Για να παρέχουμε την καλύτερη εμπειρία, χρησιμοποιούμε τεχνολογίες όπως cookies για την αποθήκευση ή/και την πρόσβαση σε πληροφορίες συσκευών. Η συγκατάθεση για τις εν λόγω τεχνολογίες θα μας επιτρέψει να επεξεργαστούμε δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα, όπως συμπεριφορά περιήγησης ή μοναδικά αναγνωριστικά σε αυτόν τον ιστότοπο. Η μη συγκατάθεση ή η ανάκληση της συγκατάθεσης, μπορεί να επηρεάσει αρνητικά ορισμένες λειτουργίες και δυνατότητες.
Η τεχνική αποθήκευση ή πρόσβαση είναι απολύτως απαραίτητη για τον νόμιμο σκοπό της δυνατότητας χρήσης συγκεκριμένης υπηρεσίας που ζητείται ρητά από τον συνδρομητή ή τον χρήστη ή με αποκλειστικό σκοπό τη μετάδοση επικοινωνίας μέσω δικτύου ηλεκτρονικών επικοινωνιών.
Η τεχνική αποθήκευση ή πρόσβαση είναι απαραίτητη για τον νόμιμο σκοπό της αποθήκευσης προτιμήσεων που δεν ζητούνται από τον συνδρομητή ή τον χρήστη.
Η τεχνική αποθήκευση ή πρόσβαση που χρησιμοποιείται αποκλειστικά για στατιστικούς σκοπούς.
Η τεχνική αποθήκευση ή πρόσβαση που χρησιμοποιείται αποκλειστικά για ανώνυμους στατιστικούς σκοπούς. Χωρίς κλήτευση, η εθελοντική συμμόρφωση εκ μέρους του Παρόχου Υπηρεσιών Διαδικτύου ή πρόσθετες καταγραφές από τρίτο μέρος, οι πληροφορίες που αποθηκεύονται ή ανακτώνται για το σκοπό αυτό από μόνες τους δεν μπορούν συνήθως να χρησιμοποιηθούν για την αναγνώρισή σας.
Η τεχνική αποθήκευση ή πρόσβαση απαιτείται για τη δημιουργία προφίλ χρηστών, για την αποστολή διαφημίσεων ή για την καταγραφή του χρήστη σε έναν ιστότοπο ή σε διάφορους ιστότοπους για παρόμοιους σκοπούς εμπορικής προώθησης.
Ένιωθα ότι πετάω! Ένιωθα ελεύθερη! Ένιωθα ότι θα κατακτήσω τον κόσμο!
Αχαχα απίστευτος ο πιτσιρικάς! Ο επόμενος Les Brown! Τέλειος.
Κι εγώ θυμάμαι την 1η φορά που έκανα χωρίς βοηθητικές. Ήταν στην κατηφόρα μπροστά στο παλιό μας σπίτι όταν μου έβγαλε ο μπαμπάς μου τις βοηθητικές και πήρα φόρα κι έκανα! Το περίμενα πως και πως και πραγματικά θυμάμαι πόσο ωραία ένιωθα που τα κατάφερα…
…Άλλωστε έχουν περάσει μόνο 3 χρόνια από τότε (αυτό ήταν αστείο LOL)
Και επίσης θυμάμαι τη χαρά και την περηφάνια του Δημήτρη όταν πριν 1μιση μήνα έκανε κι εκείνος μόνος του χωρίς βοηθητικές! Τώρα δεν τον πιάνει κανείς (και φυσικά είναι το μόνο παιδί στο πάρκο με κράνος και επιγονατίδες)
Θοδωρής
Τον σκεφτόμουν τον Δημήτρη όταν έγραφα το post γιατί το θυμόμουν ότι είχε μάθει πρόσφατα χωρίς βοηθητικές.
Ελπίζουμε να τράβηξες κι εσύ βίντεο!!! 🙂
Τι υπέροχο βίντεο!! Ευχαριστούμε Άσπα! Έμενα έγινε κάπως απότομα, γιατί με άφησαν (με αμόλησαν δηλαδή) τα ξαδέρφια μου σε ένα κατηφορικό δρόμο στο χωριό για να πάρω φόρα, αλλά τελικά έμαθα! (Τι βάρβαρες μέθοδοι θεέ μου, πώς δεν έφυγα από κάτω σε κανένα χωράφι!)
Σταθμοί στη ζωή ενός παιδιού: περπάτημα (δεν το θυμάται δυστυχώς- εκεί να δεις χαρά και θρίαμβος ενός κατακτητή του κόσμου), ποδήλατο χωρίς ροδάκια, κολύμπι χωρίς μπρατσάκια. Τα δύο τελευταία μάλιστα, άπαξ και τα μάθεις είναι και εφόρου ζωής.
Η δική μου λίστα περιελάμβανε να μάθω να σφυρίζω, να δένω τα κορδόνια μου και να χτυπάω τα δάχτυλα μου.
Μακάρι να είμασταν τόσο χαρούμενοι, λιγότερο τελειομανείς, ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι με τις επιτυχίες μας ως ενήλικες! Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μάλιστα νιώθουν και ενοχές με την επιτυχία τους. Φαντάζεστε ένα παιδάκι να έχει ενοχές, επειδή έμαθε ποδήλατο χωρίς ροδάκια; Ποτέ.
Μπράβο στον μπαμπά! 😉
Έχεις δίκιο για το κολύμπι χωρίς μπρατσάκια. Ένιωσα κι εκεί το ίδιο συναίσθημα ελευθερίας!
Συμφωνώ κι επαυξάνω στο θέμα των ενοχών. Ωραία η σύγκριση που έκανες!