φανταστική ευχή… Και όντως το πιστεύω: Τα καλύτερα έρχονται!
H ζωή προχωράει και αφήνει πίσω της ανοιχτούς, κλειστού, ψηλούς, χαμηλούς φράχτες.
Πάω να φορτίσω τη μπαταρία της κάμερας, η αυριανή μέρα θα είναι …αριστοφανική 🙂
Όλη η οικογένεια μπροστά μπροστά : 3 θεατές και μία λαμπερή πρωταγωνίστρια!
Ουφ, πόσες ώρες μείνανε; Δεν κρατιέμαι!
Εμείς έχουμε άλλον έναν χρόνο για να περάσουμε στην άλλη πλευρά του φράχτη!
Η μία θα έρχεται τότε και η άλλη θα είναι με το ένα πόδι στο φράκτη του γυμνασίου!!!!
Να χαρείτε τη γιορτούλα σας αύριο!
Ευχαριστούμε! Περιμένω και τη δική σου ανταπόκριση από τις δικές σας γιορτές!
Θα έχεις άμεση ανταπόκριση από τη γιορτή της μεγάλης σίγουρα. Από τη γιορτή του παιδικού αφού λάβω στα χέρια μου το DVD.
Μη ξεχνάμε, φέτος είναι και οι δύο την ίδια μέρα. Αααααα, επίσης δίνουν και….. μετάλλια στο κολυμβητήριο την ίδια μέρα ε; Τίποτα άλλο;
Τώρα που το λες…πότε ήταν ο γιος μου στην πρώτη δημοτικού καί έπαιξαν επίσης τις Όρνιθες στο τελείωμα του σχολείου και πότε πέρασε ο καιρός και είναι όχι απλά από την άλλη μεριά του φράχτη αλλά φοιτητής στην Κρήτη…Σαν να μην πέρασε μια μέρα…
Αχ το φαντάζομαι… Προσπαθώ να ζω τις στιγμές όσο περισσότερο μπορώ, μήπως και διαρκέσουν περισσότερο! 🙂
Ποιον ρόλο έπαιζε ο γιος σου;
Πωπωπω Άσπα μου πόσο γρήγορα περνά ο καίρος! Ο φράκτης του γυμνασίου νομίζει απέχει και τόσο; Ή του λυκείου ή του πανεπιστημίου; Όχι! Ολοι κοντινοί είναι 🙂
Θέλουμε ρεπορταζ απ’τις Όρνιθες. Πολύ εμφάνταστο εγχείρημα!
Φιλιά
Έχω δει κάποιες από τις γενικές πρόβες. Είναι εκπληκτικά τα παιδιά και οι νηπιαγωγοί φυσικά… 🙂
Φιλιά!
Αχ πόσο θα ήθελα να ήμουν εκεί να έβλεπα την Εβίτα να αφηγείται… Συγκινούμαι που το σκέφτομαι και μόνο!
Αυτές οι αλλαγές είναι πράγματι πολύ σημαντικές για τα παιδιά, αλλά και για μας μαζί. Εγώ θυμάμαι ακόμα τι ωραία που ήταν όταν ήρθε η αδερφή μου στο Δημοτικό μαζί μου αλλά και όταν έφυγα εγώ μετά για το γυμνάσιο.
Του χρόνου το καλοκαίρι εμείς θα τη ζήσουμε αυτή τη σκηνή που το παιδί μας θα αποχαιρετά το Δημοτικό. Μπορεί να με πιάσουν τα κλάματα και τώρα μόνο που το σκέφτομαι 🙂
Το φαντάζομαι πόσο θα ήθελες… Tην επόμενη φορά που θα βρεθούμε νομίζω ότι θα χαρεί να σας τα δείξει live!
Τους χαιρετισμούς μου σε όλους σας!
Καλή επιτυχία στη γιορτή!! Μεγάλωσαν τα κοριτσάκια σου ε;
Τρελοτουρίστρια
Μεγάλωσαν!!!
Ευχαριστούμε, θα σας έχω νεώτερα από αύριο!
