Μαμά, το ‘χεις

Το πόσο μου άρεσε να γράφω στο blog μου τις ατάκες των παιδιών μου δεν λέγεται! Άρχισα να τις μοιράζομαι δειλά δειλά πριν από 12 χρόνια, χωρίς να ξέρω αν όντως ήταν αστείες ή μόνο σε εμένα φαίνονταν αστείες. Τελικά διαπίστωσα ότι φαίνονταν και σε άλλους αστείες – άλλωστε όλα τα παιδιά λένε αστεία πράγματα!

Έτσι άρχισα να ανεβάζω όλο και περισσότερες και το blog μου έγινε ένα σεντούκι αναμνήσεων που περιλαμβάνει διαλόγους και ατάκες από τότε που τα παιδιά μου ήταν 3,5 και 5,5.

Όταν μπήκαν στην εφηβεία, σταμάτησαν να λένε όλες αυτές τις παιδικές χαριτωμένες ατάκες. Οι αστείοι διάλογοι όμως δεν σταμάτησαν. Το χιούμορ τους εξελίχθηκε, έγινε πιο έξυπνο (και καυστικό) και συνεχίζει να κλέβει την παράσταση στις καθημερινές μας συζητήσεις.

Παρ’ όλο που πλέον δεν κυκλοφορώ όλη μέρα με μολύβι και χαρτί όπως έκανα παλαιότερα, περιστασιακά σημειώνω ό,τι με κάνει να γελάω και όποτε μαζεύεται υλικό, παίρνω την άδειά τους και το ανεβάζω.

Σήμερα λοιπόν είναι μία τέτοια μέρα! Αν έχετε μικρότερα παιδιά θα πάρετε μια γεύση για το τι σας περιμένει. Αν έχετε παιδιά στην εφηβεία, θα συσχετιστείτε. Και αν δεν έχετε παιδιά στο σπίτι θα διασκεδάσετε έτσι κι αλλιώς.

Ακολουθούν οι πιο πρόσφατες ατάκες της 15χρονης Εβίτας, που το Σεπτέμβριο θα πάει Α’ Λυκείου! [Καλέ! Πότε ήταν που πήγε πρώτη δημοτικού και έγραψα το Από την άλλη πλευρά του χάρτη; Και πότε που έγραψα το Η μικρή μου πηγαίνει Γυμνάσιο;]

Πάμε λοιπόν:

✔ Είχα φτιάξει σκορδόψωμο. Δαγκώνει ένα μεγάλο κομμάτι και λέει: «Αν ήμουν βρικόλακας, έτσι θα ήθελα να πεθάνω».

✔ Είμαστε στο αυτοκίνητο, κολλημένοι στην κίνηση. Λέει: «Γιατί λέγεται “κίνηση” αφού δεν κινείται κανείς;»

✔ Σε οικογενειακό τραπέζι με έχει πιάσει οίστρος και διηγούμαι λεπτομέρειες από μια κοπάνα που είχα κάνει στο Λύκειο πηδώντας τη μάντρα του σχολείου μου (πρώτο χτύπημα). Η γιαγιά τους παίρνει στη συνέχεια τη σκυτάλη και διηγείται για το πώς είχε κάνει κοπάνα για να πάει για μπάνιο στη θάλασσα (δεύτερο χτύπημα). Νιώθουν συντετριμμένες γιατί όχι απλώς εκείνες δεν έχουν κάνει κοπάνα αλλά τα σχολεία στέλνουν εβδομαδιαία ενημέρωση απουσιών!

Εβίτα: Θα κάνουμε κι εμείς κι ας το μάθεις. Γιατί τι θα λέμε στο τραπέζι στα παιδιά μας, αν δεν κάνουμε τώρα κοπάνα; «Εγώ παιδιά μου μια μέρα στα νιάτα μου διάβαζα 12 ώρες συνέχεια;»

✔ Είμαστε στο αυτοκίνητο και παίζει το “Don’t Stop Me Now” των Queen.

Εβίτα: Μαμά αυτό έχει βγει το νούμερο ένα τραγούδι στο top 10 uplifting songs όλων των εποχών!
Εγώ: Αλήθεια; Της εποχής μου είναι. Ποια άλλα είναι στη λίστα;
Εβίτα: To “Dancing Queen” των Abba…
Εγώ: Της εποχής μου!
Εβίτα: Το “I Will Survive”…
Εγώ: Της εποχής μου!
Εβίτα: Το “Uptown Girl”…
Εγώ: Της εποχής μου!
Εβίτα: Μα καλά πόσα χρόνια ζεις;

✔ Τα παιδιά τώρα πια κυκλοφορούν μόνα τους και πάντα προσπαθώ να τους δίνω συμβουλές για θέματα ασφαλείας. Είχαμε λοιπόν πιάσει πάλι αυτή κουβέντα και τους έλεγα ότι όταν κι εγώ κυκλοφορούσα αρκετά μόνη μου στην ηλικία τους και ότι γενικά δεν φοβόμουν. Ίσως ήταν επειδή ήταν άλλες οι εποχές. Ίσως επειδή ήξερα τζούντο.

