Ελάχιστα αντικείμενα του παππού μου έχουν διασωθεί από την εποχή που ζούσε. Όλα τα αγαπώ ιδιαίτερα και έχουν για μένα μεγάλη σημασία παρά την ταπεινή τους αξία: Ένα γυάλινο μελανοδοχείο, καμιά δεκαριά μολύβια που τα θεωρώ “αντίκες” γιατί γράφουν «Βασιλικόν Ναυτικόν» (ήταν αξιωματικός Πολεμικού Ναυτικού), χειρόγραφα και γράμματα που είχε λάβει και είχε στείλει.
Μεταξύ αυτών βρίσκεται και μία ευχαριστήρια επιστολή που του έστειλε το 1950 ένας νεαρός τελειώνοντας τη θητεία του, για να τον ευχαριστήσει για την καλή τους συνεργασία.
Η επιστολή λέει τα εξής:
Αγαπητέ κύριε
Εύχομαι η παρούσα μου να σας εύρη πολύ καλά καθώς και εγώ είμαι.
Έρχομαι να σας ευχαριστήσω δια κάθε τι που κάνατε για όλους μας.
Ήμουν πράγματι ευτυχής διότι είχα την εύνοιαν της τύχης να υπηρετήσω μαζί σας και πάντα στη θύμησή μου θα μείνετε ως το παράδειγμα δικαίου, καλού ακέραιου και έντιμου ανθρώπου και συνεργάτου.
Λυπήθηκα ιδιαιτέρως χάνοντάς εσάς αλλά η χαρά μου φυσικά είναι μεγάλη που τελείωσα αισίως τη θητεία μου.
Θα ήμουν πράγματι ευτυχής αν κάποτε σας έβλεπα όπως θα θέλατε [δεν καταλαβαίνω τι γράφει]
Update: Τελικά γράφει: Θα ήμουν πράγματι ευτυχής αν κάποτε σας έβλεπα όπως θα θέλατε σεις, μεταβαλομένων εις πραγματικότητα των επιθυμιών σας.
(Ευχαριστούμε Γιάννη!)
Εις τα παιδιά του γραφείου δίδετε πολλούς χαιρετισμούς και ιδιαιτέρως στο Λευτεράκη για το σουξέ του.
Με αγάπη και εκτίμηση
Γιάννης
Δεν ξέρω ποιος είναι ο Γιάννης και το πιθανότερο είναι ότι δε θα μάθω ποτέ. Η επιστολή του όμως με έχει γεμίσει σκέψεις και ερωτήσεις…
- Ήταν κάτι συνηθισμένο για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής να γράφουν τέτοιες ευχαριστήριες επιστολές;
- Πώς συμπεριφερόταν ο παππούς μου στο χώρο εργασίας του;
- Τι μπορώ να μάθω από το ευχαριστώ του Γιάννη;
- Αν το ευχαριστώ έβαλε εμένα σε σκέψεις, γιατί να μην αναρτήσω την επιστολή στο blog ώστε να βάλει και άλλους σε σκέψεις;
- Άραγε ο Γιάννης θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ ότι η επιστολή του θα διαβαζόταν από δεκάδες άλλους ανθρώπους 60 χρόνια μετά, το 2010;
- Τι επίδραση είχε το ευχαριστώ του Γιάννη στη ζωή του παππού μου; Ή έστω στη διάθεσή του την ημέρα που διάβασε την επιστολή;
- Τι επίδραση μπορεί να έχει ένα δικό μου ευχαριστώ στη ζωή κάποιου άλλου;
- Τι επίδραση μπορεί να έχει ένα δικό σου ευχαριστώ;
- Ποιον μπορείς να πάρεις τηλέφωνο και να τον ευχαριστήσεις για κάτι αυτή τη στιγμή;
- Πόσο μεγάλο είναι το κύμα που θα δημιουργήσει το ευχαριστώ σου;
- Μπορείς να φανταστείς ότι ένα δικό σου ευχαριστώ ενδέχεται να επηρεάσει κάποιους άλλους 60 χρόνια μετά, το 2070;
Κλείνοντας, δε θα μπορούσα να βρω καλύτερη ευκαιρία για να ευχαριστήσω κι εγώ εσάς. Σας ευχαριστώ που έρχεστε εδώ, που διαβάζετε τις σκέψεις μου, που επικοινωνείτε μαζί μου, που έχετε γίνει μέρος της ζωής μου, που με έχετε αφήσει να γίνω μέρος της δικής σας ζωής. Το εκτιμώ και είμαι ευγνώμων…
Ας συνεχίσουμε να συναναστρεφόμαστε online αλλά και offline μαζί, για πολλά χρόνια ακόμα!
