Tο blog αυτό το ξεκίνησα όταν τα κορίτσια μου ήταν 3 και 5 χρονών και όλα αυτά τα χρόνια έχω καταγράψει διάφορα “ορόσημα” της ζωής τους – της ζωής μας.
Την πρώτη φορά που πήγε η Εβίτα προνήπιο, τότε που της έπεσε το πρώτο της δοντάκι (τι έπεσε δηλαδή όλη μέρα τραβάγαμε, βιαζόταν να μεγαλώσει), την πρώτη φορά που η Εβελίνα μού έγραψε σημειωματάκι.
Τη συγκίνηση που ένιωσα όταν έγιναν πρωτάκια, την πρώτη τους παράσταση μπαλέτου, τις γιορτές λήξης του σχολείου, την πρώτη Ανάσταση, την πρώτη φορά που μίλησα με την Εβελίνα στο chat, το πρώτο e-mail που μου έστειλε, τότε που ξεκίνησε το δικό της blog, τους πρώτους αγώνες της Εβίτας στο τένις. Την πρώτη φορά που δεν επέτρεψαν στην Εβελίνα να μπει σε παιδότοπο, λόγω ύψους. Πρώτες εκθέσεις στα Ελληνικά και στα Αγγλικά, την πρώτη φορά που μου έφτιαξαν καφέ, την πρώτη φορά στο αυτοκίνητο χωρίς παιδικό καρεκλάκι.
Μεγάλωναν τόσο γρήγορα κι εγώ έγραφα έγραφα, έγραφα, προσπαθώντας να φυλακίσω τις αναμνήσεις… Θυμάμαι κι εκείνο το post που είχα γράψει ότι δε θα ξαναψώνιζα για την Εβελίνα από ένα συγκεκριμένο κατάστημα παιδικών ρούχων γιατί έβγαζαν μόνο μέχρι το νούμερο 8. Αρχίσαμε να ψωνίζουμε από άλλα παιδικά καταστήματα και ψωνίζουμε ακόμα γιατί τα αγαπημένα μας, βγάζουν μέχρι το 14. Η Εβελίνα όμως είναι πολύ ψηλή για την ηλικία της κι έτσι φέτος είχαμε πει ότι όταν θα ψωνίζαμε τα πρώτα ανοιξιάτικα/καλοκαιρινά, θα κοιτάζαμε και στα γυναικεία (κόμπος στο λαιμό). Ήδη πριν από 2-3 μήνες τα αθλητικά παπούτσια που πήρε ήταν από κατάστημα ενηλίκων.
Τα κορίτσια δεν είναι fan του shopping. Φαντάζομαι ότι αυτό μπορεί να αλλάξει καθώς θα μεγαλώνουν (μπορεί και όχι) αλλά για την ώρα βαριούνται να έρχονται μαζί μου για ψώνια. Από τη μία όμως είναι το θέμα με τα νούμερα που δεν μπορώ πια να υπολογίσω και από την άλλη το θέμα των προτιμήσεων. Έχουν άποψη, ξέρουν τι τους αρέσει αλλά δεν ξέρω πλέον εγώ! Κι έτσι δεν μπορώ να πεταχτώ μόνη μου και να τους αγοράσω τα βασικά όπως έκανα μέχρι τώρα.
Προχθές λοιπόν το απόγευμα μετά τα Αγγλικά, πήγαμε για ψώνια. Περάσαμε κατ’ αρχήν από τα καταστήματα των παιδικών, πήραμε αρκετά πράγματα, αλλά μετά ήρθε η ώρα να μπούμε για πρώτη φορά μαζί σε κατάστημα με γυναικεία. Κατευθυνθήκαμε προς το τμήμα με τα t-shirts κι ευτυχώς η Εβελίνα εντόπισε αμέσως σχέδια και χρώματα που της άρεσαν. Απλά έπρεπε να τα δοκιμάσει για να βρει το σωστό νούμερο. Εκείνο όμως που δεν περίμενα με τίποτα, ήταν να ψωνίσει από εκεί και η Εβίτα. Είδε ένα μπλουζάκι που της άρεσε, οπότε κι εγώ της είπα «Ε, πάρε το Extra Small να το δοκιμάσεις, μπας και σου κάνει». Και της έκανε! Δηλαδή όχι μόνο η Εβελίνα βρήκε ρούχα στο κατάστημα με τα γυναικεία, αλλά και η εννιάχρονη Εβίτα!
Πληρώσαμε και φύγαμε. Εγώ κρατούσα σφικτά τις σακούλες με τα γυναικεία ρούχα και τα κορίτσια ήταν η μία αριστερά μου και η άλλη δεξιά μου καθώς κατευθυνόμασταν με γρήγορο βήμα προς το πάρκινγκ. Ένιωθα αντίστοιχη συγκίνηση με εκείνη τη φορά που φεύγαμε από την παρέλαση και δεν μου είχαν ζητήσει να τους αγοράσω μπαλόνια…
Και τότε… μία ακτίδα ελπίδας. Αντίστοιχη με την ακτίδα ελπίδας που είχε λάμψει όταν η Εβίτα έκοψε τις πάνες (και εγώ ήμουν συγκινημένη που δε θα είχα πια μωρό στο σπίτι) και εκείνη με επανέφερε στην πραγματικότητα λέγοντάς μου ότι όταν θα μεγαλώσει θέλει να γίνει ελεφαντάκι και να έχει μία μεγάλη μπομποσκίδα! (=προβοσκίδα).
