Πώς να μεγαλώσεις παιδιά που βλέπουν τη θετική πλευρά της ζωής, ακόμα κι αν εσύ δεν το καταφέρνεις πάντα

Πριν από λίγο καιρό η Αγγέλα από το Mamaggela, είχε γράψει στο Creta mums ένα post με τίτλο Πώς να μεγαλώσεις παιδιά με μεγάλη αυτοπεποίθηση, ακόμα κι αν εσύ δεν έχεις.

Με εξέπληξε ευχάριστα αυτό το post. Πάντα πίστευα ότι για να αποκτήσεις παιδιά με αυτοπεποίθηση, πρέπει να έχεις εσύ αυτοπεποίθηση ή τουλάχιστον να δίνεις τους δικούς σου αγώνες προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά είναι παρηγορητικό να ξέρεις ότι μπορείς να μεγαλώσεις παιδιά με αυτοπεποίθηση ακόμα κι αν εσύ δεν έχεις, δίνοντας παράλληλα τους δικούς σου αγώνες (αυτό δεν το γλυτώνεις). Και στην πορεία εξελίσσεσαι κι εσύ.

Ένα περιστατικό που συνέβη πρόσφατα με έκανε να αναρωτηθώ αν μπορείς να μεγαλώσεις παιδιά που βλέπουν τη θετική πλευρά της ζωής ακόμα κι αν εσύ δεν το καταφέρνεις πάντα.

Και για να μη χρειαστεί να φτάσετε μέχρι το τέλος της ανάρτησης για να μάθετε σε τι συμπέρασμα κατέληξα, πιστεύω ότι ναι γίνεται. Και μιλάω εκ πείρας.

Παρ’ όλο που τα πρόσφατα μηνύματά σας σχετικά με τους λόγους που διαβάζετε το blog μου, δείχνουν ξεκάθαρα ότι το Aspa Online αποτελεί για εσάς πηγή έμπνευσης και θετικής ενέργειας, ελπίζω να μην πέσετε από τα σύννεφα αν σας πω ότι δεν «γεννήθηκα έτσι» και δεν είμαι έτσι «από φυσικού μου». Εμένα το φυσικό μου δεν είναι να βλέπω τα πράγματα θετικά. Απλά είναι θέμα επιλογής. Επιλέγω (συνήθως) να μην ακολουθώ τον εύκολο δρόμο, που είναι η «κατηφόρα της αρνητικότητας».  Τώρα μπορεί σε σύγκριση με τους άλλους ανθρώπους να είμαι περισσότερο θετική. Δεν ξέρω και δε με νοιάζει. Εκείνο που με νοιάζει είναι να βελτιώνομαι συνεχώς σε σχέση με τον χθεσινό μου εαυτό.

Πιστεύω όμως ότι η θετική σκέψη μπορεί να διδαχθεί. Ο τρόπος που έχω διδάξει τα παιδιά μου να βλέπουν τη θετική πλευρά της ζωής (και έχει δουλέψει) είναι μέσα από Το βάζο των αναμνήσεων. Όπως περιγράφω αναλυτικότερα σε εκείνο το post, από τότε που τα κορίτσια ήταν μικρά συνήθιζα στο τέλος της κάθε μέρας να τους κάνω την ερώτηση «Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή της ημέρας σου;». Έγραφα την απάντηση σε ένα χαρτί και την έβαζα στο βάζο των αναμνήσεων. Όταν μεγάλωσαν, άρχισαν να γράφουν μόνες τους τις απαντήσεις. Το βάζο μέρα με τη μέρα γεμίζει και στο τέλος της χρονιάς, παραμονή Πρωτοχρονιάς, καθόμαστε στο χαλί δίπλα στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο και το ανοίγουμε. Και πλημμυρίζουμε με τις καλύτερες αναμνήσεις της χρονιάς.

Να λοιπόν ένα πρόσφατο περιστατικό που δείχνει πώς τα κορίτσια, έχοντας μεγαλώσει με τη συνήθεια να εστιάζονται στα θετικά, βλέπουν τα πράγματα πιο θετικά από εμένα: Ήταν Τετάρτη απόγευμα και είχαν Αγγλικά. Συνήθως την ώρα που εκείνες είναι στα Αγγλικά, εκμεταλλεύομαι το χρόνο για να κάνω κάτι που έχει μείνει πίσω. Είτε γυρίζω στο σπίτι να δουλέψω, είτε πηγαίνω στο σούπερ-μάρκετ, είτε βρίσκω την ευκαιρία να πάω στο γυμναστήριο. Επειδή εκείνη η μέρα δεν είχε πάει καλά από το πρωί και ήμουν μέσα στην ένταση, αποφάσισα να πάω στο γυμναστήριο να ξελαμπικάρω λιγάκι. Δυστυχώς ούτε το γυμναστήριο πήγε τόσο καλά όσο θα ήθελα. Δύο φορές χτύπησε το τηλέφωνο και τις δυο όχι για καλό. Ξαφνικά ενώ μιλούσα στο τηλέφωνο, διαπίστωσα ότι είχε πάει 8 παρά 5. Θα αργούσα! Μπήκα στα αποδυτήρια, φόρεσα το μπουφάν μου και έφυγα βιαστικά.