——-
Και μία ψιλοάσχετη ερώτηση/απορία: Ποιος στο καλό ήταν ο Λευτεράκης με το σουξέ του;
Photo by Matt McGee
Η γιαγιά μου ήτανε μια γυναίκα αναλφάβητη από τα λίγα πράγματα που μου έχουν μείνει χαραγμένα στην μνήμη μου ήτανε μια έκφραση της που στο πέρασμα της ζωής βλέπω ότι ισχύει 100% .” Ο άνθρωπος αγαπιέται από τα καμώματα του”,ένα όμορφο πρόσωπο δεν μου λέει τίποτα,αν δεν συνδυάζετε με θετικά ψυχικά χαρακτηριστικά αγάπη,σεβασμός προς τον διπλανό μου αξιοπρέπεια.
Υπέροχα τα λόγια της γιαγιάς σου Μαρία! Ευχαριστώ που τα μοιράστηκες!
Έχω μια άσχετη με το θέμα απορία,αλλά για μένα είναι σημαντική.Έχω κι εγώ φυλαγμένα κάποια μολύβια από την παιδική μου ηλικία (ακόμα και 3,που είναι ενθύμια από παιδικά πάρτυ),αλλά με το πέρασμα του χρόνου,έχουν αρχίσει να φθείρονται.Εσύ,Άσπα,πώς τα διατηρείς μετά από τόσα χρόνια?Έχουν υποστεί τη φθορά του χρόνου ή είναι σε καλή κατάσταση!Σ'ευχαριστώ εκ των προτέρων για την απάντηση!
Άσπα,από όσα έχω διαβάσει τόσο καιρό στον μπλογκότοπό σου,σίγουρα μοιάζεις πολύ στον παππού σου!Και στην αρχοντιά,και στον ψυχικό πλούτο και στο ανθρώπινο μεγαλείο και ειδικά στις σχέσεις σου με τους άλλους ανθρώπους!
Δεσποινάριον,σήμερα συζητούσαμε με τις φίλες μου για τις κάρτες και γενικά το γραπτό λόγο,που πλέον έχει εκλείψει πολύ,λόγω των άλλων μέσων.Τους είπα ότι εκεί αναβιώνει κανονικά και θέλουμε κι εμείς.Πολύ θα μας άρεσε να ισχύει κι εδώ κάτι τέτοιο!Ζηλεύουμε (με την καλή έννοια) …
Άσπα μου,κάνε την αρχή κάνοντας και τηλεφώνημα,αλλά στέλνοντας και κάτι γραπτό…Σίγουρα θα εκτιμηθεί δεόντως!
Λαμπρινή
Πολύ όμορφο το απόσπασμα του Buscaglia. Είναι υπέροχο που σε αυτόν εδώ το χώρο μπορούμε να υπενθυμίζουμε ο ένας στον άλλον τα σημαντικά μηνύματα της ζωής…
Κι εσύ με έκανες να χαμογελάσω 🙂
Litanie des Saints
Μμμμμμ. Σκυλάκι; Τι σκυλάκι; Έρχομαι να δω!
JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS
Στα μάτια μου ήταν πράγματι ο σπουδαιότερος! Ευχαριστώ πολύ, καλή εβδομάδα να έχουμε 🙂
sofia
Φαντάζομαι ότι ειδικά εσύ έχεις μεγάλη ευαισθησία στο θέμα σχέσεων δασκάλων-μαθητών. Πολύ όμορφο αυτό που είπες στον δάσκαλό σου, σίγουρα τον άγγιξε. Να περιμένεις κι εσύ πολλές εκδηλώσεις αγάπης από τους μαθητές σου 🙂
maria
Κι εγώ σε ευχαριστώ Μαρία μου για τη θετική σου παρουσία και ενέργεια όλον αυτόν τον καιρό….
