Όταν συναντάω από κοντά ανθρώπους που γνωρίζω μόνο διαδικτυακά, μου λένε συνήθως τι εντύπωση έχουν αποκτήσει για μένα από το blog μου και τα social media. Καμιά φορά με ρωτάνε πώς τα προλαβαίνω όλα, άλλες φορές μού λένε ποια ανάρτηση του blog τους έχει αρέσει περισσότερο και συχνά εκθειάζουν την… τέλεια ζωή μου. Την τέλεια ζωή μου; Την ΤΕΛΕΙΑ ζωή μου; Έχω αποτύχει παταγωδώς αν περνάω αυτή την εντύπωση γιατί η ζωή μου δεν είναι καθόλου τέλεια – άσε που μισώ τη λέξη τελειότητα.
Έχω μία φυσιολογική ζωή με τις καλές και τις κακές της στιγμές, απλά το blog μου είναι το ψηφιακό μου βάζο αναμνήσεων και προτιμάω συνήθως να καταγράφω αυτά που κάποτε θα με κάνουν να χαμογελάω.
Πριν από κανένα μήνα, βρισκόμουν σε επαγγελματική συνάντηση σε μία μεγάλη εταιρεία. Με τη Μαρία που ήταν στη συνάντηση γνωριζόμαστε 1-2 χρόνια αλλά είμαστε σε επαφή κυρίως μέσω του internet. Πιάσαμε την κουβέντα για τα νέα μας, επαγγελματικά και προσωπικά, και τότε μου είπε ότι διαβάζει τα δικά μου και ότι η ζωή μου μοιάζει να είναι τέλεια. Τη διαβεβαίωσα ότι δεν είναι καθόλου τέλεια, αλλά εκείνη επέμενε. «Είναι τόσο τέλεια που είναι σχεδόν μισητή» μου είπε. «Μαρία δεν είναι καθόλου έτσι» της εξήγησα. Μη σε μπερδεύει ότι εστιάζομαι στα θετικά.» «Μα αφού περνάς όλη μέρα με τις μικρές φτιάχνοντας κουλουράκια!» είπε γελώντας.
Τώρα που το σκέφτομαι όσες φορές φτιάχνω κουλουράκια, κέηκ κλπ με τα κορίτσια, το διασκεδάζω τόσο, που όντως ανεβάζω φωτογραφίες στα social media. Αλλά δυστυχώς δε γίνεται τόσο συχνά όσο θα ήθελα! Παρ’ όλα αυτά διασκέδασα τόσο με την εντύπωση που έχει δημιουργηθεί για τα κουλουράκια που είπα «αυτό είναι. Θα γράψω ένα post που θα βγάλω όλα τα άπλυτα της ζωής μου στη φόρα, έτσι για να ισορροπήσω την κατάσταση.»
Το σημερινό δε θα είναι το post που βγάζω όλα τα άπλυτα στη φόρα, γιατί δεν έχω τόσο χρόνο να καθίσω να γράψω τόσο μεγάλο κείμενο (got it?) αλλά να, θα γράψω κάτι πρόσφατο που μου συνέβη πριν από λίγες μέρες, έτσι για του λόγου το αληθές.
Ήταν την παραμονή της εκδήλωσης Ψηφιακές Γειτονιές. Ήταν μεσημέρι, ήμασταν με την ομάδα στο the Hub και γύρω μας υπήρχε το χάος. Άνθρωποι κουβαλούσαν αντικείμενα, πάγκους, υλικά, το τηλέφωνο χτυπούσε συνεχώς, ο τεχνικός μάς φώναζε για πρόβα, ο άνθρωπος στην κουζίνα με κυνηγούσε να ρωτήσει ποια φαγητά θα βάλει στην κατάψυξη και ποια στο ψυγείο, έπρεπε να ξεπαρκάρω γιατί ενοχλούσα, ο Αθήνα 9.84 έπαιρνε για συνέντευξη, κάποιοι χορηγοί ερχόντουσαν να δουν το χώρο, σε λίγο έπρεπε να φύγουμε να πάμε στην ομιλία του Teacher Tom. Η αγωνία στο κατακόρυφο, η ένταση στο κόκκινο, η κούραση απίστευτη. Ξαφνικά διαπιστώνω ότι από το σακάκι μου, είχε φύγει ένα κουμπί. Ατυχία γιατί φαινόταν χάλια και όπως είπα σε λίγο θα έπρεπε να φύγουμε για τον teacher Tom. Το κουμπί κρεμόταν από μία κλωστή, δεν είχε χαθεί, και τότε μου ήρθε φλας ότι στην τσάντα μου έχω μαζί μου ένα μίνι κιτ ραπτικής. «Μα καλά ποια είμαι τέλος πάντων;» σκέφτηκα. «Πόσο πιο under control θα μπορούσα να τα έχω όλα;» Έβγαλα το κιτ, πήρα βελόνα και κλωστή και άρχισα να ράβω. Οι άλλοι γύρω μου κουβαλούσαν (και με κοίταζαν) και εγώ χαμογελαστή έραβα ακάθεκτη. Μα ναι. Τα είχα όλα υπό έλεγχο. Νόμιζα.
