90 μέρες ευτυχία

Μία από τις πιο αγαπημένες μου κατηγορίες του blog είναι η κατηγορία “Ατάκες”.  Ξεκίνησα να γράφω τις ατάκες των κοριτσιών μου το 2008 και σήμερα, 9 χρόνια αργότερα αριθμεί δεκάδες – εκατοντάδες ίσως – posts με τα αστεία και διασκεδαστικά πράγματα που έλεγαν κατά καιρούς τα παιδιά μου. Είναι ένας θησαυρός μέσα στον οποίο κατά καιρούς βουτάμε και θυμόμαστε τα παλιά.

Οι κόρες μου τώρα είναι 12 και 14.  Έχουν απίστευτη αίσθηση του χιούμορ και γελάμε συνέχεια, αλλά δε λένε πια “ατάκες” με την έννοια που έλεγαν παλαιότερα. Ή λένε ατάκες που είναι μόνο για εμάς.  Αλλά καμιά φορά, σε πιο αραιά διαστήματα απ’ ό,τι ως τώρα, λένε και τις συνηθισμένες τους ατάκες.

Σειρά λοιπόν σήμερα για τις τελευταίες ατάκες τις Εβελίνας, που μόλις τελείωσε τη Δευτέρα Γυμνασίου. (α πα πα… δεν μπορώ ούτε να το γράψω!)

✔ Πλησίαζε τριήμερο (Σάββατο – Κυριακή – Δευτέρα) και την Παρασκευή το πρωί την ώρα που έφευγε για το σχολείο την έπιασε ενθουσιασμός, αισιοδοξία και βιασύνη: “Το ΠαρασκευοΣαββατοΚυριακοΔεύτερο, ΜΟΛΙΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ!”

✔ Κλείνεται μια μέρα στο δωμάτιό της για να μιλήσει στο skype και πριν να κλείσει την πόρτα της βάζει τα πράγματα στη θέση της για το τι θα συμβεί: “Δε θα πάρω το τηλέφωνό μου μέσα, οπότε ΜΗ ΜΕ ΠΑΡΕΙΣ”.

✔  Με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει:  “Κοριτσάρα μου”!

✔  Είναι ώρα φαγητού και είναι στο δωμάτιό της. Την βλέπω online στο τσατ του Google και της στέλνω μήνυμα. Έρχεται:
– Μου αρέσει που μου στέλνεις στο τσατ για να συνεννοηθούμε. Γιατί άλλοι φωνάζουν στα παιδιά τους “Γιώργγοοοο έλα για φαγητό!”
– Ε κι εγώ θα σου φώναζα αν ήμουν κανονική.
Ανεστενάζει με ανακούφιση.
– Ναι. Αλλά εσύ δεν είσαι κανονική!

 

✔   Στη λίστα με τα ψώνια έχει προσθέσει:

Ελιές με άσπρα πράγματα, ξέρω ‘γω, αμύγδαλα; Αυτές οι γεμιστές!

 

✔ Τι γλυκό θέλεις από το ζαχαροπλαστείο Εβελίνα;
Εκείνο με τις κλωστές.
( = κανταΐφι)

✔ “Μαμά όλοι έχουμε αυτόν τον φίλο που δουλεύει λιγότερο από εμάς και παίρνει καλύτερους βαθμούς από εμάς, σωστά;”
“Ναι”.
“Είμαι αυτός ο φίλος”!

✔ Κάνει δώρο γενεθλίων σε ένα φίλο της, κολλάει πάνω στη σακούλα έναν αυτοσχέδιο φιόγκο και του γράφει δίπλα:
“Ναι, αυτό είναι ό,τι απέμεινε από το blanco σου”.
(Του έπαιρνε συνέχεια το blanco/roller μέσα στην τάξη και όταν τελείωσε σκέφτηκε να του το… επιστρέψει)

✔  Ανεβαίνει κουτρουβαλώντας τις σκάλες. Μπαίνει στο γραφείο μου: “Γρήγορα, γρήγορα, νέα καρτέλα!” μου λέει.
Ανοίγει νέα καρτέλα στο chrome. Γκουγκλάρει “We are the Champions”, βγαίνει το video των Queen. Το βάζει να παίζει. Τραγουδάει (ξεφωνίζει) δυνατά:
“We are the champions, my friends
And we’ll keep on fighting till the end!”
Και μετά μου λέει: “ΠΗΡΑ 20 ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ!”

✔  Αν και είναι ήδη blogger, παρακολουθεί τα μαθήματα blogging που παραδίδω online.  Ήταν μεσημέρι και είχε βάλει να δει το βίντεο του μαθήματος που είχα ανεβάσει εκείνη την ημέρα.

Της λέω κάποια στιγμή “Έτοιμο το φαγητό!”
“Μα είμαι στην τάξη και ακούω τη δασκάλα!” απαντάει.  “Τώρα ποιον να υπακούσω; Τη δασκάλα που κάνει μάθημα ή τη μαμά μου μου λέει να πάω για φαγητό;”

✔  Λίγο πριν να ανεβάσω το post, το εμπλουτίζει κι άλλο άθελά της (δεν ήξερε ότι ετοιμάζω post με τις ατάκες της). Μου στέλνει μήνυμα στο Viber, που όπως βλέπετε έμελε να δημοσιευτεί στο post μου:

 

Ενημερώνει εμένα (τη μάνα) ότι θα ξενυχτήσει (στο δωμάτιό της ευτυχώς) για να δει αυτό το μιούζικαλ που θέλει να δει.
Ζητάω διευκρινήσεις για την ώρα: “Τι ώρα δηλαδή;”

3 το πρωί και θα είναι η πιο υπέροχη στιγμή της ζωής της.

✔  Προς το τέλος της σχολικής χρονιάς που είχε αρχίσει να κουράζεται:
“Με ξυπνάς και χάνεται όλη η ευτυχία. Παλιά αυτό δε γινόταν. Τον τελευταίο καιρό είμαι πολύ υπναρού”.

✔  Την τελευταία μέρα του σχολείου μου λέει:
“Δεν νομίζω ότι καταλαβαίνεις πόσο ωραία νιώθω που δε θα ξαναξυπνήσω νωρίς για 90 μέρες”!