Θα σε ξαναδώ το 2021, κόρη μου!

«Μακρύτερα, βλέπει ο γλάρος που πετάει ψηλότερα.»
– από το βιβλίο ‘Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον’

Την καθοδήγησα στα πρώτα της βήματα στο internet. Της έπιανα το χέρι δείχνοντάς της τα κατατόπια  και τις κακοτοπιές. Της μετέδωσα το πάθος μου για το blogging και ξεκίνησε κι εκείνη το δικό της. Έχουμε κάνει ατέλειωτες συζητήσεις για τα social media, τα blogs, τις online φιλίες, τις online ζήλιες, τι γράφουμε, τι δε γράφουμε, πώς σκεφτόμαστε… Της έχω πει όλα όσα ξέρω…

Όλο αυτό το καιρό, της παραχωρούσα το δικό μου laptop (που στο σπίτι δεν το χρησιμοποιώ καθώς δουλεύω σε desktop) το οποίο βρισκόταν τοποθετημένο στο γραφείο δίπλα μου ή σε κεντρικό σημείο του σπιτιού.

Με εξαίρεση εκείνη τη φορά που… είχε κρυφτεί κάτω από το ριχτάρι, είχα συνηθίσει να την έχω κοντά μου. Να τη βλέπω να γράφει με πάθος, να τη βλέπω να χαμογελάει πίσω από την οθόνη καθώς μιλάει με τους φίλους της, να την ακούω να πετάγεται για να μου λέει τι έγινε ή να με ρωτάει μια λέξη στα Αγγλικά (και συχνά να με εκνευρίζει γιατί διέκοπτε τη ροή των σκέψεών μου καθώς δούλευα).

Φέτος θα πάει Πρώτη Γυμνασίου. Είχε μαζέψει καιρό τα χρήματα για να πάρει δικό της laptop, αλλά είχαμε συμφωνήσει ότι θα το έπαιρνε το καλοκαίρι. Έτσι κι έγινε. To νέο της laptop ήρθε μαζί μας στις διακοπές και επέστρεψε μαζί μας στην Αθήνα, όπου τοποθετήθηκε στο εμφανές γνωστό σημείο του σπιτιού. Για δύο ολόκληρες μέρες. 

Χθες το πρωί μπήκε αποφασιστικά στο γραφείο μου. Μου είπε: «Μαμά, νομίζω ότι είμαι έτοιμη».
Δεν ήξερα για ποιο πράγμα μου μιλούσε: «Τι έτοιμη;» απάντησα.
«Νομίζω ότι είμαι αρκετά ώριμη να πάρω το laptop μου στο δωμάτιό μου».

Στραβοκατάπια.

Φυσικά και είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι από Σεπτέμβριο θα έπαιρνε το laptop της στο δωμάτιό της.
Φυσικά και πιστεύω ότι είναι ώριμη, όσο ώριμος μπορεί να είναι ο καθένας από εμάς με το internet (γιατί συχνά εμείς οι «μεγάλοι» αποδεικνύεται ότι είμαστε οι πρώτοι των ανώριμων).
Φυσικά και την εμπιστεύομαι. Έχω τους κωδικούς της στα πάντα εδώ και μήνες και δε μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό να μπω να την κατασκοπεύσω για να δω τι κάνει.

Αλλά… έφτασε κιόλας η στιγμή; Σαν προχθές ήταν που έγραψε την την πρώτη της λέξη, σαν χθες που σταμάτησα να της φτιάχνω τις κοτσίδες και να που έτσι ξαφνικά φτάνει η στιγμή να πάρει το laptop της και να εγκατασταθεί στο δωμάτιό της… Στο δωμάτιό της, που χρησιμοποιούσε όλα αυτά τα χρόνια μόνο για να κοιμάται και να παίζει. Και όχι και τόσο για να κάθεται στο γραφείο της και να διαβάζει. Τις περισσότερες φορές ερχόταν διαβασμένη από το σχολείο ή αλλιώς έβγαζε να διαβάσει τα μαθήματά της στην κουζίνα παρέα με την αδελφή της για να είμαστε όλοι μαζί. Κάποιες φορές δεν μπορούσαν να συγκεντρωθούν και τότε μόνο έβαζα τα μεγάλα μέσα, τότε μόνο δηλαδή τις έστελνα στα δωμάτιά τους για διάβασμα.

Και τώρα… Τώρα λίγο πριν την εφηβεία, λίγο πριν την Πρώτη γυμνασίου, παίρνει τον υπολογιστή της, «το παράθυρό της στον κόσμο» όπως το αποκαλώ και το τοποθετεί στο δωμάτιό της;  Αυτό σημαίνει ότι θα ΞΑΝΑΒΓΕΙ ΑΠΟ ‘ΚΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟ 2021 ΣΤΑ 18 ΤΗΣ!

(Φυσικά και δε θα γίνει έτσι, αλλά επιτρέψτε μου να υποδεχτώ το νέο αυτό ορόσημο στη ζωή μας με λίγη δόση υπερβολής και να ανακατέψω τη συγκίνηση με το χιούμορ).

✔ Εβελίνα ξέρω ότι διαβάζεις το post.
✔ Να τραβάς καμιά selfie να σε βλέπω πώς μεγαλώνεις!
✔ Τον Ιανουάριο που γίνεσαι 13 θα τα λέμε και στα social media. Follow me σε όλα. Θα φτιάξω και Snapchat!
✔ Να γράφεις στο blog σου να μαθαίνω τι κάνεις!
✔ Θα τα λέμε και στο chat!

———–

UPDATE: Λίγο πριν να δημοσιεύσω αυτό το post μου μίλησε στο chat.

 

Είχαμε πει βέβαια καλημέρα και νωρίτερα από κοντά, αλλά καθώς έχουμε κανόνα στο σπίτι μας ότι οι συσκευές με οθόνες ανοίγουν πάντα μετά τις 10.00 το πρωί, περίμενε να περάσει 10.00 για να μου την πει και ηλεκτρονικά.

Οι κανόνες του σπιτιού δουλεύουν. Έκανα ό,τι μπορούσα όλα αυτά τα χρόνια. Καιρός να πετάξει ψηλά και μακριά. Τόσο ψηλά και μακριά που να μην τη βλέπω. Γιατί μπορεί και γιατί είναι έτοιμη. 

«Μέρα» σε όλους!

Photo by James