Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα (αν τα γράψεις σε χαρτί) και να η απόδειξη

«Μαμά θέλω να αρχίσω πιάνο» μου έλεγε.

Και το άκουγα, αλλά το καταχωρούσα στην ίδια κατηγορία με τα υπόλοιπα πολλά και διάφορα «θέλω»: Θέλω να αρχίσω taekwondo, θέλω να αρχίσω Γερμανικά, θέλω να αρχίσω Ιαπωνικά, θέλω να αρχίσω σχέδιο…

Όπως όλοι οι γονείς έτσι κι εγώ προσπαθώ να ικανοποιώ τις επιθυμίες και τα όνειρα των παιδιών μου και να τους παρέχω όσα περισσότερα γίνεται. Παράλληλα όμως πιστεύω ότι το «επάγγελμα» των παιδιών είναι το παιχνίδι και ότι πρέπει να έχουν χρόνο να παίζουν και να χαλαρώσουν κι έτσι δε θέλω να παραφορτώνω το πρόγραμμά τους! Βάζω λοιπόν εγώ το όριο στα «θέλω».

Έτσι λοιπόν της απαντούσα «καλά θα δούμε». Και περίμενα να δω αν θα επιμείνει.

 

Το λάθος φίλτρο

Για να είμαι όμως απόλυτα ειλικρινής έβλεπα την επιθυμία της να μάθει πιάνο μέσα από λάθος φίλτρο.

Πήγαινα κι εγώ πιάνο όταν ήμουν μικρή. Χρόνια ολόκληρα! Για κάποιον λόγο όμως δεν το αγάπησα ποτέ.  Ίσως έπεσα σε λάθος δασκάλες – δεν ξέρω.  Δεν θυμάμαι καμία τους, ούτε όνομα, ούτε πώς έμοιαζαν, ούτε τίποτα. Λες και σβήστηκαν από τη μνήμη μου. Δεν συμβαίνει αυτό με καμιά άλλη δασκάλα μου, παρά μόνο με τις δασκάλες του πιάνου.

Δεν ήταν δική μου επιθυμία να μάθω πιάνο. Ήταν της μαμάς μου. Οι γονείς μου προσπαθούσαν να μου παρέχουν όλα όσα δεν είχαν εκείνοι στα δικά τους παιδικά χρόνια – μαζί και το πιάνο. Το πιάνο όμως δεν με κέρδισε. Την ώρα που γύριζα από το σχολείο (και γύριζα αργά) είχα ένα σωρό πράγματα να κάνω. Και άλλες πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες. Οπότε η μελέτη του πιάνου μου φαινόταν αγγαρία. Η μαμά μου το έβλεπε ότι ήμουν απρόθυμη και ενώ σε όλα τα άλλα μαθήματα δεν επενέβαινε ποτέ, στο πιάνο με πίεζε. Καθόταν δίπλα μου με την καρέκλα να με «βοηθήσει» να μελετήσω. Και εγώ αυτό το μισούσα!

Ώσπου μια μέρα έγινε το μπαμ. Και μου είπε «Δε θέλεις πιάνο; Δεν έχει πιάνο!» Και τότε, αυτός ο υπομονετικός και καλοσυνάτος άνθρωπος (η μαμά μου) που δεν μου έχει φωνάξει ποτέ, δε με έχει πιέσει ποτέ, δε μου έχει χαλάσει χατήρι ποτέ, έπιασε εκείνη την ημέρα του το βιβλίο του πιάνου και το έσκισε. ΧΡΑΤΣ!

ΧΡΑΤΣ! Μάλλον την είχα σκάσει, δεν μπορεί! Γιατί όταν λέω ότι είναι υπομονετικός και καλοσυνάτος άνθρωπος το εννοώ. Δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος με το χαρακτήρα της μαμάς μου, τελεία και παύλα.

Αλλά χρατς και τέλος. Και κάπως έτσι απαλλάχτηκα από το μαρτύριο. Πιάνο ΤΕΛΟΣ!

Ε λοιπόν να, μέσα από αυτό το φίλτρο άκουγα την κόρη μου να μου λέει «θέλω να αρχίσω πιάνο».

Καλά θα δούμε Εβίτα. της έλεγα. Καλά θα δούμε.

 

Το όνειρο της Εβίτας

Φτάνει λοιπόν ο Δεκέμβριος του 2016 και της ζητάω να σχεδιάσει το καθιερωμένο εκτυπώσιμο για παιδιά. Αυτό είναι ένα αρχείο που σχεδιάζει η Εβίτα κάθε τέλος της χρονιάς ώστε τα παιδιά να μπορούν να καταγράψουν τις αναμνήσεις της χρονιάς που πέρασε. Της ζήτησα επίσης να το συμπληρώσει, για να το ανεβάσω ως δείγμα στο post.

