Tι θα αφήσεις πίσω σου το 2016;

Την παρακάτω ιστορία ήθελα να τη γράψω από τότε που γυρίσαμε από τις διακοπές μας, αλλά όλο το ανέβαλα. Να που ήρθε η ώρα της και είναι ιδανική για να πλαισιώσει τις σκέψεις μου για τη χρονιά που φεύγει.

Η ιστορία ξεκινάει πολλά χρόνια πριν, όταν είχα πάει στο Fnac (το θυμάται κανείς;) κι αγόρασα ένα μυθιστόρημα για να διαβάσω στις καλοκαιρινές μας διακοπές. Για κάποιο λόγο (που προφανώς έχει να κάνει με το γεγονός ότι είχα δύο μικρά παιδιά) δεν κατάφερα να το διαβάσω. Ίσως πάλι και να το ξεκίνησα και να μη κέρδισε – δεν μπορώ να θυμηθώ.

Τα χρόνια πέρναγαν, το Fnac έκλεισε και το βιβλίο παρέμενε στο ράφι με τα αδιάβαστα. Ώσπου πέρσι, το καλοκαίρι του 2015, λίγο πριν να φύγουμε για τις διακοπές μας, το έπιασα και το έβαλα στη βαλίτσα. «Εμείς οι δύο φέτος έχουμε ραντεβού!» του είπα. Και το πήρα μαζί μου.

Από την ξαπλώστρα στην παραλία ανέβασα τότε την παρακάτω φωτογραφία, σχολιάζοντας το γεγονός ότι το βιβλίο ήταν αγορασμένο από το FNAC.

Έλα όμως που το ραντεβού μου με το βιβλίο δεν πήγε καλά… Παρ’ όλο που για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια αισθανόμουν άνετα να διαβάσω βιβλίο στην παραλία (γιατί τα παιδιά είχαν επιτέλους μεγαλώσει και δε χρειαζόταν να τα επιβλέπω συνέχεια), απλά δεν μπορούσα. Τα γράμματα πηδούσαν και τα έβλεπα θολά! Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν το είχα καταλάβει, αλλά δυστυχώς είχε φτάσει η ώρα που χρειαζόμουν γυαλιά. Το πάλεψα και χωρίς γυαλιά. Διάβασα καμιά 50αριά σελίδες. Αλλά μετά κουράστηκα και το πήρα απόφαση. Έκλεισα το βιβλίο, το έβαλα πίσω στην βαλίτσα και του υποσχέθηκα ότι θα το διάβαζα στην Αθήνα με τα νέα μου γυαλιά.

Τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα, έκλεισα ραντεβού με την οφθαλμίατρο. Και πράγματι, μου έδωσε γυαλιά. Ακολούθησε το σχετικό τρέξιμο να πάω να τα διαλέξω, να τα παραγγείλω, να τα αγοράσω, ώσπου επιτέλους τα πήρα στα χέρια μου. Δεν είχα όμως το χρόνο ή τη διάθεση να διαβάσω το χειμώνα το μυθιστόρημα. Δεν με πείραζε όμως, γιατί ονειρευόμουν τη στιγμή που θα το διαβάσω κάτω από την ομπρέλα το καλοκαίρι.

Λίγο πριν να φύγουμε για τις καλοκαιρινές μας διακοπές του 2016, έπιασα το βιβλίο και του είπα για μια ακόμα φορά «Εμείς οι δύο έχουμε ραντεβού!». Το έβαλα στη βαλίτσα και αυτή τη φορά έβαλα μαζί και τα γυαλιά! Και όταν επιτέλους έφτασα στην αγαπημένη μου ξαπλώστρα, το ραντεβού ξεκίνησε.

Αλλά δεν πήγε καθόλου καλά.