Γιατί τότε χτύπησε το κινητό. Ο Βασίλης. «Με πήραν από το σχολείο ότι δεν πήγες να πάρεις τα παιδιά» μου είπε.
«Τι εννοείς; Bέβαια δεν πήγα να πάρω τα παιδιά. Είμαι εδώ στο The Hub. Εσύ θα πήγαινες να πάρεις τα παιδιά.»
«Εγώ είμαι στη δουλειά. Δε θα πήγαινα να πάρω τα παιδιά.»
«Εσύ θα πήγαινες να πάρεις τα παιδιά. Μου είχες πει θα έφευγες πιο νωρίς μπλα μπλα μπλα.»
«Δεν σου είχα πει ότι θα έφευγα πιο νωρίς μπλα μπλα μπλα.»
«Μου είχες πει, αλλιώς θα είχα πει στη μαμά μου! Και τώρα, τι θα γίνουν τα παιδιά;»
«Πήρα κι εγώ τη μαμά σου, ήταν σπίτι και πηγαινει να τα πάρει τώρα.»
Κλείνουμε. Σκέφτομαι: «Άραγε εγώ ξέχασα τα παιδιά; Ήταν δικό μου λάθος; Έχω τόσο πολύ απορροφηθεί από το event που ξέχασα τα παιδιά; Ήταν λάθος συνεννόηση; Γιατί ήταν λάθος συνεννόηση; Μήπως δεν επικοινωνώ; Μήπως τα έχω χάσει; Μα είναι δυνατόν να έχω ξεχάσει τα παιδιά; Φυσικά και όχι! Ή μήπως ναι;» Αισθανόμουν απαίσια.
Και τότε κατάλαβα ότι το σύμπαν έχει πολύ χιούμορ. Γιατί γυρνάω και τι να δω; Εκεί απέναντί μου στεκόταν η Σοφία Σβορώνου. Είχε έρθει να δει το χώρο γιατί την επόμενη θα έκανε workshop στις Ψηφιακές Γειτονιές. Για ρίξτε μία ματιά στο blog της Σοφίας να δείτε τι επάγγελμα κάνει. Κάτω από το όνομά της λέει: Ψυχοθεραπεύτρια στο διαδίκτυο.
«Χρειάζομαι ψυχοθεραπεία! Αυτό μου λέει το σύμπαν!» σκέφτηκα. Αφού χαιρετηθήκαμε, δεν κρατήθηκα, άρχισα να της διηγούμαι τι μόλις συνέβη.
– Μην ανησυχείς Άσπα, μού λέει. Δεν πειράζει μπλα μπλα μπλα.
– Μα πειράζει μπλα μπλα.
– Μα τα παιδιά μπλα μπλα.
– Μα όχι μπλα μπλα μπλα.
Έκανε ό,τι μπορούσε για να με κάνει να νιώσω καλύτερα, ενώ εγώ προσπαθούσα να αποφασίσω αν θα έπαιρνα το βάρος της ευθύνης πάνω μου (ότι ήταν δικό μου λάθος που τα παιδιά είχαν ξεμείνει στο σχολείο) ή θα τα έριχνα στον Βασίλη (μα αφού μου είχε πει, μπλα μπλα μπλα…).
