Ποδήλατο χωρίς βοηθητικές. Θυμάμαι τη δική μου πρώτη φορά σαν να ήταν χθες. Θυμάμαι ακριβώς το σημείο στο οποίο βρισκόμουν: στο δρόμο πίσω από το τωρινό μας σπίτι. Θυμάμαι την αίσθηση… Με βοηθούσε ο μπαμπάς μου. Μου κρατούσε το ποδήλατο από πίσω και όταν είδε ότι ισορροπούσα το άφησε και είπε. «Μόνη σου! Κάνεις ποδήλατο μόνη σου!»
Ένιωθα ότι πετάω! Ένιωθα ελεύθερη! Ένιωθα ότι θα κατακτήσω τον κόσμο!
Το ίδιο και ο πιτσιρικάς του βίντεο. Τι παιδί! Σφύζει από ζωή και θετική ενέργεια. Η προσωποποίηση της χαράς της ζωής… Αλλά μπράβο και στον μπαμπά που εκτός του ότι βιντεοσκοπούσε, έκανε στο γιο του τις σωστές ερωτήσεις. Κι έτσι πήρε τις σωστές απαντήσεις.
Απολαύστε τον!
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Αχαχα απίστευτος ο πιτσιρικάς! Ο επόμενος Les Brown! Τέλειος.
Κι εγώ θυμάμαι την 1η φορά που έκανα χωρίς βοηθητικές. Ήταν στην κατηφόρα μπροστά στο παλιό μας σπίτι όταν μου έβγαλε ο μπαμπάς μου τις βοηθητικές και πήρα φόρα κι έκανα! Το περίμενα πως και πως και πραγματικά θυμάμαι πόσο ωραία ένιωθα που τα κατάφερα…
…Άλλωστε έχουν περάσει μόνο 3 χρόνια από τότε (αυτό ήταν αστείο LOL)
Και επίσης θυμάμαι τη χαρά και την περηφάνια του Δημήτρη όταν πριν 1μιση μήνα έκανε κι εκείνος μόνος του χωρίς βοηθητικές! Τώρα δεν τον πιάνει κανείς (και φυσικά είναι το μόνο παιδί στο πάρκο με κράνος και επιγονατίδες)
Θοδωρής
Τον σκεφτόμουν τον Δημήτρη όταν έγραφα το post γιατί το θυμόμουν ότι είχε μάθει πρόσφατα χωρίς βοηθητικές.
Ελπίζουμε να τράβηξες κι εσύ βίντεο!!! 🙂
Τι υπέροχο βίντεο!! Ευχαριστούμε Άσπα! Έμενα έγινε κάπως απότομα, γιατί με άφησαν (με αμόλησαν δηλαδή) τα ξαδέρφια μου σε ένα κατηφορικό δρόμο στο χωριό για να πάρω φόρα, αλλά τελικά έμαθα! (Τι βάρβαρες μέθοδοι θεέ μου, πώς δεν έφυγα από κάτω σε κανένα χωράφι!)
Σταθμοί στη ζωή ενός παιδιού: περπάτημα (δεν το θυμάται δυστυχώς- εκεί να δεις χαρά και θρίαμβος ενός κατακτητή του κόσμου), ποδήλατο χωρίς ροδάκια, κολύμπι χωρίς μπρατσάκια. Τα δύο τελευταία μάλιστα, άπαξ και τα μάθεις είναι και εφόρου ζωής.
Η δική μου λίστα περιελάμβανε να μάθω να σφυρίζω, να δένω τα κορδόνια μου και να χτυπάω τα δάχτυλα μου.
Μακάρι να είμασταν τόσο χαρούμενοι, λιγότερο τελειομανείς, ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι με τις επιτυχίες μας ως ενήλικες! Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μάλιστα νιώθουν και ενοχές με την επιτυχία τους. Φαντάζεστε ένα παιδάκι να έχει ενοχές, επειδή έμαθε ποδήλατο χωρίς ροδάκια; Ποτέ.
Μπράβο στον μπαμπά! 😉
Έχεις δίκιο για το κολύμπι χωρίς μπρατσάκια. Ένιωσα κι εκεί το ίδιο συναίσθημα ελευθερίας!
Συμφωνώ κι επαυξάνω στο θέμα των ενοχών. Ωραία η σύγκριση που έκανες!