Μια γυναίκα συχνά μετριέται από πράγματα που δεν μπορεί να ελέγξει. Μετριέται από τον τρόπο που το σώμα της σχηματίζει ή δε σχηματίζει καμπύλες, από το πού είναι επίπεδη ή ίσια ή στρογγυλή. Μετριέται από τις διαστάσεις 36-24-36 και ίντσες και χρόνια και αριθμούς, από όλα τα εξωτερικά πράγματα που ποτέ δεν μπορούν να αθροίσουν αυτό που είναι μέσα της. Κι έτσι, αν μια γυναίκα πρόκειται να μετρηθεί, ας μετρηθεί από πράγματα που μπορεί να ελέγξει, από το ποια είναι και το ποια προσπαθεί να γίνει. Γιατί κάθε γυναίκα ξέρει, ότι οι μετρήσεις είναι μόνο στατιστικά και τα στατιστικά λένε ψέματα.
Τα λόγια από αυτή την παλιά διαφήμιση της Nike περιέχουν τη φιλοσοφία με την οποία έχω μεγαλώσει τις κόρες μου, οι οποίες ετοιμάζονται να μπουν στην εφηβεία. Στο σπίτι μας, τις φορές που συζητάμε για το σώμα μας, δεν επικεντρωνόμαστε ποτέ σε κιλά, εκατοστά ή εμφάνιση. Συζητάμε για το πώς λειτουργεί και πώς μπορούμε να το διατηρούμε υγιές.
Όπως έγραφα και στο 10 τρόποι για να ενισχύσετε την αυτοεκτίμηση των παιδιών σας, δεν έχω κριτικάρει ποτέ το βάρος ή την εμφάνισή τους. Ή το δικό μου βάρος ή εμφάνιση μπροστά τους. Ή το βάρος ή την εμφάνιση τρίτων. Δεν με έχουν δει να κάνω ποτέ δίαιτα. Δεν με έχουν δει να ζυγίζομαι ποτέ – καλά μπορεί μια φορά το εξάμηνο. Με βλέπουν ωστόσο να περιποιούμαι τον εαυτό μου, να προσέχω τη διατροφή μου και να γυμνάζομαι και ξέρουν πόσο σημαντική θεωρώ την άσκηση και την υγιεινή διατροφή στη ζωή μας. Δεν τις έχω ανεβάσει ποτέ στη ζυγαριά και δεν έχω μετρήσει ποτέ το ύψος τους. Το κάνει έτσι κι αλλιώς η παιδίατρος όποτε χρειάζεται. Ποτέ δεν ήξερα απ’ έξω το ύψος και το βάρος τους και αν καμιά φορά ήμουν σε κατάστημα με παιδικά ρούχα και κοίταζα τα καρτελάκια, δεν ήξερα τι μέγεθος να τους διαλέξω.
Συμβαίνει να είναι από τα πιο ψηλά παιδιά στην τάξη τους και όποτε έρχεται η κουβέντα για το θέμα, το συζητάμε όπως ακριβώς θα συζητούσαμε για το χρώμα των ματιών τους. Τίποτε περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Δεν έχει κανένα νόημα να επικεντρωνόμαστε σε κάτι που είναι απλά θέμα γονιδίων. Το ύψος τους δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό, είναι απλά ένας αριθμός. Είναι απλά ένα χαρακτηριστικό.
Η Εβίτα ψήλωσε απότομα τον τελευταίο μήνα. Προχθές το παρατήρησε κι εκείνη, καθώς έπλεναν τα δόντια τους μπροστά στον καθρέφτη. Ήρθαν και οι δυο γελώντας και μου το έδειξαν. «Κοίτα μαμά» μου λέει «κοντεύω να φτάσω την Εβελίνα». «Καλέ ναι!» της λέω. «Πώς έγινε αυτό έτσι ξαφνικά; Θα μας ξεπεράσεις όλους!» Γελάσαμε και το αφήσαμε εκεί.
Χθες είχαμε ραντεβού στην παιδίατρο για εμβόλια και ιατρικές βεβαιώσεις. Μέτρησε το ύψος τους και πράγματι η Εβίτα έχει σχεδόν φτάσει την Εβελίνα. Είναι μόνο 2 εκατοστά κοντύτερη, παρ’ όλο που έχουν 2 χρόνια διαφορά και η Εβελίνα είναι ήδη ψηλή για την ηλικία της. Αναρωτήθηκα αν η Εβελίνα ένιωσε περίεργα όταν συνειδητοποίησε ότι η αδελφή της την φτάνει και (φαίνεται ότι) θα την ξεπεράσει, αλλά δεν είπα τίποτα, το άφησα για μετά που θα μέναμε μόνες μας.
