Την προηγούμενη Τετάρτη λίγο μετά το μεσημέρι, ήμουν στο γραφείο μου και είχα πέσει με τα μούτρα στη δουλειά. Είχα τόσες καρτέλες και τόσα προγράμματα ανοιχτά που είχε αρχίσει να πετάγεται η γνωστή προειδοποίηση ότι δεν υπάρχει αρκετή διαθέσιμη μνήμη στον υπολογιστή. “Γκρρ… Χρειάζομαι νέο υπολογιστή…” σκέφτηκα. Το κινητό και το σταθερό χτυπούσαν εναλλάξ. Τα email έρχονταν το ένα μετά το άλλο. Δεν προλάβαινα ούτε καν να τα ανοίξω. Όπως έγραψα εκείνη την ημέρα στο Facebook, για να ανοίξω ένα email, έπρεπε να μου τραβήξει την προσοχή ο τίτλος.
Και ξαφνικά ήρθε ένα e-mail που όντως μου τράβηξε την προσοχή. Το όνομα της κοπέλας που το έστελνε δεν το γνώριζα. Ο τίτλος ήταν: “Ας κρατάμε κάθε μέρα από μία σημείωση!” Μου κίνησε την περιέργεια. “Τι λες να εννοεί;” σκέφτηκα. Ας το ανοίξω. Και το άνοιξα. Και το διάβασα. Και βούρκωσα… Δημοσιεύω εδώ το e-mail με την άδειά της.
Αγαπητή Άσπα,
Είμαι μια από τις πολλές σου αναγνώστριες, followers και όλα τα συναφή!!! Μου αρέσει πολύ να διαβάζω το blog σου, και προς μεγάλη σου έκπληξη (!) είμαι fan της στήλης με τις ατάκες των απίστευτων κοριτσιών σου!
Σήμερα μου γεννήθηκε η επιθυμία να σου γράψω αυτές τις λίγες γραμμές, γιατί νιώθω ότι ίσως να με καταλάβεις… Γιατί? Γιατί γνωρίζεις πολύ καλά την ομορφιά του καθετί, ότι η ευτυχία βρίσκεται στις απλές καθημερινές στιγμές και την οποία προσπαθείς να ‘αποθανατίσεις’ μέσα από τις ατάκες, μέσα από την απλή καταγραφή τους κάθε μέρα… ή έστω όποτε είναι εφικτό! Και το κάνεις με όμορφο τρόπο.
Η ευτυχία είναι καθημερινή υπόθεση και το ξέρω πολύ καλά. Το έζησα με τον σύντροφό μου για δέκα χρόνια, τον οποίο έχασα πρόσφατα. Αυτές τις μέρες προσπαθώ να βάλω σε τάξη τις αναμνήσεις μου και έχω καταλήξει άθελά μου να γράφω τα μικρά πράγματα που κάναμε κάθε μέρα, τις λίγες ώρες που βρισκόμασταν μετά τη δουλειά: συνήθειες, συζητήσεις, ατάκες και τόσα μα τόσα πολλά άλλα… Προσπαθώ να τα συμμαζέψω, για να έχω να ανατρέχω σε αυτά ακόμα και όταν περάσουν άπειρα χρόνια… Προσπαθώ λοιπόν να κάνω έναν απολογισμό, να γράψω μια ιστορία, που έχω ζήσει και που έχει τελειώσει. Όμως δεν είναι τόσο η ιστορία, όσο αυτά που ζούσαμε καθημερινά. Τα “μικρά” που ‘καναν σημαντική διαφορά, αυτά που μας κάνανε να κοιτάμε ο ένας τον άλλο με αληθινή και αστείρευτη λατρεία.
Η ζωή είναι όμορφη, και είναι ωραίο να κρατάμε από κάθε μέρα μια σημείωση. Έστω και τα αρνητικά. Δεν πειράζει. Μακάρι να το έκανα νωρίτερα αυτό.
Είμαι συντετριμμένη, συγχώρεσέ με, ίσως να μη βγάζει νόημα για σένα αυτό το mail..
Το νόημα είναι ότι … αυτό που κάνεις, είναι καταπληκτικό! Αυτό ήθελα να σου πω. Να χαίρεσαι τα κορίτσια σου που είναι δύο υπέρλαμπρα αστέρια και να είσαι πάντα εκεί να σε διαβάζουμε!
Το μήνυμα είναι τόσο δυνατό που δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω. Ας κρατάμε κάθε μέρα από μία σημείωση. Ας γεμίζουμε τα βάζα των αναμνήσεων μας με τις καθημερινές μας στιγμές. Ας κρατάμε ημερολόγια, ας γεμίζουμε σημειωματάρια, ας γράφουμε στα blogs μας. Ας είμαστε ευγνώμονες για τις απλές καθημερινές στιγμές αλλά και για το δώρο της ζωής, η οποία δεν είναι δεδομένη.
Είμαι ευγνώμων που μέσω του blog έρχομαι σε επαφή με υπέροχους ανθρώπους και λαμβάνω τέτοια e-mail. Στις σημειώσεις της ζωής μου, το συγκεκριμένο μήνυμα θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση. Σε ευχαριστώ.
Photo by Anne Worner
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Για πολλά συνεχόμενα χρόνια κρατάω ημερολόγιο, καποιοι από το περιβάλλον μου με έχουν αποτρέψει, θα ήθελα ομως καλώς ή κακώς η κόρη μου να μπορεί να θυμάται καποια πράγματα απο την καθημερινότητα μας και ποσο την αγαπω..τελικά δεν είναι τόσο λαθος αυτό..Μολις διάβασα αυτη την ανάρτηση και με έβαλε σε σκέψεις..
