Πιστεύω ότι οι κόρες μου θα θυμούνται κάποτε τις εθνικές εορτές των παιδικών τους χρόνων με γλυκιά νοσταλγία. Και δε μιλάω για τις γιορτές στο σχολείο ή την παρέλαση – στην οποία πλέον συμμετέχει και η Εβελίνα με την τάξη της. Μιλάω για πιο μικρές «παράπλευρες εορταστικές» συνήθειες. Όπως ότι μετά την παρέλαση αγοράζουμε μαλλί της γριάς, μια γλυκιά απόλαυση που δεν τους την αρνούμαι τις 2-3 φορές το χρόνο που τυχαίνει να πέσουμε πάνω στο γνωστό αγαπημένο καροτσάκι.
Ή ότι μέχρι πρόσφατα τους αγοράζαμε από ένα μπαλόνι με ήλιον από τον μπαλονά που «στήνει καρτέρι» εκεί στην πλατεία.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει παιδί που να μην ξεσηκώνεται από τη θέα ενός μπαλονιού με ήλιον. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει γονιός που να μη δυσανασχετεί λίγο όταν βάζει το χέρι στην τσέπη για να αγοράσει τελικά το μπαλόνι. Μετά την παρέλαση όμως εμείς το είχαμε καθιερώσει. Και απλά ελπίζαμε τα μπαλόνια να επιζήσουν κατά τη διάρκεια της μεταφοράς ως το σπίτι, γιατί καμιά φορά συνέβαιναν και ατυχήματα: Μια φορά ένα είχε μπλεχτεί στα κλαδιά ενός δέντρου και έσκασε, μια άλλη φορά ένα ξεφούσκωσε στο αυτοκίνητο χωρίς λόγο.
Γενικά έχουμε περάσει διάφορες περιπέτειες με τα μπαλόνια, με αποκορύφωμα εκείνη τη φορά που ένα μπαλόνι της Εβελίνας, παρασύρθηκε από το ρεύμα και βγήκε από το ανοιχτό παράθυρο του σπιτιού. Και ενώ καθόμασταν αμέριμνοι στο μπαλκόνι, το είδαμε να πετάει ψηλά στον ουρανό και να απομακρύνεται! Απαρηγόρητη η Εβελίνα. Έκανε να το ξεπεράσει χρόνια! (Είχα αναφέρει σχετικά εδώ) Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα κορίτσια θρηνούσαν για την απώλεια του μπαλονιού και εμείς κλαίγαμε τα 5 ευρώ και υποσχόμασταν από μέσα μας ότι ήταν η τελευταία φορά που αγοράζαμε μπαλόνι…
Την 28η Οκτωβρίου που μας πέρασε, λίγο πριν να φτάσουμε στην παρέλαση, με είχαν ρωτήσει: «Θα μας πάρεις μαμά μετά μαλλί γριάς και μπαλόνι;» «Βρε κορίτσια, έχετε πια μεγαλώσει για μπαλόνι» τους είπα. «Δεν θα υπάρχει κανένας άλλος από τους συμμαθητές σας που να κρατάει. Είστε πια ολόκληρα κορίτσια!» «Σε παρακαλούμε μαμά, σε παρακαλούμε.» Δεν τουμπάρομαι και τόσο εύκολα από τα παρακάλια, αλλά μια και ήταν καθιερωμένο να παίρνουμε μετά την παρέλαση συμφώνησα, λέγοντάς τους: «εντάξει, αλλά έχετε μεγαλώσει πια. Μάλλον θα είναι η τελευταία φορά που σας παίρνω.»
Η Εβίτα με το μπαλόνι της, την 28η Οκτωβρίου
Προχθές, λίγο πριν να φτάσουμε στην παρέλαση της εικοστής πέμπτης με ρώτησαν: «Θα μας πάρεις μαμά μαλλί της γριάς;» Αλλά δεν είπαν κουβέντα για μπαλόνι… Μου φάνηκε περίεργο! «Κάτσε να δεις που όταν θα δουν τον μπαλονά θα μου το ξεφουρνίσουν» σκέφτηκα. Μετά την παρέλαση πήραμε το μαλλί της γριάς και καθίσαμε σε κάτι παγκάκια στην πλατεία. Στα 50 μέτρα ήταν ο μπαλονάς. «Όπου να ‘ναι θα μου το πουν» σκέφτηκα. «Κοίτα μαμά!» είπε κάποια στιγμή η Εβελίνα. «Μπαλόνια minion!» «Τώρα θα το ζητήσει» σκέφτηκα. Όμως τίποτα. Τέλειωσαν το μαλλί της γριάς… Κουβεντιάσαμε με κάποιους φίλους… Είδαμε τους παραδοσιακούς χορούς που γίνονταν εκεί στην πλατεία. Και μετά ο κόσμος άρχισε σιγά-σιγά να φεύγει.
– Πάμε κορίτσια;
– Πάμε.
Αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς το αυτοκίνητο. Κρατούσα τη μία από το ένα χέρι και την άλλη από την άλλη. Για πρώτη φορά φεύγαμε από την παρέλαση και δεν κρατούσαν μπαλόνι… Το περίεργο ήταν ότι δεν αισθανόμουν ούτε ανακούφιση ούτε χαρά. Αντίθετα είχα έναν κόμπο στο λαιμό. Κάποτε σκεφτόμουν «πότε επιτέλους θα μεγαλώσουν για να μην μου ζητάνε μπαλόνια και τέτοια ‘μωρουδιακά’;» Και προχθές σκεφτόμουν… «Ώστε αυτό ήταν λοιπόν; Πάει; Μεγάλωσαν;»
Τους έσφιξα τα χέρια. Σαν να φοβόμουν μη μου φύγουν. Όπως έσφιγγαν κι εκείνες μέχρι πρόσφατα τα μπαλόνια τους, για να μην τους φύγουν.
Περνάει γρήγορα… Περνάει τόσο γρήγορα… Δεν το πιστεύω ότι το λέω αυτό, αλλά και τι δε θα ‘δινα να μου είχαν ζητήσει να τους πάρω μπαλόνι…
photo by stephanie kac
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Αχ ρε Ασπα..διαβαζω κ δακρυα κυλαν απο τα ματια μου,χωρις να μπορω να τα σταματησω.ποσο γρηγορα μεγαλωνουν.μ εσκισες πρωι πρωι.Σ ευχαριστω που υπαρχεις..
Βίκυ με συγκινείς κι εσύ. Σε ευχαριστώ!
τελειο βρε ασπα….αχ βουρκωσα πρωι πρωι…εδω η δικια μου ειναι 4 και νομιζω οτι μεγαλωνει πολυ γρηγορα…ραντεβου το σαββατο
🙂
Τα λέμε από κοντά Χαρά!
Άσπα πόσο δίκιο έχεις. Νομίζω κάπου εκεί μετά τα 8, φεύγει η πολύ παιδικότητα και ωριμάζουν, μεγαλώνουν. Δεν θέλουν πια αυτα που ήθελαν…πριν λίγους μήνες:)
Φέτος με την 8χρονη κόρη μου που ζήτησε πάρτι χωρίς γονείς να δεις σοκ! Σε λιγο λέω θα μου ζητάει λεφτά για μανικούρ ή για σινεμά με φίλους και εγώ με περούκα και ντόνατς θα παρακολουθώ:)
Με συγκίνησες πολύ με μπαλόνια που έμειναν στα αζήτητα:)
Να χαίρεσαι τις κοράκλες σου που ανοίγουν τα φτερά τους μέρα με τη μέρα.
Πόσο γρήγορα έφτασαν να θέλουν πάρτι χωρίς γονείς…
Τι θα απογίνουμε Δήμητρα; Τι θα απογίνουμε;
χαχα…
(θα τα καταφέρουμε!)
Βρε Άσπα, τι τρυφερό πλάσμα που είσαι! Κάθε μέρα μας το δείχνεις και περισσότερο!
Ευχαριστώ Μαρία! Θα πούμε περισσότερα από κοντά. Ανυπομονώ!
Το διάβασα το πρωί και κατασυγκινήθηκα. Μετά έφυγα για μια δουλειά και το σκεφτόμουν μέχρι τώρα που γύρισα. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ, γιατί όπως μου έμαθες τον Άγιο Βασίλη μου έβαλες τώρα και την ιδέα του μπαλονιού. Δεν τους έχω πάρει ποτέ. Τι κρίμα. Και το είχα ξεχάσει πόσο πολύ το ήθελα κι εγώ μικρή. Είχε μπαλονά κάθε μέρα στο πάρκο που πηγαίναμε για παιχνίδι. Μου πήραν μπαλόνι 2 φορές θυμάμαι. Τη μια το κρατήσαμε σπίτι για μέρες, την άλλη μου έφυγε στο δρόμο. Θυμάμαι την απογοήτευσή μου και πως μου είπαν ότι δε θα ξαναπάρουμε. Μάλλον μου ξαναπήραν, αλλά δεν το θυμάμαι. Αντίθετα το θυμάμαι σαν κάτι που το ήθελα πολύ και δεν έγινε ποτέ. Μ΄αρέσεις Άσπα πάρα πολύ για τα “εθιμα” που έχεις δημιουργήσει, για τα βάζα των αναμνήσεων, για τα καδράκια στην κουζίνα και για άλλα που κάνεις για τις κόρες σου. Θα στο ξαναπώ….με τον Άγιο Βασίλη και τις πατημασίες του περάσαμε τέλεια φέτος. Χάρη σε σενα. Θα αρχίσω να παίρνω που και που και κανένα μπαλόνι γιατί το είχα ξεχάσει πόσο σημαντικό μοιάζει στα μάτια των παιδιών. Ευτυχώς που εσύ δεν ξεχνάς και μας τα θυμίζεις! Σε ευχαριστώ ξανά και ξανά γιατί πάρα πολλές φορές με αυτά που γράφεις με κάνεις να βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια.
Ελίνα με συγκίνησες πάλι… ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
μου έχει σταθεί ο κόμπος στο λαιμό… Μα πόσο γρήγορα μεγαλώνουν… Δεν πας να τους παρεις κανένα μπαλόνι απο μόνη σου… ε;;
Ε ναι. Έτσι μου ‘ρχεται να πάω να τους πάρω από μόνη μου! Την 28η δεν τη γλυτώνουν!
χαχα…
Thanks!
αμάν βρε άσπα μεσημεριάτικα. πλάνταξα…
Ιωάννα ξέρω.. Απολαύστε τις δικές σας στιγμές! 🙂