Διαχείριση χρόνου: Έφαγες το βάτραχό σου σήμερα;

Φέτος που η Εβελίνα πηγαίνει πρώτη Γυμνασίου, θα περάσει για πρώτη φορά από τη διαδικασία των εξετάσεων εφ’ όλης της ύλης στο τέλος της χρονιάς.

Την πρώτη φορά που το συζητήσαμε πριν από κανένα μήνα, φαινόταν απόλυτα cool με το θέμα. «Δεν έχω κενά» μου είπε. «Θα κάνω την επανάληψή μου και θα γράψω». Και παρ’ όλο που χαίρομαι που νιώθει σίγουρη δεν μπορώ να μη θυμάμαι ότι η επανάληψη αυτή είχε το ζόρι της! Βέβαια εμείς δε γράφαμε στο Γυμνάσιο, γράφαμε μόνο στο Λύκειο και πιθανόν να ήταν πιο δύσκολη η ύλη.

Επειδή οι διακοπές του Πάσχα είναι φέτος αργά, μετά την επιστροφή δε θα κάνουν μαθήματα. Θα πάνε για 2 μέρες για διάφορα διαδικαστικά και μετά από μια σύντομη διακοπή θα αρχίσουν οι εξετάσεις. Έτσι η περίοδος του Πάσχα είναι περίοδος επαναλήψεων. Εξάλλου αρκετοί καθηγητές τους έδωσαν ήδη ύλη.

Την Κυριακή το βράδυ ήρθε να μου μιλήσει. «Έχω αποφασίσει κάθε μέρα στις διακοπές να κάνω επανάληψη» μου είπε, «για να μη μου πέσουν όλα μαζί. Και στο λέω να το ξέρεις». «Κάνεις πολύ καλά που μου το λες» της απάντησα. «Είναι έξυπνο να λέμε σε κάποιον το στόχο μας γιατί έτσι γινόμαστε υπόλογοι. Δηλαδή δεσμευόμαστε να κάνουμε αυτό που υποσχεθήκαμε και στην ουσία βοηθάμε τον εαυτό μας. Αν θέλεις μπορώ να σου πω τι κάνω εγώ με τη δουλειά μου για να είμαι πιο παραγωγική. Μπορεί αυτό να σε βοηθήσει.»

Και μετά της είπα 2-3 μυστικά. Ότι στη δουλειά μου έχω τόσο όγκο εργασίας καθημερινά που δεν προλαβαίνω ποτέ να τελειώσω. Ότι το έχω πάρει απόφαση ότι δε θα τελειώσω ποτέ και για αυτό έχω χωρίσει τις εργασίες μου στις απόλυτα σημαντικές και στις λιγότερο σημαντικές. Και ότι κάθε πρωί 9.00-13.00 ασχολούμαι πάντα με τις πιο σημαντικές. Έχω αποφασίσει από την προηγούμενη τι θα κάνω εκείνη την ώρα και δεν παρασύρομαι από άλλα λιγότερα σημαντικά. Για παράδειγμα δεν θα απαντήσω (δε θα διαβάσω καν δηλαδή) το πρώτο e-mail που θα μου έρθει – ακόμα κι αν φαίνεται σημαντικό. Γιατί απλά εκείνη την ώρα έχω αποφασίσει να κάνω κάτι άλλο. Δε θα μπω στα social media, παρόλο που στη δική μου περίπτωση τα social media είναι μέρος της δουλειάς μου. Αλλά δεν είναι το ΠΙΟ σημαντικό μέρος της δουλειάς μου. Και έτσι δε θα διαβάσω το timeline μου μεταξύ 9.00-13.00 που πρέπει να κάνω κάτι πιο παραγωγικό και να έχω καθαρό μυαλό. Θα το κάνω άλλη ώρα – αν προλάβω – και αν δεν προλάβω, δεν πρόλαβα.

