Μια στο τόσο, μας πιάνει με τις κόρες μου η φιλοσοφική μας διάθεση και συζητάμε για τα … αιώνια ερωτήματα της ζωής… Την προηγούμενη φορά που ήμασταν σε αυτή τη φάση είχα γράψει το post Η ζωή ψηλά εκεί. Επανέρχομαι σήμερα με τις πιο πρόσφατες συζητήσεις μας.
(Είναι αξιοσημείωτο το πόσο διαφορετική γλώσσα χρησιμοποιεί η καθεμία από τις δύο για να εκφράσει το ίδιο ακριβώς συναίσθημα… )
Εβίτα (4,5 χρονών)
Το πρωί καθώς τη χτενίζω
Εβίτα: Μαμά όταν θα πεθάνεις και θα πας στον ουρανό θα μου λείψεις.
Δε λέω τίποτα…
Εβίτα: Μπορείς να μου δώσεις μία φωτογραφία σου για να σε θυμάμαι;
Εγώ: Ε βέβαια μπορώ.
Εβίτα: Θέλω να είναι μία φωτογραφία που είμαστε μαζί, εντάξει;
Εγώ: Εντάξει Εβίτα μου.
Δάκρια συγκίνησης αρχίζουν και τρέχουν από τα μάτια της.
Εβίτα: Πρώτη φορά τρέχουν δακριάκια από τα μάτια μου έτσι, χωρίς να κλαίω.
Εγώ: Είναι επειδή συγκινήθηκες…
Εβίτα: Έλα να σε αγκαλιάσω μαμά….
Εγώ: Έλα να σε αγκαλιάσω Εβίτα…
Το απόγευμα
Εβίτα: Και μετά, όταν θα έρθω να σε βρω θα πέσω πάνω στην αγκαλιά σου και θα χοροπηδάω από τη χαρά μου! Και θα είμαστε για πάντα μαζί!
Διάπλατο χαμόγελο και αγκαλίτσα…
Εβελίνα (6,5 χρονών)
Ξυπνάει από εφιάλτη κλαίγοντας. Πηγαίνω στο δωμάτιό της.
Εβελίνα: Είδα ένα απαίσιο όνειρο μαμά.
Εγώ: Όνειρο ήταν Εβελίνα μου δεν ήταν τίποτα.
Εβελίνα: Είδα ότι είχες πεθάνει.
Εγώ: Έλα εδώ, όνειρο ήταν. Καμιά φορά βλέπουμε άσχημα όνειρα. Να εδώ είμαι…
Εβελίνα: Δε θέλω να πεθάνεις μαμά, θα μου λείψεις.
Εγώ: Βρε Εβελινάκι μου όνειρο ήταν… Μέχρι να μεγαλώσω έχουμε πολλά χρόνια ακόμα.
Πνίγει έναν λυγμό…
Εγώ: Θέλεις να αγκαλιαστούμε;
Γνέφει ναι…
Εγώ: Σ’ αγαπάω.
Εβελίνα: Κι εγώ σ’ αγαπάω μαμά.
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα…
Εβελίνα: Φύγε τώρα! Δε θέλω να το ξανακουβεντιάσουμε. Μη μου το ξαναθυμίσεις ποτέ!
Εγώ: Καλά Εβελίνα μου, καληνύχτα όνειρα γλυκά.
Εβελίνα: Όνειρα γλυκά.
Photo by Andres Rueda
GIORGOS
Ευχαριστώ Γιώργο για το όμορφο σχόλιό σου. Κι εσύ να είσαι καλά και θα τα λέμε 🙂
Eδώ το "θα μου λείψεις" το λέμε για ανθρώπους που μας κατέστρεψαν και δε θα το πει για σένα που σε λατρεύει;
Απίστευτα προχωρημένα αντιδρά για την ηλικία του το κοριτσάκι.
Τι να πω,συγκινήθηκα κι εγώ μαζί της.
Να είσαι πάντα κοντά της και να τη βοηθάς.
Lina
Αλήθεια; Τα θυμάσαι; Εγώ δε θυμάμαι τίποτα και αναρωτιέμαι γιατί… (Δεν ανησυχούσα; Αναίσθητη ήμουν;) Τέλος πάντων, προσπάθησα να είμαι ήρεμη στις συζητήσεις, ελπίζω να τα κατάφερα!
Καλό απόγευμα 🙂
=) αααχχχχ! τι θυμαμαι πολυ εντονα την εποχη που ειχα μαθει περι θανατου. πολύς φοβος και ανησυχία. καλα εκανες και ησουν ηρεμη στις συζητησεις σας
Θράσο
Προσπαθούσα να θυμηθώ αν είχα κι εγώ τέτοιους προβληματισμούς στην ηλικία τους αλλά πού να θυμηθώ… Τέλος πάντων, πραγματικά αισιόδοξη η μικρή και το είδε το πράγμα από τη θετική του πλευρά 🙂
Σταυρούλα
Έτσι είναι… Όσο δύσκολο κι αν είναι, πρέπει να τα συζητάμε όλα. Και έπεται συνέχεια δύσκολων θεμάτων 🙂
Artanis
Ανησύχησα για σας Artanis μου, αλλά διάβασα το update στο blog και χαίρομαι που είστε καλά. Περιμένουμε νεώτερα!
