Το ξέρω πως ό,τι λέει και κάνει η μαμά μου είναι από αγάπη και πραγματικό ενδιαφέρον – το οποίο όμως είναι πασπαλισμένο, με γερές δόσεις ανησυχίας! Τι κι αν είμαι κι εγώ τώρα πια μαμά; Για εκείνη θα είμαι πάντα το παιδί της!
Κι αν κάποτε οι συμβουλές της μου έδιναν το σύνθημα για να κάνω το αντίθετο, σήμερα χαμογελάω στο άκουσμά τους και γεμίζω νοσταλγία. Συχνά υπενθυμίζω στον εαυτό μου να μην επαναλαμβάνω κι εγώ τις ίδιες συμβουλές στις κόρες μου. Φυσικά, δεν τα καταφέρνω πάντα!
Πώς όμως θα ήταν η ζωή μου αν ακολουθούσα τις συμβουλές της μαμάς μου κατά γράμμα;
1. Θα είχα όλες τις αποχρώσεις σε μάλλινες ζακέτες και κασκόλ. Θα τις φορούσα αδιακρίτως όλες τις εποχές. Τι πάει να πει καύσωνας; Ποτέ δεν ξέρεις για πότε πιάνει ψύχρα!
2. Θα κοιμόμουνα κάθε βράδυ στις 10:00. Κι ας μην είχαν κοιμηθεί ακόμα τα κορίτσια, κι ας με περίμεναν ένα σωρό δουλειές του σπιτιού, κι ας ήθελα να τελειώσω ένα post στο blog. Θα είχα κάνει επιδερμίδα!
3. Θα έπαιρνα μαζί μου ομπρέλα, ανεξαρτήτως καιρού, εποχής και μετεωρολογικών προβλέψεων. Κι αν πιάσει καταιγίδα;
4. Θα διέκοπτα επαγγελματικές συναντήσεις στη μέση για να την πάρω τηλέφωνο μετά από τις τόσες αναπάντητες κλήσεις. «Χθες μιλήσαμε», θα της έλεγα. «Ναι, αλλά σήμερα δε μιλήσαμε» θα μου έλεγε, «ήθελα να δω αν είσαι καλά».
5. Θα έτρωγα πάντα την τελευταία μπουκιά από το φαγητό μου, ανεξαρτήτως με το αν είχα χορτάσει ή όχι. Τι κι αν πάθαινα δυσπεψία; Θα είχα τουλάχιστον τη δύναμη μου ακέραιη… Και κάποια – πολλά – κιλά παραπάνω!
Έτσι ζωγράφιζα τη μαμά μου όταν πήγαινα Πρώτη δημοτικού
6. Θα «έτρεχα» με 20 χιλιόμετρα στις κατοικημένες περιοχές και με 60 στις εθνικές. Και πάντα στη δεξιά λωρίδα. Στα αυτιά μου θα ηχούσε πάντα η ίδια ιστορία με τη χελώνα και τον λαγό… Αλλά σπάνια θα έφτανα στη δουλειά μου στην ώρα μου!
7. Θα έκανα χημική ανάλυση στο ποτό μου πριν πιω «γιατί μπορεί να σου έχουν ρίξει μέσα κάτι…» Ή για μεγαλύτερη σιγουριά, δεν θα έπινα ποτέ τίποτα!
8. Θα πίστευα ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα. Να ταξιδέψω στο διάστημα, να πιάσω ένα αστέρι, να βγάλω τα δικά μου φτερά και να πετάξω…
9. Θα πρόσεχα περισσότερο τον εαυτό μου. Θα συνειδητοποιούσα ότι η ευτυχία είναι στιγμές. Θα ζούσα κάθε μέρα στο έπακρο και δε θα ανέβαλα ευκαιρίες για παιχνίδι, βόλτες ή συζήτηση με τις κόρες μου. (Το meeting μπορεί να περιμένει.)
10. Δεν θα βιαζόμουνα να μεγαλώσω! Ομολογουμένως, μία από τις καλύτερες συμβουλές της μαμάς μου. Θα άφηνα χώρο για περισσότερη φαντασία, ξένοιαστες σκέψεις και αγκαλιές.
Εδώ που τα λέμε πόσο θα ήθελα να είμαι ακόμα παιδί! Και ας άκουγα κάθε μέρα τις ίδιες και ακόμα περισσότερες συμβουλές – με αγάπη – από τη μαμά μου…
——————–
Με αυτό το κείμενο συμμετείχα στην ενέργεια “Άσε τη μαμά-blogger να… Lanes” που διοργάνωσε η Lanes στη σελίδα της στο Facebook.
Λένε και μερικά σοφά οι μαμάδες, αλλά ποιος τις ακούει… έτσι όπως δεν μας ακούνε τα δικά μας παιδιά τώρα που είμαστε εμείς μαμάδες.
Εγώ: “Εύη, η κοιλιά σου είναι έξω. Βάλε μια πιο μακριά ζακέτα”.
Εύη: “Γιατί ρε μαμά;”
Εγώ: “Γιατί κρυώνω”.
Ευτυχώς γέλασε και έβαλε ζακέτα!
Σε φιλώ,
Ελένη
https://myfortysomethingworld.wordpress.com/
Γέλασα κι εγώ πολύ. Τέλειος διάλογος και τέλεια η αντίδραση της Εύης!
αν ειχα facebook θα ψηφιζα την δικη σου ιστορια…καλη επιτυχια
Είναι σαν να με ψήφισες Χαρά. Ευχαριστώ! 🙂
καλή επιτυχία 🙂
Ευχαριστώ Ελευθερία!