Ένα παιδί που χορεύει

Αν μάθουμε στα παιδιά να αναπνέουν, να δονούνται και να γίνονται ένα με την γενικότερη αρμονία και την κίνηση της φύσης, παράγουμε ένα πανέμορφο, ανθρώπινο πλάσμα, ένα παιδί που χορεύει.
~ Ισιδώρα Ντάνκαν

Τα λόγια αυτά είναι γραμμένα πάνω στο πρόγραμμα της μουσικοχορευτικής γιορτής λήξης του σχολείου της Εβίτας. Το πρόγραμμα βρίσκεται πάνω στο γραφείο μου εδώ και 2-3 εβδομάδες και “περιμένει υπομονετικά” να έρθει η στιγμή που θα το πιάσω στα χέρια μου για να γράψω εδώ στο blog για τη γιορτή.

Kάθε χρόνο τέτοια εποχή, ανεβάζω ένα post με σκέψεις, συναισθήματα, φωτογραφίες από τη μουσικοχορευτική γιορτή της λήξης του σχολείου.  Μία γιορτή λήξης στην οποία θαυμάζουμε τα δικά μας “πανέμορφα ανθρώπινα πλάσματα”. Τα δικά μας παιδιά που χορεύουν.

 

 

Για τελευταία φορά

Η γιορτή λήξης στο δημοτικό που πήγαιναν τα κορίτσια (προσέξτε το “πήγαιναν”) είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Δεν είναι μια απλή γιορτή. Η προετοιμασία της ξεκινάει από τα Χριστούγεννα. Κάνουν δεκάδες πρόβες, εντός και εκτός ωρών του σχολείου.

Η γιορτή με τον τρόπο που υλοποιείται είναι “πνευματικό παιδί” της κυρίας Φάλυς Παπανικολάου, που είναι η εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής των μεγάλων τάξεων του σχολείου. Κατά τη γνώμη μου είναι σημαντικότερη από πολλά από τα μαθήματα του επίσημου προγράμματος του υπουργείου. Είναι ένα μάθημα ζωής, που διδάσκει στα παιδιά ότι με προσπάθεια, μεθοδικότητα, ομαδικότητα, θέληση και φυσικά… ιδρώτα, μπορούν να γίνουν θαύματα. Γιατί είναι ένα πραγματικό θαύμα όταν παιδιά που δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με το χορό, ανεβάζουν μια παράσταση τέτοιου επιπέδου. Και όχι απλά την ανεβάζουν, αλλά την απογειώνουν. Στην πορεία αποκτούν κάποιες από τις καλύτερες αναμνήσεις της ζωής τους.

Μου φαίνεται λοιπόν απίστευτο που σήμερα κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου για να γράψω ένα τέτοιο post για τελευταία φορά. 

Η Εβίτα μόλις τελείωσε την Έκτη δημοτικού, επομένως πήρε μέρος φέτος στην τελευταία της γιορτή λήξης.  Στο γυμνάσιο δεν υπάρχουν αυτά, το είδα κι από την Εβελίνα που είναι μεγαλύτερη. Λες και τραβάει κάποιος μια γραμμή στη ζωή τους και τους λέει, τώρα τέλος οι χοροί και τα πανηγύρια. Τώρα ξεκινάει μια νέα πιο σοβαρή περίοδος.

 

Χορευτικές διαδρομές του χθες και του σήμερα

Η γιορτή λήξης έχει κάθε χρόνο ένα θέμα και το φετινό ήταν “Χορευτικές διαδρομές του χθες και του σήμερα”.  Ήταν στην ουσία ένα μεγάλο πάρτυ.  Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να γιορτάσουν τα εκτάκια μας το τέλος αυτής της όμορφης και ξέγνοιαστης περιόδου της ζωής τους.

Και να λοιπόν που ήρθε η στιγμή να γράψω το φετινό post και να σας περιγράψω τι ζήσαμε μέσω κειμένου, φωτογραφιών και βίντεο. Δεν μπορώ να τα συμπεριλάβω φωτογραφίες και αποσπάσματα από όλα, μια και τα χορευτικά ήταν 33! Παρ’ όλο που υπήρχε επαγγελματική βιντεοσκόπηση, ανεβάζω κάποια βιντεάκια που τράβηξα με το κινητό μου. Δεν είναι τέλεια, αλλά με αυτό τον τρόπο βλέπετε την παράσταση μέσα από τα δικά μου μάτια, από τη θέση στην οποία καθόμουν εγώ!