O αιώνιος φόβος των παιδιών!!!!
Πάντως της μικρής είχε Happy end
Ασπα μου να τις χαίρεσαι τις κορούλες σου και να συζητάς πάντα μαζί τους ανοικτά,όσο δύσκολο κι αν είναι το θέμα.Θα δεις στην πορεία τι απίθανα πράγματα θα σε ρωτάνε!Καλό βράδυ,φιλιά!
Τα πουλάκια μου…Τί γλυκά που είναι…
Φιλάκια πολλά να τους δώσεις και να τους πεις να μην φοβούνται…
Άθεος
Κι εσύ με συγκινείς που συγκινείσαι. Τα παιδιά με τον αθώο τρόπο σκέψης τους θέλουν δε θέλουν σε ξετρελαίνουν 🙂
ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ
Κι εγώ τα ίδια… Όσο και να μεγαλώσουμε, η μαμά μας είναι η μαμά μας και η σκέψη ότι θα την αποχωριστούμε δε χωράει στο μυαλό μας…
Theogr
Εξαιρετική η αφιέρωση! Κι εσύ μας συγκινείς που συγκινείσαι μαζί μας…
γαστεροπλήξ
Έλα για ζούληγμα και τσίμπημα όποτε θέλεις! Και με το καλό να γίνετε γιαγιά παππούς! Αυτή κι αν θα ‘ναι χαρά 🙂
Global Greek
Παραλάβαμε με χαρά το ηλεκτρονικό φτου και σε ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια!
Σοφία
Σαν παιδιά κι εμείς, ανησυχούμε… Τι να κάνουμε;
Άντρια
Ευχαριστώ για το γλυκό και τρυφερό σου σχόλιο! Φιλιά 🙂
ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ
Να είσαι καλά 🙂 Τα παιδιά αυτής της ηλικίας σε κερδίζουν πράγματι με την αθωότητά τους!
Φιλιά πολλά…
Α, στο καλό…
…με συγκίνησες…
Είδες το αθώο παιδικό μυαλό….
Σε χαίρομαι που μιλάς έτσι στις κόρες σου!
Να τις χαίρεστε!
Συγκινήθικα κι εγώ με αυτά. Τις καταλαβαίνω όμως πάρα πολύ καλά. Κι εγώ έχω τρελλή αδυναμία στη μαμά μου και όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά συγκινούμε και ας είμαι 30 χρονών γαϊδούρα.
να ήμουν εκεί να τις "ζουλούσα,τσιμπούσα" λιγάκι!!!
διαβάζουμε τα λογάκια και τους προβληματισμούς τους και θυμόμαστε τα χρόνια που καλούμασταν και μεις να απαντήσουμε σε τέτοιου είδους ερωτήσεις, είναι παναπίθανα τα παιδιά, τώρα ανυπομονούμε να γίνουμε νωρίς γιαγιά-παππούς να ζήσουμε ξανά το παραμύθι!!!!!
πολλά πολλά φιλιά,
Με συγκίνησες. Να είναι πάντα καλά και να τις χαιρόσαστε.
Καιαυτό αφιερωμένο σε όλους σας εξαιρετικά.
🙂 τι γλύκα που είναι οι κόρες σου! φτου φτου φτου ηλεκτρονικά!
Αχ αυτές οι παιδικές ανησυχίες!!!
Άσπα μου ξέρω πως το χειρίστηκες σωστά. Δεν πρέπει να δίνουμε έκταση σε αυτές τις ανησυχίες γιατί με τις επεξηγήσεις και τις κουβέντες καμιά φορά έχουμε το αντίθετο αποτέλεσμα. Σαν όλα τα παιδάκια περνάτε κι εσείς τις φάσεις σας.
ΑΓΑΠΗ.. και όλες οι ανησυχίες θα γίνουν συννεφάκια που θα τα παρασύρει ο αέρας μακριά.
Συγκινήθηκα πάρα πολύ με τα δακριάκια της Εβίτας..
Φιλιά!!
Χαχα… απίστευτα χαριτωμένες και τρυφερές και οι δύο
🙂
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
euapap
Κάνω ό,τι μπορώ Ευαγγελία μου, αλλά πόσο ψύχραιμος να είναι κανείς για αυτά τα θέματα; Είναι από τα δυσκολότερα που έχουμε να χειριστούμε εμείς οι γονείς… Φιλιά στην Αννούλα :))
NASTASIA
Τρελάθηκα με την ερώτηση της κόρης σου… Είναι προβληματισμός ώριμου ανθρώπου! Είναι όντως δύσκολο να διαχειριστεί κανείς τις ανησυχίες τους. Ειδικά αν αντιληφθούν ότι δεν είσαι απόλυτα ξεκάθαρος ή σίγουρος για ορισμένα θέματα, την πάτησες! (και το αντιλαμβάνονται φυσικά γιατί τίποτα δεν τους ξεφεύγει…) Και βέβαια για το θέμα του αποχωρισμού των δικών μας γονιών, χτύπησες διάνα… Έτσι ακριβώς είναι…
Φιλιά και στους τρεις σας!
