Το ‘πε και το ‘κανε

Χθες, λίγο πριν το καληνύχτισμα, η Εβίτα έβαλε να μου δείξει ένα βιντεάκι YouTube με το μακιγιάζ που ήθελε να της κάνω σήμερα για το αποκριάτικο πάρτι στο σχολείο. Τη στολή του πολεμιστή των τιτάνων (μη το ψάχνετε) την είχε ξαναφορέσει χωρίς μακιγιάζ, αλλά αυτή τη φορά ήθελε να τη φορέσει με μακιγιάζ, ώστε να είναι ένας άλλος πολεμιστής, όχι αυτός που είχε ντυθεί την πρώτη φορά.

Το βίντεο ήταν 50 ολόκληρα λεπτά. Ο άνθρωπος ήταν προφανώς επαγγελματίας μακιγιέρ. Επί 50 ολόκληρα λεπτά έκανε απίστευτα πράγματα για να δημιουργήσει ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Και τρομαχτικό –  επιπέδου ζόμπι τρομαχτικό. Γιατί ο συγκεκριμένος πολεμιστής μεταλλάσσεται σε τιτάνα (μην το ψάχνετε λέμε). Με φαντάστηκα στις 6 το πρωί, νυσταγμένη, να παλεύω να αντιγράψω το μακιγιάζ και να μοιάζω ΕΓΩ με ζόμπι. Και φαντάστηκα την Εβίτα να κλαίει, απογοητευμένη από το αποτέλεσμα. Αποφάσισα να την αποτρέψω. «Εβίτα τα υλικά μακιγιάζ που χρησιμοποιεί είναι επαγγελματικά. Κατ’ αρχήν αυτός χρησιμοποιεί άσπρη μπογιά για το πρόσωπο. Εμείς δεν έχουμε άσπρη μπογιά!»

Τρέχει μέσα στο μπάνιο και φέρνει ένα μίνι-κιτ από face-painting που είχαμε από παλιά. Μάλλον από προηγούμενες απόκριες. Είχε μέσα και άσπρο.

«Και πάλι Εβίτα. Δεν είναι ίδιας ποιότητας μπογιές. Ο άνθρωπος είναι επαγγελματίας. Εγώ δεν μπορώ να κάνω αυτά που κάνει. Χρειάζεται ταλέντο και εξάσκηση για να πετύχεις αυτό το αποτέλεσμα. Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να το κάνω.»

Δε μου είναι εύκολο να λέω όχι, αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν γινόταν να το κάνω. Και στις 6 το πρωί δε θα είχα την υπομονή να πειραματιστώ. Ειλικρινά ήταν κακή ιδέα. Δεν ήθελα να πω όχι, αλλά έπρεπε να το κάνω.

«Ωραία» είπε πεισμωμένη. «Θα ξυπνήσω μόνη μου και θα το κάνω.»

Πριν να της κλείσω το φως, τη ρώτησα αν είχε βάλει ξυπνητήρι. Μου είπε ότι όχι δεν είχε βάλει, θα ξυπνούσε από μόνη της. «Πάντα ξυπνάω πιο νωρίς τα πρωινά και απλά περιμένω στο κρεβάτι μέχρι να έρθει η ώρα του ξυπνήματος.»

Δαγκώθηκα γιατί φαντάστηκα το σκηνικό: Ότι δε θα τα κατάφερνε να ξυπνήσει. Ότι θα πήγαινα να την ξυπνήσω την κανονική ώρα θα καταλάβαινε ότι αποκοιμήθηκε και θα είχαμε κλάματα.

Παρ’ όλα αυτά σήμερα, αρκετά πριν να χτυπήσει το δικό μου ξυπνητήρι, κατάλαβα ότι είχε σηκωθεί. Άκουγα φασαρία από το μπάνιο και συρτάρια να ανοιγοκλείνουν. Είχε ξυπνήσει και βαφόταν. Τελικά τη φώναξα: «Εβίτα;» Εμφανίστηκε εκστασιασμένη. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Είχε κάνει ένα απίστευτο μακιγιάζ! Με τις ψεύτικες αποκριάτικες μπογιές face-painting! Το ‘πε και το ‘κανε.

Ένιωθε πολύ περήφανη για τον εαυτό της, το ίδιο κι εγώ για εκείνη. Φορούσε το μακιγιάζ όλη μέρα. Αφαιρώντας το λίγο πριν να πέσει για ύπνο είπε και τις ατάκες της:

«Βλέπω και πάλι τα φρύδια μου!» ή «Ομόρφυνα και πάλι!» Και τέλος: «Μαμά δε σου είπα. Βρήκα ένα ωραίο βιντεάκι για του χρόνου. Θα στο δείξω για να είμαστε προετοιμασμένοι.»

Δεν ξέρω αν θέλω να είμαι προετοιμασμένη για του χρόνου τις Απόκριες, αλλά προετοιμάζομαι ήδη να τη βλέπω να πραγματοποιεί τα πιο τρελά της όνειρα. Γιατί – όπως αποδεικνύεται – αν κάτι της μπει στο μυαλό δεν υπάρχει περίπτωση να μην το κάνει.