Έβλεπα τις προάλλες μία συνέντευξη που έδωσε ο Gary Vaynerchuk στο κανάλι Fox5NY. Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζετε ποιος είναι ο Gary Vaynerchuk – εγώ λόγω της ενασχόλησής μου με το blogging και τα social media τον παρακολουθώ για να ενημερώνομαι για τις εξελίξεις, καθώς είναι κορυφή στο θέμα.
Είναι παιδί Ρώσων μεταναστών που μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη. Όταν ανέλαβε την επιχείρηση με κρασιά του πατέρα του, την έφτασε από τα 5 εκατομμύρια δολάρια έσοδα το χρόνο στα 60 εκατομμύρια δολάρια έσοδα το χρόνο σε λιγότερο από 5 χρόνια. Από τότε, έχει επενδύσει σε διάφορες εταιρείες μεταξύ των οποίων και το Twitter, το Facebook και το Snapchat, είναι ομιλητής, συγγραφέας 4 βιβλίων κι έχει φτιάξει την VaynerMedia που έχει 650 άτομα προσωπικό και αναπτύσσεται ραγδαία.
Στη συνέντευξη συζητάνε για τα social media και το νέο του βιβλίο και τίποτα δε προϊδεάζει ότι θα πει κάτι που αφορά τους γονείς ή τα παιδιά. Στο 5:41 η δημοσιογράφος του λέει: «Είσαι ο ειδικός, κάνεις εκπομπές στο YouTube, κάνεις το #askgaryvee show, ποιες είναι οι πιο συνηθισμένες ερωτήσεις ή οι μεγαλύτερες παρανοήσεις για τις οποίες έρχονται οι άνθρωποι σε σένα;» Κι εκείνος κάνει στροφή από τα «σοσιαλμιντιακά» και απαντάει:
«Νομίζω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα στον κόσμο είναι ότι οι γονείς των περισσότερων ανθρώπων – με εξαίρεση την Tamara και τον Sasha Vaynerchuck που το έκαναν αυτό για μένα – δεν αναπτύσσουν αυτοπεποίθηση στα παιδιά τους και ως αποτέλεσμα αυτά τα παιδιά δεν πιστεύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Δεν κάνω πλάκα. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν μου κάνουν ερωτήσεις, στην πραγματικότητα μου ζητάνε να τους δώσω ενθάρρυνση για να τα καταφέρουν, γιατί οι γονείς τους δεν έχτισαν την αυτοεκτίμησή τους».
Ο άντρας δημοσιογράφος λέει: «Με όλο το σεβασμό αυτό είναι λίγο έξω από το δικό σου χώρο». Ο Gary τότε απαντάει: «Όχι δεν είναι – διαφωνώ». Ο δημοσιογράφος διαφωνεί: «Είναι γνώμη μου, έχω εγώ μία έχεις κι εσύ μία». Ο Gary απαντάει «Είναι η γνώμη σου, αλλά τώρα θα σου πω ποια είναι η αλήθεια. Ήμουν μαθητής του D και του F, δεν είμαι και τόσο έξυπνος, έχω γράψει πιο πολλά βιβλία από όσα έχω διαβάσει παρ’ όλα αυτά η συναισθηματική μου νοημοσύνη είναι η βάση αυτού που πρόκειται να γίνει μια αυτοκρατορία δισεκατομμυρίων δολαρίων αγαπητέ μου».