Και τότε γυρνάω και τι να δω; Εκεί απέναντί μου στεκόταν αυτή τη φορά… η Μαρία! Μα πόσο πιο πολύ χιούμορ θα μπορούσε να έχει πια το σύμπαν; Δεν ήταν μόνη, ήταν με άλλους κι έτσι κρατήθηκα και δεν όρμησα πάνω της να της πω τα νέα. Αλλά ήθελα να το βροντοφωνάξω: «Πού να στα λέω Μαρία! Ξέχασα τα παιδιά μου στο σχολείο! Κατάρρευση τέλειας ζωής, κατάρρευση τέλειας μαμάς. Ποιος μπορεί να συγκριθεί μαζί μου, ε; ε; ε;»
Στερέωσα το κουμπί, φόρεσα το σακάκι, κι έφυγα για τον Teacher Tom. Γύρισα στο σπίτι αργά. Τα παιδιά είχαν κοιμηθεί. Δε θα τα έβλεπα ούτε την επόμενη μέρα που ήταν η μέρα της εκδήλωσης. Θα έφευγα πριν να ξυπνήσουν και θα γυρνούσα αφού θα είχαν κοιμηθεί. Τις φίλησα, τις σκέπασα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι τη μεθεπόμενη, που θα είχαν όλα τελειώσει… θα φτιάχναμε κουλουράκια. 🙂
photo by Laurence Vagner
Δεν μου είχες δώσει αυτή την εντύπωση! Γιατί από την πλευρά του μπλόγκερ ξέρω πως οι περισσότερες από εμάς δίνουμε αυτή την εντύπωση γιατί προσπαθούμε, όπως λέμε κατά καιρούς, να εστιάσουμε στα θετικά ώστε να εμπνεύσουμε και άλλους να γίνουν καλύτεροι..να γίνουμε κι εμείς καλύτεροι. Τελικά μήπως πρέπει να βάζουμε κατά καιρούς και καμιά κακή ανάμνηση; Αναρωτιέμαι ….! Η αλήθεια είναι πως τα κακά μας έρχονται και δεν θέλουμε να τα θυμόμαστε ή κι αν τα αναφέρουμε σε κάποια ανάρτηση τελικά καταλήγουμε σε κάτι θετικό στο τέλος της. Δεν ξέρω αν θα άντεχαν οι άλλοι να μας διαβάζουνε.
Χτες μου έλεγε μια φίλη πως τα προλαβαίνουμε όλα! Το ίδιο ίσως αναρωτιέμαι κατά καιρούς κι εγώ για κάποιες blogger και τις θαυμάζω. Η αλήθεια ίσως κρύβεται στις προτεραιότητες και τα θέλω μας. Εκείνη κάθεται στο υπολογιστή αφού τελειωσει όλες τις δουλειές του σπιτιού ενώ εγώ δεν νοιάζομαι πλέον τόσο γι αυτές γιατί ξέρω πως δεν τελειώνουν ποτέ!
Αμ δεν τελειώνουν, όντως! Αυτό που γράφεις είναι απόλυτα σωστό. Δεν υπάρχει χρόνος για όλα οπότε μόνο βάζοντας προτεραιότητες, θα καταφέρνουμε να βρίσκουμε χρόνο για τα σημαντικά στη ζωή μας.
Και τελικά ναι, και οι κακές αναμνήσεις, πού και πού, έχουν την αξία τους!
Σε ευχαριστώ Κατερίνα. 🙂
Έχω διαβάσει από την πρώτη μέρα την ανάρτηση αλλά τώρα βρήκα χρόνο να σχολιάσω.
Εγω προσωπικά δεν έχω αντιληφθεί ποτέ να μας περνάς το μνμ πως έχεις την τέλεια ζωή. Γράφεις τα πράγματα ως έχουν. Μια μαμά που εργάζεται σκληρά, λατρεύει τα παιδιά της, την λατρεύουν κι αυτά και της το δείχνουν, έχει ένα γλυκό σύζυγο, δεν ξέρω αν εσύ δεν την θεωρείς τέλεια, πάντως ευτυχισμένη είναι❤❤❤
Δήμητρα σε ευχαριστώ! Χαίρομαι που μου γράφεις και τη δική σου οπτική γωνία. Και χαίρομαι που τώρα που σου απαντάω, έχω επιτέλους το πρόσωπό σου στο μυαλό μου. Ήταν σπουδαίο που βρεθήκαμε. Φιλιά!
