Οι στιγμές που ήμουν εκεί (κι εκείνες που δεν ήμουν)

Δεν ξέρω αν υπάρχει μεγαλύτερη αγωνία από το να θέλεις να είσαι δίπλα στο παιδί σου και να μην μπορείς. Και δε μιλάω μόνο για τις δύσκολες στιγμές αλλά  και για τις χαρούμενες. Μου συνέβη σήμερα. Και ένιωσα απαίσια. Να τι έγινε…

 

Τα καλά νέα

Την περσινή σχολική χρονιά οι κόρες μου ήταν άριστες μαθήτριες. Η Εβίτα πήρε σε όλα 10 και μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά που αρίστευσαν ήταν υποψήφια για σημαιοφόρος.  Τελικά, στην κλήρωση που έγινε μεταξύ των αριστούχων, κληρώθηκε να είναι παραστάτρια. Σήμερα στη γιορτή 28ης του σχολείου οι αριστούχοι θα αναγνωρίζονταν στη σκηνή και στη συνέχεια μετά τη γιορτή θα εκπροσωπούσαν το σχολείο στην κατάθεση στεφάνων.

Η Εβελίνα τελείωσε την Πρώτη Γυμνασίου με υψηλή βαθμολογία επίσης. Δεν το γνώριζα, αλλά αυτή την εβδομάδα έμαθα ότι τα παιδιά που τελειώνουν την τάξη με μέσο όρο 18,5 και πάνω αναγνωρίζονται για την προσπάθειά τους και παίρνουν έπαινο. Η τελετή αυτή θα γινόταν σήμερα στη γιορτή της 28ης του σχολείου.

 

Τα κακά νέα

Και οι δύο γιορτές γίνονταν την ίδια ώρα σε δύο διαφορετικά σχολεία. Επιπλέον ήμουν μόνη μου, καθώς μπαμπάς, γιαγιά, παππούς βρίσκονταν όλοι εκτός Αθηνών. Οπότε έπρεπε να βρω τον τρόπο να είμαι την ίδια ώρα ταυτόχρονα σε δύο μέρη. Ή να επιλέξω σε ποιο από τα δύο παιδιά θα πάω.

Πώς να διαλέξεις σε ποιο από τα δύο παιδιά να πας; Πώς να πάρεις μια απόφαση για κάτι τέτοιο; Τι πρέπει να κάνεις; Να αξιολογήσεις ποια από τις δύο διακρίσεις ήταν σημαντικότερη; Να προσπαθήσεις να μαντέψεις ποιο από τα δύο παιδιά θα στεναχωρηθεί περισσότερο ή λιγότερο;

 

Λογικά θα προλάβαινα

Το συζήτησα χθες με τα κορίτσια και αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια να είμαι και στις δύο γιορτές. Θα ξεκινούσα από το Δημοτικό που ήξερα ότι η τελετή γίνεται στη αρχή, πριν να γίνει η υπόλοιπη γιορτή. Θα παρακολουθούσα την Εβίτα και μόλις τελείωνε η διαδικασία θα έφευγα για το Γυμνάσιο. Στο Γυμνάσιο υποτίθεται ότι θα γινόταν πρώτα η γιορτή και μετά η τελετή με τους επαίνους. Λογικά λοιπόν θα προλάβαινα. Στη συνέχεια θα έφευγα για να πάω στην κατάθεση στεφάνων. Θα έβλεπα την Εβίτα και μετά θα έπαιρνα και τα δύο κορίτσια και θα γυρνούσαμε σπίτι.

Κι έφτασε το σημερινό πρωινό. Η Εβελίνα έφυγε μόνη της για το σχολείο, την Εβίτα θα την πήγαινα εγώ. Πήγαμε στη γιορτή, στάθηκα όρθια  σε ένα καλό σημείο για να βλέπω καλά και να φωτογραφίζω. Για την ακρίβεια στο δεξί είχα τη φωτογραφική, στο αριστερό το κινητό (και τραβούσα βίντεο). Φυσικά δεν μπορούσα να χειροκροτήσω. Με τι χέρια; Είχα και το μπουφάν της Εβίτας σφηνωμένο κάτω από τη μασχάλη! Μπορούσα όμως να τη δω από κοντά: Ήταν χαρούμενη, λαμπερή, χαμογελαστή. Όπως και όλα τα παιδιά! Που τα γνώρισα ντροπαλά νηπιαγωγάκια και τώρα πια ήταν περήφανα εκτάκια.

