Σε ένα πρόσφατο post έγραψα την ιστορία για το πώς πήγα στον οφθαλμίατρο και πήρα γυαλιά. Το αποφάσισα με αφορμή ένα βιβλίο που ανέβαλα συνεχώς να διαβάσω. Τελικά, όταν φόρεσα τα γυαλιά συνειδητοποίησα ότι άλλος ήταν ο λόγος που δεν διάβαζα το βιβλίο. (Αν έχετε περιέργεια, διαβάστε το post εδώ).
Πριν από λίγες μέρες ένα νέο περιστατικό με έκανε να αναρωτηθώ και πάλι για την κατάσταση των ματιών μου. Η δασκάλα των Αγγλικών της Εβίτας στο σχολείο, τους έβαλε να γράψουν τους στόχους τους για τη νέα χρονιά. Καθώς λοιπόν τους διάβαζα σκεφτόμουν “Μπα, δεν μπορεί. Βλέπουν καλά τα μάτια μου;” Αυτή τη φορά δεν ήταν ότι δεν μπορούσα να δω. Ήταν ότι δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ένα παιδί 12 χρονών έγραψε τέτοιους στόχους. Βασικά… τους ζήλεψα! Και με έβαλαν σε σκέψεις. Και με έκαναν να θέλω να της μοιάσω περισσότερο.
Με την υπόσχεση ότι θα επανέθλω στο θέμα των στόχων της Εβίτας (γιατί έχει και συνέχεια το θέμα) δημοσιεύω εδώ με την άδειά της τους στόχους της για τη νέα χρονιά.
- Να γίνω καλύτερος και πιο ευτυχισμένος άνθρωπος.
- Να καταλαβαίνω ότι αν θέλω να ζω χαρούμενες στιγμές, χρειάζεται να ζω και κάποιες λυπημένες.
- Να κάνω χαρούμενη την οικογένειά μου.
Μου άρεσε πολύ ο δεύτερος στόχος της: συγκεκριμένος και self-oriented! 🙂
Ο δεύτερος ήταν ο αγαπημένος μου κι εμένα! 🙂