Το ΝΑΙ της γιαγιάς στην Ευρώπη

Την πρώτη μέρα του πρώτου έτους στο Πανεπιστήμιο, είδα μια ανακοίνωση πάνω στην κεντρική πόρτα της σχολής μου. Έλεγε ότι το μεσημέρι στο αμφιθέατρο ένας καθηγητής θα έδινε πληροφορίες για το Erasmus, για τους φοιτητές που θα ήθελαν τον επόμενο χρόνο να πάνε να σπουδάσουν σε πανεπιστήμιο της Ευρώπης.

Ένιωσα ξέρω ‘γω, σαν να ηλεκτρίστηκα. Δεν το χωρούσε ο νους μου ότι υπήρχε τέτοια Ευρωπαϊκή υποτροφία και ότι θα μπορούσα να την αξιοποιήσω! Πήγα στη συνάντηση. Μέσα στα πρώτα 10 λεπτά είχα αποφασίσει ότι θα έκανα αίτηση. Στο δεύτερο έτος του πανεπιστημίου θα πήγαινα Ευρώπη! Το μεσημέρι που γύρισα στο σπίτι και οι γονείς μου με ρώτησαν πώς πήγε η πρώτη μέρα, τους είπα «Τέλεια και του χρόνου φεύγω για Ευρώπη»!

Δεν είχα αποφασίσει ακόμα σε ποια χώρα θα δήλωνα. Μπορούσα να κάνω αίτηση σε όποιο πανεπιστήμιο ΤΕΦΑΑ της Ευρώπης ήθελα. Τώρα μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα και να υπάρχουν συγκεκριμένες θέσεις, αλλά τότε ήταν αλλιώς. Είχα το χάρτη της Ευρώπης στα χέρια μου και μπορούσα να πάω ΟΠΟΥ ΗΘΕΛΑ! Αισθανόμουν σαν παιδί σε ζαχαροπλαστείο. Μια και μιλούσα Αγγλικά και Γαλλικά, προσανατολιζόμουν σε Αγγλία ή Γαλλία. Τελικά έκανα αίτηση για το Πανεπιστήμιο της Νίκαιας της Γαλλίας και εγκρίθηκε. Ένα χρόνο μετά, ετοίμαζα τις βαλίτσες μου για Κυανή Ακτή.

Δεν υπάρχει αρκετός χώρος στο internet για να περιγράψω τι έζησα εκείνη τη χρονιά. Ειλικρινά δεν ξέρω από που να πρωτοεξεκινήσω. ΤΙ ΚΡΙΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΤΟΤΕ BLOGS! Θα είχα καταγεγραμμένες μερικές από τις καλύτερες αναμνήσεις της ζωής μου.

Δεν πήγαινα για πρώτη φορά στο εξωτερικό. Ταξίδευα ήδη συχνά για τις αθλητικές μου υποχρεώσεις. Εκτός αυτού οι γονείς μου ήταν πολύ μπροστά για την εποχή τους. Μου είχαν δώσει τη δυνατότητα και νωρίτερα να ταξιδέψω. Για παράδειγμα όταν ήμουν 15 χρονών με είχαν αφήσει να πάω στο σπίτι της pen pal Γαλλίδας φίλης μου με την οποία αλληλογραφούσα επί τρία χρόνια (με χάρτινα γράμματα ταχυδρομείου – για τόσο αρχαιολιθική εποχή μιλάμε). Σπουδαία εμπειρία, παρ’ όλα αυτά φρικάρω όποτε το συζητάμε και τους το λέω ακόμα συνέχεια: «ΜΑ ΚΑΛΑ ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΣΑΣΤΑΝ; Εγώ ήμουν παιδί. Αλλά εσείς πώς δε φοβηθήκατε να με στείλετε σε μια άγνωστη οικογένεια σε κάποιο χωριό της Γαλλίας;» Τότε δεν υπήρχαν ούτε καν κινητά τότε για να είμαστε σε συνεχή επικοινωνία. Θα μπορούσαν να με είχαν σκοτώσει! Δε με σκότωσαν. Ήταν υπέροχοι άνθρωποι. Με τους γονείς της κοπέλας, συζητούσαμε με τις ώρες, η μαμά της μού έμαθε τις συνταγές που έμαθε από τη δική της μαμά και η φίλη μου η Veronique με εισήγαγε για τα καλά στην άγνωστη τότε για μένα Γαλλική κουλτούρα.