Μετά της είπα ότι υπάρχει ένα παλιό βιβλίο παραγωγικότητας του Brian Tracy με τίτλο «Φάε το βάτραχό σου να τελειώνουμε». Ο Brian Tracy λέει ότι αν έχεις να φας ένα ζωντανό βάτραχο (που συμβολίζει τη δυσκολότερη δουλειά που έχεις να κάνεις μέσα στην ημέρα) καλύτερα να τον φας πρωί-πρωί και να ξεμπερδέψεις με το βραχνά. Γιατί είναι μάλλον απίθανο να σου συμβεί κάτι χειρότερο όλη την υπόλοιπη ημέρα. Ενώ αν αναβάλλεις να τον φας, θα το σκέφτεσαι, θα σε ενοχλεί και δε θα μπορείς να ηρεμήσεις. Κι έτσι εγώ τρώω τον βάτραχό μου πρωί-πρωί (δηλαδή ολοκληρώνω τα σημαντικά και δύσκολα πρώτα) και το ίδιο προτείνω να κάνει κι εκείνη με τις εξετάσεις της.

Τη Δευτέρα το πρωί μόλις ξύπνησε άρχισε να διαβάζει Ιστορία. Μετά από κάποια ώρα, είπε στην αδελφή της ότι ήθελε να της πει τι έμαθε. Την άκουγα από μακριά που της έλεγε το μάθημα (Η Εβίτα δε θα χρειαστεί να διαβάσει Ιστορία όταν θα πάει Πρώτη γυμνασίου). Μετά ήρθε σε εμένα. Ήταν λίγο πριν τη μία και παρ’ όλο που ήμουν πολύ περήφανη που είχε φάει το βάτραχό της, τής είπα ότι χρειάζομαι λίγα λεπτά ακόμα να τελειώσω το φάγωμα του δικού μου βατράχου. Μετά τη μία, μου είπε την ιστορία κι εμένα.

Μετά πέρασε όλη την υπόλοιπη μέρα χαλαρώνοντας και κάνοντας τα δικά της, σαφώς ικανοποιημένη από τον εαυτό της.

Την Τρίτη έφυγα από νωρίς από το σπίτι για κάποιες συναντήσεις. Όταν επέστρεψα την ρώτησα: «Έφαγες το βάτραχό σου;»
«Ναι» μου απάντησε, «σήμερα διάβασα Αρχαία».

Την Τετάρτη έφυγα πάλι νωρίς και αποχαιρετώντας με, αστειεύτηκε: «Εσύ θα είσαι έξω και θα περνάς καλά και εγώ θα τρώω βατράχια!»

Και σήμερα το πρωί ενώ ήμουν μπροστά στον υπολογιστή τη ρώτησα κάτι διευκρινιστικό για τις εξετάσεις της. Κατάλαβε ότι έγραφα κάτι σχετικό: «Πώς και ρωτάς;» είπε.
«Γράφω ένα post απάντησα.»
«Για βατράχια;»
«Για βατράχια.»

Δεν ήμουν πάντα τόσο καλή στην διαχείριση του χρόνου και είμαι σίγουρη ότι έχω κι άλλα περιθώρια βελτίωσης. Αλλά νιώθω μεγάλη ικανοποίηση που όλα αυτά που εμένα μου πήρε τόσα χρόνια για να μάθω, τα παιδιά μου τα γνωρίζουν πριν καν τελειώσουν το σχολείο. Να, αυτά με νοιάζει να τους διδάξω. Δε με νοιάζει να μάθουν την Ιστορία απ’ έξω ή να πάρουν 20. Με νοιάζει να αποκτήσουν συνήθειες που να τις ακολουθούν σε όλη τους τη ζωή.

Και παρ’ όλο που νιώθω ικανοποιημένη με τον εαυτό μου που εστιάζομαι στο να μάθουν τον τρόπο, όχι το μάθημα – τα εύσημα πηγαίνουν κυρίως σε εκείνες, γιατί είναι δεκτικές στις συμβουλές μου. Όπως και να ‘χει, ανυπομονώ να δω πώς θα αξιοποιήσουν όλες αυτές τις επιδεξιότητες. Είμαι πολύ αισιόδοξη για τη νέα γενιά. Είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρουν καλύτερα από εμάς!

Photo by Thomas Hawk