Μου ‘λειψες!

Έχετε δει εκείνες τις σκηνές σε έργα ή διαφημίσεις, που ένα ζευγάρι τρέχει να πέσει ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και λίγο πριν την επίμαχη στιγμή, ο ένας προσπερνάει τον άλλον και τελικά αγκαλιάζει έναν τρίτο που έρχεται από πίσω;

Χθες τα κορίτσια επέστρεψαν  από διακοπές με τον παππού και τη γιαγιά. Υπήρχε μεγάλη ανυπομονησία να ξαναειδωθούμε. Από την προηγούμενη μου έλεγαν πόσο ανυπομονούν να δουν το “ωραίο μου προσωπάκι”. Πω πω γλύκες…

Και φτάνουν τελικά σπίτι. Χτυπάνε το κουδούνι της κάτω εξώπορτας. Ανοίγω. Ακούω κραυγές στις σκάλες, ποδαράκια να τρέχουν να ανέβουν. “Μαμά, μαμά!” Η Εβελίνα ήταν πρώτη, η Εβίτα ακολουθούσε με έναν όροφο διαφορά. Ματιές από τα κενά της σκάλας… Πω πω πώς είχαν μεγαλώσει… Πω πω πώς είχαν μαυρίσει… Η Εβελίνα πλησίαζε… Έλαμπε το πρόσωπό της… Και ξαφνικά την ακούω να λέει: “Κάνε στην άκρη. Κάνε στην άκρη!”
“Τι λέει τώρα;” αναρωτιέμαι.
“Κάνε στην άκρη!” Με προσπερνάει. Μπαίνει στο σπίτι. Τρέχει στο σαλόνι εκεί που έχουμε την τηλεόραση. Σκύβει και πιάνει το Wii. “Μου ‘λειψες. Μου ‘λειψες”.

Και μετά βέβαια ξεκαρδίζεται στα γέλια με τη φάρσα που μου είχε στήσει και με την έκπληξη-παγωμάρα στο “ωραίο μου προσωπάκι”!

Μου ‘λειψε η αίσθηση του χιούμορ της. Μου ‘λειψε εξίσου η τρυφερότητα της Εβίτας η οποία με γέμισε αγκαλιές και φιλιά ενώ δάκρυα συγκίνησης της έτρεχαν ασταμάτητα από τα μάτια.

Τι άλλο να γράψω; Να γράψω που έχουν τεράστια άσπρα σημάδια από τις μάσκες της θάλασσας; (όλο το πρόσωπο μαυρισμένο εκτός από την περιοχή γύρω από τα μάτια όπου το χρώμα παραμένει άσπρο;)

Να πω ότι μου έφεραν ένα καλάθι γεμάτο κοχύλια και όταν τους είπα “Μα τι ωραίους θησαυρούς μου μαζέψατε;” είπαν “Ήταν από πέρσι μαμά!”. Τα βρήκαν κάπου στο σπίτι και μου τα έφεραν. Τι δεν καταλαβαίνετε;

Να πω ότι μου διηγήθηκαν μία μία τις σκανταλιές που είχαν κάνει; Που ήπιαν ένα αναψυκτικό χωρίς να το καταλάβει η γιαγιά και πήγαν να χώσουν το άδειο κουτάκι στο βάθος του σκουπιδοτενεκέ αλλά δεν υπήρχε σακούλα καθώς κάποιος μόλις είχε αδειάσει τα σκουπίδια; Και την περιπέτεια για το πώς θα ξεφορτωθούν το άδειο κουτάκι; Για τα ξενύχτια τους; (Εεεε… μαμά…. σχετικά με την ώρα ύπνου…) Μέχρι που μου είπαν ότι “ο παππούς έχει ζωηρέψει πολύ!” (=τους τη λέει για τις σκανταλιές τους)

Μου μιλούσαν ασταμάτητα, με πονηρά χαμόγελα και με μάτια που έλαμπαν και πλαισιώνονταν από τα απίστευτα αστεία σημάδια μπάτμαν από τη μάσκα. Διακοπές με τον “ζωηρό παππού” και τη γιαγιά που θα θυμούνται σε όλη τους τη ζωή. Και του χρόνου!

Photo by Dimitris Papazimouris