Άσπα μου… μπορεί να συμβαίνουν όλα σε αυτή τη ζωή μας… Αρκεί να είμαστε αληθινοί… κι όταν φτιάχνουμε κουλουράκια να ξέρουμε ότι πρόκειται για κουλουράκια…. μην νομίζουμε ότι φτιάχνουμε κάτι άλλο, έχοντας το νου μας αλλού…! Καλή σου μέρα!
Να είμαστε παρόντες στην κάθε στιγμή… Πολύ μεγάλο μυστικό που προσπαθώ να εφαρμόζω και άλλοτε τα καταφέρνω, άλλοτε όχι… Βενετία ευχαριστώ!
να πω την αλήθεια
κι εγώ την ίδια άποψη έχω δημιουργήσει για τη ζωή σου, αλλά πιστευω ότι ο λόγος
είναι γιατί δεν τη ζω 🙂
όλοι αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, αναποδιές, όλοι έχουμε κάποιο (ή πολλούς)
λόγους να νιώθουμε ενοχές.
άνθρωποι είμαστε.
προσπαθώ πάντα να θυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν υπάρχουν τέλειες ζωές, απλά
κάποιοι φαινομενικά περνάνε πιο εύκολα κι άλλοι πιο δύσκολα.
το θέμα είναι πως επιλέγεις να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες. αν είναι με
χαμόγελο και όσο το δυνατό περισσότερη αισιοδοξία τότε τα πράγματα θα φαίνονται
πιο εύκολα.
φιλάκια!
υγ. πασχαλινά
κουλουράκια φτιάξατε; μμμμμμμμμ 😉
Συμφωνώ απόλυτα!
Πασχαλινά κουλουράκια δε φτιάξαμε ακόμα, μας βλέπω μαζί με τα αυγά να τα φτιάχνουμε! Έχουμε δουλειές με φούντες αυτές τις μέρες αλλά ευτυχώς τα σχολεία είναι κλειστά οπότε δεν κινδυνεύω να τις ξεχάσω πουθενά! χαχα…
xmm απ’οσα εγραψες εγώ ένα συγκρατησα: Τελικά? Φτιάξατε κουλουράκια???? 😛
Ε βέβαια. Τώρα θα φτιάξουμε και τα Πασχαλινά! χαχα… 🙂
Καλησπέρα Άσπα και ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!
Το διαδύκτιο είναι πραπαλανητικό. Το ξέρω και γω από μένα που νομίζουν ότι δεν κάνω τίποτα άλλο όλη μέρα και δεν καταλαβαίνουν ότι είναι όλα στο ενδιάμεσο.Στο ενδιάμεσο από το να βάλω το φαί μέχρι να πάω για ψώνια, από λίγο πριν πάω στην δουλειά, στο διάλλειμα, το βράδυ ενω κάνω κάτι άλλο…Είναι πολύ καλό που εστιάζεις στα θετικά και για αυτό ο κόσμος σε ακουλουθεί και διασκεδάζει. Είναι όμως και φυσικό να σχηματίζουν την εικόνα που τους δίνεις. μόνο θετικά.Καλό είναι..δεν πειράζει..Όσο για τις τσαπερδόνες που ξέχασες, ε….τις βλέπω σε λίγο να σου στέλνουν sms ..να στο θυμίζουν!!
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!
Και όταν μεγαλώσουν λίγο ακόμα θα μου στέλνουν sms για να μου θυμίζουν να αργήσω κι άλλο για να μείνουν με την παρέα! χαχα
Σοφία μου ευχαριστώ. Καλό Πάσχα!
by the way….το σχόλιο το σβησα.Ηταν πολύ κακό….
Και καλά του έκανες! 😉
Ασπα…σήμερα είναι η μέρα της απομυθοποίησης λοιπόν.Κι εγώ στο ίδιο κλίμα και πριν από λίγο τα λέγαμε με τη Λίτσα με αφορμή ένα σχόλιο στο δικό μου μπλογκ που μας τα χωνε άσχημα με αφορμή την τέλεια εικόνα… Δεν θα μπορούσα να ταυτιστώ περισσότερο με αυτή σου την ανάρτηση.Πριν ένα μήνα συνέβη και σε εμάς το ίδιο ακριβώς…τα παιδιά στο σχολείο να περιμένουν και τα τηλέφωνα να χτυπούν…Να σου πω έχω μια θεωρία για όλο αυτό μα είναι μεγάλη.Εγώ θα σου πω ένα για εμένα είσαι τέλεια.Τέλεια! Η διαφορά είναι πως ξέρω τι σημαίνει “τελειότητα” για εμένα…Ανθρώπινη κι αληθι΄νή τελειότητα…Αγαπάμε Aspa on line!!!!