Με ρώτησαν λοιπόν: «Αν δηλαδή σε κάποιο κατάστημα με παιδικά, βρίσκαμε μπλούζες με χελωνονιντζάκια και μας έκαναν, αλλά ήταν στο τμήμα των αγοριών θα μας τα έπαιρνες;»
Ένιωσα σαν να έχω κερδίσει το λαχείο. «Μα τι ερώτηση είναι αυτή; Και βέβαια θα σας έπαιρνα τα μπλουζάκια με τα χελωνονιντζάκια. Και το ρωτάτε;»
Είναι ακόμα παιδιά, είναι ακόμα παιδιά, είναι ακόμα ΠΑΙΔΙΑ! 🙂
Photo by Dirk Dallas
Την πρώτη φορά που πέρασα έξω από το νηπιαγωγείο όταν πια η μικρή μας είχε πάει Πρώτη Δημοτικού, ένιωσα ένα σφίξιμο….. “δηλαδή εμείς τώρα δεν θα ξαναέχουμε παιδάκι στο νηπιαγωγείο;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;” Να τις χαίρεσαι τις κόρες σου Ασπα μου. Να είσαι γερή να τις καμαρώνεις να μεγαλώνουν! Και μακάρι πάντα να είναι λίγο παιδιά, όπως κι εσύ άλλωστε!
Το ξέρω αυτό το συναίσθημα του σφιξίματος…
Με έφτιαξες με το τελευταίο… Ελπίζω να έχω διατηρήσει λίγη παιδικότητα… Το θέλω πολύ!
Με την Ιωάννα φοράμε πλέον το ίδιο νούμερο παπούτσια και μου παίρνει τις μπλούζες μου 🙂
Από την άλλη, για το μπλουζάκι με τα χελωνονιτζάκια δε χρειάζεται να είναι ούτε στα παιδικά, ούτε στα αντρικά… https://www.truffleshuffle.co.uk/cartoons/teenage-mutant-ninja-turtles
Έτσι για να ανάβω φωτιές χαχαχαχαχα
Στέλλα thanks! Έχει μέχρι και για μένα.Μας βλέπω να παραγγέλνουμε οικογενειακώς! 🙂
τι ώραια διήγηση, σαν ένα ταξίδι που πρόκειται να βρώ και εγώ στο δικό μου δρόμο, εμείς ακόμα 18 μηνών είμαστε! Να χαίρεσαι τα κορίτσια σου και μην ξεχνάς ότι και εμείς παίδια είμαστε ακόμη!
Μικαέλλα τι όμορφο μήνυμα… Με το καλό να το ζήσεις αυτό το όμορφο ταξίδι και να το απολαύσεις σε κάθε του βήμα. Ευχαριστώ!
τα κορίτσια σου είναι υπέροχα!θα το λέω και θα το ξαναλέω σε κάθε ανάρτησή σοΥ!!είναι γυναίκες με τα όλα τους που ξέρουν τι θέλουν..και όσο για το ότι βαριούνται το shopping θεωρώ ότι δεν θα τη γλιτώσετε..μεγαλώνοντας θα το ευχαριστιούνται..γυναικεία φύση γαρ..
Έτσι πιστεύω κι εγώ Εύη για το shopping. Θα δούμε…
Σε ευχαριστώ πολύ! 🙂
Αχ τι ωραία που τα γράφεις! Μεγαλώνουν αλλά είναι ακόμη παιδιά! Τώρα που θα πάει ο Θάνος του χρόνου Α δημοτικού κι εγώ αγχωνομαι… Δε θέλει πια να κάθεται πολύ ώρα στην αγκαλιά μου , μονάχα λίγο βιαστικά και παει να συνεχίσει τις δραστηριότητες του. “Είμαι μεγάλος μωρέ μαμά!” και άλλες φορές έρχεται τρέχοντας και με συνθλίβει με το βάρος του…
Αυτά είναι… Περιμένω να μάθω τις δικές σας μεγάλες συγκινήσεις τον Σεπτέμβριο.
Απόλαυσε τις βιαστικές αγκαλιές στο έπακρο!
ναιιιιιιιιιιιιιιιιι… γρήγορα για μπλουζάκια με χελωνονιτζάκια!!!!
Δεν το περίμενα ότι θα χαρώ τόσο που τα κορίτσια μου θέλουν χελωνονιντζάκια, χαχαχα…
Πόσο διαφορετικά αισθάνομαι πλέον τα post σου! Ρουφάω κάθε λέξη, μπαίνω στην θέση σου [κι ας είναι μόνο 18 μηνών η Δώρα].. Nιώθω απόλυτα την χαρά σου!
Αυτό πάλι; Που έγινε 18 μηνών; Σαν χθες ήταν που μου έγραφες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σου.
Περιμένω να διαβάσω και τα δικά σας “ορόσημα”!