Η Εβίτα απαντάει: Ούτε εγώ φοβάμαι. Θα του πω: «ΒΙΑΣΤΗ! ΞΕΡΩ ΠΙΑΝΟ!»

✔ Τα δυο παιδιά λογομαχούν μεταξύ τους για πλάκα:
Εβελίνα: Ναι, αλλά εγώ γεννήθηκα πρώτη.
Εβίτα: Ναι, αλλά πρώτα τα πειράματα μετά τα θαύματα.

✔ Είμαστε στο σούπερ μάρκετ στα λαχανικά:
Εγώ: Για πες τι σου κάνει κλικ να πάρουμε;
Εβίτα: Το μόνο που κάνει κλικ είναι το ποντίκι του laptop μου.

✔ Πιάνει ένα φρούτο. Δαγκώνει, ξινίζει το πρόσωπό της. «Άγουρο» λέει και το αφήνει. «Έλα βρε Εβίτα υπερβάλλεις» της λέω. «Δεν καταλαβαίνεις μαμά. Άγουρο. Εντελώς άγουρο. Άγουρο σαν το μυαλό μου».

✔ Βλέπει πάνω στο τραπέζι λαχανοντολμάδες που έχει στείλει η γιαγιά και λέει: «Εγώ δεν θέλω. Μοιάζουν με πάγκρεας εξωγήινου».

✔ Τα μπαλόνια δεν είναι γεμάτα με αέρα. Είναι γεμάτα με χαρά. 

✔ Αν όλοι είχαν μπαλόνια στο σπίτι τους, ο κόσμος θα ήταν ένα καλύτερο μέρος. 

✔ Τι εννοείς δεν έχουμε γλυκό; Θα “σνικάρω” στο σπίτι της γιαγιάς και θα πάρω καμιά μους. (Σνικάρω από το sneak)

✔ Εγώ: Μια φορά είχα διαβάσει ότι υπάρχουν podcasts που σου λένε βαρετές ιστορίες ώστε να σε πάρει ο ύπνος. Είχα γελάσει πολύ με τη σκέψη, αλλά δεν το είχα ψάξει περισσότερο. Χθες εντελώς τυχαία χθες έπεσα πάνω σε ένα τέτοιο. Το έβαλα και με πήρε ο ύπνος αμέσως!
Εβίτα: Σε μένα αποκλείεται να δούλευε.
Εγώ: Γιατί;
Εβίτα: Δεν με παίρνει ο ύπνος κάθε φορά που μιλάς. Γιατί να δουλέψει το podcast;

✔ Έβλεπε μια ταινία.
Εγώ: Σαν πολύ δεν βρίζουν αυτοί; 
Εβίτα: Είναι σαραντάρηδες Βρετανοί. Τι άλλο θα έκαναν;

✔ Ακούει το ξυπνητήρι του κινητού μου και λέει: «Αυτός ο ήχος είναι σαν να ξυπνάς σε έναν άγνωστο βάλτο και εκεί που έχει απόλυτη ησυχία ξαφνικά να έρχονται διάφορα πλάσματα. Για παράδειγμα ένα ελάφι που θα του κρέμονται φυτά ή τίποτα μπλε νεράιδες. Ή σαν να βρίσκεσαι σε ένα στοιχειωμένο μέρος και ξαφνικά βγαίνουν φαντάσματα».

✔ Εγώ: Παιδιά στις 16:00 έχω ένα Facebook Live και μετά θα πάω supermarket. Έμαθα ότι το αγαπημένο μου παιδί θα έρθει μαζί μου για παρέα! (Έχοντας την ελπίδα ότι θα τσιμπήσει κάποια από τις δύο και δε θα πάω μόνη μου στο super market).
Εβίτα: Έχουμε και τρίτο αδελφάκι λοιπόν και δεν μας το είχες πει, ε;

✔ Εβίτα: Πώς πας μαμά;
Εγώ: Καλά Εβίτα, πήζω λίγο σήμερα.
Εβίτα: Όλα θα πάνε καλά μαμά. Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορείς να καταφέρεις στη ζωή σου. Είσαι μαμά μου εδώ και 15 χρόνια. Το ‘χεις.

Photo by Rhino Neal