Κατερίνα θα μπορούσαμε να μιλάμε με τις ώρες… Ο ορισμός σου για ανθρώπινη τελειότητα, υπέροχος! Σε ευχαριστώ πολύ. Σου στέλνω διαδικτυακή ζεστή αγκαλιά όπως εκείνη στις Ψηφιακές γειτονιές!
aspa μου.. μη συγχαίουμε το αξιαγάπητη με το τέλεια.. το μόνο τέλειο που βλέπω στη ζωή.. είναι ο θάνατος.. με την ένοια του τέλους.. και του τελεσίδικου.. στα τόσα χρόνια που σας παρακολουθώ.. (ο πλυθηντικός αφορά όλα εσας τα κοριτσάκια).. δεν μου πέρασε ποτέ ο χαρακτηρισμός τέλεια από το μυαλό.. χαίρομαι που οι διηγήσεις σου είναι ένα απάνθισμα των καλητέρων στιγμών.. και που τις μοιράζεσαι τόσο απλόχερα μαζί μας.. ίσως γιατί δεν είμαι μαμά.. ούτε κάν μπαμπας.. 🙂 🙂 την καλησπέρα μου και καλές γιορτές.. 🙂 🙂
Το ξέρω ότι μας παρακολουθείς όλα αυτά τα χρόνια και σε ευχαριστώ. Δεν έχει καμία σημασία που δεν είσαι γονέας!
Καλές γιορτές!
Καλημέρα Άσπα!
Πραγματικά απόλαυσα την ανάρτησή σου. Για άλλη μια φορά. Χιλιάδες πράγματα μου ‘ρθαν στο μυαλό διαβάζοντάς την. Δεν μπορώ να τα απαριθμίσω. Φοβάμαι μην ακουστώ κι εγώ μπλα μπλα μπλα…. Μπορεί η ζωή σου να μην είναι τέλεια καθώς λες είναι όμως γεμάτη βλέπω εγώ. Απο ανθρώπους που σ’ αγαπούν και σε βοηθούν την κατάλληλη στιγμή. Αυτό δεν έχει σημασία στην τελική? Οι άνθρωποι, η αγάπη και τα παιδιά σου?
Αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία! Έχεις απόλυτο δίκιο Χριστίνα. Σε ευχαριστώ!
Καλημέρα Άσπα.
Γράφω για πρώτη φορά στο blog σου.
Θεωρώ ότι η σημερινή σου ανάρτηση ήταν απόλυτα αυθόρμητη και ειλικρινής!
Εύχομαι ολόψυχα οι στιγμές που συλλέγεις στο συγκεκριμένο blog και που μοιράζεσαι με όλους εμάς με σκοπό να χαρούμε, συγκινηθούμε, προβληματιστούμε και ότι άλλο να είναι πάντα αυθόρμητες γιατί αυτό από μόνο του τις κάνει μοναδικές!
Ανθή σε ευχαριστώ πολύ για το πρώτο σου αυτό μήνυμα.
Η χαρά μου είναι τεράστια όταν βλέπω ότι οι στιγμές που μοιράζομαι καταφέρνουν να κάνουν όλους εσάς να χαίρεστε, να συγκινείστε ή να προβληματίζεστε. Νιώθω τυχερή!
Σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ…
Σου είχα πει στις Ψηφιακές Γειτονιές ότι το κάνεις να φαίνεται όλο αυτό τόσο αβίαστο που νιώθω χάλια μαμά μερικές φορές. Σ’ ευχαριστώ που δεν είσαι “πλαστική” μαμά, Barbie μαμά, σούπερ ντούπερ γουάου μαμά (καλά, όχι πάντα…).
Φιλιά πολλά στα κορίτσια σου, δώσε και σε μας τη συνταγή για τα υπερτέλεια-που-δεν-καίγονται-ποτέ κουλουράκια!!!
Το θυμάμαι ότι μου το είχες πει. Αυτό το post το έγραψα και για σένα. 🙂
Post με συνταγή για υπερτέλεια κουλουράκια ετοιμάζεται!
