Είναι ακόμα παιδιά!

Tο blog αυτό το ξεκίνησα όταν τα κορίτσια μου ήταν 3 και 5 χρονών και όλα αυτά τα χρόνια έχω καταγράψει διάφορα “ορόσημα” της ζωής τους – της ζωής μας.

Την πρώτη φορά που πήγε η Εβίτα προνήπιο, τότε που της έπεσε το πρώτο της δοντάκι (τι έπεσε δηλαδή όλη μέρα τραβάγαμε, βιαζόταν να μεγαλώσει), την πρώτη φορά που η Εβελίνα μού έγραψε σημειωματάκι.

Τη συγκίνηση που ένιωσα όταν έγιναν πρωτάκια, την πρώτη τους παράσταση μπαλέτου, τις γιορτές λήξης του σχολείου, την πρώτη Ανάσταση, την πρώτη φορά που μίλησα με την Εβελίνα στο chat, το πρώτο e-mail που μου έστειλε, τότε που ξεκίνησε το δικό της blog, τους πρώτους αγώνες της Εβίτας στο τένις. Την πρώτη φορά που δεν επέτρεψαν στην Εβελίνα να μπει σε παιδότοπο, λόγω ύψους. Πρώτες εκθέσεις στα Ελληνικά και στα Αγγλικά, την πρώτη φορά που μου έφτιαξαν καφέ, την πρώτη φορά στο αυτοκίνητο χωρίς παιδικό καρεκλάκι.

Μεγάλωναν τόσο γρήγορα κι εγώ έγραφα έγραφα, έγραφα, προσπαθώντας να φυλακίσω τις αναμνήσεις… Θυμάμαι κι εκείνο το post που είχα γράψει ότι δε θα ξαναψώνιζα για την Εβελίνα από ένα συγκεκριμένο κατάστημα παιδικών ρούχων γιατί έβγαζαν μόνο μέχρι το νούμερο 8. Αρχίσαμε να ψωνίζουμε από άλλα παιδικά καταστήματα και ψωνίζουμε ακόμα γιατί τα αγαπημένα μας, βγάζουν μέχρι το 14. Η Εβελίνα όμως είναι πολύ ψηλή για την ηλικία της κι έτσι φέτος είχαμε πει ότι όταν θα ψωνίζαμε τα πρώτα ανοιξιάτικα/καλοκαιρινά, θα κοιτάζαμε και στα γυναικεία (κόμπος στο λαιμό). Ήδη πριν από 2-3 μήνες τα αθλητικά παπούτσια που πήρε ήταν από κατάστημα ενηλίκων.

Τα κορίτσια δεν είναι fan του shopping. Φαντάζομαι ότι αυτό μπορεί να αλλάξει καθώς θα μεγαλώνουν (μπορεί και όχι) αλλά για την ώρα βαριούνται να έρχονται μαζί μου για ψώνια. Από τη μία όμως είναι το θέμα με τα νούμερα που δεν μπορώ πια να υπολογίσω και από την άλλη το θέμα των προτιμήσεων. Έχουν άποψη, ξέρουν τι τους αρέσει αλλά δεν ξέρω πλέον εγώ! Κι έτσι δεν μπορώ να πεταχτώ μόνη μου και να τους αγοράσω τα βασικά όπως έκανα μέχρι τώρα.

Προχθές λοιπόν το απόγευμα μετά τα Αγγλικά, πήγαμε για ψώνια. Περάσαμε κατ’ αρχήν από τα καταστήματα των παιδικών, πήραμε αρκετά πράγματα, αλλά μετά ήρθε η ώρα να μπούμε για πρώτη φορά μαζί σε κατάστημα με γυναικεία. Κατευθυνθήκαμε προς το τμήμα με τα t-shirts κι ευτυχώς η Εβελίνα εντόπισε αμέσως σχέδια και χρώματα που της άρεσαν. Απλά έπρεπε να τα δοκιμάσει για να βρει το σωστό νούμερο. Εκείνο όμως που δεν περίμενα με τίποτα, ήταν να ψωνίσει από εκεί και η Εβίτα. Είδε ένα μπλουζάκι που της άρεσε, οπότε κι εγώ της είπα «Ε, πάρε το Extra Small να το δοκιμάσεις, μπας και σου κάνει». Και της έκανε! Δηλαδή όχι μόνο η Εβελίνα βρήκε ρούχα στο κατάστημα με τα γυναικεία, αλλά και η εννιάχρονη Εβίτα!

Πληρώσαμε και φύγαμε. Εγώ κρατούσα σφικτά τις σακούλες με τα γυναικεία ρούχα και τα κορίτσια ήταν η μία αριστερά μου και η άλλη δεξιά μου καθώς κατευθυνόμασταν με γρήγορο βήμα προς το πάρκινγκ. Ένιωθα αντίστοιχη συγκίνηση με εκείνη τη φορά που φεύγαμε από την παρέλαση και δεν μου είχαν ζητήσει να τους αγοράσω μπαλόνια…

Και τότε… μία ακτίδα ελπίδας. Αντίστοιχη με την ακτίδα ελπίδας που είχε λάμψει όταν η Εβίτα έκοψε τις πάνες (και εγώ ήμουν συγκινημένη που δε θα είχα πια μωρό στο σπίτι) και εκείνη με επανέφερε στην πραγματικότητα λέγοντάς μου ότι όταν θα μεγαλώσει θέλει να γίνει ελεφαντάκι  και να έχει μία μεγάλη μπομποσκίδα! (=προβοσκίδα).

Με ρώτησαν λοιπόν: «Αν δηλαδή σε κάποιο κατάστημα με παιδικά, βρίσκαμε μπλούζες με χελωνονιντζάκια και μας έκαναν, αλλά ήταν στο τμήμα των αγοριών θα μας τα έπαιρνες;»

Ένιωσα σαν να έχω κερδίσει το λαχείο. «Μα τι ερώτηση είναι αυτή; Και βέβαια θα σας έπαιρνα τα μπλουζάκια με τα χελωνονιντζάκια. Και το ρωτάτε;»

Είναι ακόμα παιδιά, είναι ακόμα παιδιά, είναι ακόμα ΠΑΙΔΙΑ! 🙂  

Photo by Dirk Dallas

Σχετικά posts:

Έχετε μήνυμα Hello, my name is… Μαμά και κόρη online: Τι ζω;