Έχασα την Ανάσταση. Μπουχουχου…

Τα κορίτσια κοιμούνται πάντα νωρίς. Που σημαίνει ότι χάνουν την αλλαγή της χρονιάς, την Ανάσταση και οτιδήποτε άλλο συμβαίνει τα μεσάνυχτα.

Πέρσι βέβαια έγινε η πρώτη προσπάθεια για Ανάσταση, η οποία ήταν κατά το ήμισυ επιτυχής: η Εβελίνα άντεξε αλλά η Εβίτα δεν τα κατάφερε γιατί είχε πυρετό (το περσινό ποστ εδώ). Φέτος λοιπόν θα ήταν επιτέλους η πρώτη χρονιά που θα πήγαιναν και οι δύο. Ενθουσιασμός στα πλήθη!

Τα κορίτσια κοιμούνται συνήθως στις 8 άντε στις 9. Σήμερα είναι αποφασισμένες να αντέξουν! Για να δούμε…

— Aspa (@aspaonline) April 14, 2012

Με τη διαφορά ότι από τις 10.00 η Εβίτα κοιμόταν όρθια. Καθόταν στον καναπέ και έγερνε. Τα μάτια της δεν έμεναν ανοιχτά ούτε με οδοντογλυφίδα. Ήταν ολοφάνερο ότι δε θα τα κατάφερνε. “Θες Εβίτα” της είπε ο μπαμπάς της, “να πας να κοιμηθείς για καμιά ωρίτσα; Έτσι όπως είσαι με τα ρούχα; Και να σε ξυπνήσουμε για να φύγουμε για την Ανάσταση;” Έτσι θα κάναμε, δεν προσπαθούσαμε να την παραπλανήσουμε. Εκείνη βέβαια δεν ήθελε να κοιμηθεί, αλλά ήταν τόσο κουρασμένη που δεν είχε άλλη επιλογή. Ξάπλωσε και κοιμήθηκε στο λεπτό.

Εύκολο όμως να ξυπνήσει την ώρα που έπρεπε να φύγουμε; Καθόλου εύκολο!

“Ξύπνα Εβίτα, ώρα για Ανάσταση!
Ξύπνα Εβίτα!
Εβίτα! Εβίταααααααα!”

Καμία ανταπόκριση. Η Εβελίνα ήρθε να δοκιμάσει και η ίδια. Πήγε από πάνω της, την χάιδεψε, την φίλησε. “Εβίτα Ανάσταση! Εβίτα. Ανάσταση! Ανάσταση Εβίτα!” Την κούνησε, την γαργάλησε, της μίλησε στο αυτί. Τίποτα.

Αναγκαστικά plan B. Εγώ σπίτι με την Εβίτα, οι υπόλοιποι Ανάσταση.

Όλα καλά, μέχρι που ξημέρωσε και η Εβίτα ξύπνησε. Όπου ξαφνικά μέσα στην ησυχία ακούστηκε από το κρεβάτι της ένα σπαραξικάρδιο:

“Μπουχουχου…
Έχασα την Ανάσταση. Μπουχουχου… Δε με ξυπνήσατε;
Μπουχουχου…”

– Μα Εβίτα δεν ξύπναγες με τίποτα!
– Μπουχουχου…

Η Εβελίνα προσπαθούσε κι εκείνη να εξηγήσει: “Εβίτα δοκίμασα κι εγώ. Δεν ξύπναγες! Σε ταρακούναγα. Κι εσύ τίποτα. Άγαλμα!”

– Μπουχουχου…
– Εβίτα μέχρι και σε γαργάλησα. Τίποτα!
– Μπουχουχου… Και τώρα η ωραία μου λαμπάδα θα πάει χαμένη!!! Μπουχουχου…
Εσύ φταις μπαμπάαα…. Εσύ μου είπες να ηρεμήσω και να κλείσω τα ματάκια… Πάει τώρα η Ανάσταση!
Πόσο θα ήθελα να γύρναγα τώρα στο χθες!

Αχ… Τι να της πεις για να την παρηγορήσεις; Δεν υπήρχαν και πολλά… Της είπαμε ότι θα πάει του χρόνου. Και ότι θα είναι μεγαλύτερη και θα αντέξει… Και ότι του χρόνου θα κοιμηθεί το μεσημέρι… Και ότι και η αδελφή της πήγε για πρώτη φορά τότε που ήταν 8. Και θα είναι ωραία που κι εκείνη θα πάει όταν θα είναι 8 όπως η αδελφή της…

Μετά από λίγη ώρα ηρέμησε… Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει; Κι άρχισε ήδη να κάνει σχέδια για την Ανάσταση του 2013!

Με εξαίρεση το πρωινό κλάμα, η μέρα συνεχίστηκε όμορφα και παραδοσιακά. Ξαδέλφια, φίλοι, γονείς, παιδιά, τραπέζι στη βεράντα, ηλιόλουστη μέρα, αρνί, αυγά, ελληνική μουσική αλλά και φιλοξενούμενοι από την Αγγλία που μέχρι το τέλος της ημέρας είχαν καταφέρει να κάνουν την Εβελίνα να μιλάει Ελληνικά με ξενική προφορά: “Δε φταίω εγώ μαμά, απλά ξεσυνήθισα την Ελληνική προφορά…”

Στα highlights της ημέρας επίσης, ένα όμορφο Πασχαλινό παιχνίδι που ανακάλυψα μέσω του Pinterest και ήξερα ότι θα ήταν ιδανικό και για τις δικές μας Πασχαλινές διακοπές. Τα παιδιά φυτεύουν καραμελάκια τη μία μέρα (το κάναμε το Σάββατο) και την επόμενη πηγαίνοντας να δουν αν φύτρωσε κάτι, βρίσκουν γλειφιτζούρια. Χαμός έγινε! Είχαν έρθει και οι φίλοι των κοριτσιών εκείνη την ώρα και είχε πολύ πλάκα να βλέπεις τον ενθουσιασμό τους καθώς τα μάζευαν! Εύφορο, πολύ εύφορο το έδαφος του κήπου μας! Δεν έπεισα βέβαια κανέναν, όλοι το κατάλαβαν ότι τα είχα βάλει εγώ εκεί, αλλά και πάλι είχε πολύ πλάκα! (Μαμά, να φυτεύουμε όμως και το καλοκαίρι;)

Το μάτι μας γέμισε όμορφες εικόνες και χρώματα. Οι διακοπές για τους μεγάλους τέλος, για τους μικρούς συνεχίζονται για λίγο ακόμα. Μπαίνουμε όμως σε λίγο στην τελική φάση της σχολικής χρονιάς και οδεύουμε με ορμή προς το καλοκαίρι!

Χρόνια πολλά και του χρόνου!