Δεν πάει πολύς καιρός που έγραψα post με πρόσφατες ατάκες της Εβελίνας, αλλά δε χώραγαν όλες και είχα παραλείψει πολλές. Καθώς όμως έχει πάρει φόρα και δε λέει να σταματήσει, γράφω σήμερα εσπευσμένα μερικές ακόμα, μπας και προλάβω!
✔ Μου πιάνει τα μαλλιά σε δυο κοτσίδες. Με βλέπει, ξεκαρδίζεται στα γέλια και μετά φωνάζει στη αδελφή της: «Εβίτα έλα να δεις γρήγορα. Είναι επικό!»
✔ Καθώς στολίζαμε για Χριστούγεννα: Ρίχνει μια ματιά στο σπίτι, ρίχνει το βλέμμα της πάνω στο Wii U, αναστενάζει και λέει: «Τα πρώτα Χριστούγεννα του Wii U!» (Θυμηθείτε επίσης τι είχα πάθει το καλοκαίρι με το Wii U…)
✔ Σε ένα πακέτο που έλαβα πρόσφατα υπήρχε αυτό το πλαστικό συσκευασίας με τις φούσκες. Από τις μεγάλες φούσκες όμως, όχι από τις μικρές, από αυτές που κάνουν τεράστιο θόρυβο όταν σπάνε. (Δεν μπορώ να αντισταθώ να σπάω φούσκες.) Το βλέπει η Εβελίνα και με ρωτάει: «Αυτό το πλαστικό το κράτησες για να σπάσεις τις φούσκες;»
«Ναι» της απαντάω. «Κάνουν καταπληκτικό θόρυβο. Και όταν είμαι τσαντισμένη σπάω φούσκες και αισθάνομαι καλύτερα. Θες να σπάσεις; Θες να σπάσουμε μαζί;»
«Ναι!»
Και αρχίζουμε να σπάμε φούσκες σαν μανιακές. Και γελάμε και διασκεδάζουμε…
Το ίδιο βράδυ κάτι συνέβη που με εκνεύρισε, οπότε η Εβελίνα γυρνάει και μου λέει: «Μαμά δεν πας να σπάσεις καμιά φούσκα;»
✔ Της ζητάω να μου εξηγήσει πώς έχει κάνει μία πράξη μαθηματικών. Κάνει την πράξη εξηγώντας μου δυνατά και καταλήγει: «Κατάλαβες πώς κάνουμε τις πράξεις στις μέρες μας;»
✔ Της κάνω μία γκριμάτσα. Μου λέει: «Έχεις αποκτήσει χιούμορ!»
✔ Μεσημέρι έξω από το σχολείο, τα κορίτσια έχουν μπει στο αυτοκίνητο αλλά πριν να βάλω μπροστά τη μηχανή, απαντώ από το κινητό σε ένα επείγον e-mail.
Εβελίνα: «Άντε μαμά, ξεκίνα. Θα μας πιάσει βαθύ μεσημέρι!»
✔ Μιλάει, μιλάει μιλάει. Κάποια στιγμή σταματάει και λέει: «Ξέρω ότι δεν σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα αλλά μου αρέσει να μιλάω. Δίκιο δεν έχω;» (ότι δεν σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα;)
✔ Έτρωγα μια μέρα σταφύλια με κουκούτσια. Μερικά κουκούτσια τα έβγαζα, αλλά μερικά τα κατάπινα.
Αυτό δεν της άρεσε: «Μαμά μην τρως τα σταφύλια με τα κουκούτσια, γιατί θα φυτρώσουν στο στομάχι σου. Και μη νομίζεις ότι δε θα φυτρώσουν γιατί δεν έχει φως μέσα στο σώμα σου. Έχει φως στην αγνή καρδιά σου.»
✔ Μας είχε πιάσει όλους νευρικό γέλιο. Βρίσκει την ευκαιρία να ρωτήσει μεταξύ σοβαρού και αστείου:
«Για ποιο πράγμα γελάμε; Κάποιες φορές δεν καταλαβαίνω το χιούμορ των μεγάλων!»
✔ Βλέπει ταινία με ένα αυτοκίνητο που κανονικά θα έπρεπε να αναποδογυρίσει αλλά αυτό δεν αναποδογυρίζει: «Αυτό είναι επιστημονικά αδύνατον να συμβεί.»
✔ Οι περισσότερες φωτογραφίες που τραβάω με τα κορίτσια (όχι οι προσωπικές μας, αυτές που ανεβάζω στο internet) είναι από πίσω. Οπότε βλέποντάς με να την τραβάω ακόμα μία φωτογραφία πλάτης μονολογεί: «Η πλάτη μου είναι διάσημη στο διαδίκτυο.»
