Άσε με να ζήσω

Το να μοιραζόμαστε τη φωνή μας online είναι πιστεύω το κλειδί για έναν καλύτερο, φιλικότερο, πιο δικτυωμένο κόσμο, όπως ανέφερα και στην ομιλία μου στο TEDxKids@Ilissos.

Είναι σπουδαίο να έχεις τη δυνατότητα να μοιραστείς τις σκέψεις σου, αλλά παράλληλα να μπορείς να μάθεις τι σκέφτονται άλλοι άνθρωποι, είτε μένουν δίπλα σου, είτε στην άλλη άκρη του κόσμου. Να μπορείς να μπεις στη θέση τους για λίγο. Να μπορείς να καταλάβεις τη δική τους πλευρά της ιστορίας. Να μπορείς να προβληματιστείς για όλα αυτά που μας χωρίζουν, αλλά κυρίως για όλα αυτά που μας ενώνουν.

 

 

Στα παρακάτω κλιπ που είναι αποσπάσματα της ταινίας Human, δυο πρόσφυγες μοιράζονται τη φωνή τους online. Το πρώτο βίντεο διαρκεί 2,5 λεπτά και το δεύτερο 1,5. Είδα πολλά κλιπ μέχρι να επιλέξω τα δύο συγκεκριμένα. Υπήρχαν κι άλλα που περιέγραφαν σκηνές πολέμου. Όμως τα συγκεκριμένα δεν είναι βίαια. Είναι απλά ανθρώπινα. Δυνατά όμως, πολύ δυνατά. Αξίζει να διαθέσετε 4 λεπτά για να τα δείτε.

H Sally αναγκάστηκε να φύγει από τη Συρία με τους γονείς της. Στο παρακάτω βίντεο περιγράφει τα συναισθήματά της καθώς εγκατέλειπε το σπίτι της, τους φίλους της, τους γείτονές της, χωρίς ελπίδα να γυρίσει. Κάτω από το βίντεο, ακολουθεί μετάφραση.

 

 

«Κάθε μέρα η κατάσταση γινόταν χειρότερη. Κάθε μέρα αισθανόμασταν ότι οι βόμβες πλησίαζαν στο σπίτι μας. Για 4 ολόκληρους μήνες είχαμε τις βαλίτσες μας έτοιμες. Αναβάλαμε την αποχώρησή μας. Δεν ξέραμε πότε θα χρειαζόταν να φύγουμε.

Και μετά οι γονείς μου αποφάσισαν. Δύο μέρες πριν να φύγουμε μού είπαν “φεύγουμε”. Θα φεύγαμε στις 25 Οκτωβρίου. Θα φεύγαμε από τη Συρία και θα πηγαίναμε να ζήσουμε κάπου αλλού. Ήταν πολύ άσχημο το συναίσθημα. Δεν ξέρεις σε ποιον θα πρέπει να πεις αντίο. Να αποχαιρετήσεις τους φίλους σου; Τους συγγενείς σου; Πρέπει να αποχαιρετήσεις ολόκληρη τη ζωή σου. Πήγα να δω τους φίλους μου την προηγούμενη μέρα, να τους πω αντίο. Αλλά κράτησα χαμηλούς τους τόνους.  Είπα “φεύγω για κανένα μήνα” και ότι θα επέστρεφα. Ότι και βέβαια θα επιστρέφαμε! Ακόμα κι εγώ έλεγα στον εαυτό μου ότι θα επέστρεφα μετά από κανένα μήνα. Αλλά όταν μαζέψαμε τα πράγματά μας και φεύγαμε από το σπίτι καταλάβαινα ότι μπορεί να μην επιστρέφαμε.

Αναρωτιόμουν. Θα ξανάβλεπα το δωμάτιό μου; Θα ξανάνοιγα ποτέ το παράθυρό μου; Θα ξανάβλεπα τη γειτονιά μου και τους γείτονες; Τη γειτόνισσα που κρεμάει τα ρούχα της στο σκοινί; Δεν ξέρω… Ήταν πολύ δύσκολο που φύγαμε από τη Συρία.»

 

Στο δεύτερο και συντομότερο βίντεο, το μήνυμα ενός πρόσφυγα από το Αφγανιστάν που τώρα ζει στη Γαλλία.

 

 

«Το Αφγανιστάν δεν είναι χώρα πια. Είναι πεδίο θανάτου. 37 χώρες ήρθαν να ελέγξουν τη χώρα, αλλά δεν μπορούν να ελέγξουν αυτούς τους ανθρώπους. Τα Ηνωμένα Έθνη δεν μπορούν να ελέγξουν αυτούς τους ανθρώπους. Πώς μπορείτε να με στείλετε πίσω σε αυτή τη χώρα; Έχασα την οικογένειά μου σε αυτή τη χώρα. Πώς μπορώ να πάω πίσω σε αυτή τη χώρα; Ήμουν πρόσφυγας στο Πακιστάν, ήμουν πρόσφυγας στο Ιράν, ήμουν πρόσφυγας στο Ντουμπάι, ήμουν πρόσφυγας στην Τουρκία, ήμουν πρόσφυγας στη Βουλγαρία, ήμουν πρόσφυγας σε μία Ευρωπαϊκή χώρα την Ελλάδα και τώρα είμαι πρόσφυγας στη Γαλλία.

Άσε με να ζήσω φίλε.
Δε θέλω τίποτα από σένα.
Δε θέλω να μου δώσεις να φάω.
Δε θέλω τίποτα από σένα.
Δε θέλω βοήθεια!
Αλλά άσε με να ζήσω.»