Αυτό ήταν… Η πλήρης απομυθοποίηση 😛
Τέλεια ή όχι, είσαι έμπνευση! Και μη σου πω, μεγαλύτερη έμπνευση αν δεν είσαι τέλεια! Άλλωστε, και η μαμά…. είναι άνθρωπος!!!
Μαριαλένα μου ευχαριστώ. Ας συνεχίσουμε να εμπνέουμε η μία την άλλη!
Ώστε δεν είσαι τέλεια; Εξηγήσου λοιπόν, απολογήσου. Χα χα!
Άσπα, μας εμπνέεις both ways.
Ελένη το ίδιο νιώθω κι εγώ για εσάς. Είμαστε μία σπουδαία ψηφιακή γειτονιά! 🙂
Δεν ξέρω, αν υπάρχει τέλεια ζωή…
Δεν νομίζω, ότι υπάρχει (άσε που φαντάζομαι πως ακόμη και εάν υπήρχε, θα ήταν βαρετή από κάποιο σημείο, οπότε…πάλι δεν θα ήταν τέλεια).
Υπάρχουν όμως στιγμές τελειότητας και αυτές είναι οι σημαντικές.
Είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου για τα παιδιά σου και όλος αυτός ο προβληματισμός, που καταγράφεις, το υπογράφει.
Η μαμά είναι άνθρωπος! Εντάξει…είναι superwoman, αλλά να…είδες που καμιά φορά ένα κουμπί να χαλαρώσει από την κάπα, αρκεί για να ταράξει για λίιιιγο την ισορροπία (αφού έχει το κιτ μαζί της)! 🙂
Nα φτιάχνετε πολλά κουλουράκια! Πάρα πολλά!
Και να απολαμβάνετε αγαπημένες αυτές τις τέλειες στιγμές! 🙂
Ωραίο, αισιόδοξο, “εμπνευστικό” μήνυμα! Φοράμε κάπες και φύγαμε! 🙂
Τόσο ειλικρινής ανάρτηση.. Εδώ που τα λέμε, όλων οι ζωές μοιάζουν να είναι τέλειες κρίνοντας από τα Blogs τους.. Αλλά νομίζω πως συμβαίνει γιατί θέλουμε να γράφουμε (και να διαβάζουμε) θετικά και χαρούμενα πράγματα και όχι να ψυχοπλακωνόμαστε.. Ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας μια διαφορετική πτυχή της καθημερινότητάς σου 🙂
Αθηνά
Αθηνά σε ευχαριστώ! 🙂
Ακριβώς 🙂 Κανένας δεν έχει την τέλεια ζωή. Δεν υπάρχει τέλεια ζωή, υπάρχει μόνο διαφορά εστίασης: θετική και αρνητική Το δύσκολο είναι να εστιάζεις στα θετικά (η γκρίνια είναι πολύ εύκολο ξέσπασμα), να κρατάς το blog σε μια ρεαλιστική εικόνα και να εμπνέεις, τον καθένα με διαφορετικό τρόπο. Κι αυτό το καταφέρνεις από την αρχή! (Γιατί άραγε επιστρέφουν στο AspaOnline πολλοί από τους αναγνώστες; 😉 Νομίζω ότι ο καθένας αν αποφάσιζε να καταγράφει με λεπτομέρειες, έστω και ένα θετικό που συνέβη την εβδομάδα στη ζωή του, με έκπληξη θα διαπίστωνε το αποτέλεσμα.
Πολύ πολύ σωστό αυτό το τελευταίο. Το ακούσαμε πρόσφατα και στην ημερίδα “Γονέας στον 21ο αιώνα”.
Μαρία, δεν ξέρω γιατί επιστρέφουν οι αναγνώστες, αλλά ξέρω ότι εσύ με παρακολουθείς από την αρχή και σε ευχαριστώ πολύ!
σε παρακαλούμε να μας ενημερώσεις και όταν κάψεις αυτά τα παλιοκουλουράκια!!! 🙂 τέλεια ή ατελής είσαι η αγαπημένη μας Άσπα_ καλημέρα!
Όλα τα χρονόμετρα στην υπηρεσία μου τα έχω. Δεν καίω τίποτα! χαχα…
Thanks Ιωάννα!