Όταν φύγαμε από τη γιατρό, έριξα άδεια για να πιάσω γεμάτα, για να δω μπας και η Εβελίνα είχε νιώσει άσχημα. Ήλπιζα φυσικά ότι η στάση που έχω κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια σχετικά με τα μη σημαντικά νούμερα – όπως το ύψος – έχει πιάσει τόπο.
Είπα λοιπόν κάτι σαν: «Τελικά φαίνεται ότι όντως ψήλωσες απότομα τον τελευταίο μήνα Εβίτα!» Στο οποίο η Εβελίνα πετάχτηκε και είπε:
«Ναι, Εβίτα πώς το ‘κανες αυτό; Μου πήρε 12 ολόκληρα χρόνια για να φτάσω σε αυτό το ύψος. Κι εσύ το ‘κανες σε 10;»
Λύθηκα στα γέλια. Και χάρηκα που απάντησε με χιούμορ, γιατί είναι μια απόδειξη ότι νιώθει απόλυτα άνετα με τον εαυτό της. Ως μαμά, δεν επαναπαύομαι βέβαια, γιατί τώρα στην εφηβεία ξεκινάνε τα δύσκολα και η πίεση για την εξωτερική εμφάνιση. Μία πίεση που ασκείται από φίλους, τηλεόραση, περιοδικά, ακόμα και τα social media, που μας βάζουν όλους σε διαδικασία συγκρίσεων. Αν είχαμε μεγαλώσει χωρίς τα πρότυπα των τέλειων σωμάτων ή αν από εδώ και στο εξής μεγαλώναμε τα παιδιά μας με αυτό τον τρόπο, δε θα υπήρχε η πίεση για την την τέλεια εξωτερική εμφάνιση. Θα νιώθαμε άνετα με το σώμα μας και η προσοχή μας θα στρεφόταν στην υγεία, την εξυπνάδα, την καλοσύνη και όλα όσα πραγματικά αξίζουν.
Αυτός είναι και ο λόγος που μοιράζομαι όλες αυτές τις προσωπικές στιγμές μας στο blog μου. Δε γράφω όλες αυτές τις λεπτομέρειες για τα παιδιά μου για να δείξω πόσο σούπερ ουάου φανταστικά παιδιά είναι (που είναι) ή για να μπω κι εγώ στο παιχνίδι των συγκρίσεων. Απλά προσπαθώ να ανοίξω ένα παράθυρο στις σκέψεις μου και να περιγράψω τι κάνω και γιατί, με την ελπίδα να βοηθήσω ή να εμπνεύσω κάποιον άλλον. Δεν αισθάνομαι ότι έχω όλες τις απαντήσεις ούτε ότι ο δικός μου τρόπος είναι απαραίτητα ο πιο σωστός, αλλά είμαι πρόθυμη να μοιραστώ τη διαδρομή, τις προσπάθειές μου και τα αποτελέσματα, με την ελπίδα ότι το πέρασμά μου από αυτό τον κόσμο, θα αγγίξει και κάποιον άλλον, πέρα από το στενό μου οικογενειακό περιβάλλον.
Η Glennon Doyle Melton είναι ένας από τους ανθρώπους που εμπνέει κι εκείνη άλλους με τα κείμενά της και βλέπει το σώμα, με τον ίδιο τρόπο που το βλέπω κι εγώ. Στο πρόσφατό της post στη Huffington Post γράφει:
«Το σώμα μας δεν είναι το αριστούργημά μας – η ζωή μας είναι. Υπαινίσσονται εκατομμύρια φορές την ημέρα ότι τα ΣΩΜΑΤΑ μας είναι ΕΡΓΑ. Δεν είναι. Οι ζωές μας είναι. Η πνευματικότητά μας είναι. Οι σχέσεις μας είναι. Η δουλειά μας είναι. Σταματήστε να ξοδεύετε όλη μέρα να αγχώνεστε, να καταριέστε, να προσπαθείτε να τελειοποιήσετε το σώμα σας σαν να είναι το μόνο που έχετε να προσφέρετε στον κόσμο. Το σώμα σας δεν είναι η τέχνη σας, είναι η βούρτσα σας. Το αν η βούρτσα σας είναι ψηλή ή αδύνατη ή κοντή ή γδαρμένη είναι εντελώς άσχετο. Το σημαντικό είναι ότι ΕΧΕΤΕ ΜΙΑ ΒΟΥΡΤΣΑ την οποία μπορείτε να χρησιμοποιήσετε να μεταφέρετε τον εσωτερικό σας κόσμο στον καμβά της ζωής σας – όπου οι άλλοι μπορούν να τον δουν και να εμπνευστούν και να παρηγορηθούν.»