Παρ’ όλα αυτά η πρώτη φορά που ανέπνευσα το γεγονός ότι ήμουν πολίτης της Ευρώπης, ήταν με το Erasmus. Ήμουν ένας πολίτης της Ευρώπης που απολάμβανε όλα τα αγαθά μιας άλλης Ευρωπαϊκής χώρας. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πρωτογράψω για όλη αυτή την εμπειρία. Θυμάμαι όμως με πόσο αγάπη με είχαν δεχτεί οι Γάλλοι στη χώρα τους. Τολμώ να πω ότι με θαύμαζαν που ήμουν από την Ελλάδα. Κι εγώ ένιωθα φυσικά περήφανη για την κληρονομιά μου.

Εκείνη τη χρονιά το μυαλό μου άνοιξε. Είδα από κοντά τις διαφορές μεταξύ των δύο χωρών σε όλα τα επίπεδα. Είδα σεβασμό προς τον πολίτη, είδα καθαριότητα, είδα σβηστά τσιγάρα σε δημόσιους χώρους. Είδα ευγένεια, είδα χαμόγελα, είδα καλοσυνάτους ανθρώπους. Είδα τους οδηγούς να σταματάνε από τη γωνία όταν σε βλέπουν, για να σου δώσουν τη δυνατότητα να διασχίσεις το δρόμο.

Χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Γαλλίας, καθώς είχα πρόβλημα από τραυματισμό στο γόνατο και έπρεπε να χειρουργηθώ. Όπως όλα ήταν δωρεάν για τους Γάλλους, έτσι ήταν δωρεάν και για εμένα που ήμουν από χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για ένα μήνα μετά την εγχείρηση, το κράτος έστελνε κάθε μέρα νοσοκομειακό ταξί έξω από το σπίτι μου που με πηγαινοέφερνε στη φυσικοθεραπεία. Ο ταξιτζής μου ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, γύρω στα 55-60. Μερικές φορές ερχόταν η γυναίκα του αντί για τον ίδιο, που έκανε κι εκείνη την ίδια δουλειά. Όταν μετά από ένα μήνα πέταξα τις πατερίτσες και άρχισα πλέον να μετακινούμαι μόνη μου, με κάλεσαν στο σπίτι τους να μου κάνουν το τραπέζι. Είχαν ένα πανέμορφο σπίτι στην κορυφή ενός μικρού χωριού με θέα στην Κυανή Ακτή. Είχαν στήσει το τραπέζι στο μπαλκόνι και είχαν ανάψει κεριά και δάδες για να είναι όμορφη η ατμόσφαιρα. Είχαν φτιάξει δείπνο πέντε πιάτων. Με τρόμο διαπίστωσα ότι το κύριο πιάτο ήταν ψάρι! Εγώ για κάποιο λόγο γεννήθηκα «χωρίς το DNA που σου δίνει τη δυνατότητα να σου αρέσει το ψάρι» και έτσι δεν το τρώω ποτέ! Δεν είπα τίποτα, το έφαγα για να τους τιμήσω για τη φιλοξενία τους.

