Μακεδονικός Χαλβάς και Μακεδονική Φιλοξενία

Την προηγούμενη εβδομάδα είχα την χαρά να να συμμετάσχω σε ένα φανταστικό διήμερο ταξίδι στη Θεσσαλονίκη, που διοργάνωσε η εταιρεία Αφοί Χαΐτογλου που παράγει τον Μακεδονικό Χαλβά, το Μακεδονικό ταχίνι, το Παρθένο σησαμέλαιο και πολλά ακόμα προϊόντα.

Σκοπός ήταν να δούμε από κοντά τις εγκαταστάσεις παραγωγής, να ενημερωθούμε για τις ευεργετικές ιδιότητες των προϊόντων, να μυηθούμε σε νέες γεύσεις, να γνωρίσουμε τους ανθρώπους της εταιρείας και φυσικά να περάσουμε καλά!

Χάρηκα πολύ που έλαβα την πρόσκληση και όσο δύσκολο κι αν ήταν να συντονίσω τις υποχρεώσεις για να μπορέσω να πάω, τα κατάφερα! Τι να πρωτογράψω για όλα αυτά που ζήσαμε; Ζήσαμε τόσα (και… φάγαμε τόσο) που νιώθω σαν να έλειπα (και να έτρωγα) για καμιά εβδομάδα!

 

Η αποστολή   

7.30 το πρωί της Πέμπτης είχαμε ραντεβού στο αεροδρόμιο όπου γνώρισα και τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής. Κάποιους τους γνώριζα ήδη προσωπικά, κάποιους μόνο διαδικτυακά. Οι περισσότεροι, food bloggers ή με σημαντική παρουσία και δραστηριότητα στο χώρο του φαγητού. Ταιριάξαμε από την αρχή, κι ένιωσα σαν να πήγαινα σε πενθήμερη εκδρομή ή – για να θυμηθώ και το αθλητικό μου background – σαν να πηγαίναμε αθλητική αποστολή!

 

Η ξενάγηση 

Από το αεροδρόμιο Μακεδονία, μας πήρε πούλμαν που μας μετέφερε στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης. Εκεί γνωρίσαμε τον Λευτέρη Χαΐτογλου, τον σεφ Νίκο Κατσάνη, την Στέλλα Τσάρα αλλά και άλλους ανθρώπους της εταιρείας οι οποίοι όχι απλά μας καλωσόρισαν, αλλά ήταν εξαιρετικοί οικοδεσπότες καθώς ήταν δίπλα μας όλη μέρα.

Απολαμβάνοντας το καφεδάκι μας και δοκιμάζοντας λιχουδιές φτιαγμένες με Μακεδονικό χαλβά, μάθαμε για την ιστορία των αδελφών Χαΐτογλου που ήρθαν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και άνοιξαν τη μικρή τους οικογενειακή επιχείρηση το 1924, για το σουσάμι και την υψηλή διατροφική του αξία, αλλά και για τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της εταιρείας. Δεν είχα ιδέα ότι εξάγουν προϊόντα σε πάνω 52 χώρες σε όλο τον κόσμο και καθώς μονίμως γκρινιάζω ότι στην Ελλάδα “όλα τα εισάγουμε και δεν εξάγουμε τίποτα”, χάρηκα πολύ που έμαθα ότι το 50% της παραγωγής της εταιρείας εξάγεται.

Στη συνέχεια ξεκίνησε η ξενάγηση. Φορέσαμε άσπρες ποδιές και σκουφάκια (μην επιμένετε, ΔΕ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΑΣ με σκουφάκια!) και μπήκαμε στους χώρους επεξεργασίας σησαμιού και παραγωγής χαλβά.

Το γλυκό άρωμα καραμέλας που υπήρχε στη ατμόσφαιρα ήταν μεθυστικό. Τα μηχανήματα  υπερσύγχρονα, αλλά δεν γίνεται πουθενά χρήση χημικών.