Παρ’ όλο που όπως αναφέρω συχνά περισσότερο με ενδιαφέρει η ευτυχία των παιδιών μου και όχι η επαγγελματική τους επιτυχία (γιατί γύρω μας υπάρχουν δεκάδες επιτυχημένοι επαγγελματικά που είναι δυστυχισμένοι) αυτό που είπε ο Gary για την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση μίλησε ιδιαίτερα στην καρδιά μου.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να γίνω σαν την «μαμά Tamara Vaynerchuck», προσπαθώ όμως κάθε μέρα να «γεμίσω τον κουβά της αυτοεκτίμησης των παιδιών μου ώστε όλος ο υπόλοιπος κόσμος να μην μπορεί να κάνει αρκετές τρύπες ώστε να τον αδειάσει» όπως λέει ο Alvin Price. Και αυτός είναι ο λόγος που γράφω συχνά για αυτοεκτίμηση από τότε που ξεκίνησα αυτό εδώ το blog. Θυμάμαι στην αρχή δίσταζα να γράψω για τέτοια θέματα. Γιατί ούτε ειδική ήμουν, ούτε είχα να επιδείξω κάποιου είδους επιτυχία ως μαμά. Ούτε ακόμα μπορώ να πω ότι τα έχω καταφέρει. Τα παιδιά μου είναι ακόμα μικρά. Μπορεί να αποτύχω! Καμιά φορά γελάω, γιατί όταν γεννιούνται τα παιδιά μας, μάς λένε συγχαρητήρια. Κάτσε μη λες ακόμα συγχαρητήρια. Πες συγχαρητήρια όταν το παιδί μου θα έχει μεγαλώσει και θα έχει γίνει ένας σωστός άνθρωπος!
Αφού όμως το blog μου είναι το δικό μου ταξίδι μου στη μητρότητα, μοιράζομαι αυτό το ταξίδι με την ελπίδα να φανεί χρήσιμο σε άλλους. Ε, το πολύ-πολύ αν τα παιδιά μου και βγουν «χάλια» (κανονίστε κορίτσια!) να γίνω ένα ωραιότατο παράδειγμα προς αποφυγή. Πάλι κάτι καλό θα βγει!
Ακολουθούν τα 3 top αγαπημένα post μου σχετικά με την αυτοεκτίμηση στα παιδιά:
✔ 10 τρόποι για να ενισχύσετε την αυτοεκτίμηση των παιδιών σας
✔ 10 τρόποι για να κάνετε τα παιδιά σας να νιώσουν ξεχωριστά
✔ 50 θετικές φράσεις για να λέμε στα παιδιά μας
Thank you Gary που κι εσύ με τον τρόπο σου μας θυμίζεις ότι το χτίσιμο της αυτοεκτίμησης στα παιδιά μας θα πρέπει να γίνει η πρώτη μας προτεραιότητα. Ας το βάλουμε στόχο. Θα είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά μας ως γονείς.
Άσπα μου, εγώ έκανα το blog εξαιτίας της αυτοεκτίμησης της Εβελίνας. Την είδα έκδηλη σε εκείνο της το ποστ που στάθηκε αφορμή να κάνω κι εγώ το δικό μου blog. Eίπα ότι θα το αφιερώσω στην αυτοεκτίμηση κι έτσι κι έγινε, άσχετα αν έπιανα πολλά άσχετα μεταξύ τους θέματα καμιά φορά. Μου πήρε πολλή κουβέντα στα σχόλια με άλλους (για άσχετα θέματα και κυρίως κουβέντες όπου υπήρχε διαφωνία…αυτές μου έδωσαν τα στοιχεία που βρήκα απαραίτητα για να καταλάβω τι είναι η αυτοεκτίμηση), μου πήρε πολλή κουβέντα σε άλλα blogs επίσης για άσχετα θέματα, για να καταλάβω τελικά τι είναι η αυτοεκτίμηση. Και το κατάλαβα. Είναι δικά μου αυτά που θα πω, δεν τα λέει κανένας ειδικός, αλλά καμιά φορά η ακατέργαστη σκέψη καθενός από εμάς είναι καλύτερη από τα λόγια οποιουδήποτε ειδικού. Διαπίστωσα πως η αυτοεκτίμηση δεν είναι τίποτα παραπάνω από την αυτογνωσία. Δε γίνεται να έχεις το ένα χωρίς να έχεις το άλλο. Η αυτογνωσία (ξέρω γιατί αντιδρώ όπως αντιδρώ, έχω επίγνωση των συναισθημάτων μου, μπορώ να αναγνωρίζω τα θέλω μου) σε φέρνει από μόνη της στην αυτοεκτίμηση. Χωρίς να κάνεις καμία άλλη ιδιαίτερη προσπάθεια. Δοκιμάστε και θα δείτε ότι μπορεί να έχω δίκιο.