Photo by Mark Chadwick
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Το παρακάτω ποίημα γράφτηκε από τον μακαρίτη Αμερικανό ευθυμογράφο και εκπαιδευτικό Σαμ Λέβενσον για το εγγόνι του, αλλά λανθασμένα αποδόθηκε στην Ώντρεϋ Χέπμπορν, η
οποία το αγαπούσε πολύ και το διάβασε στα παιδιά της την παραμονή των
Χριστουγέννων του 1992, λίγες ημέρες πριν πεθάνει, τον Ιανουάριο του 1993. Επίσης, συνήθιζε να το απαγγέλλει κάθε φορά που της ζητούσαν να αποκαλύψει τα μυστικά της ομορφιάς της.
“Time Tested Beauty Tips”
For attractive lips, speak words of kindness.
For lovely eyes, seek out the good in people.
For a slim figure, share your food with the hungry.
For beautiful hair, let a child run his or her fingers through it once a day.
For poise, walk with the knowledge that you never walk alone.
People, even more than things, have to be restored, renewed, revived, reclaimed
and redeemed; never throw out anyone.
Remember, if you ever need a helping hand, you’ll find one at the end of each
of your arms.
As you grow older, you will discover that you have two hands, one for helping
yourself, the other for helping others.
The beauty of a woman is not in the clothes she wears, the figure that she
carries or the way she combs her hair.
The beauty of a woman must be seen from in her eyes, because that is the
doorway to her heart, the place where love resides.
The beauty of a woman is not in a facial mole but the true beauty in a woman is
reflected in her soul. It is the caring that she lovingly gives, the passion
that she shows. The beauty of a woman grows with the passing years.
Sam Levenson
Και μια μεταφραστική απόπειρα:
“Συμβουλές ομορφιάς δοκιμασμένες σε βάθος χρόνου”
Για ελκυστικά χείλη, μίλα με λόγια ευγενικά.
Για υπέροχα μάτια, ψάξε να δεις το καλό στους ανθρώπους.
Για κομψή σιλουέτα, μοιράσου το φαγητό σου με αυτούς που πεινούν.
Για όμορφα μαλλιά, άσε ένα παιδί να τα χαϊδέψει με τα δάχτυλά του μια φορά τη μέρα.
Για αγέρωχο παράστημα, περπάτα με τη βεβαιότητα ότι ποτέ δεν περπατάς μόνος.
Οι άνθρωποι, ακόμα περισσότερο απ’ τα πράγματα, πρέπει να αποκαθίστανται, να ανανεώνονται, να αναγεννώνται, να αξιοποιούνται και να ανακτώνται ‘ ποτέ μην απορρίπτεις κανέναν.
Θυμήσου, αν ποτέ χρειαστείς μια χείρα βοηθείας, θα τη βρεις στο κάτω μέρος των χεριών σου.
Καθώς μεγαλώνεις, θα ανακαλύψεις ότι έχεις δυο χέρια, το ένα για να βοηθάς τον εαυτό σου, το άλλο για τους άλλους.
Η ομορφιά μιας γυναίκας δε βρίσκεται στα ρούχα που φοράει, στη σιλουέτα που έχει ή στον τρόπο που χτενίζει τα μαλλιά της.
Η ομορφιά μιας γυναίκας πρέπει να προβάλλεται στα μάτια της, γιατί αυτά είναι το κατώφλι στην καρδιά της, το μέρος όπου κατοικεί η αγάπη.