Ποιος είναι βρε ο Λευτεράκης; Πες τα όλα. Ε; ε; ε;
fotini
Με συγκινεί πολύ αυτό που γράφεις. Μακάρι να έχω μοιάσει στον παππού μου. Ήταν πράγματι αρχοντικός άνθρωπος. Όπως και να έχει είμαι πολύ μα πολύ τυχερή που σας έχω γύρω μου. Ευχαριστώ πραγματικά!
Δέσποινα Κ.
Έχεις δίκιο, άλλο το γραπτό… Τώρα που το σκέφτομαι, είμαι σε δίλλημα… Να στείλω γραπτή ευχαριστήρια επιστολή για τη χθεσινή γιορτή στην οποία ήμασταν καλεσμένη ή να τους πάρω τηλέφωνο; Μμμμ… Μάλλον και τηλέφωνο και επιστολή!
Καλή εβδομάδα Δέσποινα, ευχαριστώ για τό όμορφο σχόλιο!
Ο Leo Buscaglia είχε πει:
"..ρωτάω πάντα τους μαθητές μου…αν σας έμεναν μόνο πέντε μέρες ζωής πως θα τις περνουσατε;Συχνά οι απαντήσεις ειναι…:
"αν μου έμεναν μόνο πέντε μέρες ζωής θα έλεγα στον τάδε και στον τάδε οτι τους αγαπώ"
"ΠΕΣ ΤΟ ΤΩΡΑ!"
"αν μου έμεναν μόνο πέντε μέρες ζωής θα περπατούσα στην παραλία και θα κοίταζα το ηλιοβασίλεμα"
"ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ;;;"
Αυτό που θέλω να πω είναι πως ξεχνάμε πόσο γρήγορα κύλα η ζωή μας και πως το "ευχαριστω", το "σ'αγαπώ", το "καλημέρα" μπορουν να κάνουν έναν άνθρωπο να χαμογελάσει!!!!Και όπως αποδυκνείεται απο το post σου Άσπα μου όχι μόνο έναν…!!! :)))
Ψάχνουμε οικογένεια που να θέλει σκυλάκι! Για λεπτομέρειες, περάστε μια βόλτα από το μπλογκ!
ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΑΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΣΟΥ.ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΑΝΤΑ.ΚΑΛΟ Σ/ΚΟ.
Γεια σου Άσπα!
Μια χαρά σε βρήσκω, όπως σε άφησα!
Είναι μεγάλη η χαρά να σου λένε ευχαριστώ, έστω και πολλά χρόνια μετά. Μου έχει τύχει τελευταία στο φέις να με μρήσκουν παλιοί μαθητές και μαθήτριες, και με πιάνουν τα κλάμματα.
Μια μέρα σταμάτησα τον δάσκαλο μου στο δημοτικό στο δρόμο, και του είπα, Κύριε Ρέτσα θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πολύ που ήσασταν τόσο καλός μαζί μου. Δεν ξέρω πόσο τον άγγιξε αυτό, εγώ πάντως ένιωσα πολύ καλά.
Να μου φιλήσεις τις μικρές, και Καλό Σ/Κ
Δεσποινάριον,μου κάνει πολλή εντύπωση ότι εκεί στέλνετε τόσο εύκολα μπιλλετάκια και καρτούλες.Εδώ έχουν αντικατασταθεί από τα κινητά,τα μηνύματα και τα μειλ.Mακάρι να το είχαμε κι εδώ τόσο εύκολο!
Daisycrazy,πολύ μου άρεσε αυτό που είπες για τη γιαγιά σου!Νόμιζω ότι σίγουρα σε βλέπει από εκεί που είναι,σε προστατεύει και σε προσέχει!
Το ίδιο νιώθω κι εγώ για τη δική μου γιαγιά κι ας πέρασαν τόσα χρόνια που την "έχασα"…
Πολύ χαίρομαι που νιώθουν κι άλλοι το ίδιο για τους παππούδες τους και είμαι εδώ και το μοιράζομαι μαζί σας!