Ελίνα περίμενα το σχόλιό σου γιατί τα έχουμε ξαναπεί περί αυτοεκτίμησης και πώς αποφάσισες να κάνεις το blog. Κι εγώ δεν είμαι ειδικός, αλλά η προσέγγισή σου βγάζει νόημα. Όταν ξέρω γιατί αντιδρώ όπως αντιδρώ, όταν έχω επίγνωση των συναισθημάτων μου, όταν μπορώ να αναγνωρίζω τα θέλω μου, στην ουσία αποδέχομαι, αγαπώ και εκτιμώ τον εαυτό μου. Θα μας δοθεί η ευκαιρία να το αναλύσουμε σίγουρα περαιτέρω!
Πως γεμίζουμε τον κουβά της αυτοεκτίμησης ενός παιδιού όταν υπάρχουν τόσα εμπόδια γύρω μας?Τι κάνουμε όταν ακόμα και σε πολύ μικρές ηλικιακά φιλίες το παιδί μας αντιμετωπίζεται άσχημα?Τι πρέπει να του πούμε για να το στηρίξουμε όταν ο καθένας απλά κοιτάζει να περνά απλά την ώρα του ενώ το δικό μου παιδί δένεται με άτομα που βλέπω ότι δεν χρειάζεται να επενδύσει την ψυχούλα του..Πολλές φορές αναγκάζομαι εγώ ως γονιός να πω την σκληρή αλήθεια….Αυτό όμως δεν γεμίζει αλλά αδειάζει το παιδί συναισθηματικά..
Ειδικά ενα μοναχοπαίδι..
Δε γνωρίζω αρκετά για την κατάσταση ώστε να μπορέσω πραγματικά να βοηθήσω με κάτι που θα γράψω εδώ, αλλά είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις τα παιδιά σου να πληγώνονται. Δυστυχώς ο υπόλοιπος κόσμος θα κάνει τρύπες και εμείς πρέπει να βρούμε τρόπο να γεμίσουμε τον κουβά. Δεν είναι εύκολο…
Το κάθε παιδί είναι ξεχωριστό και φυσικά δεν μπορεί να είναι αποδεκτό από όλους. Θα την υποστεί την απόρριψη, είτε στο σχολείο, είτε στη γειτονιά…αυτό που λέω και στην κόρη μου είναι ότι είναι όμορφη, έξυπνη και αν κάποιος δεν την κάνει παρέα, δεν πειράζει, θα βρει σίγουρα κάποιες φίλες που να ταιριάζουν και να τα πηγαίνουν καλά. Επίσης, μια φιλία για να κρατηθεί πρέπει να μην είναι καταπιεστική (το ότι είσαι φίλη μου δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να είσαι φίλη και κάποιου άλλου παιδιού), αλλά να είναι και αμοιβαία.
Όλοι ξέρουμε από φιλίες που έχουν χαλάσει….όλοι περνάμε τη φάση που δε σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας…το θέμα είναι να μη μας πάρει από κάτω μια τέτοια κατάσταση
Thanks, σπουδαίες συμβολές!
Συμφωνώ απόλυτα για την αυτοεκτίμηση, απλά κάποιες φορές αναρωτιέμαι, μήπως και η υπερβολική δόση φέρει αντίθετα αποτελέσματα κι ενώ πιστεύουν ότι μπορούν να κατακτήσουν τον κόσμο, τελικά απογοητευτούν…και φοβάμαι…
Άννα σε καταλαβαίνω γιατί όλοι οι γονείς έχουμε αντίστοιχες αγωνίες… Αλλά επειδή τίποτα δε θα τους δοθεί έτοιμο και θα αγωνιστούν και θα σκοντάψουν και θα πέσουν, μόνο αν έχουν αυτοεκτίμηση θα μπορέσουν να σηκωθούν, να ξεσκονιστούν και να συνεχίσουν. Πρέπει να τους δώσουμε φτερά!