Ένας μπαμπάς κουνάει το γιο του στην κούνια όταν ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνό του. Και τότε…
Δυστυχώς ή ευτυχώς το τηλέφωνο χτυπάει συνέχεια, ακόμα κι όταν είμαστε με τα παιδιά μας και είναι φυσικά στο χέρι μας πώς θα το διαχειριστούμε – προσοχή μόνο να μην τα κάνουμε να νιώθουν αόρατα. Αλλά το συγκεκριμένο βίντεο δεν πραγματεύεται αυτό το θέμα.
Το συγκεκριμένο βίντεο μού θύμισε τις «ατέλειωτες ώρες» που πέρναγα στα αποδυτήρια του μπαλέτου όταν τα κορίτσια ήταν 3,5 και 5,5 γιατί δεν ήθελα να τις ντύσω ή να τις γδύσω εγώ, ήθελα να τις αφήσω να μάθουν να το κάνουν μόνες τους. Το «ατέλειωτες ώρες» είναι φυσικά υπερβολή, αλλά κάπως έτσι έμοιαζε όταν τα υπόλοιπα κορίτσια έφευγαν μέσα σε 3 λεπτά με τη βοήθεια των μαμάδων τους κι εγώ περίμενα, περίμενα, περίμενα. Και δεν ήταν ότι δεν είχαν την ικανότητα να το κάνουν (βοηθούσα μόνο στο καλσόν γιατί αυτό ήταν δύσκολο για την ηλικία τους). Ήταν ότι από τη χαρά τους που ήταν με τις φίλες τους δεν μπορούσαν να συγκεντρωθούν για να ντυθούν ή να γδυθούν. Αλλά έκανα υπομονή και τους έδινα το χρόνο τους γιατί ήξερα ότι έτσι τις βοηθάω να μάθουν να είναι ανεξάρτητες.
Στη φύση, η μαμά πουλί ταΐζει τα μικρά της φέρνοντάς τους φαγητό στο στόμα αλλά όταν νιώσει ότι ήρθε η στιγμή να πετάξουν, αρχίζει να αφαιρεί τη λάσπη και το προστατευτικό στρώμα από τη φωλιά για να μείνουν μόνο τα μυτερά κλαδιά, ώστε να αισθανθούν άβολα και να θελήσουν να πετάξουν.
Ας αντισταθούμε στον πειρασμό να κάνουμε περισσότερα για τα παιδιά μας από όσα χρειάζεται να κάνουμε.
Τώρα εγώ που συγκινήθηκα βλέποντας την προσπάθεια του πιτσιρικά και χαμογέλασα όπως όταν είδα για πρώτη φορά τα παιδιά μου να κάνουν το ίδιο, είμαι σοβαρά γιατρέ μου; Το να βλέπουμε τα παιδιά μας να προσπαθούν και να κατακτούν τους στόχους τους, μας κάνει να νιώθουμε εκτός από περήφανοι και σίγουροι ότι θα το κάνουν και στο μέλλον, όταν εμείς δεν θα είμαστε δίπλα τους ανά πάσα στιγμή. Τα παιδιά πρέπει να νιώθουν ικανά και δυνατά.
Συμφωνώ απόλυτα! Να μας αγαπάνε, αλλά να μη μας χρειάζονται, αυτό πρέπει να θέλουμε..