Γνώρισα συνομηλίκους μου από όλο τον κόσμο. Ταξίδευα κάθε Σαββατοκύριακο με το τρένο σε άλλο μέρος. Τη μία Μιλάνο, την άλλη Βενετία, την άλλη Βαρκελώνη, την άλλη σε άλλες πόλεις της Γαλλίας. Πήγα και επισκέφτηκα μία οικογένεια που είχα γνωρίσει στην Εύβοια, που έκανε ελεύθερο κάμπινγκ δίπλα στο σπίτι μας το προηγούμενο καλοκαίρι. Το σπίτι τους εκεί στη Γαλλία, ήταν ένα μικρό παλάτι. Με φιλοξένησαν για 3 μέρες και μετά με επέστρεψαν με το δικό τους αυτοκίνητο τους στη Νίκαια. Σταματήσαμε στη διαδρομή σε όλες τις αξιόλογες πόλεις και με ξενάγησαν οι ίδιοι.

Η θυρωρός της φοιτητικής εστίας που έμενα με αγάπησε σαν τρίτη κόρη της. Αργότερα ήρθε Ελλάδα δύο φορές. Γνωρίστηκε με τη μητέρα μου κι έκαναν παρέα και μάλιστα μια χρονιά ήρθε για τη μαμά μου, ενώ εγώ ήμουν σε φίλους στην Αμερική που είχα γνωρίσει κατά τη διάρκεια της ίδιας χρονιάς στη Γαλλία.

Μετά τις σπουδές μου έζησα σε δύο ακόμα χώρες της Ευρώπης. Στην Αγγλία και στη Γερμανία. Είναι πιο δύσκολη η ζωή όταν ζεις και εργάζεσαι σε μία Ευρωπαϊκή χώρα, δεν είναι το ίδιο. Παρ’ όλα αυτά ένιωθα κι εκεί πολίτης της Ευρώπης.

Θέλω τα παιδιά μου να έχουν τις ίδιες εμπειρίες με εμένα. Τουλάχιστον τις ίδιες. Η καλύτερη διαδικτυακή φίλη της Εβελίνας είναι από την Εσθονία. Την πατρίδα του Skype, τη χώρα με την πλήρη ηλεκτρονική διακυβέρνηση, τη χώρα που οι άνθρωποι ψηφίζουν μέσω internet. Τη χώρα που ανέκαμψε από τα οικονομικά της προβλήματα, που δε δανείζεται και δε χρωστάει, τη χώρα που έχει ευρώ. Αν μεθαύριο μου πει ότι θέλει να πάει να συναντήσει τη φίλη της εκεί, το δίλημμα μου θέλω να είναι αν θα την αφήσω, όχι αν θα μπορώ να την στείλω. Μπορεί και να της πω «Τρελάθηκες; Δε σε στέλνω 15 χρονών σε μια άγνωστη οικογένεια!» ή μπορεί και να υποκύψω γιατί θέλω να ζήσει κι εκείνη όσα έζησα. Και οι γονείς μου να γελάνε και να μου λένε: «Είδες; Κι εσύ τα ίδια κάνεις!»

Θέλω να μπορούν να ταξιδεύουν και να σπουδάζουν στην Ευρώπη και να πηγαινοέρχονται χωρίς να χρειάζεται να πάνε στην τράπεζα να πάρουν συνάλλαγμα. Δεν το χωράει ο νους μου το σενάριο να χρειάζεται να πηγαίνουν στην τράπεζα και να λένε: «Ήρθα να κάνω συνάλλαγμα παρακαλώ. Ευρώ». Τα πρώτα χρήματα που έπιασαν στα χέρια τους για να πάνε να αγοράσουν κουλούρι στο κυλικείο του σχολείου ήταν ευρώ. Που όπως αποδεικνύεται είναι ένα από τα πιο δυνατά νομίσματα του πλανήτη. Και να το ζητάνε μεθαύριο σε συνάλλαγμα;  Και καλά αυτό είναι το λιγότερο. Το σοβαρότερο είναι ότι θα είναι πολύ δυσκολότερο να μπορεί κάποιος να στείλει τα παιδιά του στην Ευρώπη. Κάποιοι σίγουρα θα μπορούν. Εμείς οι κοινοί θνητοί που ήμασταν ελεύθεροι επαγγελματίες όταν χρεοκόπησε η Ελλάδα μπορεί και να μην μπορούμε.

