– Μαμά, αυτό το βουνό (ο Υμηττός) είναι ηφαίστειο;
– Όχι. Είναι απλό βουνό.
– Τότε γιατί πιάνει συνέχεια φωτιά;
– Μαμά, αν μας είχες γεννήσει αγοράκια, πάλι θα μας αγάπαγες;
– Ε βέβαια.
– Αλλά είπες στο Θεούλη «κοριτσάκια», έ;
– Ε, ναι.
– Μαμά, πότε αποφάσισες να διαλέξεις άντρα;
– Μαμά, ο μπαμπάς γιατί σε λέει μωράκι;
– Μαμά, ο Χριστούλης πώς προλαβαίνει να ανεβοκατεβαίνει στη γη και στον ουρανό όλη την ώρα;
– Είδες; Προλαβαίνει.
– Είναι σαν τον γλάρο ε; Πάνω, κάτω, πάνω, κάτω, πάνω, κάτω. Και μετά Ελλάδα, Αμερική, Ελλάδα, Αμερική, Ελλάδα, Αμερική…
Ουφ! Νομίζω ότι θα πρέπει να προετοιμάζομαι για απαντήσεις στα δύσκολα ερωτήματα! Πόσο καιρό έχω άραγε μέχρι να θελήσει να μάθει πώς γίνονται τα παιδιά κι άλλα τέτοια περίπλοκα;
Όπως είδες δεν έχεις και πολύ χρόνο μπροστά σου… Και σε πληροφορώ πως τα κοριτσάκια είναι πιο ξεβγαλμένα από τα αγοράκια. Κάτι τέτοια τα αρπάζουν από γύρω τους αμέσως!
Από την άλλη, όλες αυτές οι απορίες (αλλά και οι εξηγήσεις που δίνουν μόνα τους καμιά φορά) είναι από τα καλύτερα πράγματα που ακούς από τα παιδιά!
Κοντός ψαλμός αλληλούϊα…
Απίστευτο! Μικρός που είναι ο κόσμος… Αφού “ανακαλύψαμε” ποιος είσαι, διασκέδασα κι εγώ διαβάζοντας για τις πρώτες λεξούλες του μπέμπη σου!
Πολύ ωραίο blog!
Σας διάβαζα τόσο καιρό και δεν ήξερα ότι είμαι πελάτης του Βασίλη!! Τον είδα στην φωτό με το φέρρυ και έμεινα με το στόμα ανοιχτό 🙂
Άντε , του βάζω ένα μινι-κουϊζ να ανακαλύψει ποιός είμαι!
Υ.Γ. Να σας ζήσουν οι κούκλες σας!!