Ευχαριστώ για την όμορφη ζωή μου

Το άρθρο με τίτλο “Thank you for my beautiful life” που δημοσίευσε ένας φίλος στο Twitter, μού τράβηξε την προσοχή. Όταν η Εβίτα ήταν 6,5 χρονών, με την καθαρότητα της σκέψης που διακρίνει ένα παιδί της ηλικίας της, είχε πει: «Μαμά νόμιζα ότι απλά πεθαίνουμε, αλλά έκανα λάθος, δεν πεθαίνουμε έτσι απλά».

«Τι εννοείς;» την είχα ρωτήσει.

«Δεν πεθαίνουμε έτσι απλά. Πριν να πεθάνουμε λέμε: ‘Ευχαριστώ για τη ζωή μου εδώ. Έζησα μια καλή ζωή. Τώρα είμαι έτοιμη να φύγω’».

Η Alison Piepmeier, που έγραψε το άρθρο με τίτλο Thank you for my beautiful life, έχει όγκο στον εγκέφαλο. Και πεθαίνει.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μοιράζομαι εδώ στο blog κάποιο τέτοιο «τελευταίο άρθρο» που έγραψε κάποιος που πεθαίνει. Όλα αυτά τα χρόνια έχω συναντήσει αρκετά τέτοια άρθρα, τα οποία με έχουν αγγίξει βαθιά και τα έχω μοιραστεί μαζί σας. Είναι απίστευτα συγκινητικό να διαβάζεις τι έχει να πει ένας άνθρωπος που ξέρει ότι πεθαίνει. Θα μοιραστώ για ακόμα μία φορά ένα τέτοιο άρθρο, ελπίζοντας ότι θα ταρακουνήσει κι εσάς όσο ταρακούνησε κι εμένα. Η ζωή είναι ένα δώρο. Και δεν είναι δεδομένη.

 

Thank you for my beautiful life

της Alison Piepmeier

Τι σημαίνει το υπόλοιπο της ζωής σου να μετριέται σε εβδομάδες; Ο όγκος στον εγκέφαλό μου μεγαλώνει. Λαμβάνω νοσοκομειακή φροντίδα. Περιτριγυρίζομαι συνεχώς από οικογένεια και φίλους.

Υπάρχουν τόσες πολλές πράξεις καλοσύνης που δεν μπορώ να απαριθμήσω. Άνθρωποι που μου στέλνουν γεύματα, κουλουράκια και νόστιμα κεράσματα από το Charleston και από όλη τη χώρα. Λαμβάνω προσευχές και ποιήματα. Υπάρχουν εθελοντές που μαθαίνουν στην Maybelle να κάνει ποδήλατο, γιατί εγώ δεν μπορώ. Η Maybelle, ο Brian κι εγώ, παίρνουμε περισσότερες προσφορές βοήθειας από όσες μπορούμε να αποδεχτούμε.

Φυσικά, ξέρω τι συμβαίνει. Όλη αυτή η υπέροχη γενναιοδωρία, είναι δυστυχώς, ένα ακόμα σημάδι του επικείμενου θανάτου μου. Πώς μπορώ να βρίσκομαι σε ένα μέρος, στο οποίο είμαι τόσο ευγνώμων και τόσο λυπημένη ταυτόχρονα;

Είμαι ξύπνια όσο όλοι οι άλλοι κοιμούνται, κοιμάμαι όσο όλοι οι άλλοι είναι ξύπνιοι. Τώρα μπερδεύω τα λόγια μου όταν είμαι κουρασμένη. Η δεξιά πλευρά του σώματός μου σπάνια υπακούει τις εντολές μου. Έχω περιορισμένη όραση στο δεξί μου μάτι. Μπορώ να φεύγω από το κρεβάτι, μόνο επειδή έχω καροτσάκι.

Είμαι μια καθηγήτρια που δεν μπορεί να πάει στην τουαλέτα χωρίς βοήθεια.  Έχω ειδικότητα στις φεμινιστικές σπουδές περί αναπηρίας που τώρα ζει ως ανάπηρη.

Σε ένα μέλλον που μπορεί να απέχει λίγες μόνο μέρες, θα χάσω την ικανότητα να επικοινωνώ, και μετά θα χάσω και την ικανότητα να ζω. Για την ώρα, οι συνεχείς μου αποτυχίες να καταλάβω και να βγάλω νόημα είναι σημάδια όσων θα ακολουθήσουν. Η πιο απλή κουβέντα τραβάει σε μάκρος καθώς πασχίζω να βρω τις κατάλληλες λέξεις. Η υπαγόρευση του πρώτου προσχέδιου αυτού του άρθρου πήρε δύο ώρες, καθώς η μητέρα μου πληκτρολογούσε υπομονετικά.