 

Η κορυφαία στιγμή της ξενάγησης

Η κορυφαία στιγμή ήταν χωρίς καμία αμφιβολία όταν δοκιμάσαμε το ζεστό χαλβά. Δεν ξέρω αν μπορώ να βρω τα κατάλληλα λόγια για να περιγράψω την εμπειρία. Κατ’ αρχήν κάτι σημαντικό: Ενώ παντού στο εργοστάσιο χρησιμοποιούνται υπερσύγχρονα μηχανήματα και κυριαρχεί η αυτοματοποίηση, υπάρχουν τμήματα της παραγωγής που γίνονται με παραδοσιακές μεθόδους. Για παράδειγμα, το ζύμωμα του χαλβά γίνεται στο χέρι. Έχουν εκτιμήσει ότι το ζύμωμα δεν μπορεί να αντικατασταθεί ικανοποιητικά με μηχανικές μεθόδους. Οπότε όλοι αυτοί οι τόνοι Μακεδονικού Χαλβά, που παράγονται καθημερινά στο εργοστάσιο, που τους βρίσκουμε στα ράφια του super-market και που εξάγονται σε όλο τον κόσμο ζυμώνονται στο χέρι! Το ζύμωμα είναι μία τέχνη που διδάσκεται από πατέρα σε γιο. Παρακολούθησα από κοντά τη διαδικασία και είναι μία πραγματικά δύσκολη και κοπιαστική. Ο άνθρωπος με τον οποίο συνομιλήσαμε (και μάλιστα είχε τα γενέθλιά του εκείνη την ημέρα) είχε μάθει την τέχνη από τον πατέρα του ο οποίος δούλευε στο εργοστάσιο πριν από αυτόν. Τα χέρια του ήταν κατακκόκινα από την υψηλή θερμοκρασία του ζεστού μίγματος, αλλά έκανε τη δουλειά του με προσήλωση και περηφάνια.

Ενώ παρακολουθούσαμε από κοντά τη διαδικασία ζυμώματος, που γίνεται μέσα σε στρογγυλές λεκάνες μεγάλων διαστάσεων, μας πλησίασε μια κοπέλα και χαμογελώντας μας ρώτησε: “Να σας φέρω ζεστό χαλβά να δοκιμάσετε;” Έτσι κι έγινε. Το ζεστό μίγμα του έτοιμου χαλβά, ήταν μαλακό σαν ζυμάρι και μύριζε υπέροχα. Τα χέρια μας ήταν καθαρά γιατί τα είχαμε μόλις πλύνει για να μπούμε στο χώρο και έτσι αρχίσαμε να κόβουμε μικρές μπουκίτσες με το χέρι και να τις βάζουμε κατευθείαν το στόμα μας. Τι εμπειρία…  Ήταν σαν να έγινα και πάλι παιδί και να έτρωγα – ξέρω ‘γω – μαλλί της γριάς. Ή ζεστό κέικ που μόλις βγήκε από το φούρνο της μαμάς μου. Ή σαν να γύρναγα σπίτι από το σχολείο και να έβαζα στο στόμα μου ένα κεφτεδάκι που μόλις βγήκε από το τηγάνι. Ήταν σχεδόν σαν να ακουγόταν μουσική! Κανένας χαλβάς δε θα είναι πια ίδιος μετά από τη συγκεκριμένη εμπειρία – ποτέ μα ποτέ ξανά.

Αργότερα που το ξανασκεφτόμουν, συνειδητοποίησα ότι εκτός από τη μαγική γεύση, με συγκίνησε και ο συνδυασμός τεχνολογίας και παράδοσης. Από τη μία οι υπερσύγχρονες μονάδες και από την άλλη το ζύμωμα στο χέρι. Αυτό άλλωστε χρειάζεται να κάνουμε στη ζωή γενικότερα.  Να βλέπουμε μπροστά, να προοδεύουμε, να αξιοποιούμε την τεχνολογία, αλλά να διατηρούμε παράλληλα δεσμούς με την ιστορία και τις παραδόσεις μας.

