Respect

Προχθές ήταν τα γενέθλιά μου. Τώρα που είμαι ενήλικη (λέμε τώρα), δε θεωρώ τα γενέθλιά μου τόσο σημαντικά όσο παλαιότερα. Και παρόλο που στο blog μου μοιράζομαι ένα σωρό προσωπικές ιστορίες, το πιθανότερο είναι ότι δε θα αναφερόμουν καν στο τι έγινε προχθές. Οι κόρες μου όμως είχαν άλλη άποψη για το πόσο σημαντικά ήταν τα γενέθλια. Και προχθές έπρεπε ντε και καλά να ζήσω την εμπειρία της ζωής μου.

Όλες εκείνες τις υπερβολές που έχω κάνει στα γενέθλια τους ή και εκτός γενεθλίων (μπαλόνια, ράντισμα δωματίων με χρυσόσκονη κλπ κλπ) ήρθε η σειρά μου να τις γευθώ κι εγώ!

Μια μικρή γεύση της μέρας μου σε μορφή bullets:

 

Η απειλή
Η Εβελίνα μπαίνει από τα άγρια χαράματα στο δωμάτιό μου (εντάξει υπερβάλω για το χαράματα, αλλά έτσι έμοιαζε) και μου λέει με άγρια φωνή: “Μαμά, μην τυχόν και βγεις από το δωμάτιό σου!!!” Και προσθέτει με τρυφερότητα: “Και χρόνια πολλά.”

Και μου κλείνει την πόρτα.

 

Η αναμονή
Ντύνομαι, φτιάχνω τα μαλλιά μου, ετοιμάζομαι, διαβάζω τα μηνύματά μου στο κινητό. Απ’ έξω ακούγονται μπαλόνια που φουσκώνουν, ποδαράκια που τρέχουν, ψαλίδια που κόβουν, σελοτέιπ που κολάνε, μαρκαδόροι που ζωγραφίζουν.
“Να βγω;”
“ΟΧΙ!”

Περιμένω. Άλλα 15 λεπτά περνάνε. Αρχίζω και… αγχώνομαι.
“Κορίτσια… Ελάτε τώρα, έχω δουλειά. Να βγω;”
“ΟΧΙ!”
(λα λα λα) “Μπορώ τουλάχιστον να έχω έναν καφέ εδώ μέσα;”
“ΝΑΙ!”

 

Ο καφές
Όσοι διαβάζετε το blog καιρό ή τη σελίδα μου στο facebook, θα έχετε δει φωτογραφίες από τους καφέδες που μου φτιάχνουν τα κορίτσια. Με ομπρελίτσες και σπέσιαλ διακόσμηση και σημειωματάκια. Προχθές  λόγω γενεθλίων ο καφές ετοιμάστηκε και με “μυστική συνταγή”. Δηλαδή με 2 ζάχαρες (τον πίνω σκέτο) και με σκόνη κακάο (ναι, ο φραπέ). Ήπια και δάκρυσα από τη γλύκα. Αλλά… φτιαγμένος με πολλή αγάπη! 🙂

Η τυφλόμυγα
Αλλά όχι δεν είχε ακόμα έρθει η ώρα να βγω από το δωμάτιο και να ξεκινήσω επιτέλους τη μέρα μου. Έπρεπε να γίνει προσεκτική επιλογή της μουσικής υπόκρουσης. Τη μουσική την έχουμε στον υπολογιστή μου, δεν ήξεραν όμως πού ήταν ο φάκελος με τα mp3. Με έβγαλαν για λίγο από το δωμάτιο και με οδήγησαν με κλειστά μάτια μπροστά την οθόνη για να βρω τον φάκελο.
– Ποιο κομμάτι θέλετε να σας βάλω μια και είμαι εδώ;
– Έχεις Nosa;
– Όχι!
– Καλά, άστο τότε θα διαλέξουμε εμείς.

Με πήγαν και πάλι πίσω στο δωμάτιο για να διαλέξουν το κομμάτι. Αναμονή.

 

Η στέψη
Κάποια στιγμή επιτέλους άνοιξε η πόρτα. Νόμιζα ότι θα έβγαινα, αλλά όχι. Το πρόγραμμα συνεχίστηκε με τη στέψη της βασίλισσας του πάρτυ. Έπρεπε να γονατίσω και να μου φορέσουν το στέμμα. “Σε στέφω τη βασίλισσα του πάρτυ!”