Όταν τελείωσε η διαδικασία πέρασε από δίπλα μου. Μου είπε αστειευόμενη: “Έσκισα. Καθόμουν εκεί πάνω και δεν έκανα τίποτα. Τέλεια ήταν!” Γέλασα. Έχωσα το κινητό στην τσάντα, χτυπήσαμε τα χέρια ψηλά και έφυγα πανικόβλητη για το γυμνάσιο. Λογικά θα προλάβαινα! Έτρεχα σαν τρελή στο δρόμο. Πάρκαρα σχετικά κοντά. Άρχισα να τρέχω για φτάσω στο σχολείο. Η καρδιά μου χτύπαγε δυνατά καθώς πλησίαζα στην αίθουσα εκδηλώσεων. Ναι, ναι, λογικά θα προλάβαινα. Ήμουν τόσο χαρούμενη και ένιωθα τόσο τυχερή. Έχω δυο παιδιά που με κάνουν συνέχεια περήφανη από τότε που γεννήθηκαν. Τι μέρα! Και λογικά θα προλάβαινα. Μπήκα στην αίθουσα. Στη σκηνή ήταν κάποια παιδιά και έπαιζαν θεατρικό. Άρα δεν είχε τελειώσει ακόμα η γιορτή. Άρα είχα προλάβει; Ξαφνικά βλέπω μια φίλη της Εβελίνας να με χαιρετάει. “Δόθηκαν οι έπαινοι” τη ρωτάω; “Ναι” μου λέει.

 

Τελικά όμως…

Δεν είχα προλάβει. Ένιωσα να βουλιάζω. Έψαχνα την Εβελίνα μέσα στην αίθουσα. Κάποια στιγμή την είδα. Καθόταν σε μία καρέκλα και παρακολουθούσε τη γιορτή. Κρατούσε τον έπαινο στο χέρι.

Με είδε κι εκείνη. Ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να με κάνει να αισθανθώ άσχημα που δεν πρόλαβα. Παρ’ όλα αυτά αισθανόμουν άσχημα που δεν πρόλαβα. Ήθελα να ήμουν εκεί και δεν ήμουν.

Ένιωσα αποτυχημένη.

Εκ των υστέρων μου είπε: “Σιγά. Με φώναξαν. Πήγα. Πήρα τον έπαινο. Κάναμε χειραψία. Μου είπαν συγχαρητήρια και κατέβηκα.”

Ε ναι ήθελα όμως να είμαι εκεί. Και δεν τα κατάφερα.

 

Εκείνο που με παρηγορεί είναι να σκέφτομαι τις  στιγμές που ήμουν εκεί. Στα πρώτα της βήματα. Στις πρώτες της λέξεις. Στην πρώτη της ζωγραφιά. Την πρώτη φορά που έπιασε το στυλό και έγραψε ένα γραπτό μήνυμα. Την πρώτη της μέρα στο σχολείο. Τα πρωινά ξυπνήματα. Τα βραδινά καληνυχτίσματα. Τις φορές που ήταν άρρωστη. Τις φορές που ήταν λυπημένη. Τις φορές που ήταν χαρούμενη. Όλες εκείνες τις στιγμές που ήμουν δίπλα της να την στηρίζω, να την ακούω και να την ενθαρρύνω. Τις στιγμές που κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις ως γονιός, χωρίς να κοιτάζει κανένας. Και ελπίζεις μια μέρα η προσπάθειά σου να αποδώσει καρπούς.

Ας συνεχίσουμε λοιπόν να είμαστε δίπλα στα παιδιά μας κάθε μέρα. Σε αυτές τις καθημερινές στιγμές που δεν τις αναγνωρίζει κανένας. Γιατί όλες οι στιγμές που περνάμε με τα παιδιά μας έχουν την ίδια αξία.

Και παρ’ όλο που συχνά λέω ότι οι βαθμοί δε με νοιάζουν, γιατί δε φέρνουν την ευτυχία ούτε την επιτυχία, το καλό που τους θέλω είναι να τελειώσουν και φέτος με άριστα. Γιατί στη γιορτή που θα γίνει στις 27/10 του 2017 (και από το χρόνου θα είναι στο ίδιο σχολείο και για τα δύο παιδιά) θα είμαι εκεί! Και θα χαμογελάω ευτυχισμένη.