Μακάρι να παραδειγματιστούμε όλοι!Να λέμε εύκολα κι αβίαστα το ευχαριστώ,ακόμα και με τα πιο "μικρά" και απλά πράγματα,που λέει και η Μαρία!Έτσι θα έχουμε καλύτερη ποιότητα ζωής,περισσότερα χαμόγελα,κέφι και καλή διάθεση!Και στην τόσο δύσκολη εποχή που ζούμε,τα χρειαζόμαστε επειγόντως…
Ξέρω εγώ βρε ποιός είναι ο Λευτεράκης.. αλλά δε σας το λέω γιατί είναι μυστικό επι αμοιβής :Ρ
κάτι τέτοια όταν βρίσκω κι εγώ της γιαγιάς μου (γιατί ο παππούς μου δεν ήξερε να γράφει νομίζω ούτε να διαβάζει)αναριγώ. νιώθω σα να είναι εκείνη τη στιγμή μαζί μου αν κ δε τη γνώρισα καλά (πέθανε όταν ήμουν 3)
γενικά όταν βρίσκω πράγματα από ανθρώπους που δεν είναι μαζί μας πλέον, τους νιώθω κοντά μου..
και στο θέμα μας. για μένα το να λέω ευχαριστώ το έμαθα πολύ μικρή και χαίρομαι γιατί έστω και στη παραμικρή εξυπηρέτηση που λέω ευχαριστώ, νιώθω πως αλλάζει η ψυχολογία του άλλου, τον αλαφρύνω για τον κόπο που έκανε.. όταν μου λένε εμένα ευχαριστώ και το εννοούν, θα τους ξαναεξυπηρετήσω άλλες εκατό φορές.. δείχνει ευγένεια, παιδεία, ήθος το ευχαριστώ ενός ανθρώπου..
κι εγώ σ ευχαριστώ που με διαβάζεις! και που μου φτιάχνεις τη διάθεση με τις τόσο ωραίες αναρτήσεις σου!!
νομιζω ότι έχεις κληρονομίσει μεγαλο μερος της "αρχοντιας" του παππου σου Άσπα…
να γιατι έχεις όλους εμάς γύρω σου
γιατι το αξίζεις
καλο σαββατοκύριακο να χεις
Τι ωραία συνήθεια !! Κρίμα που έπαψε να συνηθίζεται στην εποχή μας. Συνηθίζεται να λέμε, πως τώρα πια, μπορούμε να επικοινωνούμε πιο εύκολα με το τηλέφωνο, με μηνύματα, κ.α. Όλοι ξέρουμε όμως ότι δεν είναι το ίδιο!! Άλλη βαρύτητα και αξία έχει μία ευχαριστήρια επιστολή! Όλοι δεχόμαστε ευχαριστίες και ευχές τηλεφωνικά και με μηνύματα ίσως, αλλά πως θα αισθανθούμε, όταν λάβουμε μία ευχαριστήρια επιστολή? Σίγουρα πιο όμορφα και πιο ξεχωριστά! Άλο ένα πλεονέκτημα είναι ότι τα γραπτά μένουν , και για του λόγου το αληθές η όμορφη ανάρτηση σου! Να έχετε ένα καλό βράδυ , Άσπα μου, και να χαίρεστε τις πανέξυπνες ζουζούνες σας !!!!
Σκορπίνα
Συμφωνώ ότι η ζωή ανταμείβει γλυκά τους γλυκούς ανθρώπους και ελπίζω να το ξέρεις ότι και εσύ είσαι γεμάτη θετική αύρα. Πολλές θετικές ανταμοιβές σε περιμένουν!!!
Φιλιά, καλό Σαββατοκύριακο!
Vassilis
Το κύμα που διήρκεσε 60 χρόνια – και δεν ξέρουμε πόσα ακόμη, τώρα που δημοσιεύτηκε… Το Google δεν ξεχνάει εύκολα 🙂
Πανέμορφα τα ρητά 🙂
DaisyCrazy
Βάλσαμο είναι η καταλληλότερη λέξη, μπράβο.
