Ένα απόγευμα που επέστρεψα σπίτι, τα κορίτσια μού είχαν ετοιμάσει μια “έκπληξη”. Είχαν πάρει δεκάδες αυτοκόλλητα και τα είχαν κολλήσει πάνω στις πόρτες των δωματίων τους. 
Δεκάδες όμως, σαν να είχαν πάθει ιλαρά οι πόρτες. Εντωμεταξύ είμαι “cool” με το να βάζουν τις δικές τους πινελιές στα δωμάτιά τους, κι ας μη μου αρέσουν πάντα, αλλά επειδή πρόσφατα αφαιρέσαμε τα “ειδικά” αυτοκόλλητα τοίχων από τα παιδικά (τα οποία υποτίθεται ότι ξεκολλάνε χωρίς να βγει το χρώμα αλλά στη δική μας περίπτωση ξεκόλλησε όλος ο τοίχος) δεν ήθελα να συμβεί το ίδιο κάποτε και στις πόρτες. Το χειρότερο ήταν ότι με περίμεναν με ενθουσιασμό και νόμιζαν ότι θα χοροπηδούσα από τη χαρά μου όταν θα τα έβλεπα. Αλλά εμένα πάγωσε το χαμόγελό μου. Όπως εκείνη τη φορά που ήταν μικρούλα η Εβίτα και μπήκα στο δωμάτιο της και είδα τις μολυβιές στο φρεσκοβαμμένο της τοίχο. Τότε το είχα παίξει cool, αλλά τώρα έκανα κάτι απόλυτα μη-cool: τους ζήτησα να τα ξεκολλήσουν.
Το βράδυ στο καληνύχτισμα με την Εβελίνα, ξαναήρθε η κουβέντα στο θέμα.
Εβελίνα: Μαμά τι σε πείραζε; Αφού έτσι κι αλλιώς είναι δικό μου το δωμάτιο. Αν δοκιμάζαμε να τα βγάλουμε και βλέπαμε ότι έβγαινε και το χρώμα, θα τα αφήναμε εκεί για πάντα. Δε θα με πείραζε.
Εγώ: Θα είχες για πάντα τα παιδικά αυτοκόλλητα;
Εβελίνα: Ναι δε θα με πείραζε!
Εγώ: Ναι αλλά μην ξεχνάς ότι εσύ δε μένεις για πάντα σε αυτό το δωμάτιο!
Εβελίνα: Γιατί; Έχουμε σκοπό να μετακομίσουμε;
Εγώ: Όχι Εβελίνα. Αλλά σε λίγα χρόνια θα πας στο δικό σου σπίτι. Δε θα μένεις πια εδώ.
Το σκέφτεται για λίγο και στη συνέχεια περνάει την κουβέντα σε προχωρημένο επίπεδο:
Εβελίνα: Δε μου λες μαμά. Σε ποιον θα αφήσεις κάποτε το σπίτι;
Εγώ: Χαχαχα… Νομίζω και σε σένα και στην αδελφή σου.
Εβελίνα: Να πάρει. Το ‘θελα!
Εγώ: Χαχαχα…
Εβελίνα: Αν το ‘παιρνα το σπίτι, θα ‘κανα πάρτυ μωρό μου.
Θα έκανε πάρτυ μωρό της! Μα πόσο cool τα λέει; Και πού τα βρίσκει;
Όσο για τα αυτοκόλλητα στην πόρτα… Τρεις μέρες μετά, τα ξανακόλλησε, με blu-tack. Γιατί με blu-tack δε θα φύγει το χρώμα! (Αυτό είχα πει, αυτό δεν είχα πει;) Κι έτσι τώρα οι πόρτες είναι πραγματικά χάλια, γιατί τα αυτοκόλλητα δεν είναι καν σταθερά κολλημένα και ξεκολλάνε από τις άκρες.
Cool Άσπα. Cool.
Χωρίς να θέλω να στο χαλάσω, μια γνωστή μου είχε κρεμάσει αφίσες στην ντουλάπα (καφέ χρώματος) με blue tac και μετά που πήγε να τις κατεβάσει φαινόντουσαν σημάδια. Βέβαια τις είχε κρεμασμένες πολύ καιρό, κανένα χρόνο σίγουρα. Άφησέ την να περάσει το δικό της προς το παρόν, αλλά μετά από κάποιο διάστημα ίσως θα πρέπει να κάνετε συμφωνία να τα βγάλετε.
Πολύπλοκη η ζωή μιας μαμάς! χαχα…
ΟΚ θα δω τι θα κάνω… Ευχαριστώ! 🙂
για ν αφαιρέσεις ειδικά αυτοκόλλητα τοίχου μπορείς να δοκιμάσεις ατμοκαθαριστή, αν δεν έχεις σίγουρα θα έχει κάποιος γνωστός σου δε μπορεί.. βοηθούν πάρα πολύ! μια γνωστή μου έβγαλε έτσι ταπετσαρία.
μη σκας μωρε!!! μη σκας… αλλωστε ειναι τοσο μηδαμινες οι ζημιες..
Thanks Μαρία! Θα το έχω υπόψη μου! 🙂
Αφού έχουμε δίκιο πάντα οι μαμάδες και τα ξέρουμε όλα, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μας ακούνε ποτέ:)
Μα την ίδια απορία έχω κι εγώ! Άσ’ το καλό! 🙂
Άσπα μου,πραγματικά,cool!!!!
Κάνω ό,τι μπορώ! :)))
Καλέ Άσπα όντως cool!!!!
Ρίχνω ανοιχτή πρόσκληση…. να έρθεις για καφεδάκι…. να δεις πως είναι οι δικές μας πόρτες…. Και οι τοίχοι….
Κουλάρισε λοιπόν και άσε τις κόρες να “δημιουργήσουν”…… Στην τελική κάποια στιγμή το σπίτι θα ξαναβαφτεί και τα αυτοκόλλητα θα φύγουν μια και καλή!!!!!
Θέλω φώτο να παρηγορηθώ! χαχα
Σκέψου όμως και την αγορίστικη βερσιόν, φουλ του ποδοσφαιριστή και του κλωτσαδώρου σε τοίχους, αναστεναγμός…
Προτιμώ κοριτσίστικη! χαχα.. Κουράγιο!
Χαχαχα, απίστευτος διάλογος με τη μικρή! Άκου θα’κανα πάρτυ μωρό μου!!!
Δεν ξέρω ούτε εγώ πού τα βρίσκει!