Θέλω οι κόρες μου να κάνουν γνωριμίες με παιδιά άλλων χωρών και να νιώθουν περήφανες που είναι Ελληνίδες, όπως ένιωθα κι εγώ. Όχι μόνο για την κληρονομιά που κουβαλάνε αλλά και για αυτά που θα έχουμε πετύχει ως λαός. Θέλω να έχουμε το κεφάλι ψηλά, να ανακάμψουμε οικονομικά και να κάνουμε βήματα μπροστά. Όχι να είμαστε οι δακτυλοδεικτούμενοι που αναστάτωσαν την Ευρώπη με τα καπρίτσια τους και που τελικά έμειναν μόνοι τους, χρεοκόπησαν και δεν επέστρεψαν το χρέος.

Θέλω να είμαστε ενωμένοι σαν Έλληνες και όχι να προσβάλουμε ο ένας τον άλλον και να διχαζόμαστε. Ως μαμά ξέρω ότι οι γονείς παίζουν μεγάλο ρόλο στο πόσο μονοιασμένα είναι τα αδέλφια. Στο Μπουτάν, τη μακρινή χώρα που βρίσκεται στο Θιβέτ, υπάρχει νόμος που λέει «Αν η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να προκαλεί ευτυχία στους ανθρώπους της, τότε δεν υπάρχει λόγος ύπαρξής της».  Θέλω να είμαστε ευτυχισμένοι. Καμία από τις κυβερνήσεις που έχω γνωρίσει εγώ δεν έχει ανταποκριθεί σε αυτό της το ρόλο. Και δεν ξέρω ποια θα μπορούσε να τα καταφέρει να ηγηθεί του Ελληνικού λαού όπως του αξίζει.

Αυτή τη στιγμή όμως δεν είναι ώρα ούτε για ευθύνες, ούτε για σενάρια κυβερνήσεων. Πρέπει να εστιαστούμε στο δημοψήφισμα. Τα επόμενα χρόνια θα είναι δύσκολα ό,τι κι αν γίνει, αλλά πιστεύω ότι η μόνη ελπίδα για να καταφέρει η Ελλάδα να βγει από το βούρκο είναι να παραμείνει στην Ευρώπη. Χρειάζεται να εξακολουθήσουμε να κάνουμε θυσίες και το ξέρω. Αλλά θα τα καταφέρουμε – πρέπει να τα καταφέρουμε.

Ένα (τουλάχιστον) από τα μέτρα στο σχέδιο συμφωνίας για το οποίο υποτίθεται ότι καλούμαστε να ψηφίσουμε την Κυριακή, δε με συμφέρει εμένα προσωπικά. Αλλά δεν έχω το δικαίωμα να βλέπω κοντόφθαλμα. Έχω παιδιά και πρέπει να σκεφτώ πώς θα είναι το μέλλον τους μετά από 20, 30, 50 χρόνια. Εξάλλου το Ναι ή το Όχι δεν αφορά τα μέτρα, είναι πλέον ξεκάθαρο. Ψηφίζουμε Ναι ή Όχι στο ευρώ. Θέλω τα εγγόνια και τα δισέγγονά μου να διαβάζουν κάποτε αυτές τις γραμμές και να γνωρίζουν ότι η ψήφος της γιαγιάς τους τούς χάρισε μια καλύτερη ζωή. Η ψήφος της γιαγιάς τους δεν τα γύρισε σε άλλες εποχές. Η ψήφος της γιαγιάς τους δεν τα απομόνωσε.

 

Η 12χρονη κόρη μου στο τελευταίο της post έγραψε:

Είναι καλό να έχουμε αυτοπεποίθηση αλλά Η ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ αυτοπεποίθηση δεν κάνει καλό! Δεν πρέπει να πιστεύουμε ότι μπορούμε ολομόναχοι να κάνουμε τα πάντα!
Είμαστε ΕΝΑ!
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

 

Για τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, τις επόμενες γενιές, ψηφίζω ΝΑΙ στην Ευρώπη.

photo by philos