Τα μικρά πράγματα

Πάντοτε σταματούσα μπροστά στο ράφι με τα κοκκαλάκια. Σταματάω ακόμα και σήμερα. Καμιά φορά αγοράζω κι άλλα, παρόλο που δεν τα χρειαζόμαστε. Όταν ήμουν μικρή χτένιζα τις κούκλες μου… Και πριν από λίγα χρόνια απέκτησα τις δικές μου ζωντανές κούκλες για να χτενίζω. Και οι δικές μου ζωντανές κούκλες άξιζαν τα καλύτερα κοκκαλάκια.

Τα περισσότερα δεν τα έχουμε χρησιμοποιήσει ποτέ. Απλά υπάρχουν. Τις περισσότερες φορές πιάνω απλά τα μαλλιά τους σε κοτσίδα με ένα λάστιχο. Λίγες είναι οι φορές που καθόμαστε να φτιάξουμε ένα πιο σύνθετο χτένισμα. Κι έτσι δεκάδες από τα κοκκαλάκια μας, απλά μένουν αχρησιμοποίητα. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και το χτένισμα σε κοτσίδα, είχε από τότε που ήταν μικρούλες μια μαγεία – ήταν σχεδόν μια ιεροτελεστία. Ήταν αυτή η αίσθηση γαλήνης καθώς έπαιρναν θέση και περίμεναν να τις χτενίσω. Γαλήνη που ένιωθαν εκείνες, γαλήνη που ένιωθα κι εγώ. Ήταν η αίσθηση φροντίδας… Η μυρωδιά των μαλλιών τους που έφτανε στη μύτη μου… Οι ατέλειωτες κουβέντες και θεωρίες που μου ανέπτυσσαν καθώς τις χτένιζα… Μερικές φορές με ξύπναγαν κρατώντας τη βούρτσα και το καλάθι με τα κοκκαλάκια και τρύπωναν κάτω από τα σκεπάσματα και τις χτένιζα εκεί στο κρεβάτι. Μερικές φορές τις χτένιζα μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου. Παλιότερα ανέβαιναν και πάνω στο σκαμνάκι για να βλέπουν κι εκείνες. Σιγά σιγά όμως το σκαμνάκι απομακρύνθηκε, γιατί όταν ανέβαιναν δεν τις έφτανα πια.

Όλο το καλοκαίρι φέτος δε φόρεσαν ούτε μία φορά κοκκαλάκια. Από τη μία είχαν κόψει τα μαλλιά τους, από την άλλη μπαινόβγαιναν όλη μέρα στη θάλασσα, ε και ήθελαν να νιώθουν ελεύθερες.  Μέχρι που πριν από λίγες μέρες άνοιξαν τα σχολεία. Και το πρωί της πρώτης μέρας του σχολείου, ήρθε η στιγμή να φορέσουν και πάλι κοκκαλάκια. Μπορούν πια να φτιάξουν τις κοτσίδες τους μόνες τους. Αλλά για λίγο ακόμα δεν θέλουν να απαρνηθούν την ιεροτελεστία του χτενίσματος. Πρώτη ήρθε η Εβελίνα… Στάθηκε μπροστά μου στον καθρέφτη του μπάνιου. Έπιασα τη βούρτσα, σήκωσα τα χέρια ψηλά… Δε την έφτανα καλά. Δε βολευόμουν με τίποτα. Πόσο είχε ψηλώσει; Πότε ήταν που ανέβαινε στο σκαμνάκι για να τη χτενίσω; Τώρα το σκαμνάκι το χρειαζόμουν εγώ ! “Εβελίνα ψήλωσες πολύ” της είπα. “Δε σε φτάνω. Πάμε στον καναπέ;” Κούνησε καταφατικά το κεφάλι. “Στον καναπέ και ακόμα παραπέρα” μου είπε.

Στον καναπέ κι ακόμα παραπέρα. Στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα. Κι είμαι σίγουρη ότι όταν θα έχουν μεγαλώσει και θα έχουν φύγει από το σπίτι, η ιεροτελεστία με τα κοκκαλάκια θα είναι μεταξύ των στιγμών που θα μου λείπουν περισσότερο. Γιατί καμιά φορά τα μικρά πράγματα διαρκούν περισσότερο.

«Να απολαμβάνεις τα μικρά πράγματα γιατί μια μέρα μπορεί να κοιτάξεις πίσω και να συνειδητοποιήσεις ότι ήταν τα μεγάλα πράγματα.»
~ Robert Brault

Photo by Alex Drum

Σχετικά posts:

Άρωμα μαμάς Μια φορά και έναν καιρό, μια Καθαρά Δευτέρα… Μια μέρα ΑΠΟΛΥΤΑ μαζί