Η τελευταία επιθυμία αυτής της μαμάς, που νοσηλευόταν στη μονάδα εντατικής θεραπείας, ήταν να δει το γιο της να αποφοιτά από το Λύκειο. Το σχολείο, το Colerain High School που είναι ένα δημόσιο σχολείο στο Cincinnati του Ohio, ανταποκρίθηκε. Η μικρή τελετή αποφοίτησης έγινε πριν από μερικές μέρες εκεί στο νοσοκομείο, παρουσία οικογένειας, φίλων, εκπροσώπων του σχολείου και σχολικού επιθεωρητή της περιφέρειας.
Ο Ben φορούσε τήβεννο, πέταξε το καπέλο του στον αέρα και έλαβε το πτυχίο του, μπροστά στα μάτια της μητέρας του. Το παρακάτω βίντεο είναι ό,τι πιο συγκινητικό έχω δει τον τελευταίο καιρό, αλλά πέρα από τη συγκίνηση θα ήθελα να σταθώ περισσότερο στη στάση του σχολείου και της σχολικής περιφέρειας. Κανείς δε θα τους κατηγορούσε αν απέρριπταν χωρίς κουβέντα αυτή την “παράλογη” παράκληση. Υπήρχαν τόσες πολλές λογικές, “νόμιμες”, δικαιολογίες:
– Μα είναι ενάντια στον κανονισμό.
– Μα είναι Ιανουάριος, δεν έχει τελειώσει η σχολική χρονιά.
– Μα οι τελετές λήξεως γίνονται μόνο τον Ιούνιο.
– Μα οι τελετές δεν γίνονται εκτός του χώρου του σχολείου.
– Μα αυτό δεν γίνεται.
Δε γίνεται; Κι όμως γίνεται. Σε λίγες μόνο ώρες σύμφωνα με το ABC News, έγιναν τα απαραίτητα τηλεφωνήματα και κανονίστηκε να γίνει η τελετή. Και ήταν Σάββατο.
Λοιπόν, δεν υπάρχει “δε γίνεται”. Υπάρχει μόνο “πώς μπορεί να γίνει;”
Και απλά ΓΙΝΕΤΑΙ.
“Αποφοίτησα μαμά” λέει ο Ben στο 3.22 ο Ben. Μία μέρα μετά από την αποφοίτηση, η μητέρα του Ben πέθανε.
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Θεέ μου.τι σφιξιμο στο στομάχι.πλανταξα η γυναίκα μεσημεριατικα.πραγματικα όταν υπάρχει θέληση όλα μπορούν να γίνουν.Ηταν κάτι τόσο απλό αυτό που επιθυμούσε αυτή η γυναίκα μπροστά σε όλα αυτά που βίωνε.Εφυγε ευτυχισμένη κ αφήνοντας πίσω της ένα εξαιρετικό παιδί.
Μα πώς να μην πλαντάξεις… Είναι τόσο μα τόσο συγκινητικό…
Τόσο συγκινητικό!
Κατερίνα κόμπος στο λαιμό!
Αχ βρε Άσπα τι μας έκανες πρωινιάτικα!!! Τι κλάμα είναι αυτό!!!!!!!!!!!
Πόσο μου αρέσει που πάντα βγάζεις ένα θετικό μήνυμα απο τις ιστορίες που μας παρουσιάζεις. Και ο μπαμπάκας μου έλεγε όταν ήμουν μικρή “Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω!”. Τώρα το λέω και εγώ στα παιδιά μου.
Και εγώ το λέω στις κόρες μου Δήμητρα! Εμένα μου το έλεγε αυτό ένας προπονητής, κάθε φορά που δίσταζα. Κι εγώ σκεφτόμουν “Μα πώς μπορεί να το λέει αυτό; Εγώ θέλω αλλά δεν μπορώ…”
Αλλά τελικά κατάφερε να μου το περάσει το νόημα. Δίκαιο είχαν μπαμπάς και προπονητής!
Έλα, βρε Άσπα, με κάνεις και κλαίω πρωί-πρωί και είμαι και στην δουλειά και τρέχει κι η μάσκαρα !!!
Where there’s will, there’s always a way λέει το Αγγλικό ρητό και δεν νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια απ’ αυτό !!!
“Μηδένα προ του τέλους μακάριζε”, έλεγε ο Σόλωνας και νομίζω πως η μαμά του Ben έφυγε μακάρια κι ευτυχισμένη. Ας είναι καλά εκεί ψηλά να τον προσέχει !!!
Υπέροχα και τα δύο ρητά Αγγελική! Η μαμά του Ben όντως πρέπει να έφυγε μακάρια και ευτυχισμένη. Και όσο μπορώ να κρίνω μάλλον έκανε εξαιρετική δουλειά και με τον Ben όλον αυτό τον καιρό. Φαίνεται ένα ώριμο, θετικό, ευαίσθητο παιδί, γεμάτο ευγνωμοσύνη. Ίσως λίγο παρατραβηγμένο να το λέω αυτό βέβαια από απόσταση, βλέποντας ένα τρίλεπτο βίντεο μόνο, αλλά έτσι ένιωσα.
Και άλλη φορά, αδιάβροχη μάσκαρα!
Αχ, βρε Άσπα. Τι ωραία θέματα παρουσιάζεις. Μακάρι να γινόμασταν έτσι μια μερα. Μακάρι να είχαμε τέτοιους καθηγητές και στα δημόσια σχολεία. Δυστυχώς υπάρχει τεράστια διαφορά στην ιδιωτική και τη δημόσια εκπαίδευση. Τελείως διαφορετική η στάση των δασκάλων. Το έχω δει σαν μαθήτρια ιδιωτικού και δημοσίου σχολείου, το βλέπω σαν μαμά παιδιών που πήγαν σε ιδιωτικό και σε δημόσιο σταθμό. Παντού βλέπω καλούς δασκάλους, αλλά με τελείως διαφορετική στάση (συνήθως στα ιδιωτικά έχουν πιο θετική στάση, περισσότερο προσωπικό ενδιαφέρον για το μαθητή αλλά και το γονιό, δε σε αντιμετωπίζουν με δυσπιστία). Ξέρω ότι όλοι προσπαθούν εξίσου πολύ, αλλά δεν ξέρω το λόγο που δεν το κάνουν με το ίδιο κέφι. Και μιλάω για την πλειοψηφία, γιατί έχω συναντήσει και εξαιρέσεις.
Ελίνα μας διακατέχουν οι ίδιες σκέψεις. Κάτι πρέπει να αλλάξει και θα αλλάξει. Γίνεται. Το πιστεύω!