Υπέροχο είναι! Πάντα έλεγα ότι το blog μου και συγκεκριμένα τα posts που αφορούν τα παιδιά μου είναι το δώρο μου προς αυτά. Τώρα πια που έχουν μεγαλώσει και διαβάζουν τι έκαναν και τι έλεγαν 5-6-7 χρόνια πριν, νιώθουν απέραντη ευχαρίστηση. Μη σταματήσεις!
Σχετικά πρόσφατα (από τη μέση του καλοκαιριού), αποφάσισα να κρατάω τα χαρτάκια των σημειώσεων που γράφω στον άντρα μου. Επειδή ξυπνάει αξημέρωτα και το βράδυ κοιμάται πολύ νωρίς , ξεχνάω κάποια πράγματα να του τα πω. π.χ. τι να μη ξεχάσει να πάρει για αύριο κ.λ.π. Του έκανα έκπληξη εχθές και του τα ΄βγαλα και τα διάβαζα. Ομολογώ ότι δεν περίμενα να συγκινηθεί. Έχει γίνει πλέον συνήθεια από μένα και μου είπε πως θα προσπαθεί να μου αφήνει και εμένα σημειώματα που και πού (λες να ζήλεψε;;;;) Το τελευταίο που του άφησα ήταν πριν λίγες μέρες, αν μου επιτρέπεις θα ήθελα να το μοιραστώ με σένα και τους αναγνώστες/αναγνώστριές σου. Καλό ξημέρωμα!
Αναστασία ευχαριστούμε που το μοιράστηκες!
Εύχομαι ολόψυχα η ζωή σας να ξεχειλίζει πάντα από τέτοιες υπέροχες στιγμές! 🙂
Να ΄σαι καλά Άσπα μου!! Αντεύχομαι. Και για όποιον δεν έχει βρει την αγάπη του, εύχομαι σύντομα να τη βρει.
Πολύ καλή ιδέα! Είμαι σίγουρη πως μετά από μερικά χρόνια θα αποτελεί κάτι ανεκτίμητο για κάθε μια που το τηρεί
Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο! 🙂
Πω πω συγκινήθηκα πάρα πολύ Άσπα μου. Να’ναι καλά η κοπέλα και να βρει τη δύναμη να καταγράψει ό,τι θέλει να κρατήσει.
Εδώ και περίπου 4χρ ξανάρχισα να γράφω ημερολόγιο και πιστεύω είναι πολύ καλή συνήθεια και σε βοηθά να θυμάσαι πράγματα που δε θα θυμόσουν αλλιώς..
Φιλιά
Πόσο καλά κάνεις… Κι εγώ, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κρατάω ημερολόγιο. Έχουν υπάρξει περίοδοι που έχω σταματήσει, αλλά πάντα τελικά ξαναρχίζω. Τι θησαυροί που είναι τα ημερολόγια!
Μου αρέσει αυτή η ιδέα, γιατί έτσι ίσως και να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε τη σπουδαιότητα της κάθε ημέρας…
Let’s keep blogging! 🙂
Nα σας δώσω μια άλλη εκδοχή…της γιαγιάς μου. Η γιαγιά μου πέρασε πολύ ωραία στη ζωή της. Είχε έναν άνθρωπο που την αγαπούσε πάρα πολύ και μια πολύ ευτυχισμένη οικογένεια. Όταν πέθανε ο παππούς νομίζαμε ότι θα καταρρεύσει. Εκείνη έκρυψε όποιες φωτογραφίες είχε και συνέχισε να ζει. ‘Εζησε έτσι άλλα 20 χρόνια. Κάποια στιγμή βρήκα τις φωτογραφίες και άρχισα να τη ρωτάω διάφορα γύρω από αυτές. Συγκινήθηκε, το κατάλαβα, και τότε μου άρπαξε το κουτί λέγοντας “Ε, τώρα με τους νεκρούς θα ασχολούμαστε? Έλα να σου πω τι έμαθα σήμερα.” Εκείνη τη μέρα, που δεν μπορούσε πια να βγει από το σπίτι, είχε πιάσει κουβέντα με τους εργάτες που σουλούπωναν την απέναντι πολυκατοικία και της έμαθαν πως γίνεται το σοβάτισμα. Αυτή τους έφτιαχνε σάντουιτς και τους τα κατέβαζε με το κοντάρι που είχε για να γυρνάει την τέντα κι εκείνοι της έπιαναν κουβέντα για να έχει συντροφιά. Η γιαγιά μου είχε μια αστείρευτη ευτυχία, την οποία πολύ θα ήθελα να είχα κληρονομήσει. Συγκινήθηκα το ίδιο σκεπτόμενη τη στάση της γιαγιάς μου και της κοπέλας που έγραψε το υπέροχο e-mail.
Υπέροχος άνθρωπος. Είχε βρει τη δική της “μαγική συνταγή”. Πραγματικά αξιοθαύμαστη!
Η ζωή είναι όμορφη, και είναι ωραίο να κρατάμε από κάθε μέρα μια σημείωση…
Ας κρατήσουμε το πρώτο … ΄΄η ζωή είναι όμορφη΄΄ κι αυτό θα μας οδηγεί στο επόμενο… η συνειδητοποίηση…!
Πολύ σωστό…