Έφτασα στα Αγγλικά με καθυστέρηση. Όταν τα κορίτσια μπήκαν στο αυτοκίνητο έριξαν την ιδέα να περάσουμε να πάρουμε σουβλάκια για το σπίτι. Δε διαφώνησα. Ας τελείωνε τουλάχιστον… νόστιμα η μέρα. Φτάσαμε στο σουβλατζίδικο, δώσαμε την παραγγελία μας και ενώ περιμέναμε να ετοιμαστεί έβαλα το χέρι μου στην τσέπη του μπουφάν κι έπιασα τα κλειδιά. Κάτι όμως δεν μου πήγαινε καλά… Τα κλειδιά δεν έμοιαζαν γνωστά… Τα έβγαλα από την τσέπη. Κρατούσα ένα μπρελόκ του Παναθηναϊκού και ένα κλειδί Volkswagen. Δεν είμαι ούτε Παναθηναικός, ούτε έχω Volkswagen! Κοίταξα προσεκτικότερα το μπουφάν. Δεν ήταν το δικό μου. Φορούσα λάθος μπουφάν.

Τα κορίτσια με είδαν κοκαλωμένη. Είδαν τα λάθος κλειδιά στο χέρι μου. Κατάλαβαν. «Πήρα λάθος μπουφάν» είπα. Μου φάνηκαν ατελείωτα τα λεπτά που έκαναν να μας ετοιμάσουν την παραγγελία. Έπρεπε να πάμε πίσω στο γυμναστήριο το συντομότερο δυνατόν! Αναρωτιόμουν αν το δικό μου μπουφάν ήταν εκεί ή το είχε πάρει κάποια άλλη κοπέλα πριν από μένα. Πώς θα έμπαινε στο αυτοκίνητό της και στο σπίτι της; Είχα τα κλειδιά της. Εγώ το κλειδί του αυτοκινήτου το έχω ξεχωριστά από τα υπόλοιπα κλειδιά μου, αλλά τα δικά μου κλειδιά πού ήταν; Ήταν στο μπουφάν μου ή στην τσάντα μου; Δεν ήθελα να καθυστερήσουμε για να ψάξω.

Τη στιγμή που επιτέλους πήραμε την παραγγελία και φύγαμε τρέχοντας η Εβελίνα είπε: «Αυτή θα είναι μια από τις καλύτερες ιστορίες στο φετινό βάζο των αναμνήσεων!» Η Εβίτα πρόσθεσε: «Ναι, ναι! Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα ρίξουμε ένα γέλιο!»

Εγώ ήμουν σε φάση «θα κλειστούμε έξω από το σπίτι, θα χάσω το μπουφάν μου, θα φωνάξουν την αστυνομία να με συλλάβουν που κλέβω μπουφάν» και τα κορίτσια έβλεπαν ήδη τα πράγματα με τη σωστή τους διάσταση. Και είχαν απόλυτο δίκιο. Όλα πήγαν καλά. Έφτασα στο γυμναστήριο, μού είχαν κρατήσει το μπουφάν μου, έδωσα πίσω το «κλεμμένο» και έφυγα. Τέλος καλό, όλα καλά. Απ’ ό,τι μπόρεσα να συμπεράνω η άλλη κοπέλα είχε φύγει πριν από μένα και είχε πάρει πρώτη το δικό μου μπουφάν, γιατί τη στιγμή που μπήκα εγώ στα αποδυτήρια, κρεμόταν μόνο ένα. Όταν κατάλαβε το λάθος της, γύρισε πίσω, αλλά εγώ είχα φύγει ήδη με το δικό της.

Το βράδυ έγραψα το περιστατικό σε ένα χαρτάκι και το έβαλα στο βάζο των αναμνήσεων. Και η αλήθεια είναι ότι χασκογελάω ήδη όταν σκέφτομαι τη στιγμή που θα διαβάζουμε για το κλεμμένο μπουφάν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Είμαι σίγουρη ότι θα γελάσουμε μέχρι δακρύων!

Και για επίλογο, να μια ακόμα σύντομη ιστορία που δημοσίευσα στο facebook σχετικά με το πώς τα κορίτσια βρίσκουν πάντα κάτι θετικό πίσω από οποιαδήποτε κατάσταση.

Ας μεγαλώσουμε θετικά παιδιά. Είναι στο χέρι μας!

 

Photos by Kris Kesiak, Aspa Online