Πολύ συγκινητικό το ευχαριστώ προς τη γιαγιά σου. Ας παραδειγματιστούμε από την εικόνα που μας μεταφέρεις για να γίνουμε κι εμείς απάνεμο λιμάνι για τους δικούς ανθρώπους.
Κι εγώ σε ευχαριστώ 🙂
δεσποιναριον
Πώς γίνεται εκεί να το έχετε κρατήσει αυτό το τόσο όμορφο συνήθειο κι εδώ να το έχουμε εγκαταλείψει; Το βλέπω κι εγώ από τους συγγενείς και φίλους που ζουν εκεί και πολύ μου αρέσει. Ίσως καιρός να το αναβιώσουμε κι εμείς…
Φιλιά Δεσποινάκι!
TheoCoach
Θοδωρή, αν ο Λευτεράκης είναι ο Πανταζής, κρύβει καλά την ηλικία του! Χαχαχα…
Κι εγώ σε ευχαριστώ για το σχόλιο. Έχει μεγάλη αξία προερχόμενο από σένα γιατί γνωρίζω πόσο μεγάλη προτεραιότητα δίνεις στην προσωπική ανάπτυξη.
Online και offline για πολλά χρόνια λοιπόν!
Besixdouze
Δυστυχώς γίνεται όλο και σπανιότερο.
Αν μη τι άλλο, ας το λέμε τουλάχιστον συχνότερα…
Πολλές ευχές για το Σαββατοκύριακο 🙂
Στέλλα
Μου δίνεις μεγάλη χαρά που νιώθεις όμορφα κάθε φορά που έρχεσαι εδώ στο blog. Σε ευχαριστώ για τις υπέροχες σκέψεις που μοιράζεσαι και σε αυτή αλλά και σε παλαιότερες αναρτήσεις.
Θα τα λέμε συνέχεια 🙂
Yannis Larios
Ευχαριστώ Γιάννη, το διόρθωσα!
Eλπίζω τα δύσκολα ερωτήματα να μας κάνουν να τεντωθούμε λίγο περισσότερο και να φτάσουμε όσο πιο μακριά γίνεται 🙂
Είσαι πολύ γλυκός άνθρωπος.
Και πιστεύω ότι η ζωή τους γλυκούς ναρθώπους τους ανταμείβει γλυκά!
Να 'σαι πάντα καλα και σ'ευχαριστούμε για το συναίσθημα που διατηρείς ζωντανό στην άχρωμη καθημερινότητά μας!
Φιλια!
Πάντως το κύμα που ξεκίνησε το ευχαριστώ του Γιάννη, φαίνεται ότι συνεχίζεται 60 χρόνια μετά!
Να και δύο όμορφες σκέψεις/ρητά που βρήκα:
"Kindness is the language which the deaf can hear and the blind can see" – Mark Twain
"The smallest act of kindness is worth more than the grandest intention" – Oscar Wilde
Ασπα μου όπως πάντα σοφά τα λόγια σου. Το ευχαριστώ είναι μια απλή λεξούλα αλλά μπορεί άνετα να αποτελέσει βάλσαμο στη ψυχή αυτού που τη δέχεται.
Κι εγώ σ'ευχαριστώ για το όμορφο και γεμάτο αισιοδοξία και χαμόγελο μπλογκ σου. Από το καιρό που το ανακάλυψα είναι απο τα αγαπημένα μου και το μοναδικό που λαμβάνω και με μέηλ 🙂
Μπορώ να σκεφτώ ένα σωρό άτομα για να ευχαριστήσω, αλλά πρώτη και καλύτερη θα ήθελα να μπορούσα να δω και να ευχαριστήσω τη γιαγιούλα μου που έχασα πριν 3 χρόνια και μου λείπει αφάνταστα. Θέλω να την ευχαριστήσω για την άπλετη και ανιδιοτελή αγάπη και αποδοχή που μου πρόσφερε. Το σπίτι της ήταν πάντα ένα απάνεμο λιμάνι για μένα. Να'ναι καλά εκεί που είναι.