Η ομορφιά μιας γυναίκας δε βρίσκεται σε μιαν ελιά στο πρόσωπο, αλλά η αληθινή ομορφιά στη γυναίκα αντανακλά στην ψυχή της. Είναι η φροντίδα που στοργικά προσφέρει, το πάθος που δείχνει. Η ομορφιά της γυναίκας μεγαλώνει καθώς τα χρόνια περνούν.
Ε κ π λ η κ τ ι κ ό !
Σε ευχαριστούμε που το μοιράστηκες. Συμπληρώνει υπέροχα το post. Και η τελευταία φράση είναι.. αναζωογονητική: “Η ομορφιά της γυναίκας μεγαλώνει καθώς τα χρόνια περνούν.”
Εμένα με απασχολεί πάρα πολύ το συγκεκριμένο θέμα. Και με απασχολεί γιατί το έχω ζήσει σαν μια μόνιμη πίεση, που η μαμά μου που την ασκούσε (και ακόμη ασκεί κάποιες φορές) τη θεωρούσε σαν ενδιαφέρον για το παιδί της. Επειδή από πολύ μικρή ρωτούσα τι λένε και κάνουν οι άλλες μαμάδες, είχα διαπιστώσει πως τα παιδιά που δεν τους έλεγαν ποτέ δε θα φας αυτό κι εκείνο ήταν τα παιδιά που ήταν πάντα τα πιο αδύνατα. Εγώ μπορεί να ήμουν όλα τα χρόνια στο φυσιολογικό μου βάρος, αλλά πια δεν είμαι. Και αυτό νιώθω πολλές φορές πως έχει να κάνει με τη σχέση που έχω με το σώμα μου. Ποτέ δεν ήθελα να έχω καμία σχέση μαζί του, ακόμη και όταν ήμουν στα “σωστά” κιλά. Αποφεύγω το μονόζυγο στις κούνιες και δεν το πλησιάζω, γιατί θυμάμαι που μου το είχαν κρεμάσει γιατί είχε πει ένας γιατρός ότι έτσι θα ψηλώσω. Δε μου άρεσε που ασχολιόντουσαν με το πως θα πάρω 1-2 πόντους παραπάνω λες και θα άλλαζε η ζωή μου από αυτό και λες και ήταν στο χέρι μου να συμβεί αυτό. Ίσως να έπρεπε κι εγώ να γράψω μια μέρα την ιστορία μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που το έζησε διαφορετικά από αυτό που περιγράφεις, αλλά για να το κάνω σωστά πρέπει πρώτα να τα ξεκλειδώσω και αποκωδικοποιήσω μέσα μου, μετά (ίσως) να θυμώσω, μετά να συγχωρήσω και μετά να αρχίσω πια να αποκτώ σχέση αγάπης με το σώμα μου. Μπορεί να μου πάρει και χρόνια, αλλά είναι η πρώτη φορά που σκέφτομαι να ασχοληθώ και με αυτό το θέμα. Συνήθως αυτά με τα οποία δεν ασχολούμαι είναι και αυτά που ψυχολογικά δεν έχω ξεπεράσει ακόμη, αλλά δεν το καταλαβαίνω γιατί τα κουκουλώνω συνέχεια. Και μετά θα μπορώ να είμαι σίγουρη ότι δε θα κάνω το ίδιο στα παιδιά μου, γιατί παρόλο που πιστεύω ότι και τώρα δεν το κάνω είμαι σίγουρη ότι το υποσυνείδητό μου λειτουργεί περνώντας μηνύματα που δε θέλω. Συγνώμη για τα πολλά και κουραστικά, αλλά πραγματικά σήμερα είναι η πρώτη φορά που αγγίζω λίγο πιο βαθιά το συγκεκριμένο προσωπικό πρόβλημα εξαιτίας του post σου.
Καθόλου πολλά και κουραστικά. Ουσιαστικά – ουσιαστικότατα. Αυτό είναι και το νόημα που τις μοιραζόμαστε όλες αυτές τις σκέψεις εδώ στα blogs. Να σκεφτόμαστε, να αποκωδικοποιούμε και να αλληλοβοηθιόμαστε.
Είναι πολύ σημαντικό θέμα, και ακόμα περισσότερο για εμάς που μεγαλώνουμε κορίτσια. Κι εγώ νιώθω ότι έχω να μοιραστώ ακόμα πάρα πολλά πάνω στο θέμα. Θα τα συζητάμε Ελίνα. Ευχαριστώ!