✔ Τραγουδάει στυλ ραπ: «Αφού την αγαπάς… γιατί δεν την φιλάς…» (Σε ποιον το λέει; Βαθιές ανάσες…)
✔ Εξηγεί στη γιαγιά της τις επιλογές απορρήτου στο facebook. (Δεν έχει Facebook αλλά, όλα τα ξέρει)
Γιαγιά είναι απλό: «Ο Μπομπ o κούνελος έχει καρότα και δε θέλει να τα δουν οι άλλοι. Κάποια τα κρύβει από όλους και κάποια τα δείχνει φανερά. Κάποια πάλι θέλει να τα δείξει μόνο στην Κική και στον Τζον.»
✔ Είναι Κυριακή μεσημέρι και τρώμε όλοι μαζί με τους γονείς μου. Γυρνάει κάποια στιγμή και λέει: «Κλασσικός παππούς.»
«Τι εννοείς;»
«Ότι σκάει στα γέλια με το παραμικρό.»
✔ Είναι και τα δυο κορίτσια στο μπαλκόνι και έχουν κρεμασμένο από τα κάγκελα ένα μπαλόνι (δεμένο με σκοινί σαν να ψαρεύουν). Εγώ είμαι από κάτω και τις ρωτάω: «Γιατί το έχετε κρεμασμένο αυτό το μπαλόνι κορίτσια;»
Η Εβελίνα απαντάει: «Δεν είναι κρεμασμένο αυτό το μπαλόνι μαμά. Πετάει ψηλά. Το χειρίζονται οι ανάποδοι άνθρωποι. Αν για σένα κρέμεται, για τους ανάποδους ανθρώπους πετάει ψηλά.» Δε λέω τίποτα γιατί το σκέφτομαι, οπότε εκείνη μου λέει: «Πρέπει να δεις τη φάτσα σου μαμά.»
✔ Μια μέρα που ήμουν λίγο άρρωστη λέω στα κορίτσια: «Αν πάρει τηλέφωνο η γιαγιά μην της πείτε ότι είμαι άρρωστη, δε θέλω να ανησυχήσει.»
Η Εβελίνα απομακρύνεται αλλά το σκέφτεται και επιστρέφει: «Να, αυτό δε μου αρέσει, που νομίζεις ότι μπορείς να προστατέψεις μόνη σου τον εαυτό σου. Εγώ πάντα στο λέω όταν δεν αισθάνομαι καλά, το ίδιο πρέπει να κάνεις κι εσύ.» Και συνεχίζει: «Φαντάζεσαι μετά από μερικά χρόνια να με παίρνεις τηλέφωνο και εγώ να μην αισθάνομαι καλά και να μη στο λέω; Ε; Φαντάζεσαι;»
✔ Λέει κάτι και μετά προσποιείται ότι γελάει με το αστείο της. Και προσθέτει «Χαχαα… Αυτά είναι αστεία!» (Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει)
✔ Είδαμε τον «Ασπροδόντη». Μετά το τέλος της ταινίας, η Εβελίνα λέει για το σκύλο (ο οποίος σε κάποιες σκηνές ήταν τραυματισμένος και αιμορραγούσε): «Δύσκολο να είσαι ηθοποιός.» Και εξηγεί: «Το πιο δύσκολο ήταν να αντισταθεί και να μη γλύψει την κέτσαπ.»
Αντιγράφω πολλές από τις ιδέες σου. Και θα αντιγράψω και αυτή. Είμαστε 3 χρονών και εδώ και ένα μήνα οι ατάκες πέφτουν πολυβόλο από το στόμα της. Γελάω πάρα πολύ και αρχίζω να τις καταγράφω. Το πιο ωραίο που μας έχεις χαρίσει είναι ο Άγιος Βασίλης και η νεράιδα των δοντιών, που θα τη χρειαστούμε αργότερα. Ήξερα από τα 4 από τους γονείς μου ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης και επειδή δεν έχω αναμνήσεις τις προσμονής του δε θα ένιωθα την ανάγκη να τις χαρίσω στα παιδιά μου. Διαβάζοντας τις δικές σας χαίρομαι πάρα πολύ που μας ανοίξατε ένα δρόμο που δεν ξέραμε. Φέτος γελάω πάρα πολύ γιατί κάθε μέρα τσεκάρει το τζάκι για να δει αν έχει πράγματι υπάρχει τρύπα για να μπει ο Άγιος Βασίλης και μου θυμίζει ΚΑΘΕ μέρα μαζί με το μπισκότο που θα του αφήσω να του γράψω να μην πάρει άλλο από το ντουλάπι γιατί είναι δικά της. Το ένα που θα του δώσει το διαπραγματευτήκαμε σκληρά. Μοναδικές στιγμές. Δε θα τις ζούσα αν δε σε διάβαζα!
Ένα τεράστιο ευχαριστώ για αυτό το μήνυμα Ελίνα. Είναι σπουδαίο να ξέρεις ότι κάτι που έχεις κάνει ή γράψει έχει αγγίξει τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου.
Σε ευχαριστώ!
Ένα like δεν φτάνει! Ειδικά για το 3ο από το τέλος (που είσαι άρρωστη και δεν θες να το μάθει η μαμά σου!!)
Με έβαλε στη θέση μου για τα καλά! χαχα…
Ευχαριστώ! 🙂