Μόλις άρχισα να διαβάζω το βιβλίο, συνειδητοποίησα ότι παρ’ όλο που τώρα πια μπορούσα, δεν ήθελα να το διαβάσω. Δεν μου έκανε κλικ! Ίσως για αυτό τόσα χρόνια βολόδερνε από ράφι σε ράφι και από βαλίτσα σε βαλίτσα. Γιατί όσες φορές είχα προσπαθήσει δεν μου άρεσε. Έπρεπε πλέον να πάρω μια απόφαση. Είτε να επιμείνω και να το διαβάσω με το ζόρι (επειδή είχα κάποτε ξοδέψει 17,56 ευρώ) είτε να εγκαταλείψω την προσπάθεια και να το «απελευθερώσω». Επέλεξα το δεύτερο. Δεν το ξανάβαλα καν στην βαλίτσα της επιστροφής στην Αθήνα.

Στην παραλία υπήρχε μια πρόχειρη δανειστική βιβλιοθήκη και το άφησα εκεί για να το διαβάσει κάποιος άλλος.

Ανακούφιση.

Η ιστορία του βιβλίου, θα μπορούσε να είναι η ιστορία ενός project, μιας συνεργασίας, ενός στόχου, μιας φιλίας ή μιας σχέσης που έφτασε στο τέλος της. Καμιά φορά αμφιταλαντευόμαστε για το αν θα εξακολουθήσουμε να επιμείνουμε ή θα παραδεχτούμε ότι πρέπει να δοθεί ένα τέλος. Τις περισσότερες φορές συνεχίζουμε να επιμένουμε γιατί πιστεύουμε ότι είναι κακό να τα παρατήσουμε.

Ο Seth Godin στο βιβλίο του The Dip γράφει: «Τις περισσότερες φορές, αντιμετωπίζουμε τα εμπόδια με το να επιμένουμε. Μερικές φορές απογοητευόμαστε και για να εμψυχωθούμε διαβάζουμε αποφθέγματα όπως αυτό εδώ του Vince Lombardi: ‘Εκείνοι που τα παρατούν δεν κερδίζουν και εκείνοι που κερδίζουν δεν τα παρατούν.’ Κακή συμβουλή. Εκείνοι που κερδίζουν τα παρατούν συνέχεια. Απλά παρατούν τα κατάλληλα πράγματα την κατάλληλη στιγμή.»

H Arianna Huffington όταν την είδα από κοντά είχε πει: «Μπορείς να ολοκληρώσεις ένα project, εγκαταλείποντάς το. Μπορεί κάτι να ήταν σημαντικό για σένα κάποτε, αλλά πλέον οι προτεραιότητές σου να έχουν αλλάξει. Πρέπει να δώσεις στον εαυτό σου την άδεια να απαγκιστρωθεί από το project που είχε αρχίσει ή θα ήθελε να αρχίσει, ώστε να ασχοληθεί με άλλα πράγματα που είναι σημαντικότερα για εκείνον.»

Από την άλλη, υπάρχουν πράγματα για τα οποία αξίζει να επιμείνεις. Για παράδειγμα, το 2016 ολοκλήρωσα έναν από τους στόχους που είχα θέσει 15+ χρόνια πριν. Κατάφερα να γράψω και να δημοσιεύσω το πρώτο μου βιβλίο. Και χαίρομαι που αυτόν τον στόχο, δεν τον εγκατέλειψα ποτέ.

Το 2016 θα είναι σε λίγο παρελθόν. Ως μέρος της ενδοσκόπησης που κάνουμε στο τέλος της χρονιάς, μία ερώτηση που χρειάζεται να κάνουμε στον εαυτό μας είναι: «Υπάρχει κάτι που επιλέγω να αφήσω πίσω μου; Ποιες είναι οι υποχρεώσεις, οι στόχοι, οι εργασίες που με βαραίνουν εδώ και χρόνια και δεν έχω καμία διάθεση να ολοκληρώσω;  Τι θα εγκαταλείψω, ώστε να κάνω χώρο στη ζωή μου για άλλα πράγματα;»

Ας υποδεχτούμε το 2017 απελευθερωμένοι από τα πράγματα που μας βαραίνουν. Όπως είπε ο ποιητής Rumi «Να είσαι σαν ένα δέντρο και να αφήνεις τα νεκρά φύλλα να πέφτουν.»

Καλή χρονιά!