Παρ’ όλο που είναι γιορτή των τριών μεγάλων τάξεων του δημοτικού (Τετάρτης, Πέμπτης, Έκτης) είχαμε φέτος guest stars τα πρωτάκια του σχολείου, τα οποία χόρεψαν με τα εκτάκια τους. Υπέροχα τα συναισθήματα καθώς έβλεπα την Εβίτα να χορεύει με το Πρωτάκι της.

[Σε περίπτωση που δεν έχετε ξαναδιαβάσει για το θεσμό “εκτάκια υιοθετούν πρωτάκια” τον περιγράφω αναλυτικά εδώ]

 

Ακολουθούν φωτογραφίες και βίντεο από το κύριο μέρος της γιορτής.

 

 

 

 

 

 

Ο Περσικός ήταν από τα αγαπημένα μου χορευτικά (είμαι βέβαια προκατειλημμένη γιατί χόρευε και η Εβίτα) οπότε… δείτε και το βίντεο:

 

 

 

 

Conga! Άλλος αγαπημένος χορός που… (το μαντέψατε) χόρευε η Εβίτα. Να το βίντεο!

 

 

 

To YMCA όχι απλά είναι ένα από τα αγαπημένα μου χορευτικά (και βεβαίως ακολουθεί και βίντεο) αλλά έχει και ιστορία. Η ιστορία είναι  ότι 10 μέρες μετά, στην γιορτή αποφοίτησης της έκτης οι γονείς κάναμε έκπληξη στα παιδιά και βγήκαμε ντυμένοι ντίσκο και το χορέψαμε κι εμείς! Δεν είχαν πάρει είδηση, κάναμε κρυφά πρόβες!

Το internet δε θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο αν αποφασίσω να ανεβάσω το δικό μας, αλλά απολαύστε το YMCA των παιδιών!

 

Να και μια μικρή επιλογή από μερικά αγαπημένα χορευτικά:

 

Το φινάλε

Ήταν όλα υπέροχα, όπως πάντα. Απολαύσαμε τα παιδιά, χαρήκαμε και διασκεδάσαμε.  Ήταν ένα μεγάλο χαρούμενο πάρτι κι έτσι παρ’ όλο που υπήρχε ένα μικρό τσίμπημα στην καρδιά που όλα τελείωναν, τα κυρίαρχα συναισθήματα ήταν της χαράς και της διασκέδασης.

 

 

Ώσπου τα φώτα άνοιξαν και πήρε το λόγο η μεγάλη πρωταγωνίστρια της βραδιάς, η κυρία Φάλυ Παπανικολάου. Τα λόγια της και η αφιέρωσή της ήταν σαν να έδωσαν το σύνθημα να ξεκινήσουν τα δάκρια. Από ό,τι μου είπε και η Εβίτα αργότερα, μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν καλά. Μόλις άκουσε την αφιέρωση της κυρίας Φάλυς, ξεκίνησε η κατηφόρα. Είπε:

 

Επιτρέψτε μου να αφιερώσω το κομμάτι που μου αναλογεί από τη σημερινή γιορτή και προσπάθεια στον πατέρα μου που ήταν ένας υπέροχος χορευτής και που έλεγε “Σαν χορεύεις να είσαι ο Διγενής”.

Ο χορός δίνει ζωή έμπνευση και δύναμη. Είναι κάτι μοναδικό. Είναι έκφραση. Έκφραση του σώματος, του μυαλού και περισσότερο της ψυχής. Γιατί για τον ωραίο και σωστό χορό χρειάζεται να βάλεις ψυχή. (από το “Ο χορός σε γεμίζει ζωή” – Mind the trap)

Και εσείς όλοι βάλατε ψυχή σήμερα. Μπράβο σας. Δικαιώθηκα που σας εμπιστεύτηκα. Είμαι πολύ υπερήφανη για εσάς. Και το ταξίδι κάνατε και στην Ιθάκη φτάσατε.

Να θυμόσαστε, η ευκαιρία χορεύει με αυτούς που είναι ήδη στην πίστα.

