Μια φορά και έναν καιρό, μια Καθαρά Δευτέρα…
…ζούσε ένα μωρό που το έλεγαν Εβίτα.
Η μαμά της σκέφτηκε, να τη φωτογραφίσει δίπλα σε μια… λαγάνα.
Η Εβίτα μωρό
Την Καθαρά Δευτέρα του 2012 η μαμά σκέφτηκε να το επαναλάβει. Φωτογράφισε την 7χρονη (τότε) Εβίτα με τη λαγάνα και ανέβασε τη φωτογραφία στο blog της.
Η Εβίτα 7 χρονών
Σήμερα, 3 χρόνια μετά, επανέρχομαι με την τρίτη φωτογραφία της σειράς…
Τα χέρια της 10χρονης Εβίτας
Πώς μεγάλωσαν τόσο οι παλάμες της από τη φωτογραφία του 2012;
Πώς έφτασαν να καταλαμβάνουν την έκταση που καταλάμβανε κάποτε το σώμα της;
Πώς μεγάλωσε τόσο γρήγορα;
Πού πήγε ο χρόνος;
Απολάμβανα άραγε την κάθε στιγμή τότε που ήταν μωρό ή άφησα το χρόνο να κυλήσει χωρίς να τον χαρώ;
Τότε που ήταν 7;
Και τι σημασία έχει; Οι μέρες εκείνες πέρασαν και δε γυρίζουν πίσω.
Η σημερινή όμως δεν πέρασε. Ούτε η αυριανή.
Δε θα ξαναδούμε τα παιδιά μας ποτέ ξανά τόσο μικρά όσο είναι σήμερα.
Ας μην το ξεχνάμε αυτό μέσα στην πολυάσχολη καθημερινότητά μας.
Κι αν νιώθουμε τύψεις γιατί αφήσαμε τις μέρες να περάσουν χωρίς να τις ζήσουμε αρκετά, αύριο είναι μια νέα μέρα.
Ας κάνουμε μια νέα αρχή.
Καλή Σαρακοστή!
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Ευχαριστώ Μάρθα!
Πράγματι πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια και ότι και να κάνουμε,όσο χρόνο και αν περνάμε με τα μικρά μας,ποτέ δεν είναι αρκετός!!!
Δυστυχώς ποτέ δεν είναι αρκετός! Και τρέχει…