“Αυτός είναι ο δικός μου εαυτός, μαμά!” μου έλεγε η Εβίτα κάθε φορά που της υποδείκνυα τι να κάνει. Για να με κάνει να καταλάβω ότι αποφασίζει μόνη της.
Το έλεγε όταν ήταν μικρό παιδί, το λέει (με άλλα λόγια) και τώρα, στα 15 της. Το λέει φυσικά και η μεγάλη μου κόρη που είναι δύο χρόνια μεγαλύτερη.
Και έχουν δίκιο. Κανένας σκεπτόμενος γονιός δεν θέλει να ζει τη ζωή των παιδιών του ή να κάνει τα παιδιά του αντίγραφο του εαυτού του. Όλοι θέλουμε να μεγαλώσουμε ανεξάρτητους ανθρώπους. Παράλληλα όμως θέλουμε να τα προφυλάξουμε από λάθη και πάνω στην προσπάθειά μας να τους περάσουμε τη δική μας οπτική γωνία ξεφεύγουμε λίγο (ή… και πολύ).
Τις προάλλες, έπεσα πάνω σε κάτι σχετικό, από το βιβλίο “Ο προφήτης” του του Khalil Gibran. Και ήξερα ότι ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας!
Το βιβλίο κυκλοφορεί και στα Ελληνικά, αλλά εγώ θα επιχειρήσω να κάνω τη δική μου μετάφραση από το Αγγλικό κείμενο που διάβασα.
(Με έντονο κείμενο είναι τα σημεία που μου έκαναν περισσότερο κλικ).
Και μια γυναίκα που κρατούσε ένα μωρό στην αγκαλιά του είπε: “Μίλησέ μας για τα παιδιά”.
Και αυτός είπε: “Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της.
Έρχονται με τη βοήθειά σας, αλλά όχι από εσάς και παρόλο που είναι μαζί σας δεν σας ανήκουν.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας. Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, αλλά όχι τις ψυχές τους. Γιατί το σώμα τους ζει στο σπίτι του αύριο που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφτείτε, ούτε καν στο όνειρό σας.
Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε, αλλά μην προσπαθήσετε να τα κάνετε να σας μοιάσουν. Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω ούτε παραμένει στο χθες.
Είστε τα τόξα από τα οποία τα παιδιά σας, ως ανθρώπινα βέλη, εκτινάσσονται μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το σημάδι στο μονοπάτι του άπειρου και σας λυγίζει με τη δύναμή του, ώστε τα βέλη του να εκτιναχτούν γοργά και μακριά.
Δεχτείτε το λύγισμά σας στο χέρι του τοξότη με χαρά. Γιατί όπως αγαπάει το βέλος που πετάει, έτσι αγαπάει και το τόξο που είναι σταθερό.
Photo by Donnie Ray Jones, CC BY 2.0
Άσπα σ ευχαριστούμε για την πρόταση! Να μας προτείνεις βιβλία!
Έγινε, θα το κάνω!
Που το βρίσκουμε αυτό το βιβλίο?καλημερα
Είναι αυτό: https://mikk.ro/DFRF
Έτσι ακριβώς!!! Κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε εμείς οι γονείς τόσο πιο πολύ θα βοηθήσουμε τα παιδιά μας. Ευχαριστούμε πολύ που το μοιράστηκες μαζί μας Άσπα μας, γιατί μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας μας το ξεχνάμε, δυστυχώς….
Ευχαριστώ κι εγώ Μαριλού!
Πολύ όμορφη και συνετή ανάρτηση! Μακαρι όλοι οι γονείς να δουν έτσι τα παιδιά τους!
Σταυρούλα σε ευχαριστώ!