Η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται

Καμιά φορά μέσα στα “drafts” του blog (δηλαδή τα πρόχειρα κείμενα, τα αδημοσίευτα) ένας blogger αφήνει μισοτελειωμένα κάποια posts που ξεκίνησε και δεν ολοκλήρωσε ποτέ. Έχω και εγώ κάποια τέτοια posts – όχι πολλά. Αλλά καθώς τις προάλλες ξανακοίταζα τα drafts για να δω αν υπάρχει κάτι που μπορώ να τελειώσω και να δημοσιεύσω, βρήκα ένα post από το 2013, που ήταν μια χαρά ολοκληρωμένο – απλά δεν το είχα δημοσιεύσει ποτέ! Έλειπε μόνο η φωτογραφία. Το είχα γράψει πριν από τις Ψηφιακές Γειτονιές του 2013, μια περίοδο πολύ έντονη, που είχα πραγματικά πιεστεί πολύ και είχα σχεδόν χαθεί από προσώπου γης. Μάλλον δε θα έβρισκα εκείνη τη στιγμή την κατάλληλη φωτογραφία, το άφησα για λίγο αργότερα και μετά το ξέχασα.

Διαβάζοντάς το έζησα και πάλι την κούραση και την ένταση της περιόδου εκείνης, και παρόλο που έχει περάσει τόσος καιρός θέλω έστω και καθυστερημένα να το μοιραστώ. Δεν άλλαξα τίποτα, απλά πρόσθεσα τη φωτογραφία. Είναι φθινοπωρινή για να ταιριάζει με το σημερινό πρωτοβρόχι, αλλά και το ελαφρώς μελαγχολικό ύφος του post. Ο τίτλος ήταν «Η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται». Τελικά όμως πιάστηκε όμως κατά κάποιον τρόπο… Γιατί καταγράφτηκε…

Οι Ψηφιακές Γειτονιές είναι σε λιγότερο από δύο εβδομάδες και δουλεύουμε πλέον,  σε τρελούς ρυθμούς. Όλη μέρα, μιλάμε στο τηλέφωνο, στέλνουμε e-mail ή είμαστε σε συναντήσεις. Η κούραση είναι αναμφισβήτητα μεγάλη.

Υπάρχουν όμως μικρές στιγμές μέσα στην ημέρα που με γεμίζουν δύναμη και ενέργεια…

Στιγμές όπως την Παρασκευή το βράδυ (το Σάββατο τα ξημερώματα) που γύρισα σπίτι και όλοι κοιμόντουσαν. Και καθώς προσπαθούσα να φτάσω στο κρεβάτι μου σκόνταψα πάνω στα αθλητικά παπούτσια της Εβίτας που ήταν στο δωμάτιό μου. Τα παπούτσια της Εβίτας δεν βρίσκονται σχεδόν ποτέ στη θέση τους μέσα στο σπίτι. Πάντα βρίσκονται κάπου αλλού. Θα τα βρεις στην κουζίνα, στο μπάνιο, στο δωμάτιο. Κατά τα άλλα είναι πολύ τακτική, αλλά κάτι ανεξήγητο τρέχει με τα παπούτσια της. Όταν της το λέω σπεύδει ταχύτατα να τα τακτοποιήσει αλλά για κάποιο λόγο, τα παπούτσια της έχουν ταξιδιάρικη ψυχή και δεν μπορούν να παραμείνουν στη θέση τους με τα υπόλοιπα παπούτσια. Καθώς λοιπόν τα είδα, με πλημμύρισε χείμαρρος συναισθημάτων. Που είχα να την δω από την προηγούμενη και μου είχε λείψει. Που με αυτά τα παπούτσια είχε πάρει μέρος στους πρώτους της αγώνες τένις και κέρδισε. Που είχαμε πάει και τα είχαμε αγοράσει μαζί από το Mall και όταν τα είχε φορέσει ενθουσιάστηκε και είχε πει «αυτά θέλω»! Που σε λίγο θα της είναι και πάλι μικρά. Που σε λίγο δε θα τα βρίσκω πια τα παρατημένα. Γιατί μεγαλώνει και αλλάζει και οι χαριτωμένες κακές συνήθειες κόβονται σε μία μέρα, όπως ακριβώς σε μία μέρα κόπηκαν οι πάνες ή άρχισε να λέει το «ρο».

Ή στιγμές όπως το Σάββατο το πρωί που ξύπνησα κουρασμένη και ζήτησα από την Εβελίνα να μου φτιάξει έναν φραπέ. Και μου τον έφερε όπως πάντα με ομπρελίτσες και σπέσιαλ διακόσμηση. Αλλά λίγο πριν να μου τον δώσει, θυμήθηκε ότι κάτι είχε ξεχάσει. Απομακρύνθηκε φουριόζα με τον καφέ στα χέρια και αμέσως μετά μου τον ξανάφερε με μια τρύπα στον αφρό. Η τρύπα δε σημαίνει τίποτα για κανέναν παρά μόνο για μένα, για τον πατέρα μου, αλλά και την Εβελίνα, που πριν από λίγες μέρες της είχα διηγηθεί την ιστορία. Είναι ένα παιχνίδι  που παίζαμε με τον μπαμπά μου όταν ήμουνα μικρή. Εκείνος μου ζήταγε να του φτιάξω φραπέ, κι εγώ πριν να του τον δώσω έπινα και καλά μια γουλιά και του τον πήγαινα με μία τρύπα στον αφρό. Κι εκείνος κάθε μέρα έπαιζε ακούραστα το ίδιο παιχνίδι. Έκανε τον έκπληκτο και ρώταγε: «Τι τρύπα είναι αυτή στον αφρό μου; Δεν πιστεύω να ήπιε κανείς από τον καφέ μου;» Κι εγώ έκανα την αθώα και έπαιζα ότι ότι δεν ήξερα τίποτα! Και την άλλη μέρα το ίδιο και ξανά και ξανά και ξανά.

Της το είχα πει πρόσφατα και το είχα ξεχάσει. Όχι όμως κι εκείνη… Και να που το Σάββατο το έκανε εκείνη σε μένα. Κι εγώ τότε έκανα την έκπληκτη και ρώτησα «Τι τρύπα είναι αυτή στον αφρό μου; Δεν πιστεύω να ήπιε κανείς από τον καφέ μου;»

Η κόρη-Άσπα έγινε μαμά-Άσπα. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται. Η ζωή περνά και χάνεται.

photo by Marleigh Jones