Τα ευχαριστηρια μπιλλιετακια και γραμματα εφτασαν στην Ελλαδα απο το σαβουαρ βιβρ της Ευρωπης στα τελη του δεκατου εννατου αρχες του εικοστου αιωνα. Εγιναν μερος της κοινωνικης συναναστροφης και εξαφανιστηκαν μετα τα μεσα της δεκαετιας του '50. Απο την Ευρωπη μεταναστευσαν και στον Νεο Κοσμο οπου ομως ακομα συνιθιζεται εντονα. Παντα οταν καλω ανθρωπους για γευμα η οταν κανω ενα δωρο, ερχεται καρτουλα σε μερικες μερες οχι μονο με ενα απλο ευχαριστω αλλα με αναφορες στη δικη μου προσφορα. Και ομολογω οτι μ'αρεσει. Ομορφο κομματι Ασπα μου.
Άσπα καλημέρα. Εγώ θα πω ένα ευχαριστώ σε εσένα που με τις αναρτήσεις σου μας κάνεις να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι. Καλύτεροι φίλοι, καλύτεροι γονείς, καλύτεροι συνεργάτες, καλύτερα παιδιά, καλύτερα αδέρφια. Ευχαριστώ λοιπόν για όλα αυτά και όπως λες κι εσύ "Ας συνεχίσουμε να συναναστρεφόμαστε online αλλά και offline μαζί, για πολλά χρόνια ακόμα!"
Θοδωρής
—-
Λες ο Λευτεράκης να είναι ο Πανταζής; 😛
Πάρα πολύ συγκινιτικό, πράγματι!
Πανέμορφη χειρονομία του κυρίου να στείλει ευχαριστήριο γράμμα! Σήμερα δεν το συναντάμε συχνά, δυστυχώς!
Πραγματικά έχω συγκινηθεί απίστευτα!Πόσο καλός στη δουλειά του,πρέπει να ήταν ο παππούς σου,για να του στέλνουν ευχαριστήριες επιστολές οι ναύτες του!Πόσο πολύ πρέπει να στεκόταν στους "υφισταμένους" του σ'αυτή την δύσκολη,κατά κοινή ομολογία,περίοδο στη ζωή των αντρών!Πόσο πολύ μου άρεσε που τον αποκαλεί "συνεργάτη"!Σίγουρα η δική του συμπεριφορά θα συνέβαλε στο να τον βλέπουν έτσι…
"Λυπήθηκα ιδιαιτέρως χάνοντας εσάς".Κι εδώ συγκινήθηκα πολύ!
Μου άρεσαν πολύ και οι ερωτήσεις που έθεσες!Όλες καίριες και με νόημα,όπως πάντα!΄
Νομίζω ότι μια τέτοια επιστολή στον κάθε παραλήπτη θα έφτιαχνε τη διάθεση,θα τον πλημμύριζε συγκίνηση και θα τον έκανε να σκεφτεί για τη συμπεριφορά του και τον τρόπο του και για τις σχέσεις του με τους "υφισταμένους" του.
Νιώθω για μια ακόμα φορά τυχερή που είμαι αριστερόχειρας.Ψάχνοντας κάτι σχετικό με την αριστεροχειρία,ανακάλυψα το blog σου κι αυτό τον φανταστικό "τόπο".
Εμείς σ'ευχαριστούμε που τα μοιράζεσαι όλα αυτά μαζί μας!Που μας έχει κάνεις μέρος αυτής της υπέροχης οικογένειας,που μας βάζεις στο μυαλό και την ψυχή των μικρών πανέξυπνων δεσποινίδων!Πραγματικά πιστεύω ότι μέσα από τα γραφόμενά σου,μας δίνεις μια ελπίδα για κάτι καλύτερο,ένα κίνητρο για περισσότερη ανθρωπιά και μοιρασιά συναισθημάτων,σκέψεων,απόψεων,εμπειριών!
Πραγματικά όμορφο!
Αυτό που δεν βγάζεις νομίζω γράφει:
"Θα ήμουν πράγματι ευτυχής αν κάποτε σας έβλεπα όπως θα θέλατε σεις, μεταβαλομένων εις πραγματικότητα των επιθυμιών σας."
Τα ερωτήματα όμως που θέτεις είναι δύσκολα!