Είναι 12, ονειρεύεται μια καλύτερη Ελλάδα και υψώνει τη φωνή της

Οδηγός μου στο ταξίδι της μητρότητας είναι η πεποίθηση ότι στα παιδιά πρέπει να μάθουμε ΠΩΣ να σκέφτονται, όχι ΤΙ να σκέφτονται.

Είναι επίσης και τα λόγια της Μαρίας Μοντεσσόρι ότι η στάση μας απέναντι σε ένα νεογέννητο θα πρέπει να είναι γεμάτη σεβασμό που ένα πνευματικό ον περιορίστηκε μέσα σε όρια αντιληπτά σε μας.

 

Με αυτές τις αντιλήψεις έχω μεγαλώσει τα παιδιά μου. Είναι δύο πνευματικά όντα στα οποία συμπεριφέρομαι με σεβασμό και θαυμασμό από τότε που γεννήθηκαν. Τους δίνω ερεθίσματα, τους δίνω τροφή για σκέψη, τους μαθαίνω ΠΩΣ να σκέφτονται και δεν τα ποτίζω με τις δικές μου απόψεις. Τα αφήνω να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Δεν βάζω τη σκέψη τους σε κουτιά.  Δε θέλω ο τρόπος σκέψης τους να περιοριστεί στα δικά μου επίπεδα, θέλω να πετάξουν πιο ψηλά από μένα και να τα καταφέρουν καλύτερα στη ζωή τους.

Χθες τους είπα τα νέα για το δημοψήφισμα.  Στο σπίτι δεν κάνουμε συχνά κουβέντες για τα πολιτικά. Την τελευταία φορά που είχαμε κάνει κουβέντα η Εβελίνα κάθισε και έγραψε αυτό εδώ το κείμενο, το οποίο την οδήγησε στο MEGA στην εκπομπή Κοινωνία Ώρα Mega, να το διαβάζει live στην τηλεόραση. Έχουν απόλυτη συναίσθηση του χάους στο οποίο βρίσκεται η χώρα μας. Δεν μας έχουν ακούσει να μιλάμε ποτέ για το ποιος φταίει, εκείνο που ξέρουν όμως είναι ότι καλούνται να πληρώσουν εκείνες τον λογαριασμό. Και σίγουρα εκείνες δεν φταίνε.

Μόλις αντιλήφθηκαν πώς το μέλλον της Ελλάδας κρέμεται και πάλι από μία κλωστή, αναστατώθηκαν. Η Εβελίνα μου είπε ότι ήθελε να γράψει post. «Να γράψεις της είπα. Αφορά το μέλλον σου. Δεν μπορείς να ψηφίσεις, μπορείς όμως να μιλήσεις σε αυτούς που ψηφίζουν».

 

Κάθισε και έγραψε το παρακάτω κείμενο. Δημοσιεύω την εισαγωγή εδώ, αλλά ολόκληρο το κείμενο μπορείτε να διαβάσετε στο δικό της blog. Είναι οι σκέψεις ενός 12χρονου παιδιού που δε διστάζει να πει τη γνώμη του κι ας ξέρει ότι δε θα συμφωνήσουν όλοι μαζί του. Και όπως διαβάζω και σέβομαι τις απόψεις του δικού μου παιδιού, θα λάβω υπ’ όψη μου τις απόψεις οποιουδήποτε άλλου παιδιού έχει το θάρρος να καθίσει να τις γράψει επώνυμα. Kι ελπίζω να πρόκειται για δικά του συμπεράσματα και όχι για κατευθύνσεις μεγάλων. «Να μάθουμε στα παιδιά ΠΩΣ να σκέφτονται, όχι ΤΙ να σκέφτονται». Χθες το βράδυ μου είπε επίσης ότι θέλει να κρατήσει τα βιβλία της Ιστορίας της γιατί διαπιστώνει ότι όλα τα λάθη που έγιναν στην Ιστορία στο παρελθόν επαναλαμβάνονται σήμερα.

Ας έχουμε τη φωνή της μαζί μας στις κάλπες, όταν θα κληθούμε να αποφασίσουμε για το μέλλον της Ελλάδας.  Τα παιδιά μας θα κληρονομήσουν την Ελλάδα που τους αφήνουμε. Ας σκεφτούμε τι θα συμβεί μετά το δημοψήφισμα στην κάθε μία από τις δύο περιπτώσεις. Ας σκεφτούμε ποιους θα εμπιστευτούμε. Έχουμε μεγάλη ευθύνη για το τι θα ψηφίσουμε και για το τι πραγματικά σημαίνει το «Ναι» ή το «Όχι» μας.

———————

Ακόμα και όταν ο ουρανός δεν υπάρχει…

Να γίνομαι άνεμος για το χαρταετό
και χαρταετός για τον άνεμο
ακόμα και όταν ο ουρανός δεν υπάρχει…
-Οδ. Ελύτης

Θέλω κι εγώ να γίνω ‘άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο ακόμα και όταν ο ουρανός δεν υπάρχει’ και να εξηγήσω μέσα από απλά λόγια πώς θέλω να είναι το μέλλον μας.

Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα αυτές τις μέρες. Tώρα παίζεται το μέλλον τον παιδιών σας. Το μέλλον μας! Τα παιδιά δε φταίνε σε τίποτα. Θα ζήσουμε με τις αποφάσεις που θα κάνετε εσείς οι μεγάλοι. Εμείς είμαστε τα παιδιά τώρα. Είμαστε αθώα παιδιά. Εγώ είμαι ένα από αυτά τα παιδιά! Με όλα αυτά που αποφασίζετε θα ζήσω. Και τι φταίω εγώ, να ζήσω σε μια Ελλάδα που δε θέλω!; Τι φταίνε ΟΛΑ τα παιδιά να ζήσουν σε μια Ελλάδα που ΔΕΝ θέλουν!;

Εγώ υψώνω τη φωνή μου σαν ένα αθώο παιδί και λέω αυτό που θέλω. Δεν περιμένω να μου δώσουν οι άλλοι αυτό που θέλω. Το παίρνω! Δε φοβάμαι να το ζητήσω. Αυτό έπρεπε να κάνετε όλοι σας όλα αυτά τα χρόνια. Να ξεσηκωνόσασταν και να λέγατε αυτό που θέλατε. Και να μην περιμένετε ένα δωδεκάχρονο να σας το πει!

Περιμένω ειλικρινά να μου δώσετε σημασία; Ναι. Ναι το περιμένω. Και γιατί; Αν το σκεφτείτε, την προηγούμενη φορά που έγραψα τέτοιο κείμενο, έγινε χαμός. Πήγα μαζί με συμμαθητές μου και τη γυμνάστριά μου στην τηλεόραση και μιλήσαμε για αυτό που ΘΕ-ΛΑ-ΜΕ! Όταν γράψαμε αυτό το post για τα πρωτάκια, ξαφνικά όλα τα σχολεία το εφάρμοσαν. Και ειλικρινά μετά από αυτά, έχω δει τι γίνεται όταν λέμε τη γνώμη μας. Βασικά και να μην είχαν δουλέψει, θα το έγραφα αυτό που ήθελα. Για να με ακούσει ο κόσμος, ακόμα και άμα δεν είχα και πολλές ελπίδες.

Αλλά ο καθένας μας έχει ελπίδες. Όλοι μας πρέπει να προσπαθούμε. Να σηκωθούμε και προσπαθήσουμε. Ένα τραγούδι λέει:

‘Όπου υπάρχει πόθος, θα υπάρχει και μια φλόγα.
Όπου υπάρχει μια φλόγα, κάποιος θα καεί.
Μα επειδή καίει, δε σημαίνει ότι θα πεθάνεις.
Πρέπει να σηκωθείς και να προσπαθήσεις’

Αν το σκεφτείτε από όλες τις πλευρές, αυτό είναι το κάτι που πρέπει να κάνουμε. Μπορεί να πέφτουμε, αλλά δεν πρέπει να τα παρατάμε. Πρέπει να πετάξουμε όλοι, σαν ένα, ψηλά. Τόσο ψηλά που θα μας βλέπουν όλοι.  Όλος ο κόσμος. Να ακούσει τη φωνή μας. Εγώ αυτή τη στιγμή είμαι μόνη μου εκεί ψηλά. Δε μπορούμε απλά να ευχόμαστε. Να κοιτάμε τον ουρανό, να ψάχνουμε πεφταστέρια και να κάνουμε ευχές. Γιατί οι ευχές μας, βγαίνουν αληθινές μόνο όταν προσπαθούμε.

Εγώ ξέρω σε τι κατάσταση ζούμε. Το παίρνω πολύ σοβαρά, ακόμα κι αν είμαι παιδί. Πληροφορούμαι. Όπως θα έπρεπε όλα τα παιδιά και όλοι όσοι δεν ξέρουν τι γίνεται! Γιατί πως θα κάνουμε τις ευχές μας, άμα δεν ξέρουμε τι συμβαίνει γύρω μας; Ο καθένας με τον δικό του τρόπο, με το δικό του ταλέντο. Πρέπει να έχουμε αυτοεκτίμηση.

Εγώ δεν ασχολούμαι με αυτά που κάνουν όλα τα παιδιά. Ασχολούμαι με την πληροφόρηση, τα λόγια. Εγώ κάθε μέρα είμαι μπροστά από τα τετράδια και τα βιβλία μου, διαβάζω και γράφω. Σκέφτομαι. Τα άλλα παιδιά ονειρεύονται ήρωες, παιχνίδια… Εγώ ονειρεύομαι μια καλύτερη Ελλάδα. Εκτός από όλα αυτά που κάνουν τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου, εγώ κάνω και αυτό.

► Κάντε κλικ εδώ για να διαβάστε τη συνέχεια στο blog της Εβελίνας.