Carina
Οι καλές ατάκες, ειδικότητά μας!
Καλή εβδομάδα Carina μου!
Σοφία
Μακάρι Σοφία μου. Αυτό θέλω κι εγώ! Να διασκεδάζουν μεθαύριο με τα καμώματά τους 🙂
Φιλιά!
Vassilis
Ξέρω κι εγώ βρε Βασίλη; Κάνε κάτι κι εσύ! Καλύτερα σπαθιά παρά δακριάκια!
Dorothea
Δε συνέβη τίποτα ιδιαίτερο, όχι. Αλλά πού να ξέρω κι εγώ τι μπορεί να συζητούσαν μεταξύ τους οι δύο σουσουράδες όταν δεν ήμουν μπροστά; Μπορεί να το ανέλυαν από μόνες τους το θέμα και να επηρεάστηκαν!
Και μια και είπες για έργα, τα παιδικά Disney δεν βοηθάνε κι αυτά λιγάκι βρε παιδάκι μου… Χιονάτη, Σταχτοπούτα, Μπάμπι, όλοι χωρίς μαμά έμειναν, τι να σου κάνουν τα παιδιά;
TheoCoach
Θοδωρή, τις «φιλοσοφικές» συζητήσεις τις αρχίσαμε όταν ήταν περίπου 3,5 – 4, κάπου εκεί… Πλησιάζει σε λίγο και ο Δημήτρης σε αυτή την ηλικία, να προετοιμάζεστε! 🙂
πώς το χειρίζεσαι έτσι ψύχραιμα;; εμένα θα με πιάσουν τα κλάμματα..
Είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο τρόπος που προσεγγίζουν τα κοριτσάκια σας τα πράγματα.
ο αφθορμητισμός της Εβίτας δεν παίζεται, ενώ η Εβελίνα έχει αρχίσει να βλέπει τα πράγματα με τη σοβαρότητα της ηλικίας της.
Δυστυχώς και η δική μου κόρη, που είναι 6,5 έχει την ίδια ανησυχία και μάλιστα την εξέφρασε έτσι :
"Μαμά δεν θέλω να πας ψηλά στον ουρανό, γιατί τότε με ποιον θα βρίσκω λύσεις στα προβλήματά μου?"
Αρχικά της είπα κι εγώ ότι κάτι τέτοιο θ΄ αργήσει πολύ και ότι θα έχει δικά της παιδιά και σύζυγο και θα βρίσκει λύσεις με τη δική της οικογένεια.
Επειδή όμως δεν ορίζουμε εμείς το πότε θα φύγουμε σκέφτηκα να της τονίσω, ότι εφόσον ο Θεός την αγαπάει τόσο πολύ, θα ξέρει ότι όταν θα φύγω δεν θα χρειάζεται πλέον τη δική μου καθοδήγηση και θα βρίσκει τις λύσεις μόνη της ή με τη βοήθεια άλλων ανθρώπων που θα είναι γύρω της.
Τι να πω είναι δύσκολο μερικές φορές να διαχειριστείς τις μεταφυσικές ανησυχίες των παιδιών, ειδικά όταν κι εσύ ο ίδιος δεν θέλεις ν΄ αποχωριστείς τους γονείς σου. Τα λες της νύφης να τ΄ ακούει η πεθερά.
Χαχαχα πάντα με καλές ατάκες στο στόμα αυτά τα κοριτσάκια! :p
Φύγε τώρα!!!!!!
Α..ΧΑ…ΧΑ….!Σε καλό σου βρε Άσπα! Θα τα διαβάζουν και θα σκάνε στα γέλια όταν μεγαλώσουν!
Καλό αύριο!
Η Σοφίαcommnets είμαι αλλά γράφω από αλλού!
για να διασκεδάσω λίγο την ανάρτηση, λες να αρχίσω να τους λέω την ιστορία για τον Kόνορ Μακ Κλάουντ (Highlander)?
Μπα άσε καλύτερα, θα γεμίσουμε σπαθιά στο σπίτι 🙂
τι γλυκά που’ναι τα κοριτσάκια σου! σ’αγαπανε πάρα πολύ είναι ολοφάνερο!
μπας και είδαν κάποιο έργο ή συνέβηκε κάτι στη μαμά κάποιας συμμαθήτριας τους; αναρωτιέμαι απλά γιατί να χουν αυτές τις παρόμοιες σκεψεις και οι δύο μαζί..
Χαχαχα…τι γλυκές που είναι (είστε). Το τέλος είναι ολα τα λεφτά πάντως: "Μη μου το ξαναθυμίσεις ποτε!"
Από ποια ηλικία αρχίσατε τις "φιλοσοφικές" συζητήσεις;