Επιτέλους η εορταστική έξοδος
Και έφτασε η μεγάλη στιγμή. Βγήκα από το δωμάτιο υπό τους ήχους του… Respect της Aretha Franklin. Μπαλόνια παντού. Η Εβίτα να ρίχνει σερπαντίνες που είχαν ξεθάψει από την κούτα με τα αποκριάτικα. Και αλήθεια, τι σόι πάρτυ θα ήταν χωρίς χορό; Ένα respect το χορέψαμε πρωί πρωί.

 

Η παράκληση
Εβίτα: Μείνε βρε μαμά πριν φύγεις, για 2-3 τραγουδάκια ακόμα!

Αυτό ήταν το πρωινό πρόγραμμα της εορταστικής ημέρας. Fast Forwrard στο απόγευμα:

 

Το πάρτυ
Βγάλαμε τα πιο χαρούμενα τραπεζομάντηλα, χαρτοπετσέτες και σερβίτσια. Επέμεναν να χρησιμοποιήσουμε τα χάρτινα πιατάκια και ποτηράκια επειδή ήταν πιο εορταστικά. Πήραν τους μαρκαδόρους και έγραψαν πάνω στα ποτηράκια το όνομα του καθενός από εμάς για να μην τα μπερδέψουμε μεταξύ μας. Πηγαινοέρχονταν σαν άξιες οικοδέσποινες!

 

Το πρόγραμμα διασκέδασης
Μετά την τούρτα, ακολούθησε το πρόγραμμα διασκέδασης. Τα κορίτσια ντύθηκαν μάγοι, οι “μάγοι του Γουέβερλι” όπως μου είπαν και έκαναν μαγικά κόλπα επί τρία τέταρτα. Υπήρχε μαγικό ραβδί, ξόρκια, καζάνι με φίλτρα, νομίσματα, οδοντογλυφίδες που εξαφανίζονταν και ξαναεμφανίζονταν. Η Εβελίνα ήταν ο μάγος και η Εβίτα η βοηθός. Ένα ολόκληρο σόου! Το αποκορύφωμα ήταν ότι στο τέλος μοίρασαν “επαγγελματικές κάρτες” ώστε να μπορέσει το ακροατήριο να επικοινωνήσει μαζί τους να τις κλείσει για το δικό τους πάρτυ.
Μετά ήρθαν και ζήτησαν και την αμοιβή τους, αλλά επειδή το θέμα ξεχάστηκε, την επόμενη μέρα επανήλθαν: “Και πού είναι τα μετρητά για το σόου που σας κάναμε;”

 

Η προειδοποιήση
Η Εβελίνα που έχει πια το δικό της blog (περισσότερα σε επόμενο post) συνειδητοποίησε ότι όλα αυτά μπορεί να τα έγραφα στο blog μου. Και με προειδοποιήσε: “Μην τυχόν και τα γράψεις εσύ πρώτη, σε έχω κάνει μαύρη!” Άκου εκεί “με έχει κάνει μαύρη”! Μπελά δεν είχα, μπελά βρήκα! Μαμά και κόρη blogger θα τσακώνονται για τέτοια τώρα! 🙂

 

Το αθώο ερώτημα 
Και λίγο πριν να πάνε για ύπνο, το ερώτημα της Εβελίνας τύπου “ρίχνω άδεια για να πιάσω γεμάτα”: “Λοιπόν; Θα το ξενυχτήσουμε απόψε;” Σου λέει μπας και από το πολύ κέφι η μαμά μας αφήσει κι εμάς να μείνουμε μέχρι αργά. Αλλά… δεν. Ανυπομονούσα να επιστρέψω στο μη-βασιλικό status μου.

 

Το μέλλον
Εβίτα: “Μαμά όταν θα είμαι έφηβη, θα σε πηγαίνω να δεις συναυλία στα γενέθλιά σου! Θα βλέπουμε την Εβελίνα να τραγουδάει με το συγκρότημά της.”

Το μέλλον προβλέπεται λαμπρό! Αλλά και το παρόν λαμπρό ήταν. Τέτοια υπερπαραγωγή σε γενέθλιά μου δεν έχει ξαναγίνει. Respect κορίτσια. Respect!

 

 

[Photo by Frosted with Emotion]