Πόσο διαφορετικά θα αισθανθει η Εβίτα την πρώτη μέρα που θα βρεθεί στην αλλη μεριά του φράχτη , αλλά και η Εβελίνα που θα έχει την μικρή της αδελφή να προστατευει πλέον ως μεγάλη και έμπειρη στο περιβάλλον του Δημοτικού. Αυτό που είναι όμως συγκλονιστικό ειναι τα δικά μας τα συναισθήματα ως γονείς κάθε φορά που τα παιδιά μας αλλάζουν και περνάνε απο τη μια φάση της ζωής τους στην άλλη. Οι πιο συγκινητικές στιγμές όμως που έχω ζήσει και θα το ανακαλύψεις και εσύ σε λίγα χρόνια είναι όταν αποχαιρετούν τα παιδιά της έκτης το δημοτικό. Αξίζει το κόπο να βρεθείς σε μια τέτοια γιορτή ακόμη και αν δεν συμμετέχει το δικό σου παιδι.Εκλαιγαν όλοι παιδιά γονεις , δάσκαλοι . Γιατι ξεκινάνε μωρά 6 χρονών και φεύγουν έφηβοι . Αλλάζουν με μιας συνήθειες και γίνονται “μεγάλα παιδιά”.
… Όρνιθες του Αριστοφάνη συγχαρητήρια στους νηπιαγωγούς σας. Θα περιμένουμε να μάθουμε πως πήγε η παράσταση
Πω πω μόνο που το διάβασα συγκινήθηκα!
Πέρσι βρεθήκαμε σε μία τέτοια γιορτή. Τα Πρωτάκια αποχαιρετούσαν τα Εκτάκια με λουλούδια και τραγούδια και αγκαλιές. Ήταν απίστευτες στιγμές. Αλλά φαντάζομαι ότι γίνονται ακόμα πιο έντονες όταν συμμετέχει και το δικό σου το παιδί…
Θα σας πω τα νεώτερα για την παράσταση. Καλημέρα!
Αχ, Άσπα, τέτοιους φράχτες είναι γεμάτος ο κόσμος. Και δεν είναι αρκετά ψηλοί κι έτσι είναι σχετικά εύκολο να βρεθείς από την άλλη μεριά. Το κακό είναι ότι όταν περάσεις ξαφνικά ο φράχτης γίνεται θεόρατος, ανυπέρβλητος και πίσω δεν μπορείς να ξαναβρεθείς. Θα μου πεις, έτσι γίνεται, έτσι είναι φυσικό και πρέπει να υπάρχει εξέλιξη. Αλλά, Άσπα, καμιά φορά θυμάμαι που ήμουνα κι εγώ σαν τη μικρή σου και κοίταζα το χαμηλό φράχτη γεμάτος ανυπομονησία να τον περάσω, αλλά τώρα νοσταλγώ εκείνες τις στιγμές…
Άντε με το καλό στο Δημοτικό και οι δυό σου κόρες από του χρόνου. Κι από πίσω ερχόμαστε κι εμείς, αλλά με ένα χρόνο διαφορά!
Την καλημέρα… καλησπέρα μου τώρα πια!!!
Έτσι όλοι μας… Και τώρα εκείνες οι στιγμές μας γεμίζουν νοσταλγία και θα θέλαμε να τις ξαναζήσουμε…
Άρα φέτος θα πάτε νηπιαγωγείο… Το νηπιαγωγείο ήταν μια σπουδαία τάξη για την Εβίτα. Βοήθησαν βέβαια και οι εκπληκτικές νηπιαγωγοί της. Έμαθε πολλά, έζησε όμορφες στιγμές και είμαι σίγουρη ότι θα θυμάται τη φετινή χρονιά για πάντα. Εύχομαι το ίδιο και σε εσάς!
Με συγκίνησες
Δέσποινα ευχαριστώ! Να είσαι καλά!
πωπω…πολύ κλάμα προβλέπω! αυτές τις στιγμούλες πώς γίνεται να τις βάλεις στο τσεπάκι? πάλι καλά που έχεις το μπλογκ.
Πράγματι, τo blog και οι φωτογραφίες και τα βίντεο είναι ό,τι κοντινότερο στο να τις βάλω στο τσεπάκι! 🙂