 

Οι γεύσεις που μας ταξίδεψαν

Το βράδυ μας περίμενε δείπνο στο εστιατόριο Clochard με συνταγές και πιάτα με χαλβά, ταχίνι και σησαμέλαιο που είχε ετοιμάσει ο Νίκος Κατσάνης. Μία πρώτη γεύση της εμπειρίας που θα ζούσαμε το βράδυ είχαμε πάρει από το μεσημέρι όταν δοκιμάσαμε τα εκλεκτά πιάτα που είχε ετοιμάσει για εμάς στο μεσημεριανό μπουφέ στο χώρο του εργοστασίου. Μου άρεσε που βρισκόταν συνεχώς δίπλα μας, μας εξηγούσε τι τρώμε και μοιραζόταν τις γνώσεις του και την εμπειρία του. Απόλαυσα όλα μα όλα τα πιάτα, από την πρώτη μπουκιά ως την τελευταία.  Κάθε πιάτο και μια νέα γεύση, κάθε πιάτο μία μικρή αποκάλυψη.

• Πίτα Μπλίνια με καβουρμά: Δεν ήξερα τι έτρωγα γιατί δεν είχα διαβάσει από πριν το μενού και δεν νομίζω ότι έχω ξαναδοκιμάσει καβουρμά. Ένα πιάτο ονειρεμένο.
• Ρεβιθοκεφτέδες με σαλάτα κόλιανδρου και dip ταχινού: Έλιωναν στο στόμα. Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη αγάπη στα ρεβίθια. Τώρα έχω.
• Σολωμός με τηγανητό μάραθο: Δεν τρώω ψαρικά και δοκίμασα διστακτικά. Δεν άφησα τίποτα. (Οι δικοί μου που διαβάζουν το blog, όπου να ‘ναι λιποθυμούν. Όταν θα συνέλθουν θα με πάρουν τηλέφωνο για να μπορέσουν να καταλάβουν πόσο σοβαρή είναι η κατάστασή μου).
• Σαλάτα πλατύφυλλων λαχανικών: Πεντανόστιμη.
• Χοιρινό με σάλτσα πετιμέζι και πουρέ κόκκινης κολοκύθας: Κορυφαία γεύση. Απογείωση.

Και μετά ήταν ώρα για τα ΤΡΙΑ επιδόρπια. ΤΡΙΑ!

• Σουβλάκι με χαλβά και μήλο
• Σησαμόπιτα με παγωτό ταχίνι
• Κορμός χαλβά

Και μάλιστα προέκυψε και ένα τέταρτο επιδόρπιο, bonus: H Αθηνά είχε τα γενέθλιά της και κόψαμε και τούρτα!

Αφού τα καταφέραμε και φτάσαμε στο ξενοδοχείο μετά από όλο αυτό το φαγητό ήταν θαύμα. Ήταν μία φανταστική βραδιά, με υπέροχη παρέα και νομίζω θα την θυμόμαστε σίγουρα για πολύ καιρό!

 

Η επιστροφή

Την επόμενη μέρα το πρωινό ήταν ελεύθερο και βρήκα την ευκαιρία να συναντήσω τις φίλες bloggers της Θεσσαλονίκης ενώ αμέσως μετά πήγαμε με το πούλμαν στο αεροδρόμιο για αναχώρηση. Περιττό να πω ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού το Facebook, το Instagram και το Twitter είχαν πάρει φωτιά. Αναμεταδίδαμε εντυπώσεις και φωτογραφίες, αλλά δεν παραλείπαμε να παίζουμε κι όλας μεταξύ μας:

Η @aspaonline δημιούργησε πανικό στον έλεγχο του αεροδρομίου! Τόνους ταχίνι(όλωντωνγεύσεων) βρέθηκε στις τσάντες της! #makedonikoshalvas — Τάδε Έφη.. (@beautydiariesgr) February 1, 2013

Φτάνοντας στο Ελευθέριος Βενιζέλος δε λέγαμε να το πάρουμε απόφαση και να αποχαιρετιστούμε. Καθόμασταν όρθιοι με τις βαλίτσες μας και δεν ξεκολλάγαμε – μιλούσαμε, μιλούσαμε, μιλούσαμε. Ήταν ένα φανταστικό ταξίδι!

Ευχαριστούμε για την πρόσκληση, την άψογη διοργάνωση και την φιλοξενία. Τις γεύσεις του Μακεδονικού Χαλβά ευτυχώς μπορούμε να τις απολαμβάνουμε συνέχεια, αλλά ανυπομονούμε να απολαύσουμε και πάλι την Μακεδονική φιλοξενία. Ευχαριστούμε για όλα!