Η Εβίτα αποφάσισε να διαθέσει τα χρήματα που της έδωσε ο παππούς και η γιαγιά για τα Χριστούγεννα, για να αγοράσει ένα βιντεοπαιχνίδι που παίζεται στον υπολογιστή. Ήμασταν μαζί στο κατάστημα, μου το έδειξε – δεν τρελάθηκα κιόλας αλλά συμφώνησα – και το πήρε.
Είναι παιχνίδι προσομοίωσης ζωής που σημαίνει ότι δημιουργείς εσύ τους ήρωες του παιχνιδιού και τους βάζεις να ζουν σε ένα σπίτι, να ζουν μία κανονική ζωή, να δημιουργούν οικογένεια, να πηγαίνουν στη δουλειά κλπ κλπ.
Τη δεύτερη ή την τρίτη μέρα που το έπαιζε ξαφνικά την ακούω να βάζει τα κλάματα. Εκείνη τη στιγμή ήμουν στο σαλόνι με την Εβελίνα, ενώ η Εβίτα στα πέντε μέτρα από εμάς, όπου βρισκόταν ο υπολογιστής. Ήρθε τρέχοντας προς το μέρος μας.
– Τι έπαθες Εβίτα;
– Συνέβη κάτι τραγικό.
– Τι έγινε;
– Πέθανε ο Leo.
– Τι εννοείς πέθανε ο Leo; Τι έγινε;
– Έπιασε φωτιά η κουζίνα και ο Leo τρόμαξε και έπαθε καρδιακή προσβολή και πέθανε.
Την άκουγα σαν χαμένη και δεν ήξερα τι να πω. Ήταν συντετριμμένη. Είχα φυσικά ήδη αρχίσει να κατηγορώ τον εαυτό μου που έκανα τη χαζομάρα να την αφήσω να πάρει αυτό το παιχνίδι.
Η Εβελίνα δίπλα μου όμως παρέμεινε ψύχραιμη. Της είπε:
– Απλά βγες από το παιχνίδι Εβίτα χωρίς να κάνεις save.
– Τι;
– Βγες από το παιχνίδι χωρίς να κάνεις save. Έλα πάμε.
Τρέχουν και οι δύο και πηγαίνουν προς τον υπολογιστή. Βγαίνουν από το παιχνίδι χωρίς να κάνουν save και ξαναμπαίνουν. Ο Leo ήταν ζωντανός.
Κατ’ αρχήν ευχαρίστησα την καλή μου τύχη που η Εβελίνα ήταν εκεί και ήξερε τι να κάνει και «γλυτώσαμε τη συμφορά». Δεύτερον άρχισα να τις ψέλνω και τις δύο. Να τους λέω ότι δεν ήταν καλή ιδέα να πάρουμε το παιχνίδι και ότι κανονικά θα έπρεπε να ξέρουν ότι συμβαίνουν τέτοια και να μη μου ζητήσουν να το πάρουμε. Και ότι ήταν δικό μου το λάθος που συμφώνησα και ότι κανονικά δε θα έπρεπε να το είχαμε πάρει! Μετά άρχισα να λέω στην Εβίτα ότι δεν επιτρέπεται να προσκολλάται τόσο σε κάτι. Ότι παιχνίδι ήταν!
Καθώς έκανα το «κήρυγμα», δίπλωνα κάτι ρούχα που ήταν δίπλα μου. Εκείνη τη στιγμή έπιασα ένα παλαιότερο ζακετάκι της Εβίτας που μου το είχε δώσει να το πλύνω για να το χαρίσουμε, μια και δεν της έκανε πια. Με το ζακετάκι λοιπόν στο χέρι με έπιασε η νοσταλγία για την προ ηλεκτρονικών παιχνιδιών εποχή και της είπα: «Αχ μωρέ το ζακετάκι. Πότε πέρασε ο καιρός και δε σου κάνει πια;»
Οπότε κι εκείνη χωρίς να διστάσει απάντησε: «Δεν επιτρέπεται να προσκολλάσαι τόσο σε κάτι μαμά. Ζακετάκι είναι.»
Ιδέα μου είναι; Ή με πλήρωσε με το ίδιο μου το νόμισμα;
Τελικά δε θα έπρεπε να τη φοβάμαι. Πατάει μια χαρά στα πόδια της. Συνεχίζει να παίζει το παιχνίδι, η «οικογένειά της» έχει αποκτήσει 6 παιδιά και εκείνη πλέει σε πελάγη ευτυχίας! Εγώ από την άλλη θα ήθελα να μπορούσα να βρω τον τρόπο να βγω για λίγο – για πολύ λίγο – από το παιχνίδι της πραγματικής ζωής χωρίς να κάνω save. Και αμέσως να ξαναμπώ και να βρεθώ σε μια εποχή που είναι λίγα χρόνια μικρότερες. Να τις ξαναδώ μικρούλες. Να θυμηθώ πώς ήτανε… Να χωράνε και πάλι στην αγκαλιά μου… Και να μπορέσω να πω μια τελευταία φορά στην Εβίτα: «Κάνει κρύο. Έλα εδώ γρήγορα να σου βάλω το ζακετάκι.»