 

 

Δε θέλω

Μετά το τέλος της γιορτής πήγαμε προς τα παρασκήνια να βρούμε την Εβίτα . Η περσινή αντίστοιχη βόλτα στα παρασκήνια με είχε φέρει στη μέση μιας θύελλας κλάματος από τα εκτάκια. Πέρσι όμως το κλάμα των παιδιών της  Έκτης δε μας αφορούσε. Ήμασταν απλοί παρατηρητές. Φέτος μας αφορούσε και με το παραπάνω.

Καθώς πλησίασα προς τα αποδυτήρια των κοριτσιών έπεσα και πάλι μέσα στη θύελλα. Καθώς η ένταση της γιορτής είχε περάσει, η συγκίνησή τους δεν μπορούσε πλέον να συγκρατηθεί. Εντόπισα την Εβίτα που ήταν συγκινημένη. Αγκαλιαστήκαμε. Αγκάλιασε την αδελφή της. Όλες της οι συμμαθήτριες ήταν εκεί. Κορίτσια που γνώρισα ως “μια σταλιά πρωτάκια” 6 χρόνια πριν και τώρα αποφοιτούσαν από την Έκτη.

Γύρναγαν γύρω-γύρω, έπεφταν η μία στην αγκαλιά της άλλης και έκλαιγαν.  Μια από τις καλές φίλες της Εβίτας την πλησίασε. Άρχισαν να κλαίνε. “Δε θέλω” έλεγε η συμμαθήτρια σπαράζοντας. “Δε θέλω”. “Δε θέλω” χωρίς να συμπληρώνει την φράση της. “Δε θέλω”, έτσι σκέτο.

Ήταν σαν να λέει…

Δε θέλω να φύγω από το σχολείο μου.
Δε θέλω να πάω γυμνάσιο.
Δε θέλω να μεγαλώσω.
Δε θέλω αυτή να είναι η τελευταία μου γιορτή.
Δε θέλω  να τελειώσει.

 

“Δε θέλω” ούτε εγώ.

Δε θέλω να φύγουν από το δημοτικό.
Δε θέλω να μεγαλώσουν.
Δε θέλω να μεγαλώσω.

Αλλά δεν έχει καμία σημασία τι θέλω και τι δε θέλω. Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία. Μερικά πράγματα δεν μπορείς να τα αλλάξεις και πρέπει απλά να τα δεχτείς.

Ο Alexander Graham Bell είχε πει: “Όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει. Αλλά καμιά φορά κοιτάμε τόσο έντονα και με τέτοια θλίψη την κλεισμένη πόρτα που δεν βλέπουμε την άλλη που έχει ανοίξει για εμάς”.

Για τα παιδιά, η πόρτα του δημοτικού έκλεισε. Η πόρτα του Γυμνασίου ανοίγει και πρέπει να τη διασχίσουν με αποφασιστικότητα και αισιοδοξία.

Κι εμείς οι γονείς, όσο κι αν λυπόμαστε που τελείωσε αυτή η περίοδος της ζωής των παιδιών μας, ας καταπολεμήσουμε το συναίσθημα της θλίψης με εκείνο της ευγνωμοσύνης.

Ας νιώσουμε ευγνωμοσύνη για τα έξι αυτά υπέροχα χρόνια.

Ας νιώσουμε ευγνωμοσύνη που τα είδαμε να μεγαλώνουν, να ωριμάζουν και να ανθίζουν.

Ας νιώσουμε ευγνωμοσύνη για τους εμπνευσμένους δασκάλους που βρέθηκαν στο δρόμο τους, που τα έμαθαν να διαβάζουν, να γράφουν,  να σκέφτονται, ν’ αγαπάνε και να χορεύουν.

Σας ευχαριστούμε για όλα.

 

___________

Βρείτε τα παλαιότερα posts των γιορτών λήξης εδώ:
➜ 2013: Well Fame Costs
➜ 2014: Τρως. Σούζη τρως. Και ψεύδεσαι και τρως.
➜ 2015: Απόψε ονειρεύτηκα…
➜ 2016: Ν’ αγαπάς (και να κλαις)

Και το περσινό post της Εβελίνας για τη γιορτή: Απόψε (ξανα)ονειρεύτηκα…