Σιγά σιγά, μαθαίνω ότι αυτό που νόμιζα ότι ήμουν, ξεγλιστράει. Κάθομαι στο τραπέζι κρατώντας έναν καφέ που κάποιος άλλος έφτιαξε για μένα. Κάποιος άλλος τρέφει την Maybelle, κάποιος άλλος ετοιμάζει το φαγητό της, κάποιος άλλος την ντύνει και την ετοιμάζει για το camp. Εγώ απλά κάθομαι εδώ, και δεν είμαι πλέον η μητέρα που βοηθάει την Maybelle να ετοιμαστεί για την ημέρα της.

Μοιάζει σαν το σημερινό “εγώ” να μην είναι το “εγώ” που πάντα ήξερα. Όλα είναι εντελώς διαφορετικά τώρα.

Προγραμματίζαμε να πάμε στην Disney World τον Ιούλιο. Οι φίλοι μας και η οικογένειά μας το προγραμμάτιζαν εδώ και μήνες για να σιγουρευτούν ότι οι διακοπές θα είναι τέλειες. Όταν έγινε εμφανές ότι δεν θα μπορούσα να κάνω αυτό το ταξίδι, το ακυρώσαμε.

Αυτό που έκαναν αντ’ αυτού οι φίλοι μας, ήταν να διοργανώσουν το δικό τους πάρτι για πριγκίπισσες της Disney για την Maybelle. Όσο κοιμόμουν, επειδή ήμουν τόσο κουρασμένη, οι φίλοι αυτοί ετοίμασαν το σπίτι μας. Μια δωδεκάδα ενήλικες και παιδιά φόρεσαν στέμματα, περούκες, γκλίτερ. Το απόγευμα ήταν αφιερωμένο στην Maybelle.

Όταν ξύπνησα το πάρτυ ξεκίνησε. Ήταν απίστευτο. Έκλαψα αρκετά. Μετά το πάρτι ξανακοιμήθηκα.

Ήταν το πρώτο πάρτι για πριγκίπισσες για την Maybelle και ήταν υπέροχο με κάθε τρόπο. Εκείνη την ημέρα, δεν είπα ούτε ένα αρνητικό πράγματα για πρίγκιπες, πριγκίπισσες ή τις ταινίες του Disney.

Είμαι χαρούμενη, είμαι τόσο χαρούμενη που έζησα ένα πάρτι για πριγκίπισσες. Λυπάμαι τόσο που δε θα ξανα-υπάρξει ένα τέτοιο για μένα, μόνο και μόνο γιατί δεν θα ξαναζήσω την εμπειρία να βλέπω την πραγματική χαρά της κόρης μου καθώς τραγουδάει “Let it Go” ξανά και ξανά.

Ελπίζω αυτό να μην είναι το τελευταίο μου άρθρο. Ίσως όμως, το ότι γνωρίζω ότι θα μπορούσε να είναι, είναι ένα δώρο που πρέπει να δεχτώ.

Γιατί δεν μπορώ να φύγω χωρίς να πω ευχαριστώ σε όλους αυτούς που με στήριξαν με τη φροντίδα τους και που τα ευγενικά τους λόγια δημιούργησαν πολλές στιγμές χαράς και ομορφιάς. Καθώς νιώθω τον εαυτό μου να γλιστράει, ξέρω ότι η Maybelle θα υποστηριχθεί για όλη της τη ζωή από την αγάπη μιας κοινότητας που είναι τόσο βαθιά, τόσο ισχυρή και τόσο ανώτερη σε σχέση με αυτή που θα πρόσφερα μόνο εγώ.

Σε ευχαριστώ που δημοσιεύεις τα άρθρα μου όλα αυτά τα χρόνια Chris Haire. Είσαι ένας καταπληκτικός συγγραφέας και εκδότης.

Στα αδέλφια μου, στους γονείς μου, στους φίλους μου, στους δασκάλους μου, στους μαθητές μου, στους συναδέλφους μου, στους συντρόφους μου και στους αναγνώστες μου, ζητάω συγνώμη για οτιδήποτε έκανα που μπορεί να σας πλήγωσε. Ευχαριστώ για την όμορφη ζωή μου.

Αν υπάρχει παράδεισος, ή οτιδήποτε άλλο, θα σας δω εκεί.