Εκεί λοιπόν που έγραφε «Του χρόνου θέλω να…» Εκείνη συμπλήρωσε «Του χρόνου θέλω ΝΑ ΜΑΘΩ ΠΙΑΝΟ».

Και πάλι το προσπέρασα και δεν του έδωσα σημασία. Έλα όμως που η μαμά μου διαβάζει το blog μου… Και εκείνη την Παρασκευή που μπήκε στο blog και διάβασε ότι η εγγονή της θέλει να μάθει πιάνο… τρελάθηκε!

Ήταν μία το μεσημέρι όταν χτύπησε το κουδούνι. Δεν το συνηθίζει να έρχεται τέτοια ώρα. Της άνοιξα μπήκε μέσα και με κοίταξε σαν να θέλει να μου πει κάτι πολύ σημαντικό. Σαν να κρατούσε το μέλλον της ανθρωπότητας στα χέρια της και είχε έρθει να μου το πει.

– Τι έγινε μαμά;
– Διάβασα το blog σου.
– OK.
– Το παιδί.
– Το παιδί;
– Το παιδί. Η Εβίτα θέλει να μάθει πιάνο.
– Αααα.. ναι.
– Μόλις γύρισα από το ωδείο που βρίσκεται κοντά στην πλατεία. Ανέβηκα και συνεννοήθηκα. Την περιμένουν στις 3.50 να την γνωρίσουν.
– Τι έκανες λέει;
– Την περιμένουν στις 3.50.
– Τι έκανες βρε μαμά;
– Το παιδί θέλει να μάθει πιάνο! Θα πάει να μάθει πιάνο! Συνεννοήθηκα. Και να ξέρεις ότι τα έξοδα αυτά, είναι της γιαγιάς!
– Γιατί βρε μαμά το έκανες αυτό; Κατ’ αρχήν η Εβίτα κέρδισε στη Χριστουγεννιάτικη λαχειοφόρο του σχολείου ένα μήνα πιάνο σε ένα ωδείο που δεν ξέρω ποιο είναι! (τελικά ήταν το ίδιο) Ας πάει να κάνει τα μαθήματα και αν της αρέσει το ξανασυζητάμε!
– Το παιδί θέλει να μάθει πιάνο. Συνεννοήθηκα και την περιμένουν.

Και κάπως έτσι η Εβίτα τον Δεκέμβριο του 2016 ξεκίνησε το πιάνο.

 

Το όνειρο της γιαγιάς

Την 1η Απριλίου, λίγους μόνο μήνες μετά, η Εβίτα έπαιξε στην πρώτη της συναυλία που διοργάνωσε το ωδείο της.  Είμασταν όλοι εκεί ενθουσιασμένοι, συγκινημένοι και πεπεισμένοι ότι τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα (αν τα γράψεις σε χαρτί και τα δημοσιεύσεις στο blog της μαμάς σου βεβαίως βεβαίως).

Μόνο που αυτό το όνειρο δεν ήταν μόνο της εγγονής. Ήταν και της γιαγιάς.

 

 

Η Εβίτα στη σκηνή.

Η γιαγιά και ο παππούς εκεί φυσικά. Συγκινημένοι να την παρακολουθούν και να την καμαρώνουν.

 

Το όνειρο (?) της μαμάς

Ανήμερα Πάσχα το πρωί, έκανα πλάκα στην Εβίτα ότι καλύτερα να με φροντίζει στα γεράματά μου για να μου ανταποδώσει το γεγονός ότι με ξύπνησε εκείνη την ημέρα στις 7 το πρωί.

Και εκείνη μου απάντησε ότι δυστυχώς  ΔΕΝ θα μπορεί γιατί θα μένει Αμερική. Αλλά ότι με την πρόοοδο της τεχνολογίας, ίσως να μπορεί να μπορεί να με φροντίζει μέσω Skype. Διαφορετικά θα μου πάρει ένα ρομπότ που να μου κάνει δουλειές. Το ρομπότ θα μου λέει: «Καλημέρα. Είμαι ο Kevin. Ο αντικαταστάτης της Εβίτας.»

Καλέ τι ιστορίες είναι αυτές; Τι ανάγκη θα έχω; Θα έχω τις εγγονές μου! (Εγώ δε θα ‘χω εγγονές;) Γιατί μπορεί το όνειρο να αργεί λίγα χρόνια αλλά αν δεν το βρεις από την κόρη σου, θα το βρεις από την εγγονή σου.

Αχρείαστος να είσαι Kevin. Αχρείαστος.

 

Και μια φωτογραφία bonus:

Εγώ και η Εβίτα μόλις τελείωσε η συναυλία κι έφυγαν όλοι. Θυμόμουν ένα και μοναδικό κομμάτι και το παίξαμε μαζί!