Η μικρή μου πηγαίνει γυμνάσιο…

Φέτος είναι μια ξεχωριστή χρονιά. Η Εβίτα, η «μικρή μου», πηγαίνει γυμνάσιο.

Όχι ότι δεν ένιωθα συγκινημένη όταν πήγε η «μεγάλη μου» γυμνάσιο. Και βέβαια ένιωθα! Ξαναδιαβάζω το Ισορροπώντας μεταξύ παιδικότητας και εφηβείας  που είχα γράψει πρόπερσι και ξαναζώ τα συναισθήματα.  Ξεκινούσε ένα νέο άγνωστο ταξίδι και όλα ήταν πρωτόγνωρα.

Με την Εβίτα έχω λιγότερες ανησυχίες. Ξέρω το σχολείο, ξέρω το σύστημα, ξέρω τους καθηγητές.

Έχω όμως έναν κόμπο στο λαιμό καθώς σκέφτομαι ότι η μικρή μου πηγαίνει γυμνάσιο. Και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά.

Πότε ήταν που άκουσα τη δική της καρδιά να χτυπάει δυνατά, όταν ήταν ακόμα μέσα στην κοιλιά μου, σε εκείνον τον πρώτο υπέρηχο;

Πότε ήταν που την πήρα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου και άνοιξε τα μάτια της και με είδε; Όταν μεγάλωσε λίγο μου έλεγε: «Μαμά σε αγαπάω περισσότερο από τον εαυτό μου». «Γιατί Εβίτα;» τη ρώταγα. «Γιατί ήσουν ο πρώτος άνθρωπος που αντίκρισα σε αυτή τη γη. Πρώτα είδα εσένα και μετά τον εαυτό μου. Και για αυτό σε αγαπώ περισσότερο από τον εαυτό μου.»

Πότε ήταν που έκοψε την πάνα;  Κι εγώ ήμουν τόσο ευτυχισμένη που ήθελα να το πω σε όλο τον κόσμο;

Πότε ήταν που πήγαμε να πάρουμε σχολική τσάντα για τη μεγάλη που θα πήγαινε προνήπιο και πήραμε και για τη μικρή για να μη νιώθει μειονεκτικά; Και βγάζαμε τις φωτογραφίες της πρώτης μέρας στο σχολείο και φωτογραφίζονταν και οι δύο; Η μία για να πάει προνήπιο και η άλλη για να επιστρέψει πίσω στο σπίτι μαζί μου;

Πότε ήταν που γράψαμε τη μεγάλη μπαλέτο (στα 5,5) και ήθελε και η μικρή να γραφτεί (στα 3,5) και τελικά μας έπεισε και τη γράψαμε;

Πότε ήταν που πήγε προνήπιο; Και είπε γεια και έφυγε χωρίς να ξανακοιτάξει πίσω;

 

Πότε ήταν που έγινε πρωτάκι; Και πέρασε τον φράκτη που χώριζε το νηπιαγωγείο από το δημοτικό και πήγε και βρήκε την αδελφή της; Κι έγινε πρωτάκι με την αδελφή της τριτάκι;

Πότε ήταν που γράψαμε τη μεγάλη Αγγλικά και η μικρή θρηνούσε που θα ‘μένε απ’ έξω; «Μου λείπει η Εβελίνα» έλεγε και έκλαιγε με μαύρο δάκρυ και δεν μπορούσε να παρηγορηθεί που θα έμενε μόνη για δυο ώρες την εβδομάδα. Και τελικά μας έπεισε και τη γράψαμε κι εκείνη…

Πότε ήταν που με κράταγε από το χέρι και με ρώταγε αν μπορώ να κρατηθώ όταν θα γεράσω και να την περιμένω για να πεθάνουμε μαζί;

Πότε ήταν που έμαθε να γράφει και έγραψε την πρώτη της έκθεση για μένα και έλεγε πόσο της άρεσε να με αγκαλιάζει γιατί μύριζα όμορφα;

Πότε ήταν που της κουνιόταν το πρώτο της δόντι και μου μου έλεγε «Μαμά δεν αντέχω άλλο. Θέλω να μου το βγάλεις! ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ. Θέλω να μου το βγάλεις!»

Πότε ήταν που πήρε μέρος στους πρώτης της αγώνες τένις; «Να πας να το χαρείς και να το διασκεδάσεις» της είπα. «Είναι οι πρώτοι σου αγώνες, δεν έχει σημασία η νίκη, έχει η συμμετοχή». Και εκείνη πήγε, το χάρηκε, το διασκέδασε και νίκησε! ΚΑΙ συμμετοχή ΚΑΙ νίκη!

Πότε ήταν που έγινε Πεμπτάκι κι έμεινε μόνη της στο Δημοτικό γιατί η αδελφή της πήγε γυμνάσιο; Τι χρονιά κι αυτή… Εκείνη τη χρονιά άλλαξε όσο ποτέ άλλοτε! Έμεινε πια μόνη και προσαρμόστηκε σε μια νέα πραγματικότητα.

Πότε ήταν που γκλούκλαρε στο Google, αν υπάρχει Άγιος Βασίλης και διάβασε και κατάλαβε και δεν είπε τίποτα; Γιατί δεν ήθελε να μας στεναχωρήσει;

Πότε ήταν που έκανε την πρώτη της συναυλία στο πιάνο; Και απέδειξε ότι τα όνειρα γίνοναι πραγματικότητα;

Πότε ήταν που χόρεψε στη γιορτή λήξης του δημοτικού;

Και πότε ήταν που αποφοίτησε;

 

Η μικρή μου πηγαίνει γυμνάσιο… Αφήνει πίσω της την παιδική της ηλικία… Όμως νιώθω υπέροχα που σε αυτή τη νέα αυτή περίοδο της ζωής της, δε θα είναι μόνη.

 

Ένα βράδυ τις προάλλες είπε στην αδελφή της: «Εβελίνα αν δεν ήσουν αδελφή μου θα ήσουν κολλητή μου. Θα ερχόμουν στο σπίτι σου για να μείνω μαζί σου.»

Την επόμενη εβδομάδα για πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια, δε θα την αφήσω έξω από το δημοτικό. Θα την αφήσω έξω από το γυμνάσιο. Και θα διασχίσει την πόρτα του σχολείου έχοντας δίπλα της την μεγάλη της την αδελφή, έχοντας δηλαδή δίπλα της, την κολλητή της.

Η μικρή μου πηγαίνει γυμνάσιο…