Ο γιος ενός φίλου μου πηγαίνει πρώτη δημοτικού. Η δασκάλα της τάξης, έκανε στα παιδιά την εξής ερώτηση: «Τι χρώμα είναι τα μήλα;»
Τα περισσότερα παιδιά απάντησαν κόκκινα. Μερικά παιδιά είπαν πράσινα. Ο γιος του φίλου μου, σήκωσε το χέρι και είπε άσπρα. Η δασκάλα προσπάθησε να του εξηγήσει ότι τα μήλα μπορεί να είναι κόκκινα, πράσινα ή καμιά φορά κίτρινα, αλλά ποτέ άσπρα. Το παιδί επέμενε και τελικά της είπε: «Δείτε το εσωτερικό.»
Η παραπάνω ιστορία του Joseph Goldstein, όπως και η παλαιότερη που είχα δημοσιεύσει με τίτλο Το εσωτερικό είναι το ίδιο είναι δυο καταπληκτικοί τρόποι για να μιλήσουμε στα παιδιά για τη διαφορετικότητα. Και να τους εξηγήσουμε ότι αν «ξεφλουδίσουμε τη φλούδα», όπου φλούδα είναι η εξωτερική εμφάνιση, το χρώμα, η θρησκεία, η εθνικότητα, το φύλο, θα διαπιστώσουμε ότι μέσα μας είμαστε όλοι ίδιοι. Είμαστε όλοι άνθρωποι με όνειρα, φόβους, επιθυμίες και την ανάγκη να ζήσουμε ευτυχισμένοι.
Το επόμενο σνακ των παιδιών μας ας είναι μήλα. Μαζί με τις βιταμίνες και τις φυτικές ίνες, θα πάρουν και ένα μάθημα ζωής που δε θα ξεχάσουν ποτέ.
Αφήστε μια απάντηση