Καλοκαίρι. Να μην ξεχάσω τα μπουφάν.

Στην τέλεια ζωή των ονείρων μου, ζω σε ένα καθαρό, οργανωμένο, τέλειο σπίτι, ετοιμάζω τα τέλεια φαγητά, έχω την τέλεια δουλειά, έχω την τέλεια οικογένεια και τους τέλειους φίλους και όλοι όσοι με γνωρίζουν μου κάνουν like στα υπερτέλεια post που πάντα γράφω!

Μόνο που η τέλεια ζωή δεν υπάρχει.

Όπως όλοι έτσι κι εγώ, προσπαθώ να τα ισορροπήσω όλα (και συχνά δεν τα καταφέρνω), κάνω λάθη, αποτυχαίνω, πέφτω, ξανασηκώνομαι και παλεύω καθημερινά, χειμώνα, καλοκαίρι.

Μιλώντας για καλοκαίρι, η περίοδος πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές είναι πάντα η πιο έντονη. Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία. Τρέχω, τρέχω, τρέχω να προλάβω, κάνω λίστες, διαγράφω εκκρεμότητες, αλλά συνεχώς ξεπετάγονται νέες. Είναι τέτοια η κούραση από την προσπάθεια να τα ετοιμάσω όλα, που τελικά χρειάζομαι διπλάσιες διακοπές!

Τα τελευταία 2-3 χρόνια συμβαίνει επίσης κάτι που σε πολλούς μπορεί να φανεί αστείο ή ανόητο. Την ώρα που ρίχνω μια τελευταία ματιά στο σπίτι πριν να φύγουμε, διαπιστώνω καθώς περνάω από το βεστιάριο, ότι έχω ξεχάσει να πλύνω τα μπουφάν των κοριτσιών για να είναι καθαρά για το χειμώνα. Θα μου πείτε «σιγά τι έγινε, δεν είναι υποχρεωτικό να πλύνει κανείς τα μπουφάν». Και βέβαια δεν είναι. Απλά τα κορίτσια είναι ακόμα σε τέτοια ηλικία που τα λερώνουν αρκετά και έτσι κάθε 2-3 μήνες χρειάζονται οπωσδήποτε πλύσιμο, όπως και στο τέλος της σεζόν. Θα μου άρεσε λοιπόν, όπως έχω θυμηθεί να διευθετήσω όλες τις υπόλοιπες δουλειές, να έχω θυμηθεί να κάνω και αυτό, ώστε να είναι καθαρά και έτοιμα για φόρεμα ή χάρισμα. Είναι περισσότερο, συμβολικό παρά ουσιαστικό. Ότι, ας πούμε, τα έχω βάλει όλα σε τάξη και τώρα μου αξίζουν οι τέλειες διακοπές των ονείρων μου. Μόνο που όπως προανέφερα, η τέλεια ζωή δεν υπάρχει και εγώ πάντα ξεχνάω τα μπουφάν. Κλειδώνοντας την πόρτα, βλέπω τα μπουφάν και αρχίζω να με ψέλνω: «Δεν το πιστεύω. Ξέχασα πάλι τα μπουφάν!»

Αυτή τη χρονιά είχα αποφασίσει να το το θυμηθώ. Το έλεγα συχνά στον εαυτό μου. «Να μην ξεχάσω τα μπουφάν, να μην ξεχάσω τα μπουφάν.»

Φέτος όμως έμελλε να είναι μία τελείως διαφορετική χρονιά από τις υπόλοιπες. Είχαμε προγραμματίσει να πάμε νωρίς διακοπές, αλλά εκείνες τις μέρες ο κόσμος (της Ελλάδας) γύρισε ανάποδα. Κι έτσι από τη μία μου έφυγε εντελώς η όρεξη για διακοπές και από την άλλη με έπιασε οικονομική ανασφάλεια και δεν ήθελα να πάμε. Όταν έχεις παιδιά όμως, δεν μπορείς να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου. Με τα πολλά, αποφασίσαμε να μην κάνουμε πίσω και να πάμε. «Ό,τι και να γίνει θα πάμε» είπαμε.

Κι έτσι έπλυνα τα μπουφάν. Η τελειότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Αμ δε. Δυο μέρες πριν να φύγουμε, η Εβίτα αρρώστησε και παραλίγο να μπει στο νοσοκομείο. Για την ακρίβεια μπήκε. Έκανε εισαγωγή! Τελευταία στιγμή όμως ο γιατρός αποφάσισε να μην την κρατήσει μέσα. Μας έστειλε στο σπίτι με αντιβίωση σε χάπια, για να παλέψει τη λοίμωξη χωρίς ενδοφλέβια. Με την εντολή όμως να μην απομακρυνθούμε από την Αθήνα, για να την παρακολουθεί. Η περιπέτεια είχε αίσιο τέλος. Ο γιατρός είχε δίκιο και η Εβίτα πλέον χαίρει άκρας υγείας!

Τα μπουφάν μπορεί πλύθηκαν, οι διακοπές όμως τελικά αναβλήθηκαν.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί έτσι είναι η ζωή. Μερικές φορές σου βάζει τρικλοποδιές. Εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις όλα υπό έλεγχο, κάποιος τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια σου. Και παρ’ όλο που εξακολουθώ να είμαι έξω φρενών με όλα αυτά που γίνονται στην Ελλάδα, θα κλείσω το σημερινό post ακολουθώντας την ίδια μου τη συμβουλή, όπως έγραψα στο Όταν η μαμά είναι χαρούμενη, όλοι είναι χαρούμενοι. Θα εστιαστώ σε αυτά που έχουμε, και όχι σε αυτά που δεν έχουμε.

Τι έχουμε λοιπόν; Έχουμε ενάμιση μήνα ακόμα μέχρι να αρχίσουν τα σχολεία (OMG!). Έχουμε την υγεία μας. Έχουμε την τύχη να ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου. Ε και για να μην ξεχνιόμαστε: Αν τυχόν τελικά αποφασίσουμε να φύγουμε, έχουμε τα μπουφάν ήδη πλυμένα!

Photo by Nic Adler