Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ

Στο τέλος του 2016, η Εβίτα έγραψε τους στόχους της για τη νέα χρονιά. Έγραψε ότι ο στόχος της για το 2017 ήταν να μάθει πιάνο.

Κατά καιρούς μου έλεγε ότι ήθελε να μάθει πιάνο, αλλά δεν το έπαιρνα στα σοβαρά. Το καταχωρούσα στην κατηγορία «πράγματα που μου λένε τα παιδιά μου ότι θα κάνουν όταν μεγαλώσουν και δεν τα εννοούν».

Η Εβίτα, είχε πολλές περίεργες επιθυμίες. Κι έτσι το «θέλω να μάθω πιάνο» το μετέφραζα ως «όταν μεγαλώσω θα γίνω αστροναύτης».

Η αλήθεια όμως είναι ότι είχα τα προσωπικά μου θέματα με το πιάνο, που δεν με άφηναν να σκεφτώ καθαρά. Είχα πιεστεί να μάθω πιάνο μεγαλώνοντας και το είχα πάρει από κακό μάτι. Δεν ήθελα λοιπόν να νιώσουν τα παιδιά μου την ίδια πίεση που είχα νιώσει κι εγώ.

Σκεφτόμουν ότι αν πραγματικά επιθυμεί να μάθει, θα επιμείνει και κάποια στιγμή θα ξεκινήσει.

[Αξίζει να διαβάσετε το post Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα (αν τα γράψεις σε χαρτί) και να η απόδειξη στο οποίο εξηγώ όλη την ιστορία.]

Ευτυχώς όμως η Εβίτα έχει μια super-γιαγιά – την μαμά μου. Η οποία διαβάζει το blog μου και διάβασε στο blog το στόχο της Εβίτας για το πιάνο! Με τη διαφορά ότι η super-γιαγά ΔΕΝ το καταχώρισε στην κατηγορία «λόγια παιδιών».  Αντίθετα, άκουσε καμπάνες να χτυπάνε!

Η ίδια δεν τα είχε καταφέρει να μάθει πιάνο. Η κόρη της (εγώ) της είχε βγάλει την ψυχή για να μάθει πιάνο – και τελικά τα παράτησε. Αλλά η εγγονή της ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΠΙΑΝΟ! Η ζωή ήταν ωραία: Επιτέλους η οικογένεια θα αποκτούσε πιανίστα. Η γιαγιά με συνοπτικές διαδικασίες πήγε κι έγραψε την εγγονή στο ωδείο της γειτονιάς, χωρίς να ρωτήσει κανέναν!

Πέρσι η Εβίτα μας συγκίνησε με την πρώτη της συναυλία.  Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς ένιωσα όταν την είδα να βγαίνει στη σκηνή και να παίζει το πρώτο της κομμάτι.

Φέτος η ιστορία επαναλήφθηκε. Μόνο που φέτος η Εβίτα δεν έπαιξε μόνη της. Φέτος συνόδευε ορχήστρα και τραγουδίστρια.

Δεν μπορούσα να περιμένω να βγει το επίσημο βίντεο, αλλά πάρτε μια μικρή γεύση από το (κουνημένο) βίντεο που έβαλα με το κινητό μου. Είναι από το δεύτερο μισό της συναυλίας στο οποίο τα παιδιά έπαιζαν κομμάτια από τον Ελληνικό κινηματογράφο.

Με την ευχή τα παιδιά μας να κυνηγούν και να πετυχαίνουν τα όνειρά τους κι εμείς να τους σιγοτραγουδάμε:»Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ.»

«Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ
μέτρο δεν έχει η αγάπη,
είναι απ’ τον ήλιο πιο ψηλά
και δεν τη φτάνει μάτι.»