Photo by Evan Leeson
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Πόσο όμορφο κείμενο! πόσο θα ήθελα να τα ξαναζούσα όλα από την αρχή με τα παιδιά μου! αν και είναι 5 χρονών μου φαίνεται σαν χθες που τα πήρα πρώτη φορά αγκαλιά.
Έτσι νιώθω κι εγώ! Σαν χθες μου φαίνεται. Και είναι πια ολόκληρες κοπέλες!
Πόσο μα πόσο τρυφερό κείμενο….
Γιάννα ευχαριστώ!
Επ’ ευκαιρίας, χρόνια πολλά και χαρούμενα! Ό,τι επιθυμείς!
Αχ αυτός ο χρόνος…πόσο σε νιώθω και ας είναι οι δικές μου μικρότερες! Πειράζει που δεν θέλω να μεγαλώσουν άλλο; Πειράζει που θέλω να μπορώ να τις χωρέσω πάντα στην αγκαλιά μου;;;
Τα ίδια κι εγώ Ειρήνη… Τα ίδια…
Καλό Σαββατοκύριακο! Με πολλές αγκαλιές 😉
τρυφερη μαμα Ασπα με τις χαρισματικες σου κορες,τα ζακετακια τους μπορει να μικραινουν,τα καλυτερα ομως κ τα μεγαλυτερα ερχονται…να τις χαιρεσαι κ να εισαι παντα ετσι διπλα τους.
Τα καλύτερα έρχονται. Μεγάλη κουβέντα Νατάσα. Το πιστεύω κι εγώ. Ευχαριστώ!
Τι συγκινητικό! Από τώρα “κλαίω” για τη στιγμή που θα “φύγουν” από την αγκαλιά μου! Προς το παρόν τους απολαμβάνω! ( 2 κ κάτι ετών και 5 ετών, αγόρια). Κ δεν είναι εποχές κ για τρίτο δυστυχώς!
Απόλαυσέ τους και αγκάλιασε τους όσο πιο δυνατά μπορείς! Σαν χθες μου φαινόταν που ήταν τόσο μικρούλες. Και ξαφνικά, μεγάλες!
Χαχχαχαχαχαχ…. Κι εγώ ξέρω πιο παιχνίδι είναι κ το έχω παίξει βάζοντας εμάς για πρόσωπα… Είναι ωραίο παιχνίδι και έχει κ cheats (κλεψιές) για να εχεις περισσότερα χρήματα κ να διασκεδάζεις περισσότερο!!!! Όταν εχεις πολλά χρήματα κ άρα καλύτερο εξοπλισμό στο σπίτι, δεν πεθαίνεις εύκολα…. Τότε που το έπαιζα είχα τόσο χρόνο….
Ωραία ήταν τότε που είχαμε χρόνο, τα παλιά εκείνα χρόνια, χαχα….
Καλό Σαββατοκύριακο Ειρήνη!
Σε πληρωσε οντως με το ιδιο νομισμα αλλα οταν γινει μανουλα και διαβασει την τελευταια παραγραφο θα καταλαβει οτι δεν ειναι το ιδιο!
Έτσι ακριβώς! 🙂 🙂
Κι εγώ το ξέρω το παιχνίδι, αλλά δε μου έχει τύχει το περιστατικό. Πάντως είναι αρκετά εθιστικό, οπότε καλό είναι να λάβεις τα μέτρα σου για το πόσες ώρες θα περνάει με αυτό!
Πολύ σωστή συμβουλή! Νομίζω ότι “το ‘χουμε”. Παίζουν μόνο Σ/Κ και μόνο συγκεκριμένες ώρες, αλλά και πάλι δεν επαναπαύομαι. Thanks 🙂
Πωπω!! τι μου θυμισες! Ξερω για ποιο παιχνιδι μιλας, και οταν βγηκε η πρωτη του εκδοση ειχαμε παθει ακριβως το ιδιο με την ξαδέρφη μου! Επιασε φωτιά η κουζίνα, πέθανε ο πρωταγωνιστής της δεν προλαβαμε να τον σωσουμε από το κακό… και είχαμε δραματα μετα! Κλάμα η μικρη για τον ψευτικο ηρωα… (χαμπάρι εγώ η αναισθητη που γελουσα) !!!
Ε μα δε βγαίνατε χωρίς save, να γλιτώσετε το κλάμα; χαχα
Μα δεν το σκεφτηκαμε!!! παιδι μου δραμα σου λεω!μονο κηδεία δεν της κάναμε της καρικατούρας 😛